LOGINShare
Chapter 4
Last Updated:
2021-07-13 23:17:32Mayari was awakened by a loud knock on her door, she rubbed her eyes and slowly walked outside.
She didn’t bother looking in the mirror or wash her face because the knock sounds urgent.
“Ms. Torres?” a guy in suit and tie greets her, behind him was a small middle-aged lady
“Uhm, yes? Ano po ‘yon?” she asked
“We will just leave a notice that you must vacate this apartment before the end of the month,” the guy said and hand her an envelope
Her eyes widened with the guy's statement and checked the papers inside the envelope handed to her, she just woke up and still feels hazy to process the information written.
“Sorry I must be spacing out, I just woke up. Can you please repeat what you just said?” she asked again, trying to convince herself that she heard it wrong.
“Attorney, ako na po,” Sumingit ang babae sa likuran nito
“Hi, Mayari, you might not remember me but we’ve met before. Maliit ka pa no’n, your parents decided na isanla ‘tong apartment niyo sa’kin. And I guess they haven’t told you that before they passed away,” a woman around her late 40’s said.
“By the end of the month, the contract will end, and I will be owning this place. I was planning a renovation as soon as the rooms are vacant, that’s why we’re here to give you notice,” she added
“P-pero pa’no ‘to? Pa’no ‘ko? Eto na lang yung meron ako, eto na lang yung iniwan nila para sa’ming magkakapatid,” hindi makapaniwalang saad ni Mayari
Humingi ng pasensiya ang babae at agad nang umalis, muling pumasok si Mayari sa loob ng kanilang bahay.
She shut the door and leaned to it, she looks around and fell down on her knees. She feels weak. She just felt okay last night and now everything’s falling apart again, she’s losing everything now. She’s shattered into pieces, weak enough to just let everything slip right through her palm. She don't have an idea how to pick up her pieces.
“Ang unfair niyo. Ang unfair unfair niyo!” she shouted and burst into tears. Now that she’s crying alone on the floor, the echo of her sobs is heard through the four walls of the room. It made her feel more alone.
She stood up and grab her phone and see missed calls from Chloe…
“Oh shoot!” she almost slaps herself out of frustration, hindi siya pwedeng maging hindi okay sa mga araw na ‘to.
She have her shits to deal with and she has to get through every day, pretending that her world isn’t falling apart.
“Hello, Chloe? I’m sorry, something just came up but I’ll be on my way,"
She grabbed her things and take a quick shower, she let her body feel the cold water. She can’t help but sat on the bathroom floor hugging her knees, wala na siyang ideya sa kung pa’no niya sisimulang ayusin isa isa. Para bang dinadaya siya ng mundo na kapag sinimulan niyang gamutin ang mga sugat niya’y babatuhin siya nito at magdudulot ng mas malalang pinsala.
Ilang minuto lamang ay agad na siyang tumayo, nagpunas ng luha at inayos ang sarili.
“I just have to get through this day,” aniya sa sarili
Madali niyang kinuha ang susi ng apartment at muling nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga bago lumabas.
Tulala siyang naglalakad patungong school at hindi alintana kung may mabangga siyang kapwa niya mga estudyante, masyado siyang pagod para sa simula ng araw kaya’t hindi niya na lamang ito pinansin.
“Hey, ayos ka lang ba?” bungad sakanya ni Chloe nang makarating siya sakanilang set
“Yeah, we should start. Para maaga tayong matapos, madami pa ‘kong kailangang asikasuhin eh,” tugon niya at agad na umupo sa tabi ng mga monitor
Tinignan lang siya ng kaibigan si Chloe habang inaayos ang mga equipment nila para sa shooting.
Pasado alas dose na ng tanghali at tirik ang araw, nasa gitna sila ng open field sa kanilang campus. Nakapalibot dito ang ilang mga estudyante na naka-upo sa ilalim ng mga puno ang ilan ay nasa bench. Tulala lamang si Mayari sa monitor habang hinihintay matapos mag-ayos ang mga kasamahan niya, sa unang tingin ay tila malalim ang iniisip ng huli subalit sa totoo lamang ay masyado siyang naguguluhan sa mga pangyayari para mag-isip pa. Nabblanko na siya.
Tumingala siya at bahagyang nagpakawala ng malalim na buntong hininga, pinahid ang pawis mula sa noo at muling tumitig sa mga monitor. Sinusubukan niyang kolektahin ang sarili.
“Direct eto na 'yong revision nung script,” tila nagising si Mayari mula sa pansamantalang pagkakakulong sa kawalan nang kalabitin siya ng isa sa kanyang mga writer para iabot ang panibagong kopya ng ipina-rebisa niyang script.
Siya mismo ang umisip ng plot ng kanilang pelikula, kwento ng pag-ibig na may maganda at masayang katapusan. Taga-hanga si Mayari ng happy endings, sa isip niya’y kahit sa pagsusulat at pelikula lamang ay magkaro’n siya nang maayos at maligayang kahahantungan.
Pasado alas kwatro nang hapon ay natapos nila ang mga kailangang scenes para sa araw na ‘yon. Lumalamig na ang ihip ng hangin at parating na rin ang takipsilim, sapat na para dumagdag sa katahimikan ng open field na kinalalagyan nila. And tunog ng paghaplos ng hangin sa damo at mga puno ay kinakalma ang isipan ni Mayari, gusto niyang pansamantalang pumikit at panandaliang manatili sa oras na ‘yon.
“Coffee?” pag-aya ng kaibigan niyang si Chloe
Siya ang nag-iisang kaibigan ni Mayari magmula nung pumasok siya sa university, hindi sila katulad ng pangkaraniwang mag-best friend na alam ang bawat detalye ng pinagdadaanan ng isa’t isa. Sapat na sa kanila ang pag-upo nang magkasama, hindi mag-uusap at hahayaan ang katahimikan na pakalmahin ang nararamdaman nila. Hindi nila kailangang magsalita, isang tingin lamang ay alam na nilang kailangan nilang humingang dalawa.
Nanatili sila sa isang tagong coffee shop malapit sa school nila, bibihira itong puntahan ng mga estudyante sapagkat napalibutan na ito ng mga sikat at may brand na coffee shop.
“Chloe,” halata sa boses ni Mayari ang pag-aalangan nang magsimula siyang mag-salita
“If you need anything, hindi mo kailangang mahiyang magsabi,” nakangiting sabi ni Chloe
“Kailangan ko ng mapags-stay-an eh,” nahihiyang tugon nito at yumuko
“’Yon lang ba? Pwede kang mag-stay sa bahay kahit kalian mo gusto,” saad ng kaibigan at muling ngumiti
“Pansamantala lang naman, hangga’t hindi pa ‘ko nakakahanap ng bagong lilipatan na mas mura,” tugon ni Mayari
“Do you want to tell me the reason why?” tanong ni Chloe
Hindi umimik si Mayari kaya’t tumango na lamang si Chloe at nirespeto ang desisyon ng kaibigan na h’wag magkwento. Nanatili silang tahimik nang ilang minuto, naputol lamang ito nang mag-ring ang telepono ni Chloe.
“Shit, I have to go. Sorry,” paumanhin ni Chloe matapos tumingin sa kanyang telepono
“It’s fine, go ahead. I’ll stay here muna,” nakangiting sabi ni Mayari at pinanood ang kaibigan na lisanin ang coffee shop
Isinandal niya ang ulo sa upuan. Tahimik lamang ang paligid at kakaunti lang din ang mga tao, luma na ang itsura ng kapehan subalit ang pagkaluma nito ang nagdagdag ng dahilan para mas maging kaaya aya sa mga mata ni Mayari. Hindi sapat ang kikitain niya mula sa publishing house para tustusan ang pang-araw araw niyang pangangailangan at uupahan. Wala siyang ideya sa kung ano nang mangyayari sa kanya kinabukasan.
Naputol ang pag-iisip ni Mayari nang marinig ang pagtunog ng pintuan, sa hindi malaman na dahilan ay naramdaman na naman niya ang pinaghalong kirot at kiliti sa kanyang dibdib.
Bumungad sa kanya ang isang pamilyar na pigura
“Anong ginagawa mo rito?” tanong ni Apollo sa kanya
“Ikaw? Anong ginagawa mo rito?” pagbabalik niya sa tanong
Umupo si Apollo sa harapan niya at inilabas ang laptop
“Akala ko pa naman makakapagsulat ako nang maayos,” saad nito at bahagyang ngumuso
“Hoy ang kapal ng mukha mo nauna ‘ko sa’yo rito, stalker ka siguro!” pang-aasar ng dalaga
Mabilis na nagbago ang mood nito nang makita si Apollo, hindi niya rin maintindihan subalit tila ba mas gumaan nang makita niya ang huli.
Mayari shook her head “no, you barely know this guy. Ano bang iniisip mo?” she told herself.
“Ano ‘yang ginagawa mo?” tanong niya kay Apollo
“A novel,"
Inusod ni Mayari ang upuan niya sa tabi ni Apollo at sinilip ang ginagawa ng huli.
“Love story?” tanong pa niya
“Hmm, somehow,” sagot nito
“Bakit? Anong story?” pangungulit ng dalaga, pinitik ni Apollo ang kanyang noo at itinulak ang mukha palayo
“Do’n ka na, h’wag kang magulo!” sabi nito
“Hala, ayaw mo pala ng magulo naki-upo ka pa rito,” pagmamaktol ni Mayari
“Sinamahan lang kita, mukha ka kasing kawawa kanina,” pang-aasar nito sakanya
Mayari moved her chair across Apollo and rolled her eyes.
“It’s about peoples past life, my lead character fell in love with the person who killed her in her past life,” he explained
“Morbid," saad ni Mayari at bahagyang umirap
Makalipas ang ilang minuto ay tumahimik ang dalawa, bumalik si Mayari sa pag-iisip sa kung ano na ba ang dapat niyang gawin habang abala si Apollo sa pagsusulat sa kanyang laptop.
“Hindi na muli kita bibitawan,”
Napahinto si Mayari at tumingin kay Apollo
“Anong sabi mo?” tanong niya, nagtatakang tumingin sa kanya ito “May sinabi ka, ngayon ngayon lang,” pagpupumilit niya
“Adik ka ba?” tanong ni Apollo sabay iling at nagpatuloy sa kanyang ginagawa
Sigurado siyang boses ni Apollo ang narinig niya, umiling siya at pinagsawalang bahala ito. Inisip niyang namalikmata lamang siya.
Related chapters
Letters to the love that never came home Chapter 5
Mayari came home from the coffee shop, tears immediately fell down the moment she closed her front door. She looked around the apartment, this is the last thing with her parent’s memories; she grew up here. On the side of the doorway were the scratches her mom made to monitor their heights, the last scratch was five years ago—before her parents died. The phonograph that her Dad gave her mom as a birthday present was still there, it looks old now. They use to play their wedding song there and dance in the living room, setting aside their furniture and dance like crazy. That’s weird for her when she was younger but it all made sense now. That’s what love looks like. Most of the things turned grey covered with dust. She’s been too busy with her life to at least sweep the floor and clean their stuff. She walked towards the couch and lay down, she used to sleep here when she was a kid and everything feels like magic when she wakes up in her bed in the morning. She u
Last Updated : 2021-07-16Letters to the love that never came home Chapter 6
Nanatiling nakayakap si Mayari kay Apollo. Sa mga oras na ‘yon ay ramdam niyang ligtas siya sa bisig nito. Maya maya’y tumunog ang telepono ng huli, dahilan para bumitaw sila sa pagkakayakap sa isa't isa. “Hello?... Ha? Bakit?... Anong nangyari?... Saan?... Okay papunta na ‘ko,” halata sa boses niya ang pag-aalala, hindi na nakapag-paalam si Apollo kay Mayari at madali nang tumakbo palabas Hindi na niya tinangkang sundan pa ang binata, ngayon niya lamang nakita ang gano’ng mukha ni Apollo. Namumutla ito at mangiyak ngiyak na. Inabot niya ang telepono at nag-iwan ng mensahe sa kaibigan. “I don’t know what happened but if you want to talk about it, I’ll listen. Whatever it is, I hope it will be alright, I hope you’re fine.” Hindi na niya hinintay pa ang reply nito at ipinagpatuloy na lang ang pagliligpit. Sa kabilang anda, pawis si Apollo na tumatakbo papasok sa isang ospital. Tila wala siyang naririnig at nakikita, tuli
Last Updated : 2021-08-05Letters to the love that never came home Chapter 7
Mayari stood in front of a funeral home, it’s been a while since she went to a place like this. The last one was her parents’. There are people in their white shirts walking in and out, the familiar scent of mourning was present. Everyone has this specific face; the same expressions she saw on her parents’ burial. The image of loss and sadness reflects their faces. Flowers are arranged in the cruelest way beside the photo of an old lady. This is the feeling that Mayari doesn’t want to be familiar with. She walked past the aisle and went to Apollo, “Hey,” she greeted him Apollo looked at her with anguish and exhaustion, she sat beside him and held his hands. The thing is—she never learned how to console someone, especially in this kind of situation. She doesn’t know what to say but she knows she needs to stay with Apollo. “My mother died on my 5th birthday,” Apollo said without looking at Mayari, “I was so excited kasi finall
Last Updated : 2021-08-10Letters to the love that never came home Chapter 8
They were walking on the sidewalk looking for a cab, it just stopped raining and cars are rare at this time of night. The street rested in silence under the cloudy black sky, trees on the roadside are dancing along with the cold breeze. This brings them peace. “This is what peace looks like,” Apollo said “Peace has different faces, it’s just a piece of it,” Mayari said then smiled They stopped at the waiting shed and sat on a cold metal seat. “You haven’t mentioned your brothers huh?” she said and lean back “I don’t want to talk about them,” he said then shook his head “Hmm, anyway, malapit ko nang matapos ‘yong film ko. You want to see it?” she offered to change the topic “Yeah, sure, some other time,” a cab stopped in front of them, they stood up then walk towards it. “Just give me a call, if you need anything, ha?” she said then tap Apollo’s head “I’ll be fine, go home and get some rest, let’s start looking f
Last Updated : 2021-08-12Letters to the love that never came home Chapter 9
“Do you think we can make it? Do you think we’ll win?” tanong niya kay Chloe Kasalukuyan silang nasa bahay nito kung saan ginaganap ang pag e-edit ng kanilang pelikula. “I hope so,” the latter answered The film festival will happen a week from now, she knows that the only thing she can do now is hope while waiting. “Hey, what’s up?” Apollo entered the room holding cans of soda and wrapped his arms around her neck. “Are you two really just friends-friends?” Chloe from her seat looked up to them and raised her eyebrows. “Anong balita sa film niyo?” Apollo asked, ignoring Chloe’s question. “Well, we’ll know the results next week,” Chloe answered “Oh, sakto! We have to bring a “partner” on the premiere night, you should join Mayari!” she added. “No, he doesn’t have to!” pagtutol ni Mayari at tinapunan ng masamang tingin ang kaibigan “He has more important things to do--” “Oh, I’d loved to,” Apollo interrupted
Last Updated : 2021-08-12Letters to the love that never came home Chapter 10
Nakaupo si Apollo sa living room ng bahay nina Chloe, hinihintay ang pagbaba ng dalawa. Ngayon ang araw ng premiere night ng pelikula nila at labis nila itong pinaghandaan dahil may “red carpet” para sa mga taong bumuo ng mga obrang itatanghal sa big screen ng unibersidad. “Mayari! Bilisan mo na r’yan!” sigaw ni Chloe na nagmamadaling bumaba sa hagdan. Sa pagkakataong ‘to ay naiisip na ni Apollo ang mga susunod na eksena… kahalintulad sa pelikula, kung paano bababa ang babaeng bida at mahuhumaling naman ang leading man. Pamilyar siya sa ganitong mga pangyayari, madaming beses na niya itong napanood subalit sa oras na iyon ay pakiramdam niya tatalon ang puso niya mula sa kanyang dibdib. “Eto na pababa na!” sigaw ni Mayari mula sa taas at dali daling lumabas ng kwarto papunta sa hagdan. Mayari’s entrance was far from what he expected. She was running barefoot down the stairs, her blue stilettos are tangled on her left arm while she’s putting her earring
Last Updated : 2021-08-18Letters to the love that never came home Chapter 11
Mayari was sitting next to the window of the pantry, she can see the buildings, the trees dancing with the wind, and the busy streets under the raging sun. It’s been a week since she admitted her feelings for Apollo, a week since she last saw him. She can’t help but wonder, is Apollo part of the view she’s seeing right now? Or he’s at home, laying on his bed all day—not bothering to read her messages; like a coward. “Ouch! Shit, that hurts!” her attention was caught by a guy standing beside her… there goes that uncomfortable aura conquering her personal space. “Sorry, I fell. Masyadong malalim ‘yang iniisip mo eh,” Aman joked with his signature smirk and sat at the monoblock chair across Mayari “What now?” Mayari asked, she’s not really in a mood to deal with Aman’s presence. “Nothing, I was about to get some lunch then nakita kita. I thought you need some company,” he said then smiled. Hindi na lang sumagot si Mayari, ipinagpatuloy niya ang p
Last Updated : 2021-08-22Letters to the love that never came home Chapter 12
“Mayari! Mayari wait!” pagtawag ni Aman sa pangalan ni Mayari, kasalukuyan niya itong hinahabol palabas ng bahay nila. “Sinadya mo ‘yon eh!” sigaw niya at huminto sa tapat ng sasakyan ni Aman. “Sinadya mo!” muli niyang sigaw at hinampas ang dibdib nito. “Alam mong engagement party ng kapatid mo ‘yon, of all people ako pa ‘yong niyaya mo! Sinadya mo ‘yon because you’re an asshole! You’re an asshole, Aman! You keep on telling me that I shouldn’t trust Apollo but it’s you—it’s always been you! You’re the bad guy,” naiiyak na sambit ni Mayari, hindi niya na napigilan ang nararamdaman. She feels betrayed by both Aman and Apollo. Aman stopped her hands from punching him. “Oo! Oo, sinadya ko. Para makita mo kung ga’no kawalang kwenta si Apollo, kung ga’no siya kawalang pakealam sa nararamdaman ng ibang tao. You don’t get to tell me that I’m the bad guy—you’re not the only one hurting, Mayari! The girl on that jerk's arms was mine to hold! The girl you saw with him i
Last Updated : 2021-08-23
Latest chapter
Letters to the love that never came home Chapter 22
Isang linggo matapos ang insidente sa ospital ay walang naging balita sina David kay Cyrus, tinanggap na lamang nila na nadampot ito ng mga awtoridad... subalit hindi si Diana.Panibagong araw na nanatili siya sa bintana ng kwarto, inaasahang makita ulit si Cyrus sa labas ng bahay nila. Panibagong tray ng pagkain ang ilalapag sa lamesa ng kwarto niya kasabay ng pagkuha ng isa pang tray ng pagkain na hindi niya ginalaw o tinignan man lang.Pinanood ni David ang kapatid na araw araw maghintay kay Cyrus, sa loob loob niya’y tahimik din siyang naghihintay pero hindi ba’t mas madaling asahan ang pinaka-masamang mangyayari kaysa umasa na ayos lang ang lahat?“Asaan si Diana?” tanong ng ama nilang si Javier kay David.“Nasa taas, Dad. Hindi pa nga rin lumalabas ng kwaro, ni hindi ginagalaw ‘yong mga pagkaing dinadala namin nina manang,” saad ni David.“That doesn’t matter, Hijo. Bring her here, I got s
Letters to the love that never came home Chapter 21
May 8, 1973Isang buwan matapos pagbawalan sina Diana na makipagkita kay Cyrus. Mas naging komplikado hindi lamang para sa relasyon ng dalawa ang mga sumunod na araw matapos ng pagpatay kay Lucia, mainit ang lahat grupo nila at kapwa nasa panganib.Napagdesisyonan ni Cyrus na magpunta sa bahay ng dalaga, umaasang masilayan niya kahit papaano ito. Ma-ingat niyang tinignan ang paligid ng bahay, hindi niya nais na manggulo at magpakita kaninoman sa kanila.“Are you gonna stand here all day?” rinig niya mula sa kaniyang likuran, boses ito na matagal niyang inasam marinig.“Hi there,” bati niya sa nakapameywang na si Diana.“Hey there, creep,” nakangiting saad nito at bahagyang lumapit sa kanya.“I missed you.” Hinawakan ng dalaga ang magkabilang pisngi at bakas sa mukha nito ang pangungulila sa nobyo.Pinagkasiya nila sa ilang sandali ang isang buwang hindi pa
Letters to the love that never came home Chapter 20
April 5 1973 “David! David tulungan mo ‘ko parang awa mo na!” nag-e-echo ang boses ng isang babae sa loob ng abandonadong building kung nasaan ang ‘hideout’ nina Cyrus. “Sandali, ano ba ‘yon?” tanong ni David habang papalapit sa pintuan, sina Diana at Cyrus naman ay hinihintay kung sino ang iluluwa nito. Pare-parehas silang kabado sa kung anong dahilan ng pagkatok. Isang babaeng naliligo sa pawis ang umakap sa paanan ni David pagkabukas niya ng pintuan. “David parang awa mo na tulungan mo ‘ko,” nagsusumamong sambit nito. “Martha! What happened?!” alalang tanong ni Cyrus at agad na nilapitan ang kaibigan. “Tulungan niyo ‘ko, m-may mga armadong lalaki sa bahay namin ngayon,” umiiyak na sambit nito. “Maupo ka, anong nangyari?” tanong ni Diana at inakay si Martha papunta sa upuan. “M-May nagpuntang mga armadong lalaki sa bahay, hinahanap ang kapatid kong si Alfred. Hinalughog nila ‘yong buong bahay. Nakataka
Letters to the love that never came home Chapter 19
“Sigurado ba kayong wala na kayong nakalimutan?” tanong ng Lola ni Mayari sa kanila. They’re going back to Basco today and unfortunately, Chloe received a call from her parents that they have an emergency and she need to go back to Manila. Mayari told her that they can come home with her but Chloe insisted, telling them to enjoy their remaining days in Basco. “Oh siya, anak, mag-ingat ha? Ikumusta mo na lang ako sa mga kapatid mo,” bilin ng Lola ni Mayari at bahagyang hinaplos ang pisngi niya. “I will, Lola. Mag-ingat rin kayo rito. Sa susunod na balik ko isasama ko na sila Michael,” saad niya at yumakap sa kaniyang Lola. Sakto namang may dumating na tricycle kaya’t sumakay na sina Mayari rito. Bahagya na lamang niyang tinanaw ang kanilang bahay hanggang sa mawala ito sa paningin niya. “Can we visit Angela? Just to say goodbye?” Apollo asked. He and Angela doesn’t have a certain connection except that he has her Father’s memory
Letters to the love that never came home Chapter 18
“Mayari!” sigaw ni Chloe at bahagayang inalog ang natutulog pa ring si Mayari. “Ano ba ‘yon?” Mayari said with her morning voice and covered her face with a pillow. “Bumangon ka na raw diyan sabi ng lola mo, pupunta raw tayo sa light house ngayon!” sabik na sabi ni Chloe at inalis ang unan sa mukha ng kaibigan. “Dali na, bumangon ka na r’yan,” dagdag nito at saka iniwang nakahiga si Mayari sa higaan. “Puyat kayo ni Apollo kagabi huh,” mapang-asar nitong sabi habang naglalakad palabas ng kwarto “Umalis ka na nga rito!” isang lumilipad na unan ang tumama sa mukha ni Chloe matapos itong ibato ni Mayari. Pansamantala siyang tumulala sa kisame at muling inisip ang napag-usapan nila ni Apollo kagabi. Masyadong nang madaming na
Letters to the love that never came home Chapter 17
Taong 1973 Limang buwan matapos idineklara ang batas militar. Ilang buwan din matapos magkakilala nina Cyrus at Diana, madalas na rin silang nagkikita sa mga meeting ng grupo. Tulad ng kasalukuyang ginagawa nila ngayong araw. “Hindi naman natin maitatanggi na tumaas ang ekonomiya sa ilalim ng rehemeng ‘to!” panibagong pagtatalo ang umuusbong sa grupo, marami sa kanila ang natatakot na para sa sariling kaligtasan at nais na ring suportahan ang diktadurya. “Mangmang!” sigaw ni David sa kasamahang si Anton. “We can see the progress, David! Isn’t that enough reason to believe that somehow it’s what we needed?” sigaw pabalik ni Anton. Hindi na bago sa kanila ang ganitong pagtatalo. Karamihan sa kanila’y katatapos lamang ng kolehiyo, ang ilan ay nag-aaral pa. Natatakot sila sa mga posibilidad na mangyari sa gitna ng kinahaharap ng bansa. “And you became a victim of an illusion! It’s just a magic show that made a fool like yo
Letters to the love that never came home The Second Eclipse
“Kailan nagsimula?” tanong ni Mayari, kasalukuyan silang naka-upo sa tabi ng bintana ng kwarto. “Before I met you do’n sa shooting niyo, no’ng una akala ko panaginip lang hanggang nakita kita no’n. Mas naging malinaw ‘yong scenarios, mga lugar, pati ikaw. Do’n ko napagtantong hindi na lang ‘yon bastang panaginip, those were memories,” saad ni Apollo at muling tinignan si Mayari. “So no’ng naghahanap tayo ng source tungkol sa sulat, alam mo na?” tumango lamang si Apollo at ngumiti na animo'y humihingi ng paumanhin. “At hindi mo sinabi sa’kin?” dagdag niya. “Ano pang naalala mo tungkol kina Diana?” tanong ni Mayari, kumuha siya ng notebook sa bag at inihanda ang recorder ng kaniyang telepono. “Are we really going to do this?” tanong ni Apollo “If you lived a life as Cyrus, we have to know what happened to them,” “To us,” pagtatama ni Apollo, hindi ito pinansin ni Mayari. Hanggang ngayon ay itinatanggi niya pa ring maniwala kay Apollo.
Letters to the love that never came home Chapter 15
Kinabukasan ay agad silang bumalik sa bahay nina Angela, maaga pa’t marahil nasa palengke pa ang dalaga kaya’t matiyaga silang naghintay sa labas ng bahay nito. Hindi na rin nila isinama si Chloe at nagsabi itong sasama sa mga pinsan ni Mayari na magpunta sa bayan at mamamalengke. Tahimik lamang na nag-aantay ang dalawa, wala ni isa sa kanila ang nagbabalak basagin ang katahimikan. “Would you run away with me?” Apollo was the first one to break the silence. Nabigla si Mayari sa tinuran ng binata, matapos ay malakas na tumawa. “You realize that I’m not kidding, right?” kunot noong tanong niya sa dalaga. “Yeah, and I find it funny,” tumatawa pa ring saad niya “Stop messing around, I don’t find it attractive,” she said then tap his shoulders. Tumayo siya at akmang lalayo kay Apollo subalit hinawakan ng huli ang kamay niya. “I want to be with you,” saad nito “Fix your shits, Apollo. Don’t leave her hanging after pro
Letters to the love that never came home Chapter 14
Ikalawang araw nila sa isla ay agad nilang sinulit ang bakasyon, abala sina Apollo at Chloe sa pagkuha ng litrato habang tahimik na naka-upo si Mayari sa isang tabi, hawak ang bote na may lamang sulat. “You good?” tanong ni Apollo at umupo sa tabi niya. It was eleven in the morning and the heat of the afternoon sun collides with the cold breeze from the sea. They’re looking at the sea from above the mountains, making their name “Apollo” and “Mayari” started to make sense, it almost feels like they are watching their own creations from the skies. “I really feel like the God of Sun right now,” Apollo said then looked up. “We’re talking now?” Mayari raised her eyebrows. Apollo took the bottle from her hand. “Balik tayo sa Angel’s,” he said while looking at the letter. “Do you like her?” Mayari asked “Is that your hobby? Bothering someone’s life because you like them and when they’re starting to like you back, suddenly, you’re secret
