Chapter 10

>x<

"Thank you po, sir," pasasalamat ko sa may-ari ng restaurant na pinagtatrabahuhan ni Cess saka diretsong lumabas ng opisina nito para kitain ang kaibigan kong naghihintay sa labas. 

Pagkabihis ko kanina ay nagmadali agad akong pinapunta ni Cess dito sa restaurant dahil gusto daw akong kausapin ng amo nya. Sinabi nya daw kasi dito na kung maaari nya akong maipasok kahit waitress man lang. Pumayag naman daw agad ang amo nya kaya tinawagan niya ako agad. 

Matagal ko nang nahahalata na malakas si Cess sa may-ari dahil sa ilang benepisyong nakukuha nito na minsan ay higit sa karaniwan. Minsan nga naisip ko pang may namamagitan na dito at dun sa boss dahil kapag nalelate ito ng uwi ay laging inihahatid ng huli. Kung tutuusin, wala naman sigurong masama kung magkakatuluyan ang mga ito. Parehas naman silang single at may kaya sa buhay.

Hay, buti pa mga kaibigan ko, blooming na ang lovelife samantalang ako, eto, ampalaya na, hopia pa. Ang pinakamasaklap pa, matagal pa yata bago makarating ang man of my dreams ko. Lakas maka-ampalaya nito, grabe. Hay, deadma na nga lang yun muna sa ngayon basta happy ako ngayon. 

"Kailan ka daw magsisimula?" masayang bungad saken ni Cess pagka sara ko ng pinto. 

"Sa monday na daw," masigla kong sagot. Napatili pa ako ng bahagya sa sobrang tuwa ngunit hininaan ko lang dahil baka madinig ako ng boss. 

"This calls for a celebration," anunsyo ni Cess. 

"Ha? Eh, teka muna. Saka na yung celebration pag may panglibre na ako sa inyo. 

Agad naman niya akong iningusan. "Kami naman sasagot e. Kaya wag mo nang problemahin yun."

Napasimangot naman ako sa sinabi nya. Madami na nga akong utang sa kanila, tapos sila pa ang magbo-blow out, baka hindi na ako makaharap sa kanila kinabukasan. 

"Hindi na Cess, saka nalang pag nagkapera na ako saka na natin i-celebrate. Marami na akong utang sa inyo kaya ako naman ang sasagot kahit sa ganitong maliit na bagay," pagpapaliwanag ko sa kanya para hindi na sya magpumilit. Alam kong makukuha agad ni Cess ang ibig kong sabihin at hindi na magpupumilit pa, hindi tulad ni Cass na makulit at ipipilit ang gusto. 

Ngumiti pa sya sakin. "Okay sige, pagbibigyan kita. Pero ngayon lang ha."

Tumango naman ako. Kaya mahal ko itong mga kaibigan ko e, lagi nila akong iniintindi at naiintindihan. Hindi man ako pinagpala ng magandang buhay, pinagpala naman ako sa mga taong mapagmahal sakin. 

Nagpaalam na akong umuwi kay Cess, tutal ay hindi naman kami magkakasabay dahil malelate daw sya ng uwi mamaya, nauna na ako, hindi ko rin naman siya mahihintay. Nag-aalala kasi ako sa bahay. Ibinilin ko naman kay Cass na ilock ang pinto pag-umalis sya pero ang mas inaalala ko, kung buo pa ba ang bahay at ang mga gamit. Baka kasi mamaya hindi na napigilan ni Cass ang sarili, ibalibag nalang lahat ng gamit kay Elric. Mahirap pa namang magpundar ng gamit. 

Madilim na sa labas nang umalis ako ng restaurant. Wala ring gaanong dumadaan na taxi or jeep dahil masyadong sosyal ang lugar na kinapupwestuhan noon. Mga rich kasi ang mga customers lagi kaya puro mga de-kotse. Hindi tuloy gaanong napagdadadaanan ng mga pampasaherong sasakyan. 

At dahil halos may isang oras na akong nagbabaka sakali na may mapadaang jeep o taxi, naglakad na ako papunta sa main road. Medyo nakaurong kasi ang location ng resto mula sa main road, ngunit hindi naman kalayuan. 

Hindi pa man ako nakakalayo ay may naramdaman akong may tila nakasunod sa akin. Kinabahan ako agad. Paanong hindi, walang gaanong tao sa lugar, hindi ganun kaliwanag ang ilaw sa mga posteng nakapaligid, may mga resto din iyong katabi pero dadaan muna ako sa obstacle ng mga nakapark na sasakyan kung sakaling hihingi ako ng tulong. Kinabahan tuloy agad ako. 

Nagkunwari akong may hinagilap lang sa likod para makumpirma ang kutob ko. At kumabog bigla ang dibdib ko. Totoo nga, meron ngang nakasunod saken. Nakasuot iyon ng kulay abong tshirt at itim na pants. Hindi katangkaran at balingkinitan ang katawan. Hindi ko na nagawang aninawin ang mukha dahil bukod sa agad kong binalik ang tingin sa dinadaanan ay nakasumbrero pa ito. 

Baka naman passer by lang. Pero mukhang kahina-hinala ang itsura ee. Tila video recorder na biglang nagbalik sa isip ko ang nangyari three years ago. Agad na sinalakay ng takot ang kalooban ko at sumisiksik iyon sa bawat parte ng katawan ko. 

Binilisan ko ang lakad ko nang hindi lumilingon sa likod. Ano naman ang pakay ng lalaking yun? Wala naman syang makukuha saken. Wala pa nga akong pera, yung cellphone ko naman kahit na hindi pa naman nalalaos, gasgas na, pagiinteresan pa ba nya? Paano kung iba din ang gusto? 

Hindi pwede. Kailangan kong makaalis dito. Halos lakad takbo na ang ginawa ko ng maramdaman kong tila binilisan din nito ang lakad. Nagpalingap-lingap pa ako para makahanap ng mahihingan ng tulong kung sakali pero sa kasamaang palad, puro mga mamahaling kotse lang ang nanduon at walang gaanong tao. Bakit ba hindi nalang yung mga kotse ang pag-interesan nung mama' na yun? Masama na kung masama pero yung kotse kasi mapapalitan ng may-ari, maibabalik din pag narecover pa e kung ako? Pag hindi maganda naisip nung lalaki, baka ito na last day ko, hindi na ako maibabalik sa face ni mother earth kaya hamo ng kotse kuhanin nya, please Lord. 

Nakahinga ako ng maluwag ng may dumaan na kulay itim na toyota hi-ace. I felt relieved. Huminto iyon sa parking space sa harap ko at nagsibabaan ang mga sakay. Mukhang kakain ang mga iyon sa isang restaurant na nandoon. 

Nang mapalingon ako sa likod ay hindi ko na nakita ang lalaking nakasumbrero kaya napanatag na ako. Hindi naman siguro ganun nga yung pakay nung lalaki. Nag-isip lang talaga ako ng masama. E paano ba naman kasi, mukha siyang hoodlum. 

Nang makalayo ako at hindi na nakita pa yung lalaki ay bumagal na din ang lakad ko. Napabuga ako ng hininga na hindi ko namalayang pinipigilan ko pala. Kamoteng lalaki yun, natakot ako. Dapat pala hinintay ko nalang si Cess. May mga nagkalat pala ditong kawatan. Sabagay ano pa ba ipagtataka ko, ee maynila ito. Natural na yun. 

"H'wag kang gagalaw, at wag ka ding sisigaw kung hindi gigripuhan kita," nagbabantang bulong ng isang lalaki galing sa likod nya. 

Bigla ang salakay ng takot sa kabuuan ko. Napatango nalang tuloy ako sa lalaki. Kahit naman hindi nya sabihin ay talagang hindi na ako makagalaw. Goodness, will this gonna be the end? Lord, wag muna po.

Gusto ko mang humingi ng tulong ay hindi ko magawa dahil maski boses ko ay umurong sa takot. Ramdam ko ang panginginig ng katawan ko ng subukan kong yakapin ang shoulder bag na dala ko kung san nakalagay ang cellphone at konting perang dala ko pamasahe. 

"Akin na yang bag mo!" utos nito at sinubukang hablutin ang bag nya na agad naman nyan inilayo dito. 

"h-huwag kuya, w-wala ka namang makukuha dito e. W-Wala akong pera s-saka cellphone, w-wala kang makukuha saken", pagmamakaawa ko pa kahit halos magkandautal na ako sa takot. 

Last day ko na ba talaga ito? Hindi pa ako pwedeng mategi, Lord. Paano mga kapatid ko? Ang mga magulang ko? May mga taong umaasa saken, hindi pa pwede. Saka hindi pa ako nagkakalovelife, Lord, ayokong mategi ng bitter. Virgin pa ako.  Saka mag-aasawa pa ako. Maghahanap pa ako ng forever ko. 

"Hindi mo ko mapapaniwala. Akin na yang bag mo," singhal nito sabay hablot ng bag ko. 

On impulse, hinablot ko din ang bag ko. Nandito lahat ng papeles ko at mahahalagang gamit ko kaya hindi nya pwedeng makuha. Tug of war tuloy ang eksena namin. Tila kami nagsusukatan ng lakas, alam ko mang mas malakas siya pero hindi ko pa din pwedeng pabayaan nalang na makuha nya ang bag ko. 

Pero ang hindi ko inaasahan at hindi rin napaghandaan ay ang bigla nyang pagwasiwas ng kutsilyong dala nya. Isang hagod pa papunta sakin noon, ay agad ko pang naisip na umilag bago mahagip ulit ng mata ko ang kinang ng talim nuon na ngayon ay may bahid na ng dugo. 

Halos lumuwa ang mata ko pagkakita ko ng pulang likidong iyon. Natigilan ako panandalian ng maramdaman ang hapdi sa braso ko na agad pinagbalingan ng mata ko. Lalo akong napadaing ng makita ko kung gaano kalaki ang nalikhang sugat noon. Nanlata ako ngunit hindi ko tuluyang nabitawan ang bag ko. Ramdam ko ang panlalambot ng tuhod ko pero nanatili akong nakatayo. Alam kong natigilan ang lalaki pero saglit lamang iyon. 

Hahablutin na sana nito ang bag ng mapatigil ito, hindi lang pala ito, kami, dahil sa headlights ng isang kotseng palapit samen. Bahagya pa akong napaatras dahil akala ko ay sasagasaan kami nuon pero ang holdaper pala ang target nito. 

Hindi naman nito nabangga ang lalaki pero napaupo pa din iyon sa takot. Huminto ang kotse sa mismong harap nito. Napansin ko pang bumukas ang pinto sa driver seat pero hindi ko na nakita ang driver dahil nabigla ako ng may humila sa bag ko. Nakatayo na pala ang lalaki at nagmamadaling hinatak ang bag ko pero nagawa ko pang hatakin kahit wala ng gana ang mga braso ko. 

"Put*ng *na, bitiwan mo sabi," sigaw nito. 

Nakita ko pang inamba nya saken ang kutsilyo at itatarak pero hindi na ako makagalaw sa sobrang panginginig. Halo-halo na ang nararamdaman ko pero mas nangingibabaw ang iniinda kong sugat. Napapikit nalang ako at hinihintay ang sakit na hatid ng saksak nito pero wala akong maramdaman. 

Idinilat kong muli ang mata ko para lang magitla sa nagaganap sa harap ko. Nandoon at nakatalikod sa akin ang driver ng kotse at nakikipagbuno sa holdaper. Hawak nito ang kamay ng huli na may hawak na kutsilyo saka pinalipit iyon dahilan para mabitawan iyon nung holdaper. Naging mabilis ang mga pangyayari, mabilis din ang galaw ng driver ng kotse. 

Hindi ko na nakayanan ang panlalambot kaya napaupo nalang ako. Nanunuot ang hapdi sa braso ko at damang dama ko ang pag-agos ng dugo duon. Lalo akong pinanlamigan ng makita kong hindi maampat ang dugo nuon. Alam kong namumutla na ako pero pinilit kong hindi muna panawan ng ulirat dahil gusto kong malaman kung sino ang nagligtas saken. 

Binalingan kong muli ang dalawang lalaki. Binigyan ng driver ng isang suntok sa mukha ang holdaper na naging dahilan ng pagbagsak nuon. Masyado yatang malakas ang tagapagligtas ko. Well, kung katawan lang naman ang pagbabasehan, walang sinabi ang katawan ng holdaper sa well-built na katawan nito, naggagalawan pa ang mga muscles nito sa bawat galaw. Kitang-kita kasi sa suot nitong puting long sleeve polo shirt na nakatupi pa hanggang siko ang sleeve. Naka-black slacks pa ito at leather shoes. Masyadong pormal ang postura nito para maging driver lang. Maganda din ang tindig na madaling i-describe kahit nakatalikod pa ito sa akin. May naalala tuloy ako sa tindig nito. Teka.... Imposible. Malaki ang maynila. 

Akmang lalapitan pa nung driver yung holdaper pero kumaripas na ito ng takbo. Nang masiguro ng una na nakalayo na nga ang huli ay saka ito bumaling sa akin. Nakalimutan ko na yatang huminga ng salubungin ako nito ng tingin. Bigla na namang nagwala ang puso ko. Gusto na yatang lumabas ng rib cage ko. God, how could I ever get over this man who can make my heart beat erratically? 

Nanlilisik ang mga mata nya habang titig na titig saken pero agad ding napalitan ng pag-aalala ng bumaba sa braso ko ang tingin nya.

Lalo yatang nanghina ang pakiramdam ko. Ito ang mukha ng lalaking nakilala ko tatlong taon na ang nakakaraan, hindi ang lalaking nasa party.

Napahawak ako sa sementong kinauupuan ko ng biglang umalon ang buong paligid. Sinubukan ko pang kumuha duon ng suporta ng tumindi ang pag-alon na ngayon ay umiikot na. Pero useless din iyon dahil nawalan na ako ng lakas at unti-unti ng dumidilim ang paligid. Nakita ko pang tumakbo sya papunta sakin. 

"Marione..."

Isang tawag sa pangalan niya at tuluyan ng nagdilim ang paligid.