Chapter 12

>xii<

"Bakit nagpaiwan ka pa? Umuwi ka na din. Kaya ko na ang sarili ko. Salamat sa tulong." Sinadya kong palamigin ang boses ko. May parte sa akin na gusto syang makasama kahit sandali pero may parte din na ayoko na syang makita. Ngunit sa dalawang iyon ay mas nananaig ang una. Pero kailangan kong kumapit sa realidad dahil iyon ang tama. 

"Does it still hurt?" concern evident in his voice. Lalo tuloy lumakas ang kabog ng dibdib ko. Hindi man lamang niyapinansin ang mga sinabi ko. 

"Hindi mo na kailangang magkunwari na nag-aalala. Kaya ko na ang sarili ko. Umuwi ka na," sagot ko nang hindi pa din siya sinusulyapan. Narinig ko pa ang kanyang malalim na buntong hininga. Restraining himself from another outburst, maybe. 

"I know I had been a jerk. I'm sorry," halos pabulong na turan nya. 

Abot-abot ang pagpipigil kong humarap sa kanya. Bakit ba parang totoo ang pinapakita nyang pag-aalala? Mariin kong ipinikit ang mga mata ko. Naguguluhan na ako sa pinapakita nya. Once, he's nice and caring, then cold and distant the next. 

"Wala ka naman kailangang ihingi ng sorry. Natural na sa mga mayayaman ang ganoong pag-uugali. Matagal ko ng alam kaya sige na, umalis ka na."

Hindi sya sumagot kaya inakala kong aalis na sya. Mabuti na siguro yon. Mas makakabuti yon kahit na masakit. 

"Dominique." Hindi ko sya nilingon. 

"Dominique." Ulit nya. Umalis ka nalang. Please! Mariin kong ipinikit ang mata ko. "Look at me," utos niya pero hindi ko pa din sinunod. 

Napasinghap ako ng hawakan nya ang baba ko saka iniharap sa kanya. Gusto ko sanang tanggalin ang kamay nya dahil sa pamilyar na kuryenteng naramdaman ko galing doon pero hindi ko magawa. I was incapable of doing anything when he's around. I felt like i’m paralized just by the touched of his skin. 

My heart pounded when I finally met his eyes. Naglahong parang bula ang takot ko ng masilayan ko ang mga mata nyang puno ng emosyon. Hindi sya ang lalaking nakausap ko sa party kundi ang lalaking nagligtas sa akin. Tila may mainit na palad na humaplos sa puso ko pagkakita ko sa nag-aalala niyang mukha. Nangangati tuloy ang palad kong haplusin iyon at damhin.

"Forgive me for being rude. I didn't mean what I said that night," sabi nya. "I did what I thought was right without even thinking that it could hurt you."

Natigilan ako ng tila nag-echo bigla sa utak ko ang mga sinabi nya noon. "Tama ka naman. Hindi ako dapat dun dahil mahirap lang ako at probinsyana," i said bitterly saka direktang tumitig sa mga mata nya. Sa mukha nyang ilang sentimetro nalang ang layo sa akin. "At itong ginagawa mo, mali din."

"Your right, this is wrong as well," nang-uuyam ang tinig nya ngunit iba ang inilalarawan ng mukha nya. "But sometimes, you have to risk doing wrong to determine what really is right."

He flashed his heart melting smirk again. Juice colored! Why so gwapo naman? Hindi lang yata galit ko ang nalusaw, pati yata mga buto ko. Sana hindi nya marinig ang paghuhurumentado ng puso ko. Ano ba ang ibig niyang sabihin? Seryoso ba itong bugok na ito o pinagtitripan lang ako. Maryosep, may sakit nga yata ito. 

"May MPD ka ba?" hindi ko na napigilang tanungin na siyang ikinakunot na naman ng noo niya. 

"Multiple Personality Disorder?" gulat nya pang tanong na tinanguan ko lang. 

Tumulo yata ang laway ko nang bigla syang tumawa. Pwede bang magkaron ng gayuma ang tawa? Para kasing nakakahumaling ang tawa nya, ang sarap pakinggan. Kailan pa ba nakagwapo ang pagtawa? Dapat galit ako sa kanya e, but i can't stand being mad at him for too long. 

Matamis na ngiti ang iginawad nya sa akin ng mapagod sya sa pagtawa. Teka, yung panty ko, nalaglag na yata. Pambihira, lakas maka-heart attack ng ngiti nya. Parang nagkaroon ng sunlight sa loob ng hospital room ko. Si Marione ba talaga ito? Teka, tinawag siyang Alistair ng pinsan niya kanina. Kung ganon ay Marione Alistair pala siya. Pati ba naman pangalan kailangan gwapo din?

"Does it still hurts?" tanong nya at binalingan ang nakabenda kong braso. 

Nakaramdam ulit ako ng kirot mula doon ng matignan ko kung gaano kalaki ang bandage. Bakit hindi ko ito naramdaman kanina? Nai-immune yata ako sa kirot na pisikal kapag nandito sya. 

Magaan nyang hinaplos ang may benda kong braso dahilan para magsipagtayuan ang mga balahibo ko sa katawan. Why does it feel so good and electrifying at the same time? 

Nagpakawala muna sya ng buntong hininga bago tumitig ulit sa mga mata ko. Patuloy pa rin ang paghaplos nya sa sugat ko na tila ba maiibsan noon ang kirot. 

"Didn't I tell you to be safe?" halos pabulong na sabi nya. 

I was out of breath from what he said. Konti nalang at malapit na talaga akong maniwala na nag-aalala sya. Shit! Pwede na bang mag-collapse? Parang hindi ko na yata mapapanindigan ang pagmo-move on ko kapag ganito sya. Ano ba nakain nito? Ipapakain ko lagi.

"I wonder how you survived those years without getting hurt."

His eyes clouded with mingled amazement and longing as it stared down at me. Was it his feelings? Or is it just mine reflecting through his? Pakiramdam ko tuloy nakikita na nya ang kaluluwa ko. 

"Hey." Nakakunot-noo na sya nang hindi ako makasagot at nanatiling tahimik. Paano ako sasagot e masyado akong na-o-overwhelm sa presence nya. 

Tumikhim ako para sandaling hamigin ang sarili ko. Teka nga, ano ba akala nya sa akin, lampa? Nabuhay ang inis ko. Mahina pala tingin nya sa akin. 

"Hindi porket dalawang beses mo na akong iniligtas, hindi ko na kayang alagaan ang sarili ko. Ganun ba kalampa ang tingin mo sakin para hindi maka-survive mag-isa? Kayang-kaya kong alagaan ang sarili ko." Pinatigas ko ang tinig at anyo ko bago pa ako tuluyang bumigay. Napaigik ako ng maitukod ko ang braso kong may sugat ng magbaling ng pwesto. Pakiramdam ko ay nababanat ang balat at parang hinihiwa. 

Mukha namang hindi sya naapektuhan ng pagtataray ko sa halip ay naging alerto at dinaluhan ako. Naiinis na tinabig ko ang kamay nyang nakaalalay sa akin. Wala ba akong epekto sa lalaking ito? Ako lang yata nakakaramdam ng ganito sa aming dalawa. 

Lalong nalukot ang noo nya sa ikinilos ko. Napansin kong nagtagis ang mga bagang nya. 

"You're so reckless. You almost got killed back there, you dared even fight. D'you think that snatcher will spare your life?" may bahid ng pagkairitang sermon nya sa akin na nakadagdag ng inis ko sa kanya. His eyes now darkened with irritation. 

"Nagawa ko lang naman iyon dahil importante ang laman ng--"

"Good heavens! Makikipagpatayan ka dahil lang sa walang kwentang papeles at cellphone?" nagpupuyos na putol nya sa akin. Pinipigilang magtaas ng boses. Even trying so hard to hold back his growing anger. "You're willing to sacrifice your life for that nonsense tapos sasabihin mo sa akin na kaya mong alagaan ang sarili mo?"

"E sa mahalaga sa akin ang mga iyon e. Palibhasa kasi mayaman ka kaya wala lang sayo kung manakawan ka ng kakarampot na halaga at cellphone." Hindi ko na napigilang sumigaw. Nagpupuyos na din ang galit sa loob ko. Ano ba pakialam nya sa akin para sermonan ako? 

"That's not what I mean--"

"Then what? Hindi mo naman kailangang ipamukha sakin ang estado ko tulad ng ginawa mo noon sa party dahil alam ko ang lulugaran ko," mapait kong sabi sa kanya saka pinagkatitigan sya. "Or don't tell me na nag-aalala ka sakin dahil sigurado akong hindi."

He was quite taken aback. Bakit? Hindi ba nya inaasahang masasabi ko iyon o dahil naipamukha ko sa kanya ang mga sinabi nya sa akin noon. Guilt shadowed his beautiful gray eyes. His face softened. 

"You're right. Wala dapat ako dito. Hindi dapat ako nag-aalala sayo. Yun ang tama di ba? Yun ang dapat," sabi nya na halos pabulong na. "Tell me what to do now, Dominique. Cause right now I can't help but to worry about you. I can no longer walk away from you."

Parang bulang biglang nawala ang pagpupuyos ng kalooban ko sa galit. Napilitan ng mga paru-parong agad na naglamyerda sa tiyan ko. Tama ba ang narinig ko? Did he just confess? Gusto kong malaman kung totoo ang sinasabi nya. Gusto kong makita ang mga mata nya kaso ay nakayuko siya at nakapikit. 

Pero hindi naman I love you yung sinabi nya di ba? E bakit nagbubunyi na ang kalooban ko sa tuwa. Biglang nakaipon ng pag-asa ang puso ko. May possibility kaya na pareho kami ng nararamdaman? Teka, wait. Stop. Hindi pwede. Umaasa ako at masakit yun. Kailangan kong magpakatotoo. Kailangan kong maging makatotohanan dahil yung sinasabi nya ay malayo sa katotohanan. 

"Ano bang pinagsasabi mo? Hindi ka naman lasing hindi ba?" nagawa ko pang sabihin kahit matindi na ang lagabog sa dibdib ko. Na sana ay hindi niya marinig.

Nag-angat sya ng tingin at tinitigan akong muli na tila gusto ko ng pagsisihan kung bakit hiniling ko pa dahil purong sinseridad ang nakikita ko doon. Hindi ko alam kung kailan pa ako natutong bumasa ng damdamin sa mga mata pero ramdam ko na iyon ang gustong iparating ng magaganda nyang mata. 

Nahigit ko ang aking hininga ng unti-unti nyang ilapit ang mukha nya sa akin. Hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung ano ang binabalak nya pero hindi ako natatakot sa kung ano man ang pwedeng mangyari. Kung ano ang pwede niyang gawin.

This man had managed to slipped his way to my heart effortlessly in just a few moments. Napapikit nalang ako at hinihintay kung anong mangyayari sa susunod. Siguro naman baka pwedeng pagbigyan ko muna ang sarili ko ngayon. 

Pinigilan kong mapapitlag nang marahan nyang inilapat ang noo nya sa noo ko. Hindi man ito ang inaasahan ko pero sapat na iyon para maramdaman kong muli ang init sa aking puso. Korni na kung korni pero ganun talaga kapag nagmamahal, hindi ba? At oo na, sige na, mahal ko ito. Kahit iniligtas niya lang ako, kahit hindi naging maganda ang pakikitungo nya sa akin noon, nagawa ko pa din syang mahalin. Hindi ko alam kung bakit at paano basta nagising nalang ako isang araw na nararamdaman ito. Saglit lang lahat ng iyon pero wala namang nakakaalam kung paano nangyayari iyon, di ba? Nobody knows how the magic of love can do the such. 

Ilang sandali rin kaming nanatili sa gaanong ayos. Parang ayoko ng matapos ang oras. Parang gusto kong huminto nalang iyon at manatili sa mga bisig nya, na ganito kalapit sa kanya na para bang posible lahat. Napakasarap sa pakiramdam ng ganito, nakapalibot sa bewang ko ang mga braso nya na halos yakapin na nya ako habang nakasandal ang noo namin sa isa't isa. Pakiramdam ko ligtas ako at walang makakapanakit saken. 

"Dominique," untag nya nang makadistansya ng bahagya.

Noon ko muling idinilat ang mga mata ko. Hindi ako umimik at itinutok ang tingin sa pinakapaborito kong parte ng mukha nya, sa kanyang mga mata. Na nababahiran na ngayon ng sakit. Sakit na hindi ko malaman kung saan nanggagaling. Ang kapanatagang nararamdaman ko kanina ngayon ay nawala na. Sa halip ay napalitan iyon ng takot. Takot na masaktan sa kung anong binabalak niyang sabihin. 

"Dominique", ulit nya at muling idinikit ang noo sa akin saka muling pumikit. 

"Nikki...please.. don't fall in love with me."