Chapter 14

>xiv<

Kailan ko ba huling nakita ang ngiti niyang iyon? O kung nakita ko na ba iyon? Pati ang abohin niyang mga mata na tumatagos sa kaluluwa kapag tinititigan ka. Parang gusto ko nalang tumitig doon. Ayoko nang pumikit dahil baka wala na siya pagdilat ko. Nakaramdam ako bigla ng kalungkutan ng matuon ang tingin ko sa kasama niyang babae. Sino kaya iyon? Girlfriend nya o baka naman asawa? Isipin ko palang na alin iyon sa dalawa ay ramdam ko na ang pagkadurog ng puso ko paano pa kaya kapag totoo? Kung sabagay, ito ang nababagay sa kanya. Elegante, edukada, mayaman. Hindi tulad ko. Ugh! This is hopeless. Nararamdaman ko na ang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko. Parang bigla ay gusto kong umiyak. 

Nasa ganoon akong posisyon ng biglang lumingon sa gawi ko si Sir Loki saka ngumiti sa akin. I blink back the tears immediately saka ngumiti din bago pa siya magtaka. Naging dahilan naman iyon para lumingon din sakin ang lalaking kausap nito. Doon muling nagtama ang aming mata. Tila naitulos ako sa kinatatayuan ko habang nakatitig sa akin ang mga matang matagal ko nang pinanabikang makita ulit, hindi ko man maamin sa sarili ko. Halata sa ekspresyon ng mukha nito ang pagkagulat ngunit madali niya din iyon naitago. Halos hindi na ako makahinga ng ayos dahil malakas na kabog ng dibdib ko. Parang gusto ko na talagang umurong. Makaalis. Tumalikod at maglakad pabalik sa kusina. O kaya naman lamunin nalang ng lupa para mas mabilis. Makatakas sa mas matinding sakit na nakaamba sa akin. 

     Humugot ako ng malalim na hininga. Hindi pwedeng ganito ako. Kailangang ipakita ko sa kanya na wala na akong pakialam. Na wala lang sya sa akin. Na hindi ako nasasaktan kahit ang kaloob-looban ko, durog na. 

     Pinilit kong ihakbang ang mga paa ko palapit sa kanila kahit nangangatog ang aking tuhod sa kaba. Nagpaskil pako ng pilit na ngiti para mas kapanipaniwala at pinatigas ang ekspresyon ng aking mukha.

     "This is Nikki, you're server for tonight," pagpapakilala sa akin ni Sir Loki nang tuluyang akong makalapit sa tabi nya. 

      "Good evening." Pinagsigla ko pa ang tinig. Nakahinga ako ng maluwag ng hindi ako nautal. Iniwasan ko namang mapatingin sa binatang nakaupo sa kaliwa. 

      "I hope you enjoy your evening, Sir, Ma'am. I must leave you with Nikki," paalam nya. Binalingan pa nya ako ng ngiti at tapik sa balikat bago umalis. 

     Lalo yatang nangatog ang tuhod ko ng mapag-isa ako sa harap ng dalawang ito. Oh, tadhana bakit napakalupit mo sakin? Baka hindi ko ito kayanin. Lupa, kainin mo na ako ngayon, please!

Iniabot ko na sa kanila ang menu ng hindi tumitingin. Ayokong makasalubong ang mata ng kahit na sino sa kanila. 

     Kung saan-saan ko inililibot ang paningin ko habang abala sila pareho sa pagpili ng pagkain. Nang makuha ko na ang order nila pareho ay agad kong kinuha ang menu sa kanila at mabilis na nagtungo sa counter. 

     Laking pasalamat ko na din ng wala akong madatnang nakabantay duon. Bakit ba hindi ko man lang naisip noon na baka may girlfriend na sya o asawa? Edi sana hindi ako nasasaktan ng ganito. Kaya pala sinabi niya noon na wag akong ma-inlove sa kanya. Parang gusto kong i-untog ang ulo ko sa pader. Ang tanga ko. Ang tanga-tanga ko. Sa dinami-dami ng lalaki, bakit kasi ikaw pa. Ramdam ko ang mainit na likidong umagos sa mukha ko. Kung bakit alam ko na noon na hindi pwede pero ang tangang puso ko umasa pa din. Bullshit. 

     "Niks, you alright?" 

      Madali kong pinahiran ang mukha ko pagkarinig kay Loki.

      "Yes, sir." Ngumiti pa ako sa lukot niyang mukha. Hindi nya pwedeng malamang umiyak ako. Mahirap na baka magtanong pa sya. "Bakit po?"

        Inabot nya ang pisngi ko saka tila may pinahid doon. Kinabahan ako bigla dahil baka may bakas ng luha doon. Agad ko ding iginala ang tingin ko dahil bigla akong nailang sa ginawa nya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang tila nagbabagang mga tingin galing sa dalawang pares ng mga matang mataman pa lang nakatutok sakin. O samin? 

      Ang isa ay galing sa isang babaeng nakatayo sa di kalayuan, hawak ang isang tray ng mga platitong dadalhin sa dishwasher. Si Abbie. At ang hindi ko inaasahan ay ang nakamamatay na tinging ipinukol sa akin ng lalaking tuluyan ng nahinto ang pagkain at ibinaling na ang buong atensyon sa akin ngayon. Nakakapagtakang ganun na lang sya makatingin sa akin gayong ni hindi man lang niya ako matapunan ng pansin mula ng makita niya ako kanina. 

Ano ba ang problema nya?  Kung makatingin kasi ito ay parang napakalaki ng kasalanan ko sa kanya. Hindi ba dapat ay ako ang magalit? His face were blank but his eyes holds all his emotions. Anger. Confusion. Jealousy ?

     Agad kong isinantabi ang huli kong naisip dahil alam kong hindi iyon magkakatotoo. Lalong bumigat ang nararamdaman ko. Assuming kasi ako. Ibinalik kong muli ang tingin kay Loki pero mabilis ko ding binawi. 

        "Nothing. I just thought you're crying," he said while his eyes were searching mine. Hindi tuloy ako makatingin ng diretso sa mga mata niya. Natatakot ako na baka may makita sya dito. 

      "H-hindi po. Bakit naman ako iiyak?" Sinamahan ko pa ng bahagyang tawa. Pero tila hindi nya binili ngunit hindi naman na din nagtanong. Nanatili lang syang nakatitig sa akin. 

      "Alright, sabi mo e," sagot nya na base sa pinapakitang emosyon ng mata ay alam kong hindi pa rin ito kumbinsido. Maybe he just didn't want to press on too much na ikinahinga ko ng maluwag. "I'll just want to remind you about our dinner later."

Agad ko namang sinagot iyon ng tango saka isang ngiti. He once again flashed that heart melting smile of his before he turned away. Tama. Ito na nga siguro ang tamang panahon para tuluyan ko ng kalimutan si Marione. Desidido na ako. Ito na ang huling beses na masasaktan ako nang dahil sa kanya. 

      Hindi naging madali ang nagdaang mga oras kaharap sila ngunit pinilit kong huwag intindihin ang sakit. Pero lalo lamang iyong sumisigid. Hindi na rin nya ako muli pang tinignan pagkatapos ng nangyari kanina. To hell with this guy, he acted like I don't exist. So to give him much pleasure, I did the same. Pero hindi pa pala iyon ang lahat. Naroong magtawanan sila sa harap ko, maglambingan. Ngaling-ngaling ko ng ihampas sa kanila ang tray na hawak ko kanina kung hindi ko lang napigilan ang sarili ko. 

      Laking pasasalamat ko nang makaalis na sila. Nakahinga man ako ng maluwag may dumadaing pa rin sa dibdib ko. Pero kahit ganun, hindi ko pa rin alam kung paano ko natagalan ang sakit habang pinagmamasdan sila sa malayo. Oo na, ako na ang martir. Nasasaktan na nga ako nagawa ko pang panoorin. E ano ang magagawa ko? Ang tagal kong humihiling na makita syang muli pero ni sa panaginip ay hindi ko pinanalangin na makita siyang may kasama. 

Nasaktan na ako noon pero hindi ganito kasakit. Pakiramdam ko literal na hinihiwa ang puso ko na wala man lang pampamanhid. Nanunuot sa buto ang sakit at wala akong ibang gustong gawin kundi ang umiyak. Pero hindi ko magawa. Gusto kong umalis, umuwi na at magkulong sa kwarto hanggang sa mawala ang sakit pero pilit kong ipinaninindigan ang realidad sa utak na kailangan kong manatili sa trabaho at balewalain ang sakit. 

      Naalala ko ang sinabi ni Cess kanina. Tingin ko hindi naman talaga para kay Abbie ang una kundi para sa akin. Kailangan ko ng tanggapin na hindi pwede para hindi na ako lalo pang masaktan. Lintik naman kasing puso ito e, minsan ko na nga lang syang nakita, minahal ko pa. Ang tanga. 

     Hindi ko na yata kayang pakiharapan si Loki. Hindi ko na kayang sumama sa kanyang magdinner lalo pa't wala na akong ganang kumain. Gusto ko na lang mapag-isa at hayaang lamunin ng kalungkutan ang sarili ko. Gusto kong magmukmok kahit ngayon lang. Sisiguraduhin ko naman na ngayon lang ito at hindi na mauulit pa. 

Nang makabihis na ako ay agad akong nagpaalam kay Cess na mauuna ng uuwi. Ayokong mahalata niyang nasasaktan ako. Hindi niya alam na nandoon si Marione kanina dahil abala sya sa kusina. Pumayag naman sya agad dahil akala nya ay sa dinner pa rin ako pupunta. 

     Paglabas ko ay naabutan ko si Loki na naghihintay sa may pinto. Nakapamulsa pa ang isang kamay nito habang nagtitipa naman sa cellphone ang kabila. Hindi nya marahil naramdaman ang paglapit ko. Alam kong madi-disappoint sya sa pagkansela ko sa lakad namin pero hindi ko talaga kayang magpanggap na masaya ngayon. 

      "Kanina ka pa?" untag ko sa kanya. 

     Agad naman niya akong nilingon at itinago sa bulsa ang cellphone. Binigyan agad ako ng isang ngiti. "Nope. Let's go?"

      "Ah, Loki, pasensya ka na. Sumama kasi ang pakiramdam ko--"

      "Yeah. sure," walang bahid ng disappointment na turan niya. Nakangiti pa rin siya ngunit nahahaluan ng kalungkutan ang mga mata. "Some other time then?"

      "A-alam mo?" Nabigla ako. Alam ba nyang may kinalaman ito kay Marione? 

      "Na masama ang pakiramdam mo? Oo, kanina pa. You look quite pale so I assumed."

     Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi niya. Kinabahan ako dun. Madali kasing makaramdam at makahalata itong si Loki. Sinagot ko na lamang siya ng tango. Ayoko nang dagdagan pa ang paghihinala niya kaya sumang-ayon na lamang ako. 

     "So shall we?"

     "Ha?" Napamaang ako sa sinabi niya na bahagya naman niyang ikinatawa. 

  "Wala," anito saka ako marahang iginiya sa parking lot. Nailang man ako hindi na ako nag-abalang alisin pa iyon. "Ang sabi ko, ihahatid na kita."

     

Tulad nga ng sinabi nya ay inihatid nya agad ako. Panaka-naka siyang gumagawa ng usapan pero hindi rin iyon nagtatagal. Wala kasi ako sa mood para makipag-usap. Parang gusto ko na lang magsulok. Pakiramdam ko kinakain akong lalo ng insecurity ko at kung ano-ano pang negatibong bagay na naiisip ko. 

     Nang makarating kami ay agad din akong nagpaalam sa kanya. Hindi ko na din siya nagawang imbitahin pa para makapag-juice man lang. Nahihiya man ako sa kanya, ayoko muna siyang makita sa ngayon. Lalo ko kasing naiisip yung lintik na Marione na iyon. Oo at hindi sila magkamukha pero pakiramdam ko umaahon ang damdamin ko para dun sa ungas na iyon sa tuwing nakikita ko si Loki. Hindi ko alam kung tama pa ito pero sa isip at puso ko kasi nagkakaroon ng comparison. At hindi maganda ang nagiging resulta.

    Nang makaalis si Loki ay agad akong dumiretso sa kwarto ko saka padapang nahiga sa kama. Doon ko ibubuhos ang lahat ng sama ng loob ko, nagbabakasakaling bukas pag-gising ay mawawala na lahat ng sakit at insekyuridad.