"Derrick, bilisan mo!"Si Derrick, na nagwawash ng sasakyan sa bakuran, agad na ibinagsak ang hose at nagmadaling pumunta sa silid ni Troy at Sarah, na hindi kalayuan mula sa terrace."A-anong nangyayari? Oh hindi!" Nagulat si Derrick nang makita ang dugo na umaagos sa mga binti ni Sarah. Tumibok ang kanyang puso ng mabilis na hindi niya alam ang gagawin. Namatay ang kulay ng kanyang mukha nang makita si Sarah na nakahiga at walang malay."Derrick, anong ginagawa mo! Mabilis, ihanda mo ang sasakyan! Ngayon na!" sumigaw si Troy sa takot.Tumalon si Derrick at mabilis na lumingon, tumakbo sa labas. Walang pag-aalinlangan, binuksan niya ang pinto ng sasakyan habang karga ni Troy si Sarah at inilagay siya sa loob ng sasakyan. Agad na umupo si Derrick sa likurang manibela at nagmadaling pumunta sa pinakamalapit na ospital na kanilang napag-usapan kahapon."S-sorry, anong nangyari kay Sarah? Bakit siya...?" Mukhang labis na nag-aalala si Derrick, paminsang sumisilip kay Sarah."Derrick
Bumukas ang mga mata ni Erica. Bago pa man siya makabangon, may matibay na kamay na nakapulupot sa kanyang beywang. Ang mainit na hininga ni Arnold ay patuloy na humahaplos sa kanyang leeg. Muli niyang ipinikit ang kanyang mga mata, tinatangkilik ang bawat tibok ng kanyang mabilis na puso. Ngumiti siya, naaalala ang nangyari kagabi. Dinala siya ni Arnold sa rurok ng kasiyahan na hindi niya kailanman naranasan sa kanyang buhay. Kahit na nagsimula ito sa sakit, nagawa ni Arnold na gawing dalisay na kasiyahan ang lahat ng sakit na iyon.Dahan-dahan si Erica na gumalaw, naglikha ng kaunting ingay habang sinusubukan niyang bumangon. Ang hakbang na ito ay nagpasigla lamang ng isang bagay kay Arnold. Pinatibay niya ang kanyang yakap kay Erica."Saan ka pupunta, mahal?"Tumaas ang puso ni Erica sa tawag na ginamit ni Arnold. Nawala na siya sa bilang ng kung ilang beses siyang tinawag ni Arnold na "mahal" kagabi. Nagsabi rin ang kanyang asawa ng "Mahal kita" ng ilang beses sa kanilang mga ma
"Gawin ninyo ang lahat para sa asawa ko, doktor! Pakisuyo, pakisuyo, iligtas ninyo ang asawa ko!" Biglang naging mahina ang matangkad at malakas na katawan ni Troy. Nakipagsandal siya sa dingding."Sige, Sir. Kapag nakuha na namin ang pahintulot ng pamilya, magpapatuloy kami. Ayos ka lang ba?" Tumingin ang doktor kay Troy na may pag-aalala."Okay lang, doc. Siguro naguguluhan lang ako at... natatakot na may mangyari sa asawa ko." Ang boses ni Troy ay mahina. Talagang nag-aalala siya. Ang kanyang kaluluwa, ang kanyang kalahati, ay ngayon ay lumalaban para sa kanyang buhay. Matapos pumasok ang doktor sa operating room, napapadapa si Troy sa waiting room at humiling ng mahina."Ano siya? May seryoso bang nangyayari kay Sarah?" Naguguluhan si Derrick, nakikita ang biglang pagbabago ng ekspresyon ni Troy matapos umalis mula sa OR.Hindi agad sumagot si Troy. Mananatili siyang tahimik ng ilang segundo. Pero naramdaman niyang kailangan niyang makipag-usap sa isang tao."Kailangan ni Sara
"Derrick, sino itong lalaking ito?""Huh?"Lumawak ang mga mata ni Troy sa hindi makapaniwalang mga narinig at nakita. Tinawag ni Sarah si Derrick sa pangalan at hindi siya pinansin, tinitingnan siya na parang isang estranghero. Ang tingin ni Sarah sa kanya ay lubos na iba."Sweetheart, ako ito, Troy. Ako ang asawa mo!" Nang panic si Troy at hindi sinasadyang hinawakan muli ang braso ni Sarah, na nagdulot sa kanya ng kirot."Aray, masakit. Derrick, tulungan mo ako. Paalisin mo ang lalaking ito. Natatakot ako!" Patuloy na nakatingin si Sarah kay Derrick na may pakiusap sa kanyang mga mata.Si Derrick, na nakatayo sa hindi kalayuan mula kay Troy, ay naguluhan. Hindi siya makapaniwala na tinawag ni Sarah ang kanyang pangalan."Derrick!" Patuloy na tinatawag ni Sarah si Derrick na may takot na ekspresyon.Samantala, si Derrick ay nanatiling nakapako, tumitingin sa pagitan nina Sarah at Troy. Hindi niya alam ang gagawin sa sandaling iyon."Derrick, tawagan mo ang doktor, mabilis!"
"Derrick, kamusta siya?" Kakagising lang ni Troy at agad na tinawagan si Derrick. Nakatulog siya ng ilang oras sa villa noong hapon. Pagod na pagod ang kanyang katawan. Kailangan din niyang linisin ang kanyang isip, lalo na't hindi pa rin naaalala ni Sarah kung sino siya. Napakabigat ng pasanin na ito para sa kanya."Nagkataon lang na si Sarah ay tanging naaalala ang panahon bago pa kami ikasal," ipinaliwanag ni Derrick."Salamat sa Diyos." Nagbuga ng mahabang hininga si Troy. May pakiramdam ng ginhawa sa kanyang puso. Hindi babansagan ni Sarah si Derrick bilang kanyang asawa."Ah, sa totoo lang, ililipat si Sarah sa regular na silid sa lalong madaling panahon. Kung mananatiling stable ang kanyang kondisyon ngayon, maaari siyang ilipat sa isang ospital sa Jaketon," nagpatuloy si Derrick."Sige. Maghintay ka sa akin. Nandiyan na ako agad."Tinapos ni Troy ang tawag at naghanda nang bumalik sa ospital. Mas nagaan ang kanyang pakiramdam ngayon na ang lahat ng kanyang mga kontrata sa
"Derrick, simula ngayon, itataas kita bilang aking personal assistant," sabi ni Troy na may seryosong tono. Sa huli, labis na siya sa pag-aasikaso ng ilang mga kontrata mula sa mga kumpanya ng advertising. Kailangan din niya ng isang tao na mangangalaga sa lahat ng kanyang pangangailangan. Sa kasalukuyan, si Derrick lang ang tanging tao na maaasahan niya."Salamat. Anong kailangan mo sa akin?" Sumiklab ang mukha ni Derrick. Sa bagong trabahong ito, sigurado siyang mas mataas ang kanyang sweldo."I-email ko sa iyo ang ilang mga kontrata na kailangan mong asikasuhin. Gusto kong magpokus sa pag-aalaga kay Sarah hanggang siya'y ganap na gumaling. Siguraduhin mong hindi tayo tatanggap ng mga trabaho sa susunod na dalawang buwan."Tumango si Derrick. Kakadarating lang niya sa ospital sampung minuto na ang nakalipas at diretsong pumunta kay Troy sa VIP room."Derrick!"Agad na lumingon ang dalawang lalaki na nakaupo sa sofa nang marinig nila si Sarah na tumatawag.Nagmamadali si Derrick
"Sweetheart, sabi ng doktor na kailangan mong pasuin ang ating sanggol. Hindi ka ba naaawa kay baby Kingsley?" Lalong binigyang-diin ni Troy ang kanyang boses, nagulat nang marinig na tumanggi si Sarah."Pero... paano ko ito gagawin?" Naguguluhan si Sarah habang nagsisimula nang kumilos ang sanggol sa kanyang mga hita."Pasensya na, sweetheart. Madalas kong nakita kang nagpapasuso kay Prince. Paano kung tulungan kita?" Lumapit si Troy, ang mga kamay ay inabot patungo sa kanilang sanggol."Hindi!" biglang sumigaw si Sarah, na nagulat sa sanggol na nagsimulang umiyak.Nagulat si Troy. Paano niya nakalimutan na si Sarah ay nakakaranas ng pagkawala ng alaala? Agad siyang umatras at pinindot ang call button para sa nars."Aw, ano ang gagawin ko? Umiyak siya..." Nanikip si Sarah, tumingin kay Troy na may pakiusap sa kanyang mga mata."Magpakatatag ka, sweetheart. Darating na ang nars. Hayaan mong hawakan ko siya sandali." Inabot ni Troy at maingat na kinuha si Kingsley mula sa mga hita
"Hello, Erica. Nandiyan pa ba si Arnold?" Lumabas na ang tumatawag ay si Irene."Oh, ikaw pala, Irene. Oo, nandiyan pa siya. Sandali lang, maaari mong kausapin siya nang direkta," tugon ni Erica, na tiningnan ang kanyang asawa."Narito, gusto ni Irene na makausap ka." Ibinigay ni Erica ang telepono kay Arnold, na naguluhan sa kanyang pag-abot habang sinusubukan niyang ilapit ang telepono sa kanyang tainga."Hello, anong balita?""Bakit ka nandiyan pa? Ang mga magulang mo ay nag-aalala na at naghihintay sa iyo, pero mukhang hindi ka pa umalis. Ano ang dapat nating gawin? I-postpone ba natin ito?" May tono ng pagkadismaya ang boses ni Irene."Hindi, huwag! Nandiyan na ako agad. Maghintay ka lang sa akin!" Agad na tinapos ni Arnold ang tawag kay Irene at ibinalik ang telepono sa kanyang asawa. Pinanood niya si Erica habang naghahanda na umalis patungo sa bahay ni Troy. Bagamat ayaw niyang pakawalan siya, hindi magiging makatarungan na pigilan siya sa pagsama sa mga anak ni Troy, lal
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya