"Sir!"Sumigaw si Arnold nang makita niyang napaluhod ang ulo ni Michael Lewis sa likod ng wheelchair."Troy, dalhin natin si Ginoong Lewis sa ospital!"Mukhang labis na nag-panic si Arnold. Napakalamig ng katawan ni Michael, ngunit humihinga pa ito, na nagbigay kay Arnold ng kaunting ginhawa dahil nananatiling conscious si Michael.Sa tulong nina Troy at Sarah, dinala nila si Michael sa ospital. Naghihintay na ang mga katulong ni Michael sa harap ng elevator sa pangunahing lobby. Mabilis na naging sentro ng atensyon ang insidenteng ito sa mga empleyado ng Peterson Group.Sa loob ng elevator, nagsalita si Michael sa isang may sira-sirang boses."Ar-nold... kailangan... mong... pangakoan... palaging... alagaan... si Erica... Hindi ko... na kayang... magpatuloy...!""Oo, sir. Nangako ako. Huwag mag-alala. Kailangan mong manatiling matatag!" Nakaluhod si Arnold sa harap ni Michael na may pakiusap. Ang mga mata ni Arnold ay basang-basa ng luha.Nakita ang nakakaantig na tanawin na
"Kamusta ang aking ama, doktor?" Tumayo si Erica nang makita ang doktor na tumingin kay Michael na lumabas mula sa likod ng pinto."Si Ginoong Lewis ay kailangang ilipat sa ICU dahil mas kumpleto ang mga medical equipment doon," maingat ngunit matatag na ipinaliwanag ng doktor."Gawin ang nararapat. Kami na ang bahala sa lahat ng iba pa."Lumingon si Erica kay Arnold, na agad na nanguna. Saglit siyang napatigil sa determinasyon at sinseridad ng personal assistant ng kanyang ama. Kung wala si Arnold sa kanyang tabi, kung nag-iisa siya ngayon, maaaring hindi niya ito kayang harapin mag-isa."Sige, magpatuloy na sa admissions," sabi ng doktor bago bumalik sa silid ng pagsusuri.Tumango si Arnold. Habang papunta na siya sa admissions, lumingon siya kay Erica."Erica, gusto mo bang sumama sa akin sa admissions, o mas gusto mong maghintay dito?" tanong ni Arnold na may nag-aalala sa kanyang mukha. Sinulyapan niya ang maliit na kamay ni Erica na nakahawak pa rin sa kanyang malakas na br
Tumingin si Sarah sa salamin. Medyo masikip ang puting dress na suot niya. Napansin niyang nagsisimula nang lumabas ang maliit na bukol sa kanyang tiyan."Bakit lagi kang maganda, mahal?" yumakap si Troy sa baywang ni Sarah mula sa likuran. Ngumiti si Sarah nang makita ang kanilang repleksyon sa salamin. Mas guwapo pa ang kanyang asawa ngayon sa puting tuxedo niya. Nabanggit ni Carrie na ang dress code para sa kanilang kasal ay puti."Ang guwapo mo rin, mahal!" Tumayo si Sarah sa kanyang mga daliri upang halikan ang pisngi ni Troy, na natatakpan ng malambot na balbas.Ang tawag na "mahal" ay nagpasaya kay Troy. Bihira siyang tawagin ni Sarah ng ganitong matamis na pangalan."Ang marinig na tinatawag mo akong 'mahal' ay nagpapainit sa akin!" bulong ni Troy sa tenga ni Sarah."Maloko kang asawa!" playful na tinampal ni Sarah ang braso ni Troy, na nagpasaya sa kanya."Halika na!" nag-udyok si Sarah, sinisikap na makaalis sa mahigpit na yakap ni Troy."Hindi pa! Gusto ko pang manati
"Huwag mo akong hawakan!" sumigaw si Carrie nang malakas. Agad siyang humiwalay at tinakpan ang kanyang mukha.Nabigla si Diego. Hindi niya inaasahan na tatanggihan siya ni Carrie sa ganitong paraan."Carrie, anong nangyayari? Ako na ang asawa mo ngayon. Opisyal na tayong kasal." Mahinang sinabi ni Diego, ngunit patuloy na tinatakpan ni Carrie ang kanyang mukha."Umalis ka!" Agresibong umiling si Carrie."Sige, sige! Lalabas na ako ng silid. Pakisuyo, alisin mo lang ang takip sa iyong mukha!"Naging tahimik si Carrie sa isang sandali bago dahan-dahang ibinaba ang kanyang mga kamay.Nag-aalala si Diego nang makita ang napakaputla ng mukha ni Carrie. Siya ay nanginginig."Mahal... may sakit ka ba?" Maingat na lumapit muli si Diego kay Carrie."Hu-wag, pakiusap!" Ang boses ni Carrie ay nag-hinangin habang siya ay nagsimulang umiyak.Biglang naisip ni Diego ang isang bagay. Ang pakiusap na boses ni Carrie ay nagpabalik sa kanya sa nakaraan nang hindi niya pinansin ang mga desperad
“Carrie”Parang nahypnotize, nakatitig lang si Carrie kay Diego na walang kakurap-kurap. Habang patagal ng patagal na nakatingin sila sa isa’t-isa, pabilis din ng pabilis ang tibok ng kanilang mga puso. Nagsimula nang madala si Diego. Dahan-dahan niyang hinawakan ang braso ni Carrie, at ang paghinga ng magandang babae ay nagsimula ring lumalim.“Diego…”"Mag-enjoy ka lang, mahal. Hindi kita masasaktan," bulong ni Diego, habang ang kanyang malapad na kamay ay maingat na humahawak sa likod ng leeg ni Carrie. Nanatiling tahimik si Carrie, at nakatitig pa rin siya kay Diego. Nararamdaman niyang dahan-dahang bumaba ang malakas na kamay ni Diego, at pabilis nang pabilis ang tibok ng kanyang puso. Hindi niya alam kung anong gagawin niya…patagal ng patagal, lalo siyang kinakabahan…Inisip niya na baka kapag ipinikit niya ang kanyang mga mata ay unti-unting mawawala ang pag-aalala na kanyang nararamdaman. Ngunit ang malungkopt na katotohanan ay lalo lang naaalala ni Carrie ang kanyang n
"Baliw ka ba?!"Nang marinig ang sinabi ni Arnold, biglang napatayo si Erica."Pasensyaa na. Yun lang talaga ang paraan para matupad natin ang hiling ng tatay mo..."Halata sa itsura ni Erica ang pagiging frustrated. Umupo siyang muli sa tabi ni Arnold, nag-iisip ng ilang segundo hanggang marinig niya ulit si Arnold na nagsalita."Ano sa tingin mo?" Sinubukan ni Arnold na sumulyap sa magandang babae sa tabi niya. Ang puso niya ay tumibok ng mabilis nang makita ang mukha ni Erica na walang makeup. Mukhang mas bata ang mukha na iyon."Hindi ko alam. Nagtataka ako." Huminto si Erica saglit matapos maghinang ng malalim. Nag-aalala siya sa mangyayari kung malaman nina Arnold at ng kanyang ama ang tungkol sa kanyang tunay na kondisyon. Pagkatapos mag-isip ng ilang sandali, nagpasya siya."Sige, magpapakasal tayo... para mapasaya ang tatay ko. Ikaw na ang bahala sa lahat!" Tumingin si Erica nang walang pag-asa sa kisame ng ospital. Ang pinakamahalaga sa kanya ngayon ay ang kalusugan ng
"Isang prenuptial agreement?!Nabigla si Arnold nang mabasa ang itaas na linya ng dokumento."Sobra na ang drama. Pirmahan mo na lang ito," sabi ni Erica na kalmado habang inaalis ang makeup mula sa kanyang ulo, piraso-piraso. Wala siyang pakialam na biglang naging pula ang mukha ni Arnold."Hindi! Ayaw kong pirmahan ito," itinapon ni Arnold ang liham sa mesa.Napansin ni Erica ang pagbabago sa pag-uugali ni Arnold mula nang opisyal na silang maging mag-asawa ilang minuto na ang nakalipas. Ang kanyang mukha ay naging mas matatag at may kapangyarihan."Hey! Akala mo gusto ko bang ipagpatuloy ang kasal na ito? Kung hindi dahil sa aking ama, tumanggi na sana ako!"Talagang nadarama ni Arnold na tinitingnan siya ni Erica na parang wala siyang halaga. Hindi siya iginagalang ng babae. Ganito ang pakiramdam ni Arnold sa sandaling iyon. Sinubukan niyang pigilan ang kanyang pagkadismaya matapos marinig ang mga salita ni Erica.Naalala niya ang sinabi ni Michael bago ang seremonya ng kasa
"Erica, Arnold, ayaw kong magtagal pa bago niyo ako bigyan ng apo!"Nang marinig ito, biglang nataranta si Erica. Nakaramdam siya ng kahinaan at kapangyarihan. Si Arnold, na nasa tabi niya, agad na humarap sa kanya. Isang kamay niya ang umabot sa beywang ni Erica, hinawakan siya upang pigilan siyang mahulog."Ano'ng nangyayari? Nahihilo ka ba?" bumulong si Arnold. Ang malapit na kilos ni Arnold ay lalo pang nagpalabo kay Erica. Bigla siyang nalugmok. Sa sandaling iyon, napakalapit ni Arnold sa kanya. Ang kanyang mainit na hininga ay humaplos sa kanyang pisngi."Masama ka pa ba?" tanong ni Michael, tinitingnan si Erica na may pag-aalala."Hindi, Dad. Papayagan na akong umuwi ngayong hapon," sinubukan ni Erica na sagutin, kahit na ang kanyang puso ay patuloy na tumitibok ng walang kontrol. Lalo na't naramdaman niya ang kamay ni Arnold na humihigpit sa kanyang beywang. Ang haplos na iyon ay talagang nagpalabo sa kanyang puso."Magandang balita. Kung gayon, manatili ka sa bahay ngayon