**P.O.V ni Derrick**"Paano natin mababalik ang titulo ng bahay, Lorraine? Ano na ngayon, Derrick?" Nakaluhod si Mama sa kanyang upuan, mukhang sobrang naguguluhan."Hindi ko kailanman pinagkatiwalaan ang asawa mo mula sa simula, Lorraine. Tingnan mo kung nasaan tayo ngayon. Kailangan mong hanapin siya!" Panicking at galit ako nang sabay."Derrick, maaari mong hingin ang tulong ni Sarah. Narinig ko na sinusubukan mong magbalikan." Sa puntong ito, parang nagsasabi na lang ng kung anu-ano ang kapatid ko."Oo, Derrick, mayaman na si Sarah ngayon. Marami siyang pera," sumang-ayon si Mama.“Mama, bakit ito ang problema ko ngayon? Paanong makakaisip si Lorraine ng solusyon?” sabik kong sinabi.“Pero kung hindi natin mababayaran sa susunod na buwan, mawawala ang bahay,” umiyak si Lorraine.“Ano ang gagawin natin, Derrick?” Nagsimulang manginig ang boses ni Mama. At bigla...Thud!“Mama?! Mama!” Biglang bumagsak sa sahig si Mama. Nagmadali kaming ni Lorraine na iangat siya sa sofa. Bu
**P.O.V ni Sarah**Isang nakakapagod na araw ngayon. Pagkatapos mag-inspect ng proyekto sa labas ng bayan, bumalik ako sa aking apartment, at gabi na nang makarating ako.Nabigla ako nang makita kong gising pa sina Sofia at Gillian.“Gillian, bakit hindi ka pa natutulog, anak?” tanong ko habang pumapasok ako sa kanyang kwarto.“Naghihintay ako sa iyo, Mommy.”“Bakit? Hindi ba't sinabi ko sa iyo na huwag maghintay?”Hinihimas ko ang buhok ng anak ko ng mahinahon.“Mommy, gusto kong makita si Grandma. Sabi ni Daddy, may sakit siya.” Nataranta ako sa sinabi niya.“Kailan mo kinausap si Daddy?”“Hindi ko siya nakita, Mommy. Tumawag siya kanina.”Nakaramdam ako ng kaunting ginhawa. Tawag lang pala mula kay Derrick. Pero totoo bang may sakit si Ruth? Hindi ko kayang tanggihan ang hiling ni Gillian na makita ang kanyang ama at lola.“Okay. Dahil bukas ay holiday, pupunta tayo sa bahay ni Grandma.” Nagningning ang saya sa mukha ni Gillian.-Ngayong umaga, nangako ako kay Gillian
**“Sarah, pasensya na. Hindi ko talaga gustong iwan ka. Siguro’y wala ako sa katinuan kahapon,” nagsimula si Derrick sa pag-aamo.**‘Akala mo ba ako ay katulad ng mga murang babae na dinidate mo, Derrick? Na ganoon lang kadali ang maloko ng mga kasinungalingan mo?’“Gusto kong magbalikan tayo,” nagpatuloy siya, na nakatingin sa akin ng matindi.Tahimik akong nanatili, nagkukunwaring iniisip pa ito. Wala akong balak na magbalikan sa taong ito na nagsisinungaling. Matapos ang mga taon ng pagtataksil niya, wala nang pagkakataon.“Pag-iisipan ko, Derrick,” sagot ko ng wala sa tono, habang sumusulyap kay Kendall.Si Kendall ay patuloy na nakatitig sa amin, halatang naiinis. ‘Karapat-dapat sa iyo, ikaw na sumisira ng pamilya.’Dumating si Lorraine na may dalang inumin, na mukhang nakasimangot pa rin. Nagdala siya ng dalawang baso ng lemonade.“Lorraine! Alam mong hindi ko gusto ang lemonade. Bigyan mo ako ng tsaa. Siguraduhing mainit,” utos ko, tumaas ang boses.Nagmumura si Lorraine
**Hindi nagtagal, dumating ang aming order ng pagkain. Samantalang, si Derrick at Kendall ay tumigil na sa kanilang pag-aaway, pero nananatili pa rin silang magkasama sa side unit. Napaka-kasuka, walang hiya na magkapareha.**Nawala ang gana ko sa pagkain. Ang alaala ng pagkuha ko sa kanila na nagse-sex sa unit noon ay nananatili sa aking isipan.Matagal ding hindi nakita si Lorraine, marahil ay pumunta sa kanyang mga anak. Ang katamaran ng babaeng iyon ay hindi kapani-paniwala. Ang bahay ni Ruth ay magulo at neglected mula nang umalis ako. Hindi pa niya inaalagaan ang kanyang sariling ina, kahit na siya’y swerte na may nag-aalala sa kanya palagi. Hindi tulad ko na lumaki nang mag-isa.Matapos kong samahan si Ruth habang kumakain siya, plano kong bumalik sa aking apartment.“Mom. Pauwi na kami ni Gillian,” sabi ko.Tahimik na nanatili si Ruth, nakatingin sa akin. Ang kalungkutan ay nakaukit sa kanyang matandang mukha. Sa wakas, nagsimulang bumuhos ang mga luha mula sa kanyang mga
**Hinahangaan ko ang aking sarili sa salamin. Ang layered na dress na may kaakit-akit na kulay pink ay swak na swak sa akin at komportable.**Sa natural ngunit classy na makeup, talagang kamangha-mangha ang aking itsura ngayong gabi.Bigla kong naalala si Albert.Oh my god, Albert!Bakit hindi ko tinanong si Bradley tungkol kay Albert?Agad kong kinontak si Bradley.“Hey! Brad, nakontak mo na ba si Albert?”“Gusto ni Mr. Peterson na magpunta ka mag-isa. Walang mga assistant o kasama.”Nanginig ako sa paliwanag ni Bradley.“Ano? Seriouse ka, Brad?”“Relax. Nakakuha ako ng impormasyon mula sa assistant niya. Madali lang makitungo kay Mr. Peterson, lalo na sa mga babae. Baka mag-enjoy ka sa kumpanya niya kaya ayaw mo nang umalis. Hahaha!”“Brad! Hindi iyon nakakatawa!”Sinubukan kong manatiling kalmado. Sana hindi ako masyadong kinakabahan mamaya.Huminga ako ng malalim at dahan-dahang huminga. Nag-ipon ako ng tapang at pumunta sa lokasyon na binanggit ni Bradley.Sa daan, p
Sa umaga, handa na akong pumunta sa opisina. Nagpaalam na si Gillian at nagpunta na sa paaralan na sinamahan siya ni Sofia hanggang sa lobby.Habang nagba-breakfast, sinigurado kong makakapunta si Albert sa opisina ngayon. Parang mahina pa rin ang boses niya. Mukhang may sakit pa rin siya. Naawa ako sa kanya. Siguro dapat kong dalhin siya sa doktor pagkatapos ng meeting.Sabi ng assistant niya, hindi pa nakikita ni Albert ang doktor dahil natatakot siya. Gwapo at tila nakakatakot, pero takot sa doktor. Hah!Naglakad ako patungo sa lobby ng apartment, at habang nasa elevator ako, tumunog ang telepono ko. Nagulat ako nang makita ang pangalan ni Troy sa screen. Bakit siya tumatawag ng ganitong aga?"Hey beautiful, ready ka na? Naghihintay ako sa baba."Ano?! Nasa lobby na si Troy?!"May driver ako na magdadala sa akin doon. Ayokong mag-abala sa iyo," magalang kong tinanggihan."Pero hindi ako tumatanggap ng 'no' na sagot, Ms. Johnson," sagot niya nang matigas.Nagmumura ako ng mal
Pakiramdam ko ay parang tinamaan ako ng kidlat. Hindi ko maipaliwanag ang sinabi ni Uncle Benny. Paano ko pakakasalan ang isang lalaki na kakakilala ko lang kahapon?"Pasensya na, Uncle Benny, pwede mo bang ulitin iyon?" tanong ko, umaasang biro lang ito."Well, ako, ang iyong yumaong ama, at ang yumaong ama ni Troy ay magkaibigan mula pa noong kolehiyo," nagsimulang ipaliwanag ni Uncle Benny."Ang iyong ama at ama ni Troy ay naging matagumpay sa pagtatayo ng kanilang mga kumpanya. Nagkasundo silang pagsamahin ang kanilang mga kumpanya sa pamamagitan ng pagpapakasal ng kanilang mga anak sa isa't isa. Kaya, gumawa sila ng testamento," detalyadong paliwanag ni Uncle Benny.Napansin kong ngumiti si Troy sa buong oras."Troy, alam mo na ba ito?" tanong ko, may pagdududa."Oo, totoo iyon. Matagal ko nang pinapanood ang aking magiging asawa. Sarah, panahon na para maging masaya ka. Pagkatapos ng matagal na pagdurusa sa walang silbing lalaking iyon, nangangako akong pasasayahin kita sa
"Talaga bang nahihilo ka? Bakit parang kalmado ka lang?" Hinawakan ko ang noo ni Albert gamit ang likod ng aking kamay. Pero normal ang kanyang temperatura."Tigilan mo na ang paghahawak sa akin." Inalis niya ang kamay ko nang may inis."Bakit ka masungit? Baka maling gamot ang nainom mo?" Sinubukan kong magbiro, kahit na nakita ko ang kaseryosohan sa kanyang mukha, isang mukha na ngayon ko lang napagtanto na talagang guwapo. Hindi nakakagulat kung bakit maraming babae ang naiinlove sa kanya.Humigop ng malalim na hininga si Albert. Pagkatapos, bigla niyang tinignan ang aking mga mata nang seryoso."Joy, bakit hindi mo kailanman nauunawaan ang nararamdaman ko?" bulong niya."A-ano'ng ibig mong sabihin?" Sinimulan kong hulaan kung saan patungo ang pag-uusap na ito.Muling huminga ng malalim si Albert, mas mahaba ngayon. Tumingin siya sa ibang direksyon sandali, pagkatapos ay nag-lock ng mata sa akin. Nakakapit ang aming mga mata. Hindi ko maialis ang aking tingin sa magagandang ha
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya