**P.O.V ni Sarah**Isang nakakapagod na araw ngayon. Pagkatapos mag-inspect ng proyekto sa labas ng bayan, bumalik ako sa aking apartment, at gabi na nang makarating ako.Nabigla ako nang makita kong gising pa sina Sofia at Gillian.“Gillian, bakit hindi ka pa natutulog, anak?” tanong ko habang pumapasok ako sa kanyang kwarto.“Naghihintay ako sa iyo, Mommy.”“Bakit? Hindi ba't sinabi ko sa iyo na huwag maghintay?”Hinihimas ko ang buhok ng anak ko ng mahinahon.“Mommy, gusto kong makita si Grandma. Sabi ni Daddy, may sakit siya.” Nataranta ako sa sinabi niya.“Kailan mo kinausap si Daddy?”“Hindi ko siya nakita, Mommy. Tumawag siya kanina.”Nakaramdam ako ng kaunting ginhawa. Tawag lang pala mula kay Derrick. Pero totoo bang may sakit si Ruth? Hindi ko kayang tanggihan ang hiling ni Gillian na makita ang kanyang ama at lola.“Okay. Dahil bukas ay holiday, pupunta tayo sa bahay ni Grandma.” Nagningning ang saya sa mukha ni Gillian.-Ngayong umaga, nangako ako kay Gillian
**“Sarah, pasensya na. Hindi ko talaga gustong iwan ka. Siguro’y wala ako sa katinuan kahapon,” nagsimula si Derrick sa pag-aamo.**‘Akala mo ba ako ay katulad ng mga murang babae na dinidate mo, Derrick? Na ganoon lang kadali ang maloko ng mga kasinungalingan mo?’“Gusto kong magbalikan tayo,” nagpatuloy siya, na nakatingin sa akin ng matindi.Tahimik akong nanatili, nagkukunwaring iniisip pa ito. Wala akong balak na magbalikan sa taong ito na nagsisinungaling. Matapos ang mga taon ng pagtataksil niya, wala nang pagkakataon.“Pag-iisipan ko, Derrick,” sagot ko ng wala sa tono, habang sumusulyap kay Kendall.Si Kendall ay patuloy na nakatitig sa amin, halatang naiinis. ‘Karapat-dapat sa iyo, ikaw na sumisira ng pamilya.’Dumating si Lorraine na may dalang inumin, na mukhang nakasimangot pa rin. Nagdala siya ng dalawang baso ng lemonade.“Lorraine! Alam mong hindi ko gusto ang lemonade. Bigyan mo ako ng tsaa. Siguraduhing mainit,” utos ko, tumaas ang boses.Nagmumura si Lorraine
**Hindi nagtagal, dumating ang aming order ng pagkain. Samantalang, si Derrick at Kendall ay tumigil na sa kanilang pag-aaway, pero nananatili pa rin silang magkasama sa side unit. Napaka-kasuka, walang hiya na magkapareha.**Nawala ang gana ko sa pagkain. Ang alaala ng pagkuha ko sa kanila na nagse-sex sa unit noon ay nananatili sa aking isipan.Matagal ding hindi nakita si Lorraine, marahil ay pumunta sa kanyang mga anak. Ang katamaran ng babaeng iyon ay hindi kapani-paniwala. Ang bahay ni Ruth ay magulo at neglected mula nang umalis ako. Hindi pa niya inaalagaan ang kanyang sariling ina, kahit na siya’y swerte na may nag-aalala sa kanya palagi. Hindi tulad ko na lumaki nang mag-isa.Matapos kong samahan si Ruth habang kumakain siya, plano kong bumalik sa aking apartment.“Mom. Pauwi na kami ni Gillian,” sabi ko.Tahimik na nanatili si Ruth, nakatingin sa akin. Ang kalungkutan ay nakaukit sa kanyang matandang mukha. Sa wakas, nagsimulang bumuhos ang mga luha mula sa kanyang mga
**Hinahangaan ko ang aking sarili sa salamin. Ang layered na dress na may kaakit-akit na kulay pink ay swak na swak sa akin at komportable.**Sa natural ngunit classy na makeup, talagang kamangha-mangha ang aking itsura ngayong gabi.Bigla kong naalala si Albert.Oh my god, Albert!Bakit hindi ko tinanong si Bradley tungkol kay Albert?Agad kong kinontak si Bradley.“Hey! Brad, nakontak mo na ba si Albert?”“Gusto ni Mr. Peterson na magpunta ka mag-isa. Walang mga assistant o kasama.”Nanginig ako sa paliwanag ni Bradley.“Ano? Seriouse ka, Brad?”“Relax. Nakakuha ako ng impormasyon mula sa assistant niya. Madali lang makitungo kay Mr. Peterson, lalo na sa mga babae. Baka mag-enjoy ka sa kumpanya niya kaya ayaw mo nang umalis. Hahaha!”“Brad! Hindi iyon nakakatawa!”Sinubukan kong manatiling kalmado. Sana hindi ako masyadong kinakabahan mamaya.Huminga ako ng malalim at dahan-dahang huminga. Nag-ipon ako ng tapang at pumunta sa lokasyon na binanggit ni Bradley.Sa daan, p
Sa umaga, handa na akong pumunta sa opisina. Nagpaalam na si Gillian at nagpunta na sa paaralan na sinamahan siya ni Sofia hanggang sa lobby.Habang nagba-breakfast, sinigurado kong makakapunta si Albert sa opisina ngayon. Parang mahina pa rin ang boses niya. Mukhang may sakit pa rin siya. Naawa ako sa kanya. Siguro dapat kong dalhin siya sa doktor pagkatapos ng meeting.Sabi ng assistant niya, hindi pa nakikita ni Albert ang doktor dahil natatakot siya. Gwapo at tila nakakatakot, pero takot sa doktor. Hah!Naglakad ako patungo sa lobby ng apartment, at habang nasa elevator ako, tumunog ang telepono ko. Nagulat ako nang makita ang pangalan ni Troy sa screen. Bakit siya tumatawag ng ganitong aga?"Hey beautiful, ready ka na? Naghihintay ako sa baba."Ano?! Nasa lobby na si Troy?!"May driver ako na magdadala sa akin doon. Ayokong mag-abala sa iyo," magalang kong tinanggihan."Pero hindi ako tumatanggap ng 'no' na sagot, Ms. Johnson," sagot niya nang matigas.Nagmumura ako ng mal
Pakiramdam ko ay parang tinamaan ako ng kidlat. Hindi ko maipaliwanag ang sinabi ni Uncle Benny. Paano ko pakakasalan ang isang lalaki na kakakilala ko lang kahapon?"Pasensya na, Uncle Benny, pwede mo bang ulitin iyon?" tanong ko, umaasang biro lang ito."Well, ako, ang iyong yumaong ama, at ang yumaong ama ni Troy ay magkaibigan mula pa noong kolehiyo," nagsimulang ipaliwanag ni Uncle Benny."Ang iyong ama at ama ni Troy ay naging matagumpay sa pagtatayo ng kanilang mga kumpanya. Nagkasundo silang pagsamahin ang kanilang mga kumpanya sa pamamagitan ng pagpapakasal ng kanilang mga anak sa isa't isa. Kaya, gumawa sila ng testamento," detalyadong paliwanag ni Uncle Benny.Napansin kong ngumiti si Troy sa buong oras."Troy, alam mo na ba ito?" tanong ko, may pagdududa."Oo, totoo iyon. Matagal ko nang pinapanood ang aking magiging asawa. Sarah, panahon na para maging masaya ka. Pagkatapos ng matagal na pagdurusa sa walang silbing lalaking iyon, nangangako akong pasasayahin kita sa
"Talaga bang nahihilo ka? Bakit parang kalmado ka lang?" Hinawakan ko ang noo ni Albert gamit ang likod ng aking kamay. Pero normal ang kanyang temperatura."Tigilan mo na ang paghahawak sa akin." Inalis niya ang kamay ko nang may inis."Bakit ka masungit? Baka maling gamot ang nainom mo?" Sinubukan kong magbiro, kahit na nakita ko ang kaseryosohan sa kanyang mukha, isang mukha na ngayon ko lang napagtanto na talagang guwapo. Hindi nakakagulat kung bakit maraming babae ang naiinlove sa kanya.Humigop ng malalim na hininga si Albert. Pagkatapos, bigla niyang tinignan ang aking mga mata nang seryoso."Joy, bakit hindi mo kailanman nauunawaan ang nararamdaman ko?" bulong niya."A-ano'ng ibig mong sabihin?" Sinimulan kong hulaan kung saan patungo ang pag-uusap na ito.Muling huminga ng malalim si Albert, mas mahaba ngayon. Tumingin siya sa ibang direksyon sandali, pagkatapos ay nag-lock ng mata sa akin. Nakakapit ang aming mga mata. Hindi ko maialis ang aking tingin sa magagandang ha
Ayaw talagang payagan ni Albert na ihatid ko siya pauwi. Pinakuha niya ang kanyang chauffeur mula sa ospital.“Medyo gabi na; umuwi ka na,” sabi ni Albert, habang pinapat ang aking ulo.Nakakaramdam ako ng kaba dahil sa kanyang ginawa.“Salamat sa pag-aalala sa akin,” dagdag niya, habang ngumiti at sinubukang asarin ako.“Ah, sige na! Saan ka ba nag-aalala? Huwag kang magyabang!” sagot ko, nagpipilit na magalit.Tumawa muli si Albert.Naghiwalay kami sa lobby ng ospital. Nandun na si Joshua para sunduin ako. Bigla, tumunog ang aking telepono.Si Sofia. Nagulat ako sa tawag niya. Hindi karaniwan para sa kasambahay na tumawag.“Hello, Sofia. Anong nangyari?”“Ma’am… pasensya na…”“Ano'ng nangyari, Sofia? Sabihin mo na agad!” Nagtanong ako, nag-aalala na baka may masamang balita tungkol kay Gillian, ang anak ko.“Pasensya na, ma’am. Pagkatapos ng school, humiling si Gillian na dalhin siya sa bahay ng lola niya. Sinubukan kitang tawagan, pero hindi kita maabot. Dahil sa pagpilit