Sa mga nakaraang araw, ang dami kong iniisip. Patuloy pa rin akong nag-iisip tungkol sa pagsasanib ng Peterson Group.“Talagang dapat mong pag-isipan muli ang pakikipag-partner sa Peterson Group. Huwag kang magmadali sa paggawa ng desisyon,” sabi ni Albert noong nakaraang tanghalian.“Ano bang alam mo tungkol sa kumpanyang iyon?”“Dapat talaga kayong magsaliksik ni Bradley. Kilala si Troy sa pagiging marumi sa laro.” Nakagulat ang mga sinabi ni Albert. Totoo bang ganun si Troy?Kung ganun nga, tatanggihan ko ang pakikipag-collaborate sa Peterson Group. Tungkol sa arranged marriage at sa merger ng kumpanya, kailangan kong imbestigahan ito sa sarili ko.Tulad ng dati, nakipag-ugnayan ako kay Carrie, ang kaibigan at business partner ko. Malawak ang kaalaman niya sa mundo ng negosyo, lalo na sa sektor ng property na interesado ako.“Carrie, pakikuha lahat ng impormasyon tungkol sa Peterson Group at ipadala mo ito sa akin agad.”“Walang problema, Sarah.”Pinutol ko ang tawag kay Car
“Impresibo ang kumpanya mo, Troy,” sinimulan ko ang pag-uusap.“Oo! Lahat ng ito ay dahil sa sipag ko sa lahat ng oras na ito,” proudly na sagot ni Troy, inaayos ang kanyang imaginary na tie.“Sarah, nakapagdesisyon ka na ba tungkol sa arranged marriage natin?”“S-sorry! Hindi ko maaring pag-usapan ito ngayon. May problema ang kumpanya ko.” Sinadyang magpukaw ng interes kay Troy.“Ano bang problema? Paano kita matutulungan?”“Parang may gustong magpasara sa akin,” sagot ko ng matatag, habang iniisip ang reaksyon ng guwapong lalaking ito.“Talaga? Kung ganun, ipapadala ko ang mga tao ko para imbestigahan ito.” Tumingin si Troy sa akin na may halong pag-aalala sa kanyang mukha. Tanging Diyos lang ang nakakaalam kung taos-puso siya.“Mabuti pang huwag mong isali ang mga taga-labas sa internal affairs ng kumpanya mo ngayon.”“Ano'ng ibig mong sabihin?” tanong ko.Ngumiti lang si Troy. Baka ang tinutukoy niya ay si Albert? Nakakainis. Bakit kaya pareho silang nagdududa sa isa’t isa
“Halika, ihahatid kita pauwi,” alok ni Albert.Sa pagod na mga hakbang, sinundan ko si Albert na naglalakad sa tabi ko. Ang insidente kanina ay nag-iwan pa rin sa akin ng tensyon at kaunting emosyon.Sumakay ako at umupo sa passenger seat pagkatapos buksan ni Albert ang pinto ng kotse para sa akin. Pagkatapos kong isuot ang seatbelt, umandar si Albert ng kotse.“Joy, talagang natakot ako sa iyo.”“Huh? Natakot? Bakit?” tanong ko, naguguluhan.“Natatakot akong mawalan ka...”“Ano'ng ibig mong sabihin?” sagot ko, na nakakahiya.“Alam mo ba? May bago na daw na sinasabi na hindi bilog ang Earth,” sabi ni Albert na may seryosong mukha.“Huh, seryoso? Bakit hindi ko pa narinig iyon?” tanong ko, nalilito.“Kasi mula nang makilala kita, ang Earth ay naging hugis puso. Teehee!”Ay, Albert. Ang cheesy! Ngumiti ako ng mahiyain, masyadong nahihiya upang tumingin sa kanyang mukha. Bigla akong nakaramdam ng init sa puso. Ano kaya ang nararamdaman ko?“Joy, alam mo ba kung ano ang pinakama
[Sarah, mukhang kailangan nating makialam at paalisin ang pamilya ni Derrick.]Ngayong umaga, nakatanggap ako ng text mula kay Carrie habang naghahanda akong pumunta sa opisina, kaya kinailangan kong huminto sandali.Ako: Oo. Gusto ko talagang sila ang paalisin ko mismo. Kailan ba ulit pupunta ang mga debt collectors doon?Carrie: Ngayon.Ako: Sige. Magkita tayo doon. Dalhin mo lahat ng mahalagang dokumento.Carrie: Nakuha, boss.Habang naghihintay kay Joshua sa lobby, nag-message ako kay Bradley na pupunta lamang ako sa opisina sa hapon.“Huwag tayong pumunta sa opisina. Pupunta tayo sa bahay ni Grandma ni Gillian.”“Nakuha, Ma’am,” sagot ni Joshua.Ang sasakyan ay patungo sa bahay ni Derrick. Hindi nagtagal at nakarating kami.“Park tayo dito muna,” sabi ko kay Joshua habang humihinto ang sasakyan ilang metro mula sa bahay ni Derrick.Ang sasakyan ni Carrie ay naka-park sa harapan. Siguradong nandiyan na siya kasama ang ilang debt collectors. Mas mabuti pang hintayin ko mu
**Paningin ng May-akda**Ang katotohanang ini-ignore ni Sarah si Derrick ay lubos na ikinainis nito. Hindi siya makapaniwala na basta na lang siyang umalis matapos palayasin ang pamilya niya.“Ang taas ng ere mo!” sigaw ni Derrick, habang nakatayo pa rin sa gate. Pagkatapos ay pumasok siya ulit dahil nandiyan pa ang mga debt collectors.“Mayroon kayong oras hanggang bukas para lumikas sa bahay na ito! Naiintindihan?” bulyaw ng isa sa pinakamalaki at pinaka-matakot na debt collector.“Sir, napakabagsik naman na bigyan kami ng isang araw lang. Marami kaming gamit!” protesta ni Kendall, bahagyang nakakunot ang noo.“Walang puso ang boss mo!” dagdag pa niya.“Tama na! Huwag nang magsalita pa o ipapaalis ko kayong lahat ngayon din!” bulyaw ng isa pang debt collector.Nagngingitngit ang mga debt collector sa asal ni Kendall. Samantala, inis na inis si Carrie nang makita niyang naglakas-loob si Kendall na magsalita pagkatapos umalis si Sarah.“Mag-ingat kayo! Dapat bukas ay walang tao
**Paningin ni Sarah**Nagpapasalamat ako na nakabili ako ng bahay na ito. Sa wakas, natupad ko ang taimtim na kahilingan ni Gillian. Si Carrie ang nag-asikaso ng lahat bago siya umalis papuntang Monteray.Pinagawa ko ang bahay na ito para makaramdam ng kaginhawaan si Gillian at makapag-anyaya siya ng kanyang mga kaibigan upang maglaro.Samantala, sina Ruth at Derrick ay nagrerenta sa unit sa tabi. Nandoon din ang magulong si Kendall.“Sweetheart, aalis na ako papuntang opisina, okay? Nagsisimula na ang break mo sa school, di ba?”“Oo, Mommy. Mag-ingat ka sa daan!”“Sige, sweetie.” Hinalikan ko ang kanyang kaakit-akit na pisngi.“Sofia, pakiusap, alagaan mo si Gillian. Huwag mo siyang hayaang lumabas mag-isa. Kung gusto niyang maglaro o pumunta sa bahay ng kaibigan niya, pakisamahan mo siya.”“Opo, Ma’am.”Pumasok ako sa sasakyan na inihanda ni Joshua para sa akin kanina.Tumakbo si Bobby, ang bagong security guard sa bahay ko, para buksan ang gate. Pero nang bumukas ang gate,
**P.O.V ni Derrick**“Pamilya ni Ms. Johnson?” lumabas ang isang nurse mula sa emergency room.“Ako ang asawa niya,” sagot ko nang may kumpiyansa.“Pumunta po kayo, sir. Gusto po kayong kausapin ng doktor.”“Salamat, nurse.” Pumasok ako sa opisina ng doktor, hindi kalayuan mula sa kinaroroonan ko.“Kamusta ang asawa ko, doktor?”“Wala siyang seryosong pinsala sa ngayon. Naghihintay kami na magkamalay siya. Malubha ang pinsala sa kanyang ulo.”“Pwede ko bang makita siya, doktor?”“Oo naman, sir.”Swerte akong nasa rental unit ako nang dumating ang pulis para ipaalam sa akin ang tungkol sa aksidente. Kinailangan ni Sofia na humingi ng tulong ko para suriin si Sarah sa ospital.Sadyang hindi ako pumunta sa opisina ngayon. Hindi ko pwedeng palampasin ang pagkakataong ito dahil nagkaroon ng aksidente si Sarah. Pero sa kasamaang palad, sinabi ng doktor na walang seryosong pinsala.Mas mabuting tingnan ko siya. Baka makuha ko ang pagkakataong ito para makuha ang lahat ng ari-arian
P.O.V ni DerrickNapagtanto ko na ang paglilipat ng pag-aari ng kumpanya at bahay ay hindi pala kasing dali ng inaakala ko. Kailangan kong hanapin ang mga mahahalagang dokumento tulad ng sertipiko ng bahay at iba pa. Sa ngayon, hahawakan ko ito gamit ang isang pansamantalang liham ng paglipat ng kapangyarihan na pinirmahan ni Sarah."Hey, honey. Gising ka na ba?"Lumapit ako kay Sarah na kakagising lang. Tahimik siya ngayon. ‘Sana manatili kang may amnesia, honey... Hehe!’ Tumawa ako sa loob-loob ko. Hindi ko na mahintay maging mayaman."Pasensya na po, sir, hindi pwedeng magka-bisita si Ms. Johnson ngayon. Sana maintindihan niyo."Narinig ko ang kaguluhan sa labas ng kuwarto."Kailangan kong makita siya. May mahalaga akong sasabihin."Parang may dumalaw kay Sarah. Sino kaya ito? Pamilyar ang boses."Sarah?!"Si Albert. Putsa! Nakarating siya sa loob ng kuwarto.Naguluhan si Albert nang makita ang kakaibang kilos ni Sarah. Mas mabuti nang hayaan ko na lang. Malamang hindi na
Naging tensyonado ang mukha nina Arnold at Erica nang makita nilang nakatayo ang doktor sa pintuan."Kumusta na siya, doktor?" Hindi makapaghintay si Erica na malaman ang tungkol kay Irene at sa kanyang sanggol."Congratulations, sir. Mayroon kayong malusog na baby girl," sabi ng babaeng doktor, at sandaling huminga nang maluwag sina Arnold at Erica.Pero nanatili pa rin ang kaba sa kanilang mukha, dahil hindi pa nila naririnig ang kalagayan ni Irene."Kumusta ang ina, doktor?" tanong ni Arnold, nanginginig ang boses."Asawa ka ba niya?" Tinitigan ng doktor si Arnold nang mabuti."O-oo, doktor," nauutal na sagot ni Arnold, ramdam ang bigat ng konsensiya dahil hindi man lang niya sinasamahan si Irene sa mga pagpunta nito sa ospital."Sir, ang kalagayan ni Irene ay... kritikal. Sinusubukan pa rin naming pigilan ang pagdurugo. Ipagdasal niyo po siya."Natigilan si Arnold sa sinabi ng doktor. Hindi siya makapagsalita nang lumakad palayo ang doktor, iniwan silang dalawa ni Erica sa
"Irene, ayos ka lang ba? Inaalagaan ka ba nang maayos ni Arnold?" tanong ni Erica na may pag-aalala nang kontakin siya ni Irene. Malat at magaspang ang boses ni Irene, kaya't nag-alala si Erica."Kailan ka babalik sa Jaketon? Gusto ko nandito ka pag manganak ako.""Sandali, nasaan si Arnold? Hindi pa rin ba siya nag-aalaga sa'yo?" Lalong lumalim ang pag-aalala ni Erica. Bihira siyang makatanggap ng tawag mula kay Arnold, maliban na lang kung may kailangang pag-usapang tungkol sa trabaho."Si Arnold... sabi niya sobrang busy siya sa trabaho."Napabuntong-hininga si Erica. Mula sa boses ni Irene, naramdaman niyang may problema ito. Pero parang pinipili pa rin ng buntis na babae na kimkimin ang mga bagay na iyon."Sige, Irene. Tatapusin ko lang ang trabaho ko dito. Susubukan kong makabalik bago ka manganak. Dapat alagaan mo ang sarili mo at ang baby, ha?""Salamat. Salamat!"Pagkatapos makausap si Irene, nagpadala ng mensahe si Erica kay Arnold, hinihikayat itong magbigay ng mas ma
Napasigaw si Sarah nang buhatin siya ni Troy. Inakay siya ng malalakas na braso ng asawa, parang bagong kasal, papunta sa malaking kama. Ang maganda at malambot na kama ay napapalibutan ng manipis ngunit magagandang kurtina, at pinapalamutian ng mga talulot ng rosas na nagpabango sa buong silid."Sabi ng doktor, pwede na tayo, ahem... kaya okay lang, di ba?" Dahan-dahang inilatag ni Troy ang katawan ni Sarah sa maluho at komportableng kama.Ngumiti si Sarah, namumula ang mukha habang nakayuko si Troy sa ibabaw niya. Malapit na malapit ang mukha nito sa kanya."Miss na miss din kita, Troy!" Iniyakap ni Sarah ang kanyang mga braso sa leeg ni Troy, at hindi na ito makapagpigil. Sinimulan niyang hagkan ang mukha ni Sarah, at agad itong naging matitinding halik na hindi na niya matigilan.Hindi na alam kung sino ang nagsimula, pero ilang minuto lang ang lumipas, pareho na nilang inalis ang lahat ng suot nila. Gaya ng unang gabi nila, sabik silang paligayahin ang isa't isa. Ang tindi ng
"Honey, gising ka na ba?" Malambing na hinaplos ni Troy ang mukha ni Sarah. Kumurap ito na tila ba nagising sa boses niya bago ito tuluyaang humarap sakanya. "Anong oras na?" "Alas-sais ng umaga. Papasok pa rin tayo sa opisina ngayon, di ba?" Umupo si Sarah. "Siyempre. Ikaw din papasok, di ba?" "Oo naman, mahal. Oh, nga pala, kumusta ang stock ng gatas para kay Kingsley? Sapat ba?" "Sobra pa sa sapat," sagot ni Sarah habang nagmamadaling pumasok sa banyo para mag-ayos. Hindi niya alam na tahimik siyang sinundan ni Troy sa loob, na nakalimutan niyang i-lock. Simula nang manganak siya kay Kingsley, madalas na niyang maalalang i-lock ang pinto. "Troy!" sigaw ni Sarah, nagulat nang makita si Troy sa likod niya habang nagbibihis. Bumilis ang tibok ng puso ni Troy nang makita ang katawan ng asawa niya, na hindi pa niya nahahawakan ng halos dalawang buwan. Ngayong umaga, lakas-loob siyang lumapit kay Sarah, lalo na't kinumpirma kahapon ng doktor na ganap na siyang naka-recover
"Uuwi na ba tayo ngayon, honey?" tanong ni Irene habang umuupo siya sa gurney. Kakakalas lang ng IV needle mula sa kanyang kamay. Tila napakaputla pa rin ng kanyang mukha."Sandali lang," sagot ni Arnold nang malamig nang hindi lumilingon sa kanya, na nagpatulong kay Irene na huminga ng malalim upang mapawi ang sakit na patuloy na umuukit sa kanya. Mula nang umalis si Erica, napansin ni Irene na si Arnold ay naglalakad-lakad, sinusubukang tumawag ng sinuman sa kanyang telepono. Hinala niya na sinusubukan niyang kontakin si Erica, ngunit hindi ito sumasagot.Tahimik na nakaupo si Irene, naghihintay kay Arnold, na patuloy pa rin sa paglalakad sa harap niya. Si Theresa, na nangako na babalik, ay hindi na bumalik."Okay, uuwi na tayo. Kaya mo bang maglakad?" tanong ni Arnold habang pinapanood si Irene, na nahihirapang bumaba mula sa gurney sa kanyang mahinang katawan."Excuse me, ma'am, gamitin niyo po ang wheelchair na ito. Mahina pa po ang katawan niyo." Isang staff ng ER ang nag-alo
"Oo, binabati kita muli sa pagbubuntis ng iyong asawa. Kung maayos ang mga obserbasyon, maaari siyang umuwi ngayong gabi."Tumango lang si Arnold sa paliwanag ng doktor. Nanatili siyang tahimik kahit umalis na ang doktor sa silid. Ang narinig niya ay lubos na hindi inaasahan."H-honey, hindi ka ba masaya na buntis ako?" tanong ni Irene na may nanginginig na boses. Ang kanyang dibdib ay tila nahirapang huminga, hindi makakita ng kahit anong bakas ng kasiyahan sa mukha ni Arnold matapos marinig ang tungkol sa kanyang pagbubuntis. Sa halip, nakita niyang may kalituhan at gulat ito. Sinubukan ni Irene na pigilin ang lungkot at pagkadismaya na nararamdaman niya."Ikaw ba ay dahil hindi si Erica ang buntis?" tanong ni Irene muli, sa pagkakataong ito ay hinahanda ang sarili para sa sagot ni Arnold."Huwag mo nang pag-isipan pa. Masisiyahan ang Mama at Papa. Lalabas ako sandali." Mabilis na iniwan ni Arnold si Irene at nagtungo sa waiting area sa harap ng ER."Sila lang ang mama at papa ni
Mahigpit na niyakap ni Diego si Carrie. Sa wakas, payapa na ang kanyang puso. Ang mga magkaibang trauma na pareho nilang pinagdaraanan ay sa wakas ay nalampasan na.Ganoon din ang nangyari kay Carrie. Mula nang palihim siyang magpatingin sa psychiatrist isang buwan matapos ang kasal nila ni Diego, unti-unting nawala ang trauma mula sa kanyang nakaraan. Ang magandang babae na may maitim na buhok ay dahan-dahang nakalimutang ang mga masakit na alaala mula sa kanyang nakaraan matapos ang ilang buwan ng paggamot. Gayunpaman, nahihiya siyang ipaalam kay Diego ang tungkol sa kanyang paggaling. Masyado rin siyang mayabang upang gumawa ng unang hakbang o hilingin kay Diego na huwag siyang iwan sa kama."Saan ka pupunta, honey?" hinawakan ni Carrie ang malakas na braso ng kanyang asawa isang gabi habang sila ay nagiging malapit. Ngunit tumayo pa rin si Diego at iniwan siya."Pasensya na, Carrie. Hindi ko kayang..."Nabigla si Carrie sa pagtanggi ng kanyang asawa. Hindi niya maintindihan kun
"Bakit ka nagmamadali, mahal? Dapat tatlong araw ka sanang nandito?" Nakatutok si Irene kay Arnold habang mabilis itong kumakain mula nang umalis siya sa silid. Hindi masyadong nagsalita ang kanyang asawa mula noon. Ang mga matatamis na salita o mapagmahal na kilos na dapat sana'y naroon sa pagitan ng mga bagong kasal ay ganap na wala para kay Irene. Para bang nakalimutan na ni Arnold ang nangyari kagabi.Hindi sumagot si Arnold. Isang sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakaupo sa tapat niya. Ilang minuto ang lumipas, tumayo siya, kinuha ang susi ng kanyang sasakyan mula sa mesa, at sinabi,"Umalis na ako. Huwag ka nang maghintay sa akin!" Nang hindi naghihintay sa sagot ni Irene, nagmadali si Arnold palabas sa kanyang sasakyan. Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya kay Irene, na nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon. Pero wala siyang pakialam. Ang isip niya ay ganap na nakatuon kay Erica. Naramdaman niyang nagkasala siya sa kanyang unang asawa.'Eri
Naiiyak pa rin si Irene, nakatalikod kay Arnold. Nakatagilid siya, sinusubukang tiisin ang sakit, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Hindi niya namamalayan na nabanggit ni Arnold ang pangalan ni Erica sa pagtatapos ng kanilang sesyon sa silid, na nagpalala sa sakit ni Irene ng sampung beses.Mabilis na nakatulog si Arnold sa pagod sa tabi ni Irene. Nakaramdam siya ng ginhawa na ang pagnanasa na itinagong niya simula kaninang umaga ay sa wakas natupad na. Kahit na si Erica ang talagang gusto niya, si Irene pa rin ang legal niyang asawa.Matapos umiyak nang todo, sinubukan ni Irene na bumangon at linisin ang sarili. Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama, hinanap ang kanyang mga damit, at sinuot muli ang mga ito.Naalala niya ang hinihiling ng kanyang biyenan kaninang umaga. Tumawag si Drew sa kanya at nakipag-usap sa telepono."Irene, kailangan mong mabuntis sa lalong madaling panahon! Alam naming hindi ka pa tinatamaan ni Arnold. Kailangan mong ipatulog siya