Share
CHAPTER-32
Kaugnay na kabanata
KIDNAPPED CHAPTER-33
ROCCO "She's mine! So, take your hands off her if you don't want me to forget that you are still my father!" Galit na galit siya nang abutan namin. Nangangalit ang mga ugat niya sa leeg habang tila nag-aapoy ang mga matang nakatingin ito sa amang may blackeye na at dumudugo na rin ang labi dahil sa suntok."Ako lang may karapatan sa kaniya, kung may mananakit sa kaniya, ako lang iyon?!" what the fvck did he say? Nagkatinginan kaming tatlo ni Luis at Rue. Agad kaming napasugod sa basement nang sabihin ng isa sa mga tauhan niya na nakita nila itong galit na galit at hatak ang ama papuntang basement.Nalaman nito ang ginawa ng kaniyang ama na pasamahin si Hope kay, Sebastian.Hope doesn't want the idea of being alone with Sebastian, pero pinilit daw siya ni, Maximo.Nalaman rin nito ang muntikan nang ikapahamak ni Hope sa kamay ni Sebastian at iyon ang halos kinakabaliw niya ngayon.Him, thinking someone dared to touch what his own would be a disaster. Fvck him. Ano ba talaga ang bal
KIDNAPPED CHAPTER-34
HOPE Palabas na ako ng pintuan noon pero napahinto ako nang marinig ko ang sunod-sunod na murang pinakawalan niya. I looked at him. He's now facing the window. "Just find out who that motherfvcker is and I'll send him to hell!" Napalunok ako. The way how he speaks and with his tone? I could tell, there was something that made him very angry. Humarap siya pero hindi niya ako napansin, maybe he expected me left already.Tumingala siya sa kisame. Tiningnan isa-isa ang ilaw. Hindi ko alam kung ano ang meron do'n pero mabangis ang tingin niya sa mga iyon. But then, he landed his gaze on me. Instantly, his facial expression suddenly changed. Lumanbot ang mukha niya at agad akong nilapitan. Tuliro ang mga mata niya pero hindi ko mahulaan kung anong iniisip niya. "W-what happened? W-why so mad a-again?" parang mapuputol ang hininga kong tanong. Napahilot siya sa sintido, pero napaiwas siya ng tingin sa akin. Tiningala ko ang mga ilaw na pinanlilisikan niya ng mata kanina. He soft
KIDNAPPED CHAPTER-35
HOPE Naramdaman ko ang pagdantay ng labi niya sa aking noo, pababa sa tungki ng aking ilong papunta sa aking labi. Halos mapugto ang aking hininga. Pigil ang aking mga matang mapamulat or kahit gumalaw man lang ang mga pilik nito. Sana lang hindi niya marinig ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Akala niya kasi tulog na tulog na ako. Ramdam ko ang init ng titig niya sa aking mukha. "Sleep tight, my Holy Hope..." He softly whispered. Ramdam kong wala siyang balak gambalain ako sa pagtulog pero 'yon na nga, naging mababaw ang tulog ko at agad kong naramdaman ang mga halik niya. O, talagang ganito lang ang reaksyon ng katawan ko sa tuwing magkatabi kami sa kama?"I'll be gone for a while, and promise, when I come back, I'll stay by your side more longer, Mine." Para bang biglang hinalukay ang tiyan ko sa tono ng boses niya at sa gaan ng kilos niya. Sobrang lambing, sobrang gentle.It feels surreal. Parang walang balak o halong paghihiganti. Siya nga? Pero 'di ba nga, gano'n rin si
KIDNAPPED CHAPTER-36
HOPE Hinanap ko si Jonet pero hindi ko siya makita. Tinanong ko si Elsie gayong ito ang alam kong laging kasama ni Jonet. Pero nagulat ako sa naging sagot niya, "umalis na po si Jonet, Young Miss. Hindi po ba siya nakapagpaalam sa inyo?" "Hindi..." Ang wala sa sarili kong sagot habang nanlalaki ang aking mga mata. Hindi ako makapaniwala. I was too late. She's gone!Pakiramdam ko, parang bumagsak ang aking katawan sa napakalalim na balon. Hindi puwede. Hindi ako naniniwalang aalis si Jonet ng gano'n gano'n na lang. Malinaw ang mga narinig ko mula sa kaniya. At paano naman siya makakatakas ng isla?Hindi ako naniniwalang umalis ito, iba ang kutob ko. Hingal akong napasabunot sa aking buhok. Bigla kong hinawakan sa magkabilang balikat si, Elsie. "Sigurado ka ba? Paano siya umalis, kailan pa?" ang hindi ko makapaniwalang tanong. "K-kanina lang po, nag-usap po si Y-young M-master Sin at S-senyor Daniel. Isinabay na po ni Young Master si Jonet sa pag-alis." Nanlalaki ang aking
KIDNAPPED CHAPTER-37
HOPE Hindi pa ako nakakabawi sa nangyaring pagsabog nang muli kaming ginimbal ng isa pang pagsabog. "Move! We have to move!" halos hindi ko na marinig ang sinasabi ni Daniel. Nang itayo niya ako ay parang naging slow motion lahat ng nasa paligid ko. Binabalot na ng makapal na usok ang kapaligiran. Ang abo at alikabok ay humahalo rin sa hangin na siyang pumupuwing sa aking paningin. Ang walang humpay na palitan ng malalakas na putok ng baril. Hindi ko alintana ang aking itsura. Ramdam kong punong puno na ako ng alikabok. At maruming marumi na ang buo kong katawan. Dinala ako ni Daniel sa ligtas na lugar. Ni hindi ko nga alam kung masasabi kong ligtas la ba itong kinalalagyan namin or kung may ligtas pa ba na lugar sa isla ngayon. Sa dami ng kalabang nakikita ko tila malabo na kaming makaligtas kung walang darating na tulong. Tulala lamang akong nakatanaw sa nasusunog na mansyon namin. Nakaluhod sa buhanginan. Hindi makapaniwala sa nasasaksihang kaguluhan. "Where are you as
KIDNAPPED CHAPTER-38
DANIEL Pagpasok ko pa lamang sa mahabang hallway ay sinalubong na ako ng mga sunod sunod na putok ng baril. Napamura ako nang pagkalabit ko sa hawak kong baril ay hindi na ito pumutok.Damn it! Napatago ako sa dingding na pader. Sinilip ko ang lalake. Shit. He's tall. Taller than me and well-built. Mahihirapan ako pero alam kong wala akong choice.I don't have bullets anymore. Wala na rin akong mapuputahan. Kung lalabas ako makikita lang niya ako at papuputukan. I looked around at wala rin akong makitang maaring gawing sandata. Narinig ko ang pagngisi niya. At ang pagsipol nito. "Yoho! Come out, my friend. Wala ka nang mapupuntahan." He laughed. Sinilip kong muli, iniumang nito ang mahabang baril sa ibang dereksyon. It means, he doesn't know where exactly my location. Palinga-linga siya at nagkakandahaba ang leeg. Bawat kanto ng hallway ay inaambaan ng baril. "Malapit na ako! Sumuko ka na lang baka maawa pa ako saiyo." He mockingly said. Rinig ko ang kaniyang papalapit na
KIDNAPPED CHAPTER-39
HOPE Magbubukang liwayway na. Mas mahihirapan kaming makapagtago mula sa mga kalaban. Pero ang napansin ko, tila naging kaunti na ang nakikita kong kalaban sa paligid. Paano nangyari? Parang kanina lang wala kang makikitang ibang taong naglalakad na parang namamasyal lang kun'di mga kalaban.Maya't maya pa rin ang naririnig kong putukan ngunit hindi na kasing intense tulad kanina. Napahinto ako mula sa pagtakbo nang makarinig ako ng ugong ng chopper. Napatingala ako sa langit.There. Three choppers approaching our Island. "Kuya Sin..." Ang usal ko sa pangalan niya. Nakita ko ang unti-unting pagbaba ng mga ito isa-isa sa ibat-ibang bahaging dereksyon ng Isla. Ang isa ay dumapo pa nga malapit sa kinalalagyan ko. Nilipad ng dala nitong malakas na hangin ang aking buhok.Sinayaw nito ang medyo maluwag na cotton shirt kong suot na pinapatungan lamang ng isang wool jacket na hindi ko na nagawa pang isara ang mga botones. Nakita ko ang mabilis na pag-ibis ng mga armadong tauhan na na
KIDNAPPED CHAPTER-40
HOPE Pagkatapos kong makapag-ayos ng sarili at makakain ay agad akong lumabas para puntahan si Daniel. Alamin ang kalagayan nito at kung kinakailangan ay ako pa ang mag-aalaga rito. Hindi rin makakatulong kung mananatili lamang ako ng kuwarto. Alam ko naman kasi na hindi ko rin magagawang makapagpahinga at hindi rin ako matatahimik hanggat hindi ko nalalaman ang totoong kalagayan niya. Paglabas ko ng kuwarto ay lumingon pa ako sa kanan at kaliwa. Walang tao. Huminga ako ng malalim, eventually, malalaman ko rin naman kung saan silid ito namamalagi.Magtatanong ako sa mga kasambahay rito. Nag-umpisa akong taluntunin ang hallway. Pagdating ko sa dulo ay may dalawang hallway rin doon. Nakalimutan ko kung pakanan ba iyon o pakaliwa para mahanap ang hagdanan pababa. Sa huli, pinili ko ang kaliwa. Ang daming hallway naman ng masyon na ito. Napakarami ring silid. Medyo nakakalito. Pero siguro sa paglipas ng araw masasanay rin ako. Halos hindi naman sila nagkakalayo ng laki at lawa
Pinakabagong kabanata
