KABANATA 1

It's Monday and I woke up early, realizing it's our first day of school so it's not good to come late. I grabbed my towel and walked into the bathroom. I know my whole day would be busy again because there is a lot to do at school.

By the way, my name is Precious Sarmiento, 36 years old, and have a daughter who is studying in grade 7 in a private school. My husband and I have been separated for ten years after I caught him cheating with one of my colleagues. Since then I have supported my daughter alone and never asked for support from my ex-husband. Last year lang din na-annulled and kasal namin kaya gamit ko na ulit ang apleyido ko sa pagkadalaga.

I work as a Junior High School teacher in one of the public schools in our province and I'm currently an adviser in Grade 10. At first, I don't want to be a teacher because it's something that does not exist in my vocabulary. But maybe, I am destined to be in this field and it's God's will, so I have gradually learned to love this job especially that I need to suffice my daughter's needs.

The days fly so fast, that I haven't enjoyed my vacation. And here again! The beginning of a new school year.

Our school is just five minutes away from my boarding house where I used to commute everyday on a motorized tricycle. I just rented a room that is enough for me since my daughter stays with my mother in the city and we only spend time together during weekends.

Nagmamadali akong bumaba ng tricycle at agad na pumasok ng gate. Salamat naman at hindi pa ako late. Nakakahiya namang ma-late sa unang araw ng pasukan. Nagtungo ako sa aming faculty room at umupo saglit while waiting for the flag ceremony.

At exactly 7:30, pumunta na ako sa aking classroom. Ngunit hindi ko alam kung bakit ako biglang kinabahan. Malakas ang kabog ng aking dibdib at pinagpawisan ako ng sobra kahit maaga pa lang. Maybe, I am just excited to meet my new students. I said at the back of my mind.

Nang makapasok na ako sa loob ng classroom, nagsipagtayuan ang mga estudyante at bumati sa akin. Karamihan naman sa kanila ay dito nag-aral since grade 7 kaya kilala na nila ako.

"Good morning Ma'am Precious"

"Good morning", I responded to them.

"By the way, for those who do not know me yet, my name is Precious Sarmiento, your adviser in this section", nakangiti kong sabi sa kanila.

Pagkatapos kinuha ko ang masterlist at nagsimulang mag roll-call. Ngunit hindi pa rin nawala ang kaba sa dibdib ko at sa tingin ko mas lalo yata akong kinabahan. This is my first time to feel this way and I find it very unusual.

I looked at my students one by one as I called their names.

"Chris Laurente"

"Present ma'am"

My eyes landed on the student who raised his hand. And I couldn't believe what I saw. I deliberately blinked my eyes and looked at him again.

"Oh my God!", I uttered softly.

Napahinto ako at napatitig kay Chris. Kaya napansin tuloy ako ng mga estudyante at lihim silang napangiti na para bang kinikilig na ewan!

I averted my gaze and continued doing the roll call up to the last student. There are fifty-seven of them in the classroom. Well, I'm used to this number of students every year. Sometimes, it even reaches 60 plus, so it's hard to handle all of them especially that they have different characteristics.

I didn't discuss my first lesson in English yet, instead, I conducted a diagnostic test. Habang nag focus ang mga mag-aaral sa pagsagot sa diagnostic, I looked at Chris again but he raised his head and our eyes met.

"Alex!!!" I lowered my voice to a whisper. Saglit na naparalisa ang buo kong katawan nang magkatitigan kaming dalawa. May kung anong kuryente ang dumadaloy sa buo kong kalamnan at parang hinihila ako nito papalapit sa kinaroroonan niya.

I only came back to my senses when I felt the sticky liquid in the corner of my eye. I was afraid that I might give in so I immediately left the classroom and headed to the faculty room. Fortunately, there was no one inside, so I was able to freely shed the tears that I wanted to release earlier.

I sat on the coach while the painful past came back to my memory.

*********

Pagkababa ko ng taxi ay lakad-takbo ako papasok sa Davao Doctors Hospital. Takot at pagkabahala ang aking naramdaman, nang tuntunin ang kahabaan ng ospital. I was gasping for breath, while tears started to fall from my eyes.

"Diyos ko, sana walang masamang mangyari kay Alex", usal ko sa aking sarili.

Maya't maya'y sinalubong ako ng Mommy ni Alex at iyak ito ng iyak.

"Tita, kumusta po si Alex?", natataranta kong tanong.

She did not respond, instead, she was just crying at the top of her lungs. I pulled her into a hug and comforted her.

Kinuha ko ang bottled water sa bag ko at ipainom sa kanya. "Tita, please calm down."

Buti naman at kumalma na rin ito pagkatapos ng ilang sandali.

"Alex, is still in the ICU. He had just undergone surgery due to traumatized brain injuries and blood clots. Pero hindi pa rin siya nagigising until now", wika ng Mommy ni Alex at muli na namang naging emosyonal ito.

Mas lalo akong kinabahan sa sinabi ni Tita ngunit sinikap kong magpakatatag.

Maya't maya'y dumating na ang Daddy ni Alex at agad naman akong nagmano sa kanya.

"Excuse me, Mr. & Mrs. Suneco, gising na ang pasyente at gusto raw kayong makausap pati na rin si Precious", wika ng doktor na noo'y kalalabas lang ng ICU.

Nagmamadaling pumasok ang mga magulang ni Alex samantalang nakasunod naman ako sa kanila.

Hindi ko maiwasang mapahikbi habang nakatingin sa best friend ko. Tinanggal muna ang oxygen para makapagsalita siya ng maayos. Nakikinig lang ako sa may di-kalayuan habang nakikipag-usap siya sa Daddy at Mommy niya. Pagkatapos, ibinaling niya ang tingin sa akin at pinalapit niya ako. Ngumiti siya ng bahagya habang ginagap niya ang kamay ko.

"Dude, s-stop c-crying p-please... Ayokong umiiyak ka...Ayo-kong- ma-lung-kot ka", utal-tal na sabi niya.

"Dude, h'wag ka na kasing magsalita, kailangan mo munang magpahinga".

Hindi ko na talaga napigil ang naramdaman ko at napahikbi ako habang nakayakap sa kanya.

"Dude!!!!

*********

I didn't realize that my cheeks were already wet with tears. I really missed Alex so much. And even after many years, his memories still remain in my heart and mind.

I quickly wiped my tears when I heard footsteps that are coming in. I don't want anyone to see me crying. I am a very secretive person at ayokong magkwento tungkol sa nakaraan ko.

Tumayo ako at lumabas ng faculty room dahil kailangan ko ng bumalik ng classroom at baka tapos ng mag diagnostic test ang mga estudyante ko.

Ngunit habang naglalakad pa lang ako'y muli kong naisip si Chris. Magkamukha talaga sila ni Alex at kung nabubuhay lang sana ang best friend ko ngayon, they could perhaps be mistaken as siblings. Kaya pala ako kinabahan kanina dahil makikilala ko pala ang ka look-alike niya.

"Okay class, are you done? Kindly pass your answer sheets to the front", sabi ko nang makarating na ako sa loob ng classroom.

Muli kong sinulyapan ang kinaroroonan ni Chris at sandaling nagtama ang aming paningin.

"Diyos ko! Magkamukha talaga silang dalawa!"

"Could they be relatives, by any chance?"

I shook my head and went to my desk at the back. Wala naman akong klase ng second period kaya dito na lang muna ako. Hindi muna ako babalik ng faculty room kasi I'm sure may mga teachers na doon. May pagka- aloof kasi ako sa kanila. Wala lang. Sadyang introvert person lang ako. Mas gusto kong mapag-isa kaysa makikipag mingle sa kanila. Minsan naman nakikisabay ako, pero saglit lang.

"Ma'am excuse me po, nandito na 'yong mga answer sheets namin sa diagnostic."

Bigla na naman akong kinabahan kasi hindi ko akalain na si Chris pala ang mangongolekta ng mga test papers.

"Salamat nak", sabi ko sabay ngiti sa kanya.

"Ma'am umiiyak po ba kayo? Namumula kasi mata niyo eh"

Hindi ko inaasahan ang tanong niyang 'yon, kasi unang-una ngayon lang naman kami nagkita, pero pakiramdam ko, matagal ko na siyang kilala.

"Ma'am???"

"Ha? Ah eh. Hindi naman nak. Napuwing lang ako kanina", pagsisinungaling ko.

Tumango lang siya at muli niya akong tiningnan, saka nagpaalam na babalik na sa kanyang upuan.

Nagpatuloy na rin ako sa ginagawa ko sa aking laptop. Ngunit bigla naman akong napatingin sa kinaroronan ni Chris. Nakatingin din pala siya sa akin kaya, nakatitigan kaming dalawa.

Diyos ko!

Nakikita ko talaga si Alex sa kanya.

Kumurap-kurap ako dahil nararamdaman ko na naman ang mainit na likido sa gilid ng aking mga mata.

"Precious, ano ka ba naman, magkamukha lang silang dalawa, pero hindi siya si Alex. So stop, being emotional.", saway ko sa aking sarili.

Napabuntung-hininga ako habang itinuon kong muli ang mga mata ko sa aking laptop. Ngunit nawala na ako sa concentration nang muli na namang nagbalik sa aking ala-ala ang masakit na nakaraan ko.

******

"Dude, when I'm gone, please don't close your heart to anyone. Build your own family and have a kid. I want you to be happy, so please be happy for me", mahina at utal-utal na sabi ni Alex nu'ng mga huling sandali niya sa ospital.

"H'wag kang magsalita ng ganyan dude. Hindi ko kaya. Marami pa tayong mga pangarap di ba? Sabay tayong tatanda dude, bubuo tayo ng pamilya. At kahit na hindi magiging tayo sa huli, basta't magbestfriends pa rin tayo. Di ba 'yon ang promise natin sa isa't isa?", humihikbi kong sabi habang nakayakap pa rin sa kanya.

"Just always remember dude, even if you don't see me, you can still feel me right there in your heart. I love you my bestfriend...my girlfriend..."

Kinakapos na siya ng hininga, kaya kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at hinawakan ko ng mahigpit ang kanang kamay niya. Iyak ng iyak pa rin ako, kaya pilit niyang inabot ang kaliwang kamay niya sa mukha ko at marahang hinaplos ang aking pisngi.

"I love you so much dude and I always will...forever"

Unti-unti kong nararamdaman ang pagtulo ng aking mga luha ngunit mabilis ko ring pinalis 'yon ng aking kamay at huminga ako ng malalim.

"Hala, umiiyak si Ma'am!", boses 'yon ni Bea.

Biglang nagbalik ang aking diwa sa kasalukuyan nang maramdaman kong nakatingin sa akin ang mga estudyante ko. Para naman akong natataranta kaya kinuha ko agad ang aking panyo at nagpunas ako ng aking mga luha.

Recess time na pala. So kailangan ko ng maghanda para sa susunod na klase ko.

"Ma'am ba't po kayo umiiyak?", biglang tanong ng isa pang estudyante.

"Uhm, may naalala lang ako nak. But I'm fine", sabi ko na pilit inaaliw ang aking sarili.

Ngunit bigla naman akong napatingin sa isang pares ng matang nakatitig sa akin.

Si Chris!

May kung anong bagay na humaplos sa puso ko nang magtama ang aming paningin. Nakikita ko ang pag-alala sa kanyang mga mata katulad ng nakikita kong pag-alala nu'n sa akin ni Alex. I immediately averted my gaze because I couldn't anymore bear to look at the emotion that was reflected in his eyes.

Diyos ko!

Bakit ganito ang nararamdaman ko kay Chris? At bakit ganu'n na lang din ang pag-aalala niya sa akin gayong ngayon lang kami nagkakilala?

Who is he in my life?

I giddily looked at my watch and it's already time for my class, so I grabbed my things and went out of the classroom.

Ngunit kahit nasa ibang classroom na ako, ay hindi pa rin nawawala sa isipan ko si Chris kaya nawalan tuloy ako ng ganang magdiscuss ng lesson. Sabagay, first day of school pa naman, so magbibigay muna ako ng Diagnostic Test na sasagutan nila for thirty minutes.

While the students are still answering the test, bigla silang nagkagulo nang pumasok sa loob ng classroom ang isang malaking paru-paro na may combination na kulay black and brown.

"Oy, ang laki ng butterfly!!!', bulalas ng karamihan.

Biglang lumakas ang kaba sa aking dibdib nang matitigan ko 'yon. Ito'yong paru-parong lagi kong napapanaginipan noon.

"Dude!!!", bulong ko sa aking sarili.