WARNING: LONG CHAPTER AHEAD"Ang Ginoo ng Aethelmagia ay si... ang Prinsipe ng Salamanca—Janus Wrikleson!" anunsyo ng host na si Maestra Gemira. Dumagundong ang malakas na hiyawan at sigawan ng lahat dito sa Quadrado. Lalo na ang nasa unahang kambal na hindi na maawat ni Jandel sa kakatalon at kakatili. Kahit kaming mga ibang kalahok ay ganoon din habang ako lang yata ang nakangiti ng malapad. I just smiled, it's so obvious that Janus will win. Not because of his lineage but his presence and appearance. Parang mga kuko lang niya ang mga kalaban mula sa Segundar at Trercer. "Ngayon naman ay ang mga nagagandahang Mutya!" sigaw ni Maestra Gemira upang umabante kaming tatlong kababaihan. Wala silang runner ups dito, isa lang ang nanalo bilang Ginoo at Mutya. Binalot muli ng ingay ang paligid. Ang dalawa kong kalaban mula sa higher levels ay nakangiti pero halatang peke. Alam kong kinakabahan na sila sa akin. They're beginning to acknowledge me as their greatest adversary. "Ang Mutya
MARAHAN kong binaba ang diary ni Stalwart at nagsimulang maglakad palabas sabay hawak sa aking puso. Napaluhod ako, dahan-dahang isinandal ang ulo sa balon at hindi ko na napigilan ang pagbuhos muli ng aking mga luha. "Wishing well, 'pag humiling ba ako ulit sa'yo, matutupad mo ba ulit 'yon? Pwede bang pumunta si Stalwart kahit ngayong araw lang? Kasi ang lungkot ko, kasi masakit, kasi... gusto ko lang naman matupad ang wish ko—to be genuinely happy with him. It's not difficult, isn't it?" I'm still not used to it. I've been with him since I entered Salamanca, and even though he's been gone for two years, it still so painful. Halos humagulhol at guluhin ang buhok dahil sa sakit na nararamdaman. Sa dahilang iyon ay 'di sinasadyang matanggal sa aking ulo ang binigay niyang belo at ito'y mahulog. Mabilis kong sinalo ito ngunit sabay din nito ang pagkahulog ko sa balon. Naramdaman ko na ang sobrang lamig na tubig, sobrang dilim na lugar at sobrang lungkot na pakiramdam. Hinayaan ko lan
"Wishing is not even enough to make our dreams into reality. If you don't do anything to make it happen, the wish will just be a bunch of words." - Artemis Velasquez This novel is dedicated to my younger self, who adored fantasy works to the extent that she wanted to create her own. You did it; you crafted your own world and completed your first book after four years. Thank you self for not giving up, and to my readers who support me all the way and love my characters. I appreciate you all! This is also for you guys! ( ◜‿◝ )♡ See you in the second part of the Into Duology, "Into the Forbidden World"!
MABILIS kong binaba ang cellphone at kumaripas ng takbo palabas sabay hawak sa aking puso. Napaluhod ako, dahan-dahang isinandal ang ulo sa balon at hindi ko na napigilan ang pagbuhos muli ng aking mga luha. "Wishing well, 'pag humiling ba ako sa'yo, matutupad mo ba 'yon? Pwede bang pumunta sina Mom at Dad kahit ngayong araw lang? Kasi ang lungkot ko, kasi masakit, kasi... gusto ko lang naman matupad ang wish ko—to be genuinely happy. It's not difficult, isn't it?" Wala akong natanggap na tugon o kahit mga maliliit na liwanag mula sa balon na siyang nagdulot sa akin ng lungkot at pagkadismaya. I'm really used to it. They have been like this ever since but why is it still painful? Halos napangiwi at napahawak ako sa aking ulo dahil sa biglaang sakit na nararamdaman. Sa dahilang iyon ay 'di sinasadyang masagi ang favorite hairclip at ito'y mahulog. Mabilis kong sinalo ito ngunit sabay din nito ang pagkahulog ko sa balon. Naramdaman ko na ang sobrang lamig na tubig, sobrang dilim na
"No smartphones, blocked credit cards and without your car. You can still breathe and vacation there without those." Saad ni Mom, hindi ko naman mapigilang mainis at tumigin sa bintana. We are riding in our family car heading to somewhere I don't know."Throwing me away from the city seems not enough. You two also want to get rid of me." Sa pagkakasabi kong iyon ay naramdaman kong umayos ng upo si Mom at hinarap ako."This is not getting rid of you, this is giving you a lesson, Artemis! Palagi kang nagpapasaway and worse is, it causes so much damage to our company right now. Coming home late and drunk in front of our investors and partners. This puts me and your Dad in a difficult situation!" she grimaced.Nagsimula namang uminit ang aking mata, "To make it short, I'm such a disgrace to our family. What do you think was the reason I was drunk that time?? I am so lonely, Mom! You two failed to attend my graduation. Wasn't becoming the batch Valedictorian enough reason to leave your off
AS SOON as I felt the sunlight from the window, I instantly opened my eyes. Slowly sat down on the bed, starts to stretch my upper body, and looked around.Lahat ng furniture ay halatang ginawa at ginamit pa ng mga ninuno namin noong 1900's. This will be my room for the upcoming months anyway. Napatingin ako sa orasan na nakasabit sa dingding. Napataas ako ng kilay dahil 7 am pa lang ng umaga pero rinig na rinig na busy agad ang mga tao rito sa hacienda.Lumapit ako sa terrace ng aking kwarto at binuksan ang pinto. Bumungad sa akin ang isang paraiso este isang napakagandang hardin. Sakto lang ang laki ng lugar, pinalilibutan ng mga puno, at nakatanim ang iba't ibang halaman at mga bulaklak. Sabayan mo pa ng magandang panahon. Gusto kong kuhanan ng picture ang nakikita ko ngayon kaso wala nga pala akong phone kaya walang nagawa kundi ngumuso sa inis."Kay ganda ng panahon ngayon ngunit ang iyong mukha ay parang makulimlim na?"Nakita kong humihigop ng kape sa ibabang gilid si Lola Ath
TUMAYO ito at inayos ang kanyang sarili. Inilahad niya ang kanyang kamay. "Ako si Stalwart Augsburg, inyong lingkod, magandang binibini." Sa oras na ito ay umiinit na ang aking pisngi. Mula sa kanyang itsura hanggang sa pananalita ay napakaguwapo.Napailing-iling naman ako. Hindi ko ito kilala at bakit siya nandito sa hacienda? Baka modus lang ang pagpuri niya sa'kin at yung ano...yung kaguwapuhan niya! It's just a random guy and a stranger in your backyard!Nakalahad pa rin ang kamay nito sa akin. Imbes na makipag-shake hands, tinapik ko ito nang napakalakas at hindi nagdalawang isip na lumayo sa kanya.Darn. What did I just do?Napahawak siya sa kanyang kamay. "Bakit mo ginawa iyon, Binibini? Sinagot ko lamang ang iyong tanong." As he said that, his eyes became dimmer. Napahawak naman ako sa aking bibig sa sobrang hiya.Magsosorry na sana ako at tatanungin kung ano ang ginagawa niya rito pero muli siyang nagsalita. "Ganyan ba ang iyong pagpapasalamat? Pagkatapos kong gamutin ang iy
SIMPLE kong pinagmasdan ang kapaligiran upang awtomatikong mapanganga sa sobrang mangha. Surrounded by lush trees, the whole area is covered with white flowers, many birds chirping and the weather is so clear.Napatingin ako sa aking kasuotan at napangiti dahil ito pa rin ang bigay sa akin ni Lola, isang white boat neck gown.Hindi ko mapigilang umikot-ikot sa sobrang ganda ng lugar. Mas lalo akong namangha nang nagsimulang lumakas ang ihip ng hangin at nagsiliparan ang mga puting petals. Sumasayaw ang mga ito sa ere na para bang sinasabayan ang aking galaw. Napahiyaw ako sa sobrang saya, kahit papano ay naibsan ang aking lungkot.Ilang sandali pa ay nakaramdam na ako ng pagod sa kakaikot at kakaindak. Itinaas ang dalawang kamay at binagsak sa damuhan ang aking katawan. Parang nagslow-motion ang lahat kung kaya't napangiti ako ng malapad at ipinikit ang mata.Sa aking pagbagsak, napawi ang aking ngiti dahil parang nakatama ako sa kahoy—hindi ito kahoy!Darn. Tila'y nabuhusan ako ng ma