Mahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Hindi na siya magpapakita ng anumang senyales ng pagiging malapit dito. Wala nang mga hindi inaasahang pagtambay o mga pag-uusap na wala sa plano. Sa tuwing magkakasalubong sila sa barko, maghahanap siya ng mga dahilan para maiwasan ang bawat pagkakataon na magtagpo ang kanilang mga mata, at magtago na lamang sa kanyang sariling mundo.Habang ang alon ng dagat ay patuloy na lumilipad at naglalakbay sa malawak na kalawakan, si Cherry ay nagbigay ng oras upang mag-isip. Gusto niyang lumayo sa kalituhan ng kanyang puso, at sa bawat sandali ng kanyang pag-iisa, nagsimula siyang magbalik-tanaw sa mga alaala ng pagmamahal na binuo nila ni David. Ang bawat tawa, ang bawat yakap, at ang bawat pangako ay nagsisilbing gabay para sa kanya sa mga oras ng kalituhan.“David... ikaw ang aking pangarap,” bulong ni Cherry sa kanyang sarili habang nakatingin sa malawak na dagat. “Ikaw at ako, magkasama. Walang ibang tao kundi ikaw.”Napagtanto ni Cherry na ang nararamdaman niyang kalituhan kay Jal ay hi
Puno ng kalituhan si Cherry, at nahirapan siyang maipaliwanag sa sarili kung bakit may parte ng kanyang puso na patuloy na umaasa. "Bakit nga ba ako naguguluhan?" tanong niya sa sarili, ngunit alam niyang hindi niya kayang ipagwalang-bahala ang mga pangako at pagmamahal ni David. Siya ay natatakot na baka madala siya ng mga sandaling ito, ng mga emosyon na puno ng kalituhan. Mahal na mahal niya si David at hindi niya nais na mawala ang lahat ng itinaguyod nilang relasyon, ngunit hindi maiwasan ng kanyang puso na magduda at magtanong sa sarili kung paano nangyari na naging ganito siya.Ang bawat pagtingin ni Jal, ang bawat salita na binitiwan nito, ay may matinding epekto sa kanya. Puno ng mga alaala ang kanyang isipan—mga sandaling tila napakagaan at puno ng kasiyahan na kasama siya. Ngunit alam niyang kailangan niyang makawala sa mga ilusyon na ito, dahil si David ang kanyang hinahanap, at si Jal ay bahagi ng isang magulong sitwasyon na hindi dapat laruin.Si Jal, na naramdaman ang pa
Kinabukasan, balik sa trabaho ang lahat ng tauhan sa passenger crew. Tulad ng dati, abala ang bawat isa sa kani-kanilang mga gawain, ngunit sa araw na iyon, ramdam ni Cherry ang kakaibang tensyon sa paligid, lalo na mula kay Jal. Ang dating malambing, palabiro, at flirty na kapitan ng barko, ay bigla na lang naging bugnutin at masungit. Tila ba hindi na siya ang parehong taong nangakong magbabago para sa kanya.Sa bawat pagkakataon na magkasalubong sila, ang malamig na tingin ni Jal ay parang kutsilyong tumatama sa puso ni Cherry. Hindi niya maiwasang mapansin na tila pinag-iinitan siya nito. Lahat ng kanyang galaw ay may puna—mula sa pinakamaliit na detalye ng kanyang trabaho hanggang sa mga bagay na wala namang kinalaman sa kanyang responsibilidad."Cherry, bakit ganito ang pagkakaayos ng report mo? Wala ka bang pakialam sa kalidad ng trabaho mo?" singhal ni Jal habang tinuturo ang isang dokumento. Tinutok pa nito ang mga mata kay Cherry na parang iniinspeksyon ang bawat galaw nito.
Mula sa araw na iyon, mas naging propesyonal ang pakikitungo ni Jal kay Cherry. Bagamat nanatili ang lamig sa kanilang interaksyon, unti-unti ring bumalik ang katahimikan sa kanilang trabaho. Ngunit alam nilang pareho, ang sugat ng kanilang nakaraan ay hindi agad maghihilom, at ang mga alon ng damdamin na minsang dumaan sa kanilang dalawa ay mag-iiwan ng bakas na hindi madaling burahin.Pagsapit ng gabi, habang abala si Cherry sa kanyang trabaho sa pag-aastima ng mga pasahero sa cruise ship, nagkaroon ng pagkakataon si Jal na magpahinga. Nakasalubong ni Cherry si Jal sa isang sulok ng barko, ngunit hindi ito ang Jal na dati niyang kilala. Ngayon, kasama ni Jal ang dalawang babae—mga foreigner na tila masaya at walang pakialam sa mundo. Nagtatawanan sila, at kita sa kanilang mga mata ang malalim na kasiyahan, na tila ba walang ibang iniisip kundi ang kasiyahan nila sa gabi.Habang nilalakad ni Cherry ang corridor ng barko, nakita niya ang eksena. Ang dating malambing at palabirong kapi
Nagtaglay ng lungkot sa mga mata ni Cherry ang sinabi ni Jal. "Hindi ko alam kung ano ang magiging sagot ko, Jal," sagot niya, ang boses ay puno ng pag-aalala. "Alam ko na hindi ko kayang baguhin ang nararamdaman ko para kay David. Mahal ko siya, at hindi ko kayang ipagpalit iyon."Muling tumahimik sa pagitan nila, at habang nararamdaman ni Cherry ang bigat ng sitwasyon, napagtanto niya na hindi nila pwedeng balewalain ang mga nararamdaman nila. Gayunpaman, alam niyang kailangan niyang manatiling tapat sa kanyang sarili at sa pag-iisang dibdib na tinatahak niya kay David.Bumuntong-hininga si Jal, at bago pa siya magpatuloy, sinabi niyang, "Sana maging masaya ka, Cherry. At kung hindi na tayo magkausap pa, sana magtuloy-tuloy na ang pag-unlad ng buhay mo."Hindi makapagsalita si Cherry, ngunit ang kanyang puso ay puno ng pasasalamat at malasakit kay Jal. Hindi lahat ng paghihirap ay may kapalit na kasiyahan, ngunit natutunan niyang tanggapin na ang bawat tao sa kanyang buhay ay may pa
Kinabukasan, bumalik na muli ang dating abala at sigla ng buhay sa cruise ship. Ang bawat tauhan ay nagtatrabaho nang walang humpay—mula sa kitchen crew na naghahanda ng masasarap na pagkain, hanggang sa housekeeping staff na masinop na naglilinis ng bawat sulok ng barko. Ang mga pasahero ay masiglang nag-e-enjoy sa iba't ibang amenities, habang ang passenger crew naman ay abala sa pag-aasikaso ng kanilang mga pangangailangan.Si Cherry, gaya ng dati, ay abala sa kanyang mga tungkulin. Pilit niyang inilibang ang sarili sa dami ng gawain upang hindi na maisip ang mga nangyari noong nakaraang gabi. Sa kabila ng ngiti at siglang kanyang pinapakita sa mga pasahero, may bahaging nananatiling mabigat sa kanyang puso. Habang tinutulungan ang isang pamilya na hanapin ang kanilang cabin, natanaw niya mula sa dulo ng hallway si Jal, na abala sa pagbibigay ng direktiba sa mga tauhan. Ang dating bugnuting kapitan ay tila mas seryoso ngayon, ngunit ramdam pa rin ni Cherry ang bigat ng mga nakaraa
Hindi niya napigilan ang luha na tumulo, ngunit sa pagkakataong iyon, hindi ito luha ng pangungulila. Ito'y luha ng pasasalamat—para sa mga aral na iniwan ni Jal, at sa pagmamahal na kahit kailan ay hindi na niya makakalimutan.Habang naglalakad si Jal papalayo, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Sa bawat yapak, tila naririnig niya ang tunog ng dagat—isang paalala ng tahimik na pag-usad ng buhay. Ngunit sa kabila ng sakit, may kakaibang gaan sa kanyang dibdib. Para bang, sa wakas, napalaya na niya ang sarili mula sa anino ng nakaraan. Sa pag-amin at pagbitaw, nahanap niya ang katahimikan na matagal na niyang hinahanap.Samantala, si Cherry ay nanatiling nakatayo, hawak ang librong iniabot ni Jal. Ang tahimik na hallway ay tila naging saksi sa dami ng emosyon na nagdaan sa kanya. Nang idinaan niya ang kanyang daliri sa pabalat ng libro, napansin niya ang nakasulat sa likod nito."Para sa babaeng nagdala ng liwanag sa buhay ng isang nawawala. Salamat, Cherry."Muli, bumalik sa kany
Isang umaga habang nasa kalagitnaan ng regular briefing ang crew, isang tawag mula sa main office ang biglang dumating. Tumahimik ang lahat nang tawagin ang pangalan ni Jal."Captain Jal, mayroon kang urgent na tawag mula sa head office," sabi ng komunikasyon officer habang iniabot ang telepono.Agad na tumayo si Jal, kinuha ang telepono, at lumabas sa bridge para sagutin ito."Hello, this is Captain Jal speaking," seryoso niyang sabi habang nakatingin sa kalmadong dagat sa labas ng bintana."Jal, kailangan mong bumalik sa head office," sagot ng Operations Manager. "May emergency meeting tungkol sa bagong kontrata na may malaking epekto sa operasyon ng kumpanya. Ikaw lang ang makakapagdesisyon dito."Nagkibit-balikat si Jal, pilit pinapanatili ang kanyang kalma. "Anong klaseng kontrata ito?" tanong niya."Strategic partnerships. Isang multi-million deal na magpapalawak ng operations natin sa Southeast Asia. Kailangang ikaw mismo ang pumirma. Walang ibang maaaring humawak nito."Huming
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?
Maagang nagising si Gemma Jones, inunat ang likod at bumuntong-hininga bago tinungo ang kusina. Sa tahimik na umaga, isang tunog ang bumalot sa buong bahay—ang tunog ng malakas na pagsusuka mula sa banyo.Mabilis na napatingin siya sa kanyang asawang si Ralph, na kasalukuyang nagkakape sa lamesa. Pareho nilang narinig iyon. Hindi ito ang unang beses. Ilang araw na nilang naririnig si Cherry tuwing umaga, sumusuka na parang may dinaramdam."Ralph, may sakit kaya si Cherry?" nag-aalalang tanong ni Gemma habang dahan-dahang nilapag ang kutsara sa kanyang tasa.Napakunot-noo si Ralph, nagbabasa ng dyaryo. "Hindi ko alam. Pero kung may sakit siya, dapat sinabi na niya sa atin."Bumukas ang pinto ng banyo, at lumabas si Cherry, halatang namumutla, pawisan, at mukhang pagod. Halos hindi niya magawang itago ang kanyang panghihina."Anak, ayos ka lang ba?" Lapit agad ni Gemma, hawak sa braso ng kanyang anak. "Kanina ka pa namin naririnig na sumusuka. Baka naman may dinaramdam ka? Sabihin mo sa
Mariing napatingin si Jal kay Prescilla, ang kanyang panga ay humigpit, at ang kanyang mga kamao ay bahagyang sumara."Ano'ng pinagsasabi mo, Prescilla?" malamig niyang tanong, pilit na pinapakalma ang sarili.Ngumisi si Prescilla, inilagay ang kamay sa kanyang bewang. "Jal, hindi mo ba napapansin? Bigla na lang siyang nawala, bigla siyang nag-resign, at walang sinumang makapagsabi kung bakit. Hindi ba iyon kahina-hinala?"Hindi sumagot si Jal. Ngunit sa loob niya, may kung anong gumugulo sa isip niya."At kung tutuusin…" lumapit pa lalo si Prescilla, bahagyang idinantay ang kanyang kamay sa dibdib ni Jal pero agad itong inalis ng binata. "Dapat noon pa lang, ako na ang pinili mo. Hindi ko gagawin sa'yo ‘yang ginawa ni Cherry. Hindi ako tatakbo palayo sa’yo.""Huwag mo akong ipagkumpara sa kanya, Prescilla." malamig na sagot ni Jal. "At lalong huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin."Napatigil si Prescilla, napalitan ng inis ang kanyang mukha. "Kahit anong gawin mo, Jal, hindi mo na
Pagkalapag ni Cherry sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Ligtas na siya. Malayo na siya kay Jal. At higit sa lahat, kasama na niya ulit ang kanyang pamilya.Dala ang kanyang mga gamit, sumakay siya ng taxi papunta sa kanilang bahay sa Tagaytay. Habang nasa biyahe, hinaplos niya ang kanyang tiyan, pumikit sandali, at nagbulong, "Mga anak, malaya na tayo."Nang makarating siya sa kanilang bahay, pinakiramdaman muna niya ang paligid bago marahang kumatok sa pinto. Ilang saglit lang, bumukas iyon, at bumungad ang kanyang ina—Gemma Jones, isang matapang ngunit mapagmahal na babae.Nanlaki ang mga mata nito. "Cherry?!"Hindi na nakapagsalita si Cherry. Sa halip, agad siyang niyakap ng kanyang ina, mahigpit, parang ayaw na siyang pakawalan."Anak… Diyos ko, anak! Ano'ng ginagawa mo rito? Akala ko nasa barko ka pa!"Narinig ni Cherry ang pagmamadaling mga yapak sa loob. Ilang saglit lang, lumabas na rin ang kanyang ama—Ralph Jones, isang dating sundalo, may ed
Napabuntong-hininga siya. "Damn it, Cherry… ano ba talaga ang nangyayari sa'yo?""Jal."Napalingon siya nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Si Captain Prescilla Gana, ang isa sa mga senior officers sa cruise ship. Maganda at matikas ito, laging kontrolado ang sarili, pero sa mga mata nito ngayon, may nakatagong pait."Ano'ng ginagawa mo rito mag-isa?" tanong nito habang lumalapit."Wala. Iniisip lang ang isang bagay," matamlay niyang sagot.Tumikhim si Prescilla. "O isang tao?"Hindi siya sumagot.Ngumiti ito nang mapait. "Huwag mo nang itanggi. Lahat ng tao dito, nakikita kung paano mo hinahabol si Cherry."Nanigas ang panga ni Jal. "Anong pakialam nila?""Simple lang, Jal." Dumiretso ang tingin nito sa kanya. "Gusto ka nilang gisingin sa katotohanan.""At ano'ng katotohanan?"Humakbang si Prescilla palapit. "Na hindi ka na mahal ni Cherry."Parang sinuntok ang dibdib ni Jal sa narinig.Parang lumubog ang mundo ni Jal sa narinig niyang sinabi ni Prescilla. Hindi siya makapagsal
Sa wakas, ibinalik ng officer ang kanyang passport. "Alright. Safe flight, Miss."Napabuntong-hininga siya ng malalim nang makalagpas sa immigration. Isa na lang… check-in na lang…Pero bago pa siya makalayo, isang pamilyar na boses ang narinig niya sa likuran."Cherry!"Parang yelo ang dumaloy sa kanyang katawan. Hindi… hindi puwede!Dahan-dahan siyang lumingon, at nakita niya si Jal, hingal at mukhang desperado, nakatayo ilang metro lang ang layo mula sa kanya."Cherry, huwag mo akong takbuhan!" sigaw nito, hindi alintana ang mga taong nakatingin na ngayon sa kanila.Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis siyang tumalikod at naglakad nang mas mabilis patungo sa departure area. "Huwag mo siyang pakinggan. Huwag mong hayaang habulin ka ng nakaraan," pilit niyang sinasabi sa sarili.Ngunit narinig niya ang tunog ng mabilis na pagtakbo—alam niyang hindi siya bibitawan ni Jal."Cherry, please! Sandali lang!"Damn it! Alam niyang wala na siyang takas.At bago pa siya makalayo, naramdaman niya
Nakatayo si Cherry sa harap ng kanyang maliit na locker, inaayos ang huling gamit na dadalhin niya. Hindi niya akalain na ganito kabilis matatapos ang kanyang trabaho sa barko—ang trabahong minahal niya, ang trabahong bumuhay sa kanya. Pero ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian.Muli niyang hinaplos ang kanyang tiyan. "Kakayanin natin ‘to, mga anak."Nang sa wakas ay handa na siyang lumabas, isang malalim na hinga ang kanyang pinakawalan bago tuluyang isinara ang pinto ng kanyang kwarto."Cherry, ito na ang final clearance mo." Inabot ni Ms. Andrea Vasquez ang dokumento. "Everything is approved. You're officially free to leave the Diamond Cruise Ship."Mabilis niya itong tinanggap at tumango. "Maraming salamat po, ma’am. Hindi ko po ito makakalimutan."Malungkot siyang tinitigan ng kanyang manager. "Hindi mo ba talaga kayang ipaalam ito sa ibang crew? They’ll be devastated when they find out na umalis ka na."Muling umiling si Cherry. "Ma’am, gusto ko pong tahimik na umalis. Mas ma
Halos hindi mapakali si Cherry habang papunta siya sa clinic ng Diamond Cruise Ship. Pakiramdam niya’y anumang oras, isang iglap lang, biglang susulpot si Jal at haharangin siya. Hindi pwedeng mangyari iyon. Hindi siya pwedeng magpatalo sa takot."Kailangan kong umalis… para sa mga anak ko," bulong niya sa sarili, habang mahigpit na hawak ang kanyang bag.Pagdating sa clinic, agad siyang sinalubong ng onboard physician na si Doc Ferrer, ang tanging taong nakakaalam ng tunay niyang kondisyon."Cherry? Akala ko ba nagpapahinga ka?" agad na tanong ng doktor, napansin ang pamumutla niya."Doc… kailangan kong humingi ng exit permission. Gusto ko nang mag-resign." Diretso niyang sinabi, pilit pinapakalma ang nanginginig niyang tinig.Natahimik si Doc Ferrer, tila nag-iisip bago tumugon. "Cherry, sigurado ka ba? Alam mong kapag umalis ka, mawawalan ka ng sustento. May plano ka na ba kung paano mo palalakihin ang tatlong anak mo?""Oo, Doc. May ipon pa ako. Makakahanap ako ng ibang paraan," s