Napahawak si Cherry sa sentido. “Marites, please, ang dami mong energy para sa umagang ‘to.”“Cherry, ‘day, magpasalamat ka! Ako ang number one fan ng love story n’yo!”“Number one fan na may sakit sa ulo.” bulong ni Cherry.Natawa si Jal at hinawakan ang kamay ni Cherry, saka ito marahang hinila. “Tara na, Cherry. Bago pa tayo masiraan ng ulo dito kay Marites.”“Hoy, walang iwanan!” sigaw ni Marites habang tumatakbo papalapit sa kanila. “Ano ‘to, best supporting character arc lang ako? Hindi puwede! Sama ako!”At sa gitna ng tawanan at asaran, sa kabila ng lahat ng nangyari, isang bagay ang naging malinaw—Sa kabila ng lahat ng drama, away, at rebelasyon…Si Cherry pa rin ang huling pinili.At sa pagkakataong iyon, wala na siyang balak pakawalan si Jal.Pagkatapos ng matinding paghaharap, huminga nang malalim si Cherry, pilit na pinapakalma ang sarili. Hindi niya aakalain na magiging ganito ka-intense ang umaga niya—at nasa trabaho pa sila!"Cherry, grabe ka! Ang lakas ng energy mo t
Ang gabing iyon ay puno ng ilaw, musika, at tawanan. Ang malawak na grand hall ng Blue Ocean Cruise Ship ay punong-puno ng mga opisyal ng barko—mula sa mga first-class officers hanggang sa mismong mga kapitan. Bihirang magkaroon ng ganitong okasyon kung saan ang lahat ay pwedeng mag-relax at magsaya.Sa gitna ng engrandeng selebrasyon, isang babae ang may ibang plano—Prescilla Gana.Kanina pa niya pinagmamasdan si Captain Jal Pereno na abala sa pakikipag-usap sa ilang senior officers. Gwapo pa rin ito sa suot nitong navy blue uniform, pero iba ang kinang ng mga mata nito ngayon—masaya, kontento… dahil kay Cherry.Napakagat-labi si Prescilla. Hindi. Hindi niya hahayaang matapos ang lahat ng ganito lang. Kung si Cherry ang kanyang kahuli-hulihang balakid, sisiguraduhin niyang mawawala ito sa buhay ni Jal.At sa gabing ito, wala si Cherry.Prescilla Gana.Nakatayo siya sa isang sulok ng engrandeng hall, hawak ang isang baso ng champagne, ngunit hindi niya ito iniinom. Hindi siya andito p
Samantala si Cherry.Ngunit sa kanyang pagdating, isang crew member ang nakarinig niyang nag-uusap.“Narinig mo ba? Dinala ni Captain Gana si Captain Pereno sa VIP room.”“Talaga? Ang sweet naman. Baka nagkaayos na sila.”Natigil si Cherry sa kanyang paglalakad.“Ano…?”Hindi na siya nagdalawang-isip. Mabilis siyang tumakbo papunta sa VIP rooms.Sa VIP roomSaglit na kumislap ang sakit sa mata ni Prescilla, pero agad din iyong napalitan ng isang mapait na ngiti. “Mahal mo siya?” bulong niya. "Eh paano kung malaman niya kung anong nangyari sa atin?"Nag-freeze si Jal."Kung malaman niyang magkasama tayong dalawa sa kwartong ‘to… sa parehong kama... sa ilalim ng parehong kumot?"“HINDI!” Napakuyom si Jal. “Hindi kita hahayaang sirain ang relasyon namin!”Ngunit bago pa siya makaalis, bumukas ang pinto.“ANO 'TO?”Parang bumagal ang oras.Si Cherry.Nakatayo siya sa pintuan, namumutla, nanlalaki ang mga mata. Hawak niya ang doorknob, nanginginig, habang nakatitig sa eksenang nasa harapa
Napalunok si Jal. Alam niyang nasasaktan si Cherry—pero alam din niyang hindi siya puwedeng sumuko.“Cherry…”"Huwag mo akong tawagin sa pangalan ko na parang wala lang nangyari!" Tumaas ang boses ni Cherry, nanggigigil na. "Jal, gusto kitang paniwalaan, gusto kong ipaglaban ka—pero paano kung ang dapat kong ipaglaban ay ang sarili ko na?"Natahimik ang lahat. Pati ang kalmadong si Prescilla ay hindi makapagsalita."Paano kung ako na ang talo sa laban na ito, Jal?" Kumakawala na ang luha sa mga mata ni Cherry. "Paano kung napagod na akong umasa na sa huli, ako pa rin ang pipiliin mo?"Hindi niya na hinintay ang sagot ni Jal. Tumalikod siya at tuluyang lumayo.At sa pagkakataong iyon, hindi na siya nilingon ni Jal.At si Prescilla?Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya, bago niya marahang ibinulong sa sarili—"At sa huli, ako ang natira."Palabas sa VIP room si Cherry na umiiyak at nakita ito ni Marites na kakabreak lang sa trabaho."Cherry! Anong nangyari?!" Napaatras
Halos hindi makahinga si Cherry habang patuloy na bumabagsak ang mga luha niya. Pakiramdam niya, nilamon siya ng isang bangungot na hindi niya kailanman inasahan. Ang lalaking minahal niya nang buo, pinagkatiwalaan, at inakala niyang magiging katuwang niya sa buhay—si Jal—ay pinili ang iba.At hindi lang basta pinili.Niloko siya. Pinagtaksilan.“Marites…” Nanginginig ang tinig ni Cherry, pilit na pinipigilan ang muling paghagulgol. “Ano bang nagawa kong mali? Hindi ba ako sapat? May pagkukulang ba ako?”Mariing napapikit si Marites, ramdam ang bigat ng sakit na dinadala ng kaibigan. Hinawakan niya ito sa balikat, mahigpit ngunit puno ng pagdamay.“Cherry, huwag mong isisi sa sarili mo,” aniya, pilit na pinapatahan ang kaibigan. “Kung may mali man dito, hindi ikaw ‘yon. Si Jal ‘yon. Siya ang nagkulang. Siya ang hindi nakakita ng halaga mo.”Ngunit umiling si Cherry, napayuko, mahigpit na niyakap ang sarili. “Pero Marites… mahal ko siya.”Parang tinutusok ang puso ni Marites sa narinig
Napayuko si Jal, hindi alam kung paano ipagtatanggol ang sarili.“Huwag mo akong gawing tanga, Jal,” bulong ni Cherry, nanginginig ang boses. “Dahil kahit lasing ka, alam mo pa rin kung sino ang mahal mo.”Napakuyom ang kamao ni Jal. “Ikaw ang mahal ko.”"HUWAG MONG SABIHIN 'YAN!" Sigaw ni Cherry, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “Huwag mo akong gawing panakip-butas sa konsensya mo! Dahil kung talagang mahal mo ako, HINDI MO AKO IPAGPAPALIT!”Natahimik si Jal.Huminga nang malalim si Cherry, pilit na pinipigil ang panginginig ng kanyang boses. “Alam mo, Jal, noon… handa akong ipaglaban ka. Handa akong ipaglaban ang relasyon natin kahit sino pa ang humadlang.”Muling bumagsak ang mga luha niya. “Pero paano ko ipaglalaban ang isang taong hindi ako kayang ipaglaban?”Natahimik si Jal. Hindi niya alam kung paano sasagutin iyon—dahil alam niyang tama si Cherry.Nakangiting lumingon si Cherry, pero punong-puno ng pait ang ekspresyon niya. “Tapos na tayo, Jal. Hindi ko na hahayaan a
Makaraan ang ilang linggo, tuluyan nang iniwasan ni Cherry si Jal. Hindi niya ito tiningnan, kinausap, o binigyan man lang ng pansin. Para itong hangin sa kanya—walang halaga, walang puwang sa kanyang buhay. Kahit anong pilit ni Jal na makipag-usap, nanatili siyang matibay.Pero hindi ibig sabihin noon ay hindi pa rin siya nasasaktan."Cherry, sure ka ba talaga sa desisyong ‘to?" tanong ni Marites habang tinutulungan siyang mag-empake ng gamit. "Hindi mo na ba talaga siya bibigyan ng pagkakataon na magpaliwanag?"Napahinto si Cherry sa pag-aayos ng kanyang maleta. Saglit siyang pumikit, pinakiramdaman ang tibok ng kanyang puso. Hindi na ito kasing bigat ng dati, pero andun pa rin ang sugat."Kahit anong paliwanag ang gawin niya, Marites, hindi na magbabago ang katotohanan. Pinili niyang ipagpalit ako. Pinili niyang saktan ako.""Pero lasing siya noon!" giit ni Marites. "Alam mo naman ang mga gimik ni Prescilla, baka naman sinadya niyang—""Marites." Mahinahon pero matigas ang boses ni
Biglang nanahimik si Cherry. Dahan-dahan siyang napatingin sa malayo, kung saan nakatayo si Jal, malayo pero nakamasid. Kahit wala siyang sinasabi, ramdam niyang nais nitong lapitan siya. Kita niya sa mga mata ni Jal ang hinanakit, pagsisisi, at pagmamakaawang bigyan siya ng isa pang pagkakataon.Pero hindi na niya hihintayin.Hindi na niya kailangang marinig ang kahit anong paliwanag.Sa unang pagkakataon, siya na mismo ang pipili sa sarili niya.Huminga siya nang malalim, pilit na tinatanggap ang katotohanang ito na ang wakas ng kwento nila ni Jal. Ang lalaking minahal niya nang buong puso, ang lalaking pinangarap niyang makasama habang buhay, ay hindi kailanman magiging kanya."Tara na, Marites."At sa gabing iyon, sa unang pagkakataon… siya na mismo ang lumayo.Sa Loob ng Blue Ocean CruiseHabang paalis si Cherry, hindi na nakapagpigil si Jal. Mabilis siyang sumugod palapit, sinubukang pigilan ang paglayo ng babaeng mahal niya."Cherry, please… kahit isang minuto lang… pakinggan m
Dumating si Chief Steward Marites at sinubukang pakalmahin sila. “Mga ginoo’t ginang, ginagawa ng kapitan natin ang lahat ng makakaya niya.”“Ano ang ginagawa niya?! Wala! Hanggang kailan tayo makukulong dito?!”Sa isang iglap, nagkaroon ng komosyon. May ilang pasaherong nagtangkang pumasok sa control room, dahilan para rumesponde ang ilang crew members upang pigilan sila.Dumating si Captain Jal, ang matalim niyang titig ay sapat para mapatahimik ang lahat.“Makinig kayo!” Malakas ang kanyang tinig, puno ng awtoridad. “Alam kong takot kayo, pero hindi tayo maaaring magwala! Ang sitwasyong ito ay hindi natin ginusto, pero ginagawa natin ang lahat para malampasan ito!”“Ano ang plano mo, Captain?” mariing tanong ni Mr. Soriano.“Nakikipag-ugnayan na tayo sa Pilipinas para makadock. Sundin ninyo ang protocols at huwag kayong gumawa ng gulo, dahil mas lalo lang itong makakasama sa atin.”Nagkatinginan ang mga pasahero. Alam nilang wala silang ibang magagawa kundi maghintay.Muling bumali
"Ano ‘to?! Nakakulong na lang ba tayo rito?! Kailan tayo makakababa?!""Oo nga! Hindi niyo ba alam na delikado ‘to?!" sigaw ng isa pang babae. "Paano kung mas marami pa ang mahawa?!"Sinubukang pakalmahin ni Chief Steward Marites ang sitwasyon, pero hindi siya pinakinggan."Ang gusto lang namin ay malinaw na sagot!" sigaw ni Mr. Soriano, isang prominenteng businessman na pasahero rin ng barko. "Kapag hindi ninyo ‘to naayos, magdedemanda kami!"Dumating si Captain Jal sa eksena, mabilis na tumayo sa harapan ng mga pasahero. Matigas ang tingin niya habang inisa-isa ang mga ito."Makinig kayong lahat!" Malakas at puno ng awtoridad ang boses niya. "Alam kong mahirap ang sitwasyon natin ngayon. Pero wala tayong ibang choice kundi sundin ang health protocols at manatili sa loob ng barko.""Paano ang pagkain namin? Paano ang gamot?!" sigaw ng isang matandang babae."Ginagawa namin ang lahat para makahanap ng paraan. May mga doktor tayo rito na tumutulong sa mga may sakit. Ang kailangan lang
Saglit siyang napapikit, pilit pinipigil ang bugso ng emosyon. "Tangina..." Napakuyom siya ng kamao. Hindi ito puwedeng mangyari. "Saan tayo pupunta ngayon?""Wala pang ibang port na tumatanggap ng may COVID cases, Captain," sagot ni Chief Officer Ramiro na kararating lang. "Kahit Taiwan at Singapore, mahigpit din ang restrictions nila. Baka kailangan nating maghintay ng clearance sa open waters.""Tumawag kayo sa lahat ng ports!" matigas na utos ni Captain Jal habang hinahagod ng isang kamay ang kanyang mukha, pilit pinipigilan ang frustration. "Tatawag ako sa main office natin. Kailangan nating makahanap ng solusyon bago tuluyang lumala ang sitwasyon."Nang paalis na sana si Chief Officer Ramiro upang gawin ang utos, muling lumapit ang manager ng medical supplies, si Mr. Franco, halatang balisa."Captain," anito habang pinapahiran ng panyo ang pawis sa noo, "may isa pa tayong problema.""Ano na naman?" mahina ngunit may halong inis na tanong ni Jal."Nagkakaubusan na tayo ng gamot p
Napalingon si Chief Steward Marites, halatang may gusto itong sabihin ngunit nag-aalangan. Napansin ito ni Jal kaya tinawag niya ito."Ano ‘yon, Marites?"Napakagat-labi si Marites bago nagsalita. "Captain, may isang pasahero ang nagwawala sa kwarto niya. Ayaw niyang magpa-isolate. Sinasabi niyang wala naman siyang sakit at gusto niyang bumaba sa unang port na madaanan natin."Napapikit si Jal at huminga nang malalim. Palatandaan iyon na sinusubukan niyang pigilan ang sarili sa pagmumura. Sa ganitong sitwasyon, isang pasahero lang na matigas ang ulo ang maaaring magpahamak sa lahat."Sino ‘yon?""Si Mr. Arman Soriano, isang negosyante. Kasama ang asawa niya pero siya lang ang may sintomas.""Dinala na ba siya sa quarantine area?""Ayaw niyang sumama, Captain. Pinipilit niyang wala siyang sakit at nagbabanta siyang magrereklamo sa management natin kung ipipilit natin ang isolation."Nagpakawala ng mahabang buntong-hininga si Jal bago tumingin kay Chief Officer Ramiro."Samahan mo ako.
Malamig ang simoy ng hangin nang lumapat ang paa ni Jal sa Blue Ocean Cruise. Ilang taon na siyang nagtatrabaho sa barko, ngunit ngayon lang niya naramdaman ang ganitong bigat sa dibdib. Hindi ito dahil sa trabaho, kundi dahil kay Cherry.Alam niyang umalis na ito sa bahay ng pamilya niya. Alam niyang may tinatago ito. At ang pinakamalaking tanong—buntis nga ba ito? At kung totoo, siya ba ang ama?Bumuntong-hininga siya. Hindi niya ito matutuklasan ngayon. Ang tanging magagawa niya ay maghintay ng tamang pagkakataon.Ngunit ang akala niyang tahimik na pagbabalik sa barko ay agad na naputol nang may humahangos na crew na lumapit sa kanya.“Captain Jal!” sigaw ni Chief Officer Ramiro, ang kanyang pangalawang-in-command. “May emergency tayo!”Napataas ang kilay ni Jal. "Ano na naman ‘yan?"“May tatlong pasahero na nagpositibo sa COVID-19.”Biglang nanlamig ang buong katawan ni Jal.“Ano?!”"Oo, Captain. Sinusuri na sila ng ating medical team. Pero may posibilidad na may iba pang nahawa."
Maagang bumalik si Jal sa bahay ng mga Jones. Sa kabila ng pag-uusap nila ni Cherry kagabi, alam niyang hindi pa tapos ang laban. Hindi siya makakapayag na basta na lang siyang itulak palayo—lalo na’t sigurado na siyang siya ang ama ng mga batang dinadala nito.Ngunit pagdating niya, hindi si Cherry ang kanyang nadatnan.Sa halip, sinalubong siya ng malamig na tingin ni Ralph Jones, ang ama ni Cherry, habang nakatayo sa may pintuan. Katabi nito si Gemma, na bakas sa mukha ang pag-aalala."Wala si Cherry," malamig na sabi ni Ralph, nilingon si Jal mula ulo hanggang paa. "At kahit nandito siya, hindi ka rin niya haharapin."Napakuyom ng kamao si Jal. "Saan siya nagpunta?"Napailing si Ralph. "Hindi mo na kailangang malaman.""Sir, hindi ako pumunta rito para makipagtalo. Kailangan ko lang makausap si Cherry—”"Tapos na ang lahat, Mr. Pereno," putol ni Ralph sa kanya. "Sinabi na sa’yo ni Cherry ang totoo. Ang ama ng dinadala niya ay si David. Wala kang kinalaman sa kanya, kaya umalis ka
Tatlong araw ang lumipas.Tahimik na nag-iimpake si Cherry, ang puso niya’y punong-puno ng kaba."Anak, sigurado ka bang gusto mong umalis?" tanong ni Gemma, ang kanyang ina, na may halong pag-aalala. "Wala namang masama kung harapin mo si Jal, Cherry.""Mama, hindi ko kayang ipagsapalaran ang kapakanan ng mga anak ko.""Pero hindi mo man lang ba siya bibigyan ng pagkakataon?"Napalunok si Cherry. "Paano kung bawiin niya ang mga bata sa akin?""Pero anak—"Naputol ang usapan nila nang biglang may kumatok sa pinto.TOK! TOK! TOK!Napahinto si Cherry, mabilis na tumingin sa kanyang ina. May hindi magandang pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib."Cherry… may bisita ka," mahinang sabi ni Ralph, ang kanyang ama, habang bumukas ang pinto.At bumungad si Jal.Napakagat-labi si Cherry, agad na umatras. Bakit siya nandito?Napansin ni Jal ang maleta sa tabi ng sofa. Kumunot ang noo niya, ang kanyang mga mata ay nagdilim. "Tinatakasan mo na naman ako, Cherry?"Mariing napapikit si Cherry. "Um
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?