Napangisi si Prescilla, pero sa likod ng kanyang ngiti ay isang apoy na naglalagablab sa kanyang dibdib. “Ang yabang mo rin, Cherry.”“Hindi kayabangan ang tawag doon, kundi katotohanan.” Diretso ang tingin ni Cherry sa kanya, hindi nagpaapekto sa tensyon ng sitwasyon.“Katotohanan?” Tumawa si Prescilla, pero halatang pilit. “Katotohanan na hanggang ngayon, ako pa rin ang nasa isip ni Jal tuwing nakikita ka niya?”Nanikip ang dibdib ni Cherry.“Prescilla, tama na.” Napalakas na ang boses ni Jal, halatang iritado. “Huwag mong idamay si Cherry sa hindi mo matanggap na katotohanan.”“Anong katotohanan, Jal?” Bumaling si Prescilla sa kanya, ang kanyang mga mata’y puno ng sakit at pagsisisi. “Na minahal mo ako noon, pero iniwan kita? Alam kong nagkamali ako, pero hindi mo ba naisip na baka may dahilan kung bakit nangyari iyon?”“At anong gusto mong gawin ko ngayon? Bumalik sa’yo? Pilitin ang sarili kong kalimutan si Cherry para lang bigyan ka ng pangalawang pagkakataon?” Diretsahan ang tan
Napahawak si Cherry sa sentido. “Marites, please, ang dami mong energy para sa umagang ‘to.”“Cherry, ‘day, magpasalamat ka! Ako ang number one fan ng love story n’yo!”“Number one fan na may sakit sa ulo.” bulong ni Cherry.Natawa si Jal at hinawakan ang kamay ni Cherry, saka ito marahang hinila. “Tara na, Cherry. Bago pa tayo masiraan ng ulo dito kay Marites.”“Hoy, walang iwanan!” sigaw ni Marites habang tumatakbo papalapit sa kanila. “Ano ‘to, best supporting character arc lang ako? Hindi puwede! Sama ako!”At sa gitna ng tawanan at asaran, sa kabila ng lahat ng nangyari, isang bagay ang naging malinaw—Sa kabila ng lahat ng drama, away, at rebelasyon…Si Cherry pa rin ang huling pinili.At sa pagkakataong iyon, wala na siyang balak pakawalan si Jal.Pagkatapos ng matinding paghaharap, huminga nang malalim si Cherry, pilit na pinapakalma ang sarili. Hindi niya aakalain na magiging ganito ka-intense ang umaga niya—at nasa trabaho pa sila!"Cherry, grabe ka! Ang lakas ng energy mo t
Ang gabing iyon ay puno ng ilaw, musika, at tawanan. Ang malawak na grand hall ng Blue Ocean Cruise Ship ay punong-puno ng mga opisyal ng barko—mula sa mga first-class officers hanggang sa mismong mga kapitan. Bihirang magkaroon ng ganitong okasyon kung saan ang lahat ay pwedeng mag-relax at magsaya.Sa gitna ng engrandeng selebrasyon, isang babae ang may ibang plano—Prescilla Gana.Kanina pa niya pinagmamasdan si Captain Jal Pereno na abala sa pakikipag-usap sa ilang senior officers. Gwapo pa rin ito sa suot nitong navy blue uniform, pero iba ang kinang ng mga mata nito ngayon—masaya, kontento… dahil kay Cherry.Napakagat-labi si Prescilla. Hindi. Hindi niya hahayaang matapos ang lahat ng ganito lang. Kung si Cherry ang kanyang kahuli-hulihang balakid, sisiguraduhin niyang mawawala ito sa buhay ni Jal.At sa gabing ito, wala si Cherry.Prescilla Gana.Nakatayo siya sa isang sulok ng engrandeng hall, hawak ang isang baso ng champagne, ngunit hindi niya ito iniinom. Hindi siya andito p
Samantala si Cherry.Ngunit sa kanyang pagdating, isang crew member ang nakarinig niyang nag-uusap.“Narinig mo ba? Dinala ni Captain Gana si Captain Pereno sa VIP room.”“Talaga? Ang sweet naman. Baka nagkaayos na sila.”Natigil si Cherry sa kanyang paglalakad.“Ano…?”Hindi na siya nagdalawang-isip. Mabilis siyang tumakbo papunta sa VIP rooms.Sa VIP roomSaglit na kumislap ang sakit sa mata ni Prescilla, pero agad din iyong napalitan ng isang mapait na ngiti. “Mahal mo siya?” bulong niya. "Eh paano kung malaman niya kung anong nangyari sa atin?"Nag-freeze si Jal."Kung malaman niyang magkasama tayong dalawa sa kwartong ‘to… sa parehong kama... sa ilalim ng parehong kumot?"“HINDI!” Napakuyom si Jal. “Hindi kita hahayaang sirain ang relasyon namin!”Ngunit bago pa siya makaalis, bumukas ang pinto.“ANO 'TO?”Parang bumagal ang oras.Si Cherry.Nakatayo siya sa pintuan, namumutla, nanlalaki ang mga mata. Hawak niya ang doorknob, nanginginig, habang nakatitig sa eksenang nasa harapa
Napalunok si Jal. Alam niyang nasasaktan si Cherry—pero alam din niyang hindi siya puwedeng sumuko.“Cherry…”"Huwag mo akong tawagin sa pangalan ko na parang wala lang nangyari!" Tumaas ang boses ni Cherry, nanggigigil na. "Jal, gusto kitang paniwalaan, gusto kong ipaglaban ka—pero paano kung ang dapat kong ipaglaban ay ang sarili ko na?"Natahimik ang lahat. Pati ang kalmadong si Prescilla ay hindi makapagsalita."Paano kung ako na ang talo sa laban na ito, Jal?" Kumakawala na ang luha sa mga mata ni Cherry. "Paano kung napagod na akong umasa na sa huli, ako pa rin ang pipiliin mo?"Hindi niya na hinintay ang sagot ni Jal. Tumalikod siya at tuluyang lumayo.At sa pagkakataong iyon, hindi na siya nilingon ni Jal.At si Prescilla?Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya, bago niya marahang ibinulong sa sarili—"At sa huli, ako ang natira."Palabas sa VIP room si Cherry na umiiyak at nakita ito ni Marites na kakabreak lang sa trabaho."Cherry! Anong nangyari?!" Napaatras
Halos hindi makahinga si Cherry habang patuloy na bumabagsak ang mga luha niya. Pakiramdam niya, nilamon siya ng isang bangungot na hindi niya kailanman inasahan. Ang lalaking minahal niya nang buo, pinagkatiwalaan, at inakala niyang magiging katuwang niya sa buhay—si Jal—ay pinili ang iba.At hindi lang basta pinili.Niloko siya. Pinagtaksilan.“Marites…” Nanginginig ang tinig ni Cherry, pilit na pinipigilan ang muling paghagulgol. “Ano bang nagawa kong mali? Hindi ba ako sapat? May pagkukulang ba ako?”Mariing napapikit si Marites, ramdam ang bigat ng sakit na dinadala ng kaibigan. Hinawakan niya ito sa balikat, mahigpit ngunit puno ng pagdamay.“Cherry, huwag mong isisi sa sarili mo,” aniya, pilit na pinapatahan ang kaibigan. “Kung may mali man dito, hindi ikaw ‘yon. Si Jal ‘yon. Siya ang nagkulang. Siya ang hindi nakakita ng halaga mo.”Ngunit umiling si Cherry, napayuko, mahigpit na niyakap ang sarili. “Pero Marites… mahal ko siya.”Parang tinutusok ang puso ni Marites sa narinig
Napayuko si Jal, hindi alam kung paano ipagtatanggol ang sarili.“Huwag mo akong gawing tanga, Jal,” bulong ni Cherry, nanginginig ang boses. “Dahil kahit lasing ka, alam mo pa rin kung sino ang mahal mo.”Napakuyom ang kamao ni Jal. “Ikaw ang mahal ko.”"HUWAG MONG SABIHIN 'YAN!" Sigaw ni Cherry, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “Huwag mo akong gawing panakip-butas sa konsensya mo! Dahil kung talagang mahal mo ako, HINDI MO AKO IPAGPAPALIT!”Natahimik si Jal.Huminga nang malalim si Cherry, pilit na pinipigil ang panginginig ng kanyang boses. “Alam mo, Jal, noon… handa akong ipaglaban ka. Handa akong ipaglaban ang relasyon natin kahit sino pa ang humadlang.”Muling bumagsak ang mga luha niya. “Pero paano ko ipaglalaban ang isang taong hindi ako kayang ipaglaban?”Natahimik si Jal. Hindi niya alam kung paano sasagutin iyon—dahil alam niyang tama si Cherry.Nakangiting lumingon si Cherry, pero punong-puno ng pait ang ekspresyon niya. “Tapos na tayo, Jal. Hindi ko na hahayaan a
Makaraan ang ilang linggo, tuluyan nang iniwasan ni Cherry si Jal. Hindi niya ito tiningnan, kinausap, o binigyan man lang ng pansin. Para itong hangin sa kanya—walang halaga, walang puwang sa kanyang buhay. Kahit anong pilit ni Jal na makipag-usap, nanatili siyang matibay.Pero hindi ibig sabihin noon ay hindi pa rin siya nasasaktan."Cherry, sure ka ba talaga sa desisyong ‘to?" tanong ni Marites habang tinutulungan siyang mag-empake ng gamit. "Hindi mo na ba talaga siya bibigyan ng pagkakataon na magpaliwanag?"Napahinto si Cherry sa pag-aayos ng kanyang maleta. Saglit siyang pumikit, pinakiramdaman ang tibok ng kanyang puso. Hindi na ito kasing bigat ng dati, pero andun pa rin ang sugat."Kahit anong paliwanag ang gawin niya, Marites, hindi na magbabago ang katotohanan. Pinili niyang ipagpalit ako. Pinili niyang saktan ako.""Pero lasing siya noon!" giit ni Marites. "Alam mo naman ang mga gimik ni Prescilla, baka naman sinadya niyang—""Marites." Mahinahon pero matigas ang boses ni
“Kung darating man siya... hindi ikaw ang kailangang matakot. Kami ng Papa mo ang bahala. Hindi ka namin papabayaan. Lalo na’t para sa mga bata ang pinoprotektahan mo.”Napayuko si Cherry, pilit pinipigilan ang luha.“Hindi ko alam, Ma, kung tama ang ginawa kong pagtatago. Baka naging makasarili ako. Baka… baka mali ang iniisip kong protektahan sila mula sa ama nila.”“Anak,” malumanay ang tinig ni Gemma, “ang isang ina, laging iniisip ang kapakanan ng anak. Hindi ‘yan pagiging makasarili. Yan ang pagmamahal. Pero… darating ang araw na hindi na kayang itago ang katotohanan. Darating ang panahon na kakailanganin mong harapin ang lahat. Kahit masakit. Kahit hindi ka handa.”Tumulo ang luha ni Cherry. Agad niya itong pinahid, ayaw niyang makita ng ina ang bigat sa dibdib niya.“Hindi pa ako handa, Ma,” halos pabulong. “Hindi ko alam kung kaya ko pang masaktan ulit.”“Anak,” mahigpit ang hawak ni Gemma sa kamay niya, “kahit kailan, hindi ka nag-iisa. Andito kami. At kahit pa single mom ka
“Anak, huwag kang mag-aalala. Malaki ang Quezon. Hindi gano’n kadaling makapunta rito. Mahigpit ang mga checkpoint, may ECQ pa. Hindi siya basta-basta makakarating dito.”Humugot si Cherry ng malalim na buntong-hininga. Hindi maikakaila ang kaba sa kanyang dibdib.“Pero Ma… ‘di ba ang swerte minsan, malupit din?” mahinang sabi niya. “Paano kung biglang mapadpad siya rito? Paano kung… makita niya ang mga bata? Paano kung malaman niya ang totoo?”Mariin ang tinig ni Gemma, puno ng paninindigan.“Huwag kang matakot. Nandito kami ng Papa mo. Kami ang bahala. Hindi ka namin papabayaan.”Tumango si Cherry pero halata sa kanyang mata na hindi pa rin siya ganap na panatag. Nagpalinga-linga siya na parang may inaabangan. Sa kanyang dibdib, ang pintig ng puso'y tila hindi mapigil, tila may kinatatakutang darating.Pinilit ni Gemma na ibahin ang usapan.“Bumili ako ng paborito mong buko. At magtitínola ako mamaya, ha? Para lumakas-lakas ang katawan mo. Palagi ka nang nagpupuyat sa trabaho.”Napa
Maingay ang tunog ng mga pinggan habang naghuhugas si Cherry sa kusina. Sa tabi niya, nakaupo si Mikee sa baby chair, habang si Mikaela ay nakahiga sa crib, at si Mike ay tahimik na natutulog. Tumunog ang kanyang cellphone—si Marites ang tumatawag."Hello, Marites? Kumusta ka na diyan sa barko?""Cherry! Grabe, ang dami kong kwento. Alam mo ba, umuwi na sina Capt. Jal at Capt. Prescilla sa Pilipinas. Kasama nila ang baby nilang si Miguel.""Talaga? Bakit sila umuwi?""Natatakot sila na baka mahawa ang baby nila sa COVID. May mga kaso pa kasi dito sa barko. Nakadaong kami pansamantala sa Vietnam, pero hindi pa rin ligtas.""Oo nga, mahirap na. Buti na lang at nakauwi sila. Dito nga, todo ingat ako sa mga bata. Laging naghuhugas ng kamay at nag-aalcohol.""Kumusta naman ang trabaho mo bilang CSR na work-from-home?""Okay naman. Nakakapagod, pero kinakaya para sa mga anak ko.""At si David? Kumusta na?""Ah, si David... Wala na kaming komunikasyon. Pinapalabas ko lang na siya ang ama ng
Si Madam Luisa ay biglang humarap kay Heidy, ang mga mata ay puno ng galit at tapang. “Heidy, tama na. Wala nang ibang maaaring pumili ng landas ni Jal kundi siya. Kung may sinuman sa atin na hindi nararapat sa Pereno, ikaw yun. May ilang bagay na hindi mo kayang tanggapin.”“Wala akong sinasabi na hindi tama, Lola,” sagot ni Heidy.Si Jal, na tila nakaramdam ng pagkabigo, ay lumapit kay Prescilla at hinawakan ang kanyang kamay. “Pres, hindi mo kailangang magpaliwanag pa. Ako na ang bahala.”“Alam ko naman, Jal. Ang gusto ko lang ay maging bahagi ng pamilya ninyo. Hindi ko po kailanman hangad na masaktan kayo,” sabi ni Prescilla, ang boses ay puno ng lungkot.Madam Luisa ay niyakap si Prescilla. “Huwag kang mag-alala. Sa atin, hindi lang pangalan ang mahalaga. Ang pagmamahal natin sa isa’t isa, yun ang magdadala sa atin.”Si Jal ay tumingin kay Heidy, at tinanong ang kanyang ina. “Ma, sana... sana tanggapin mo na ang aming desisyon.”Mabilis na tumingin si Heidy kay Jal, at sa wakas,
Pagdating sa mansyon ng mga Pereno, tahimik si Prescilla. Pinatuloy siya, inalalayan, at tila ba pinaparamdam na siya’y bahagi na ng pamilya. Ngunit hindi pa rin niya makalimutang malamig na pagtanggap ni Heidy.Tahimik na naglakad si Prescilla habang pumasok sila sa loob ng mansyon. Alam niyang hindi madaling baguhin ang lahat, at hindi pa rin nawawala ang takot sa kanyang puso. Sa kabila ng mainit na pagtanggap ng mga kasambahay at ng mga naririnig niyang papuri kay Miguel, nararamdaman pa rin niyang hindi siya ganap na bahagi ng pamilya ni Jal.“Jal, sigurado ka bang... okay lang ‘to?” tanong ni Prescilla habang huminto sa gitna ng sala, isang kamay na nakahawak sa bag at ang isa ay nakayakap kay Miguel. “Parang ramdam kong... may lamat pa rin.”Si Jal ay tumingin sa kanya, mahigpit na hinawakan ang kamay ni Prescilla. “Pres, hindi madaling baguhin ang puso ng mga tao, lalo na kung sanay sila sa ibang pamumuhay. Pero wag mong isipin na hindi mo kaya. Isa-isa nating patutunayan sa k
Maliwanag ang sikat ng araw nang magising si Prescilla. Sa kanyang tabi, mahimbing na natutulog si Miguel, ang kanilang isang buwang gulang na anak. Habang pinagmamasdan niya ang maamo nitong mukha, unti-unting napuno ang kanyang puso ng damdaming hindi maipaliwanag—halo ng kaba, tuwa, at pag-asa.Ilang oras na lang, lilipad na sila pauwi ng Pilipinas. Sa wakas, matapos ang mahigit isang taon ng pagka-stranded sa Vietnam dahil sa pandemya, may pahintulot na silang makauwi. At higit sa lahat, matatapos na rin ang pagbitbit nila ng lihim. Lihim na sila’y isang buong pamilya na.“Pres, gising ka na pala.” Lumapit si Jal habang may hawak na tasa ng kape. “Tinimplahan na kita. Saka... naka-pack na ‘yung mga gamit. Inaantay na lang natin ang sundo pa-airport.”“Salamat, Jal.” Hinawakan ni Prescilla ang tasa at umupo sa gilid ng kama. “Hindi ko pa rin mawari ang nararamdaman ko. Parang... ang bilis ng lahat.”“Ako rin. Pero sa bawat pagdikit ng paa ko sa lupa, palapit nang palapit sa 'Pinas,
Tahimik ang gabi. Tanging ang tunog ng malamig na hangin mula sa aircon at banayad na huni ng kuliglig mula sa labas ng hotel room ang maririnig. Maliit lang ang kwartong iyon, ngunit tila naging isang santuwaryo para kay Prescilla at Jal—isang lugar kung saan sila muling binuo ng kapalaran.Nakaupo si Prescilla sa gilid ng kama, pinapadede si Miguel. Malamlam ang ilaw, saksi sa mga matang punong-puno ng pagod, saya, at pangarap para sa anak. Sa harapan niya, tahimik na umiinom ng kape si Jal, nakaupo sa isang lumang silya. Sa bawat higop niya sa mainit na inumin, may lungkot sa kanyang mga mata, ngunit higit doon ang pagnanais na ayusin ang lahat ng nasira noon.“Ang bilis ng panahon,” bulong ni Prescilla, halos hindi marinig kung hindi dahil sa katahimikan ng gabi. “Parang kahapon lang, nasa isolation facility pa ako.”Tumango si Jal. “Oo,” mahinang tugon niya. “Pero ngayon, andito ka na. Kasama na natin si Miguel.”Napatingin si Prescilla sa lalaki, may bahid ng pag-aalinlangan ngu
Isang buwan na ang lumipas mula nang huling magkausap si Prescilla at Jal sa video call. Isang buwan na ang nakalipas simula nang marinig niya ang masiglang tawa ng anak nilang si Miguel. At ngayon—sa wakas—hawak na niya ang resulta ng huling COVID test. Negative. Malaya na siya. Malaya na siyang muling mayakap ang pamilyang matagal na niyang pinangarap.Tahimik ang paligid ng discharge area. Ang amoy ng antiseptic at malalaking puting pader ay tila nagpapalakas ng kabog sa dibdib ni Prescilla. Hawak niya ang maliit na bag, parang kaya pa niyang magsingit ng ilang mga pangarap sa bawat sulok ng kanyang isipan. Ang mga simpleng blusa at faded jeans na suot niya ngayon ay nagbigay ng pakiramdam ng pagiging malaya. Ngunit kahit nakatago ang kanyang mukha sa mask, ang mga mata niyang punong-puno ng pangarap at takot ay nag-aalab pa rin sa pagkatalo at paghihirap.Sa loob ng kanyang maliit na backpack ay naroon ang mga lumang sketch—mga guhit ng buhay na tinangka niyang magtulungan muli sa
Sa Gitna ng Laban: VietnamTahimik ang paligid. Malinis ang maliit na hotel room kung saan pansamantalang tumuloy si Jal Pereno kasama ang kanilang anak. Maaga pa, pero tirik na ang araw sa labas. Sa kabila ng sikat ng araw, tila may malamig na hangin na pumapawi sa init—hindi sa katawan, kundi sa puso.Nakatayo si Jal sa harap ng bintana. Suot pa rin niya ang parehong t-shirt na gamit niya kahapon. Halos hindi niya namamalayan ang paglipas ng oras. Mula sa kanyang kinatatayuan, tanaw niya ang malalayong gusali, ang banayad na trapiko sa ibaba, at ang mga taong tila wala namang alalahanin sa buhay. Iba sa sitwasyon niya ngayon. Iba sa realidad na kinasadlakan nila.Hawak niya ang cellphone. Bukas ang video call app. Tinitigan niya ito ng matagal. Ilang beses na niyang sinubukang tawagan si Prescilla pero palaging hindi nasasagot.Napalingon siya sa crib na nasa tabi ng kama. Doon, mahimbing na natutulog ang kanilang sanggol. Mahigpit na yakap nito ang maliit na stuffed toy na binili n