Nagtama ang kanilang mga mata bago lumingon kay Marites na may hawak pang isang bag ng popcorn.Napailing si Cherry habang pinipigilan ang natitira pang tawa. "Ikaw talaga, Marites! Wala ka talagang preno, ano?"Sumilip si Marites mula sa likod ng vending machine, hawak ang dibdib na kunwari ay kinakabahan. "Sorry na! Pero grabe naman kasi, Cherry! Ang intense ng confession ni Captain Jal, tapos parang wala ka man lang reaction!"Napatigil si Cherry. Totoo nga. Wala pa siyang nasasabi.Nawala ang tawa sa labi niya at napalunok siya. Dahan-dahan niyang inangat ang tingin kay Jal, na tahimik lang na nakamasid sa kanya. Nakangiti ito, pero sa likod ng mga mata nito, may halong kaba at paghihintay."Cherry..." seryosong tawag ni Jal.Kumakabog ang dibdib niya. Hindi niya alam kung ano ang isasagot. Alam niyang hindi pa siya handa, pero alam din niyang hindi na niya maaaring balewalain ang nararamdaman niya.Bago pa siya makapagsalita, bumalik si Marites sa eksena. "Okay, mukhang kailangan
Bahagyang lumambot ang ekspresyon ni Cherry. Hindi niya maintindihan kung bakit, pero tila lumuwag ang dibdib niya sa mga sinabi nito. Matagal na siyang nagkukulong sa sakit na dulot ni David, pero heto ngayon, may isang taong handang maghintay, handang ipakita sa kanyang hindi dapat matapos sa sakit ang kwento ng puso niya."Huwag mo akong pasalamatan, Jal." Malumanay ang boses niya. "Dahil hindi ko rin alam kung anong patutunguhan nito. Pero isa lang ang sigurado ko—ayokong mawala ka sa buhay ko ngayon."Napangiti si Jal, tila sapat na ang sagot na iyon para sa kanya. "At hindi ako mawawala, Cherry. Kahit kailan."Sa isang sulok, napangiti si Marites habang iniinom ang natira niyang soft drink. "Aba, parang pelikula lang ‘to ah."Cherry at Jal sabay na napatawa.At sa gabing iyon, sa ilalim ng malamlam na ilaw ng recreation area, at sa tunog ng dagat na humahampas sa barko, isang hindi inaasahang pangako ang nabuo—hindi man ng pagmamahalan sa ngayon, pero isang pangako ng hindi pag-
Napailing si Cherry. "Gusto niyang magkita kami."Halos mahulog si Marites sa kama. “What?! Gusto niyang magkita kayo?! At anong gagawin niyo? Mag-picnic habang karga niya ang anak niya sa ibang babae? Ano siya, sira?"Napahagikhik si Cherry. Hindi niya inasahang sa kabila ng sakit, kaya pa rin siyang patawanin ng kaibigan.Pero sa ilalim ng tawa niya, may lungkot pa rin.“Sa totoo lang, Marites… natatakot ako. Hindi dahil gusto ko pang bumalik kay David, kundi dahil natatakot akong hindi ko pa kayang magtiwala ulit.”Biglang lumambot ang mukha ni Marites. Hinawakan niya ang kamay ni Cherry. "Cherry, hindi mo kailangang madaliin ang sarili mo. Hindi mo kailangang ipilit ang pagbukas ng puso mo kung hindi ka pa handa."Napayuko si Cherry. “Pero paano kung may isang tao na willing maghintay?”Nagtaas ng kilay si Marites. "Uy! Uy! Uy! Sino ‘yan? Si Captain Jal?!"Namula ang pisngi ni Cherry at agad na umiling. "Hindi ko alam… hindi ko pa alam kung ano ang dapat kong maramdaman."Huminga
Araw-araw, sa tuwing magbubukas si Cherry ng kanyang cabin door, isang bungkos ng sariwang rosas ang bumubungad sa kanya. Sa simula, nagugulat siya, hindi alam kung paano tutugon. Pero habang tumatagal, hindi na niya mapigilan ang ngiti tuwing makikita ang pulang rosas na may kasamang maliit na sulat."Good morning, Cherry. Isang magandang araw para sa isang magandang babae." – JalIsang buntong-hininga ang pinakawalan niya, ramdam ang init sa kanyang mga pisngi. Hindi niya alam kung paano, pero parang unti-unting natutunaw ang mga pader na itinayo niya noon.Minsan, nag-aalangan siyang sagutin si Jal, pero sa tuwing makikita niya ang effort nito, hindi niya maiwasang mapaisip: Bakit hindi ko siya bigyan ng pagkakataon?—“Naku, Cherry! Huwag mo akong paasahin, ha? Kailan mo sasagutin si Captain Jal?” sabik na tanong ni Marites habang kumakain sila sa cafeteria ng cruise ship.Napapailing na lang si Cherry. “Marites, hindi ganun kadali ‘yon.”“Dahil kay David pa rin ba?”Natigilan si
Sa gitna ng kanyang pagninilay, isang pamilyar na boses ang tumawag sa kanya."Cherry?"Lumingon siya at nakita si Jal, nakatayo ilang hakbang ang layo, may hawak na bungkos ng pulang rosas—tulad ng palagi.Napakagat-labi si Cherry, pilit itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Jal…"Agad siyang nilapitan ni Jal, pinagmasdan siyang mabuti na para bang nababasa nito ang bawat emosyong pinipilit niyang ikubli. "Umiiyak ka?"Umiling si Cherry. "Hindi. Natangay lang siguro ng hangin ang mga mata ko."Napangiti si Jal, bahagyang nagbibirong sagot, pero sa ilalim ng kanyang ngiti ay isang malalim na pag-aalala. "Sino bang nanakit sa prinsesa ko?"Napasinghap si Cherry sa sinabi nito. Prinsesa."Seryoso ka ba?" paanas niyang tanong."Oo naman," sagot ni Jal habang inilalagay ang isang pulang rosas sa kanyang palad. "At handa akong maging knight in shining armor mo, kung papayagan mo lang ako."Bahagyang napangiti si Cherry, ngunit mabilis ding napalitan iyon ng lungkot. "Jal, hindi kita
Nagkibit-balikat si Cherry. "Hindi ko pa alam, Marites. Wala akong ideya kung anong nararamdaman ko." Sabay tingin kay Jal mula sa layo. Nasa kabilang bahagi ng cafeteria ito, nakatingin sa isang papel, mukhang seryoso sa kanyang ginagawa.Si Marites, na may mapanuring mata, ay tinignan si Cherry at ngumisi. "Sige, Cherry, ako na lang ang magsasabi para sa’yo, baka ikaw na lang ang hindi nakakakita. Pero kung hindi ka magmadali, baka magsawa si Captain!"Cherry, na medyo napahiya, ay hindi na nagkomento pa. Dahil sa mga maliliit na hakbang na ginagawa ni Jal, parang siya na rin ang nagiging maligaya. Isang araw, habang sila'y naglalakad papunta sa deck, si Jal ay lumapit at nag-abot ng isang malaki at magarang rosas."Cherry, hindi ko na kayang maghintay pa. Hindi ko na kayang magtago pa ng nararamdaman ko," ani Jal, seryoso ngunit may ngiti. "Hindi ko na alam kung paano ipaliwanag, pero gusto ko sanang makilala mo pa ako ng mas mabuti. Hindi ko lang gustong maging isang kaibigan. Gus
Matamis ang simoy ng hangin sa deck ng Blue Ocean Cruise Ship. Isang magandang gabi para sa pagmumuni-muni, ngunit sa gabing iyon, isang balita ang yayanig sa tahimik na mundo ni Jal.Habang naglalakad siya sa kahabaan ng barko, biglang may tumawag sa kanyang pangalan."Jal..."Napahinto siya. Pamilyar ang boses. Isang tinig mula sa nakaraan na hindi niya inakalang maririnig pa muli. Dahan-dahan siyang lumingon, at sa kanyang harapan, nakatayo ang isang babae na hindi niya kayang kalimutan—si Captain Prescilla Gana.Ang kanyang unang pag-ibig.“Prescilla?” halos pabulong na sabi ni Jal, hindi makapaniwala sa nakikita.Napangiti si Prescilla, ang kanyang postura ay eleganteng-elegante sa kanyang uniporme bilang kapitan ng barko. “Mukhang hindi mo ako inaasahan, ano?” may halong biro sa kanyang tono, ngunit ang kanyang mata ay puno ng lungkot at pangungulila.Hindi agad nakasagot si Jal. Parang bumalik ang lahat ng alaala—ang mga masasayang araw nila noon, ang mga pangakong hindi natupa
Napatitig siya rito—matangkad, matikas, at may kakaibang kumpiyansa sa bawat kilos. Mula sa unipormeng hapit sa katawan nito hanggang sa paraan ng pagsasalita, alam niyang hindi lang simpleng babae si Prescilla sa buhay ni Jal.Napangiti si Cherry, pero alam niyang kailangan niyang mag-ingat sa susunod niyang sasabihin."Hindi ko alam na may ipapalit siyang dapat gawin," sagot niya, kalmado pero may bahid ng diin.Nagtaas ng kilay si Prescilla, tila hindi nagustuhan ang sagot niya. "Ah, gano'n ba? Akala ko kasi… mabilis siyang nakakalimot."“Puta, girl, ang tapang!” bulong ulit ni Marites, hindi na nakatiis at napakapit pa sa braso ni Cherry.Pero bago pa lumala ang usapan, isang pamilyar na boses ang pumasok sa eksena."Prescilla?"Napalingon silang lahat. Si Jal.Agad na lumapit ito, halatang nagulat sa pagdating ni Prescilla. "Anong ginagawa mo rito?"Ngumiti si Prescilla, tila walang nangyari. "Nagpa-assign ako sa Blue Ocean Cruise Ship. Surprise."Sa saglit na sandaling iyon, nak
Sa Gitna ng Laban: VietnamTahimik ang paligid. Malinis ang maliit na hotel room kung saan pansamantalang tumuloy si Jal Pereno kasama ang kanilang anak. Maaga pa, pero tirik na ang araw sa labas. Sa kabila ng sikat ng araw, tila may malamig na hangin na pumapawi sa init—hindi sa katawan, kundi sa puso.Nakatayo si Jal sa harap ng bintana. Suot pa rin niya ang parehong t-shirt na gamit niya kahapon. Halos hindi niya namamalayan ang paglipas ng oras. Mula sa kanyang kinatatayuan, tanaw niya ang malalayong gusali, ang banayad na trapiko sa ibaba, at ang mga taong tila wala namang alalahanin sa buhay. Iba sa sitwasyon niya ngayon. Iba sa realidad na kinasadlakan nila.Hawak niya ang cellphone. Bukas ang video call app. Tinitigan niya ito ng matagal. Ilang beses na niyang sinubukang tawagan si Prescilla pero palaging hindi nasasagot.Napalingon siya sa crib na nasa tabi ng kama. Doon, mahimbing na natutulog ang kanilang sanggol. Mahigpit na yakap nito ang maliit na stuffed toy na binili n
Cabin 208, Jal and Prescilla’s RoomTahimik. Walang ibang maririnig kundi ang mabagal na tunog ng ceiling fan at ang mahinang hilik ng sanggol na natutulog sa crib.Pero sa kabila ng katahimikan, may bagyong namumuo sa pagitan nina Jal at Prescilla—hindi bagyong gawa ng hangin, kundi ng mga salitang hindi pa nasasabi, ng takot na gustong kumawala, at ng mga lihim na matagal nang kinikimkim.Prescilla: (nakaupo sa gilid ng kama, nakatitig sa kanyang mga kamay)"Dalawang taon na, Jal. Dalawang taon tayong parang nakakulong dito. Hindi mo ba nararamdaman ‘yon?"Jal: (nakasandal sa dingding, tahimik, hawak ang cellphone habang pinagmamasdan ang countdown timer ng test results app)"Ramdam ko, Pres. Bawat araw. Bawat gabi. Hindi ako bato."Prescilla:"Kung hindi ka bato, bakit parang wala kang nararamdaman tuwing umiiyak ako sa gabi? Tuwing nilalagnat ang anak natin at ako lang ang gising? Tuwing iniisip ko kung makakalabas pa tayo rito—buhay?"Jal: (bumuntong-hininga, lumapit)"Pres… hind
Tahimik ang gabi sa bahay ni Cherry. Ang mga bata—sina Mikee, Mike, at Mikaela—ay mahimbing na natutulog sa kani-kanilang mga kwarto. Sa sala, nakaupo si Cherry sa harap ng kanyang laptop, naka-headset at nakatutok sa kanyang trabaho bilang isang work-from-home customer service agent."Good evening, thank you for calling. How may I assist you today?" aniya sa kabilang linya.Sa kabila ng katahimikan ng gabi, narinig niya ang mahinang pag-iyak ng isa sa kanyang mga anak. Mabilis niyang tinanggal ang headset at tumayo."Sandali lang po, may aasikasuhin lang ako," paumanhin niya sa customer.Dali-dali siyang pumunta sa kwarto ng mga bata. Naabutan niya si Mikaela na umiiyak habang nakatalukbong ng kumot."Anak, bakit ka umiiyak?" tanong niya habang palapit."Nanaginip po ako, Mama. Nakakatakot," hikbi ni Mikaela.Yumakap si Cherry sa anak at hinaplos ang likod nito."Nandito si Mama. Wala kang dapat ikatakot. Balik tayo sa pagtulog, ha?"Matapos mapakalma si Mikaela at masigurong tulog n
SA BAHAY NI CHERRY – KINAGABIHANTahimik na naglalakad si Cherry sa likod ng bahay, tangan ang lumang cellphone na matagal na niyang hindi binubuksan. May basag na ang screen. May gasgas na ang likod. Pero andoon pa rin ang mga alaala.Binuksan niya ito.May isang voicemail.Mula kay Jal.Ilang taon na ang nakalipas."Cherry, hindi ko alam kung paano kita hahanapin. Pero kung maririnig mo 'to… bumalik ka. Hindi ko kayang mawala ka nang ganito. Hindi ko kayang tanungin ang sarili ko gabi-gabi kung bakit mo ako iniwan.""Cherry… mahal pa rin kita."Napapikit si Cherry, pinilit ang sarili na huwag lumuha. Ngunit ang mga salitang iyon ay tila sumaksak muli sa pusong pinilit na niyang palamigin."Late na, Jal," mahinang bulong niya. "Late ka na…"Sa command bridge ng Blue Ocean Cruise Ship, na naka-dock pa rin sa Vietnam port, tahimik ang gabi."Captain Prescilla, breaking news po sa global channel!" sigaw ni Ensign Lydia habang dala-dala ang tablet.Mabilis na lumapit si Prescilla, hawak
Sa command bridge ng Blue Ocean Cruise Ship, naka-dock pa rin sa Vietnam port…“Captain Prescilla, breaking news po sa global channel!” sigaw ni Ensign Lydia habang dala-dala ang tablet.Mabilis na lumapit si Prescilla, na bitbit pa ang bote ng gatas ng kanyang bagong silang na anak—isang simpleng paalala na kahit siya ay kapitan, isa rin siyang ina na kapapanganak lang at nakamaternity leave, ngunit piniling bumalik sa serbisyo dahil sa krisis.“Global Update: Unang batch ng COVID-19 vaccines, ipapamahagi na sa iba’t ibang bansa ngayong linggo. Prioridad ang mga frontline workers, medical staff, at mga seafarers na stranded sa international ports."Napahawak si Prescilla sa dibdib, habang si Jal, na nasa likod lang, napalingon sa screen. Ang tahimik na gabi ay biglang napuno ng mahinang bulungan ng pag-asa.“Pres…” mahinang sabi ni Jal, “Sa wakas.”“Hindi pa tapos ang laban,” sagot ni Prescilla. “Pero may ilaw na ulit sa dulo ng tunnel.”Tumayo si Marites mula sa sulok ng control roo
"Mikee, wag mo isubo 'yan anak, keyboard ni Mama 'yan!""Mike, Mikaela, huwag kayong maghilahan ng lampin!""Hello po, magandang araw, Customer Service Representative Cherry po ito, paano ko po kayo matutulungan?""Mikee! Wag mong kagatin si Mike! Naka-headset si Mama!""Anak, ako na magbabantay, pahinga ka muna.""Ma, salamat po talaga. Hindi ko alam anong gagawin ko kung wala kayo ni Papa.""Ano ka ba, anak. Triplets 'yan. Di biro. Tapos nagwo-work ka pa mula umaga hanggang gabi.""Cherry, may incoming call ka ulit," sigaw ni Ralph mula sa sala habang karga si Mikaela."Sige Pa, salamat! Eto na naman…""Good afternoon po, yes sir, naiintindihan ko po ang concern ninyo. Let me check on that po, please hold for a few seconds.""Mike, ibalik mo 'yung bote ng gatas kay Mikaela, hindi yan para sayo!""Anak, kaya mo pa ba? Gusto mo ba ako na lang muna sumagot sa customer mo?" pabirong tanong ni Gemma."Ma, kung pwede lang po. Pero ako na 'to. Hay, parang may 10 kamay na kailangan ko!""Ma
Sa Gitna ng Ingay at Pagod, May PagmamahalMaagang nagising si Cherry. Alas-siyete pa lang ng umaga, pero tila huling bahagi na ng araw ang pakiramdam niya. Dumaan siya sa kusina, dala ang mabigat na katawan. Kape ang una niyang hanap."Okay, kaya ko 'to. Kape muna. Saglit lang, mga anak… wag muna kayong magising, please..." bulong niya sa sarili habang inaabot ang tasa.Pero tila narinig siya ng langit."WAAAAAA!" sabay-sabay na iyak ng triplets mula sa kwarto."Good morning, mga mahal kong buhawi," buntong-hininga ni Cherry habang nagmamadaling pumasok sa kwarto ng mga anak.Pagpasok niya, nagsalubong ang mga mata nila ni Mikee na tila galit na galit dahil gutom na naman. Si Mike ay nakanganga, hinihintay lang na may magbuhat sa kanya. Si Mikaela naman ay iniikot ang kanyang bibig, hinahanap ang dede.Agad na sumunod si Gemma, ang ina ni Cherry, mula sa sala."Aba’y ang aga-aga, nag-aayaw na naman ang mga apo ko. Sige anak, ako muna rito. Magkape ka na at maghanda na para sa trabaho
Minsan, napapaisip siya kung paano pa siya magtatagumpay sa kabila ng lahat ng hamon. Ngunit sa bawat araw na dumaan, napagtanto niya na ang tunay na lakas ay hindi nanggagaling sa mga materyal na bagay o tagumpay sa negosyo. Ang lakas ay nagmumula sa kakayahang magpatuloy sa kabila ng lahat ng sakit. Kaya naman, kahit gaano kabigat ang kanyang buhay, patuloy siyang lumalaban, patuloy na nagsusumikap.Gemma at Ralph, ang mga magulang ni Cherry, ay palaging nandiyan upang magbigay ng suporta sa kanya. Hindi madali para kay Cherry na balansehin ang pagiging ina at ang pangangailangan na magtrabaho, ngunit sa tulong ng kanyang mga magulang, nahanap niya ang lakas upang magpatuloy. Hindi ito naging madali, ngunit bawat gabay at tulong na ibinibigay nila ay nagsilbing ilaw sa madilim na landas na tinatahak ni Cherry."Salamat po, Mama, Papa," ang pasasalamat ni Cherry isang gabi habang inaalalayan siya ni Gemma sa pag-aalaga sa mga bata. "Kahit na ako'y mag-isa sa pakiramdam, alam kong may
Sa isang tahimik na gabi sa Quezon, sa ilalim ng malamlam na buwan, nakaupo si Cherry sa may salamin ng bintana ng kanilang maliit na bahay. Ang kanyang mga mata ay nakatutok sa mga anak na mahimbing na natutulog sa kanilang mga kama. Maliliit pa sila, at ang kanilang mga hininga ay naririnig sa bawat paghinga ng hangin na dumadampi sa kanilang mga balat. Bagamat ang tanawin sa labas ay puno ng dilim, may isang bagay na nagpapaliwanag sa gabi para kay Cherry — ang mga ngiti at katahimikan ng kanyang mga anak.Sa mga sandaling tulad nito, ang sakit ay tila nagiging mas matindi kaysa sa lahat ng mga pangarap na nawawala. Hindi niya pa rin matanggap ang mga pangyayaring nagdulot sa kanya ng sakit, ngunit ang bawat sandali ng pagmumuni ay nagpapaalala sa kanya na may mga dahilan pa rin upang magpatuloy.“Kung hindi lang sa mga anak ko,” isip ni Cherry, "baka hindi ko na kayang magpatuloy."Sa bawat alon ng pagnanasa at kalungkutan na dumaan sa kanyang buhay, nahanap niya ang lakas na magp