Napayuko si Cherry, pinaglalaruan ang laylayan ng kanyang uniporme. "Pero paano kung mahal pa rin ni Jal si Prescilla? Paano kung bumalik siya kay Prescilla at ako ang maiwang luhaan?"Napalakas ang hiyaw ni Marites. "Diyos ko, Cherry! Masyado kang defensive! Hindi mo pa nga binibigyan ng chance, iniisip mo na agad ang worst-case scenario!"Napatawa si Cherry kahit may lungkot pa rin sa kanyang mga mata. "Eh kasi Marites, ilang beses na akong iniwan. Natatakot na akong sumugal.""Pero paano kung si Jal na 'yung tamang tao?" biglang tanong ni Marites, nakatitig nang seryoso. "Paano kung siya na ‘yung hindi ka iiwan? Ikaw na mismo ang lumalayo, Cherry. Wag mo namang gawing martyr ang sarili mo."Napakurap si Cherry. Siya na ba ang lumalayo? Siya na ba ang tumatakbo?Samantala, sa kabilang bahagi ng barko, nag-usap sina Jal at Prescilla sa isang private cabin."Bakit ka bumalik?" diretsong tanong ni Jal, halatang hindi komportable.Bahagyang natawa si Prescilla. "That’s harsh. Ganun mo b
"Oh my gosh, kinikilig ako!" bulong ni Marites habang kinikilig na parang high school student. "Cherry, ano ‘to? Wala akong dalang popcorn pero parang nasa rom-com movie ako!"Napailing si Cherry, pero hindi niya napigilan ang sariling mapangiti."Ano ka ba, Marites—""Wag ka nang magdeny, beh. Halata naman!"Si Jal, sa kabilang banda, hindi tinanggal ang tingin kay Cherry. Alam niyang ito na ang pagkakataon niya."Cherry," aniya, mas lumapit pa sa dalaga, "hindi na kita bibitawan.""H-huh?" Napalunok si Cherry, biglang kinabahan sa intensity ng titig ni Jal. "Hindi ka ba takot sa mga sinasabi ni Prescilla?""Kung dapat akong matakot, dapat noon pa." Ngumiti si Jal, pero seryoso ang mga mata. "Ikaw ang gusto ko. Ikaw ang mahalaga sa akin ngayon.""Naks! Palakpakan, besh!" bulalas ni Marites habang palakpak nang palakpak. "Kayo na talaga, kayo na!"Cherry blushed. Hindi niya alam kung paano isasagot ang mga salitang iyon. Matagal siyang nagduda, matagal siyang natakot na mahalin ulit.
Napatingin si Cherry kay Jal. Nakatitig ito sa kanya, may bahagyang pag-aalala sa mga mata. Hindi ito nagsalita, pero ramdam niya ang hindi na kailangang sabihin.Nagtaas ng kilay si Cherry. "Anong tinitingintingnan mo d’yan?" Sinubukan niyang gawing light ang sitwasyon, pero may bahid pa rin ng selos sa kanyang tinig.Ngumiti si Jal. "Ikaw."Napaatras si Cherry. "Ha?"Lalong lumawak ang ngiti ni Jal. "Ikaw lang naman ang gusto kong tingnan, Cherry."Napamulagat si Cherry. "Hoy, ang lakas mong makahirit ha!""Eh kasi naman, kung ako si Capt. Prescilla, hindi ako susuko agad." Singit ni Marites. "Pero kung ako si Cherry, aba, hindi na ako magpapakipot! Ang gwapo, mabait, at consistent! Ano na, girl?!"Napangiwi si Cherry. "Pwede bang tumahimik ka muna, Marites?""Nope," sagot nito, sabay irap. "Gusto kong marinig kung paano mo tatablahin si Jal or... kung paano mo siya tatanggapin. Alam kong gusto mo rin siya!"Nagkatinginan si Cherry at Jal.Tahimik si Cherry. Hindi niya alam kung dap
Pagdating nila sa cabin ni Cherry, halos hindi na niya maigalaw ang mga paa niya sa sobrang hilo. Si Marites? Bagsak na sa hallway, yakap-yakap ang isang bote ng alak na hindi pa ubos."Ang lakas mo palang uminom, Cherry," natatawang sabi ni Jal, habang inaalalayan siya. "Pero next time, baka pwedeng hindi ka na magpaka-warrior mode sa alak?"Napairap si Cherry. "Hindi ko naman kasalanan na palaging may alak sa event! At saka…" Napahinto siya at biglang sumeryoso ang mukha. "Bakit mo ako inihatid? Sabi mo, hindi ka na hahayaang may makasira sa atin. Eh paano kung… ako ‘yung sumira?"Nagulat si Jal sa tanong, pero agad din siyang napangiti."Cherry, kahit lasing ka, ang drama mo pa rin."Bago pa siya makapagsalita, hinawakan ni Jal ang magkabilang pisngi niya, titig na titig sa kanya."Kahit magpakalasing ka pa, kahit magtaray ka, kahit sipain mo pa ako palabas ng cabin mo, hindi kita iiwan. Gets?"Natigilan si Cherry."Ehh?""Ehh ka diyan," nakangising sagot ni Jal. "Ngayon, matulog k
Pagkatapos, sinimulan niyang isubo ang ulo nito sa kanyang bibig. pinipiga niya nang mahigpit ang kanyang mga labi sa paligid niya, at dahan-dahan siyang umuusad pasulong, pulgada, sa pulgada, sa pulgada, mabagal, nakakabaliw, hanggang ang kanyang bulbol ay kumikiskis sa kanyang ilong. Pagkatapos ay pinanatili niya ang kanyang posisyon at sinipsip lamang ito, pinapadaan ang kanyang dila pataas at pababa sa kanya at nararamdaman kung gaano siya katigas habang lumalakas ang mga sensasyon sa loob niya. "Oh..oo nga..putangina..ang sarap.." Humihingal siya, gusto siyang s******n, pero may iba siyang plano. Umupo siya, at siya ay napabuntong-hininga sa sandaling pagkadismaya, at siya ay umabot sa likod at tinanggal ang kanyang bra habang siya ay nanonood. Ang kanyang mga suso ay malaya, tumingin siya sa kanyang mga mata at pinisil ang kanyang kanang suso, pagkatapos ay pinisil ang kanyang u***g hanggang tumigas ito, pinapanood siyang mag-enjoy sa pakiramdam, pinapaalam sa kanya na siya
"Ohhh..Ahhh..mas mabilis baby..gusto kong labasan ka sa loob ko.." Karaniwan, kapag nagkakantutan sila, siya ay maingay, umuungol, umuungol, sumisigaw, pero sa pagkakataong ito, siya ay humihinga na lamang. Humihinga lang siya at bumubulong habang sila'y nag-aalun-alon, ang kanyang p**i ay nagagalak sa pagdulas pabalik-balik sa kanyang mainit, matigas na titi, ang kanyang titi ay sumasagot sa matitigas na pagbayo. Medyo bumibilis sila, medyo nagiging mas matindi, nang i-flip niya siya at umupo sa pagitan ng kanyang mga binti, ang kanyang titi ay hindi kailanman umalis sa kanyang katawan. Pinipiga niya ang kanyang mga hita pabalik at inuulos siya nang paulit-ulit. "Cherry," bulong niya. "Sa'yo ako, baby. Ginagawa kitang akin. Ngayon na. Kukunin kita at gagawin kitang akin, Cherry. Ikaw ay akin. Pag-aari kita." Marinig ang aking sweet at mahabaging boyfriend na banayad na pinapangibabawan siya ay higit pang nakakagigil kaysa sa kaya niyang ipaliwanag. Ang tanging magagawa niya ay um
Tumayo siyang muli, nakatayo sa ibabaw niya habang muling pumasok sa kanya. Tumulo ang laway sa kanyang ari habang ginagamit niya ang kanyang bibig. Ang kanyang taba ay pumuno sa kanyang lalamunan, na nagbigay sa kanya ng pakiramdam na siya'y ginamit. Naramdaman niyang napakaganda at nirerespeto siya sa paraan ng pagyuko at paghalik nito sa kanya, na parang nagpapasalamat bago muling kantutin ang kanyang mukha. Ang mga tunog ng pag-ubo ay lalo lamang siyang pinatakam at siya rin."Ang galing-galing mo." Hinaplos niya ang kanyang pisngi.Mabilis niyang tinapos ang paghubad sa kanya. Tumingin siya nang may pananabik at paghanga habang isinuksok niya ang kanyang mga braso sa ilalim ng kanyang mga hita at hinila pababa ang kanyang katawan, inihahanda siya para sa karagdagang paggamit. Ang kanyang mga hita ay nakabuka nang malapad. Binalot niya ang kanyang kamay sa kanyang mainit at makinis na ari. Ang mga daliri niya ay muling natagpuan ang kanilang tahanan sa loob niya. Hindi pa
Nawala na siya sa bilang ng mga beses na nilabasan siya, pero sa wakas, ang kanyang pulsat na puki ang nagdala sa kanya sa sukdulan. Mainit na tamod ang pumasok sa kanya, at pinigil niya ang sarili, hinayaan siyang magpalabas sa loob niya. Hinalikan niya ito ng mahigpit, at sinipsip niya ang kanyang utong, sinuyod ito ng gutom na dila."Ang galing-galing nun at ang sarap ," bulong niya na may malambot na tawa, itinaas nang sapat para makaalis ang kanyang ari. Umagos ang tamod mula sa kanya, at gustong-gusto niya ang pakiramdam nito.Binalot niya siya sa kanyang mga bisig, niyayakap siya habang dahan-dahan niyang pinapadaan ang kanyang mga daliri sa kanyang likod at sa mga tuktok ng kanyang mga balikat na may lambing na nagbabanta na masisira siya kaysa sa magaspang na pagnanasang ginawa niya. Bumangon ang mga balahibo sa kanyang likuran. Sa kasing tindi ng pagkakabuhat niya sa kanya, ang pagdapo ng liwanag ay maramdamin at malambot. Kailangan niya ng isang lalaking marunong guma
“Kung darating man siya... hindi ikaw ang kailangang matakot. Kami ng Papa mo ang bahala. Hindi ka namin papabayaan. Lalo na’t para sa mga bata ang pinoprotektahan mo.”Napayuko si Cherry, pilit pinipigilan ang luha.“Hindi ko alam, Ma, kung tama ang ginawa kong pagtatago. Baka naging makasarili ako. Baka… baka mali ang iniisip kong protektahan sila mula sa ama nila.”“Anak,” malumanay ang tinig ni Gemma, “ang isang ina, laging iniisip ang kapakanan ng anak. Hindi ‘yan pagiging makasarili. Yan ang pagmamahal. Pero… darating ang araw na hindi na kayang itago ang katotohanan. Darating ang panahon na kakailanganin mong harapin ang lahat. Kahit masakit. Kahit hindi ka handa.”Tumulo ang luha ni Cherry. Agad niya itong pinahid, ayaw niyang makita ng ina ang bigat sa dibdib niya.“Hindi pa ako handa, Ma,” halos pabulong. “Hindi ko alam kung kaya ko pang masaktan ulit.”“Anak,” mahigpit ang hawak ni Gemma sa kamay niya, “kahit kailan, hindi ka nag-iisa. Andito kami. At kahit pa single mom ka
“Anak, huwag kang mag-aalala. Malaki ang Quezon. Hindi gano’n kadaling makapunta rito. Mahigpit ang mga checkpoint, may ECQ pa. Hindi siya basta-basta makakarating dito.”Humugot si Cherry ng malalim na buntong-hininga. Hindi maikakaila ang kaba sa kanyang dibdib.“Pero Ma… ‘di ba ang swerte minsan, malupit din?” mahinang sabi niya. “Paano kung biglang mapadpad siya rito? Paano kung… makita niya ang mga bata? Paano kung malaman niya ang totoo?”Mariin ang tinig ni Gemma, puno ng paninindigan.“Huwag kang matakot. Nandito kami ng Papa mo. Kami ang bahala. Hindi ka namin papabayaan.”Tumango si Cherry pero halata sa kanyang mata na hindi pa rin siya ganap na panatag. Nagpalinga-linga siya na parang may inaabangan. Sa kanyang dibdib, ang pintig ng puso'y tila hindi mapigil, tila may kinatatakutang darating.Pinilit ni Gemma na ibahin ang usapan.“Bumili ako ng paborito mong buko. At magtitínola ako mamaya, ha? Para lumakas-lakas ang katawan mo. Palagi ka nang nagpupuyat sa trabaho.”Napa
Maingay ang tunog ng mga pinggan habang naghuhugas si Cherry sa kusina. Sa tabi niya, nakaupo si Mikee sa baby chair, habang si Mikaela ay nakahiga sa crib, at si Mike ay tahimik na natutulog. Tumunog ang kanyang cellphone—si Marites ang tumatawag."Hello, Marites? Kumusta ka na diyan sa barko?""Cherry! Grabe, ang dami kong kwento. Alam mo ba, umuwi na sina Capt. Jal at Capt. Prescilla sa Pilipinas. Kasama nila ang baby nilang si Miguel.""Talaga? Bakit sila umuwi?""Natatakot sila na baka mahawa ang baby nila sa COVID. May mga kaso pa kasi dito sa barko. Nakadaong kami pansamantala sa Vietnam, pero hindi pa rin ligtas.""Oo nga, mahirap na. Buti na lang at nakauwi sila. Dito nga, todo ingat ako sa mga bata. Laging naghuhugas ng kamay at nag-aalcohol.""Kumusta naman ang trabaho mo bilang CSR na work-from-home?""Okay naman. Nakakapagod, pero kinakaya para sa mga anak ko.""At si David? Kumusta na?""Ah, si David... Wala na kaming komunikasyon. Pinapalabas ko lang na siya ang ama ng
Si Madam Luisa ay biglang humarap kay Heidy, ang mga mata ay puno ng galit at tapang. “Heidy, tama na. Wala nang ibang maaaring pumili ng landas ni Jal kundi siya. Kung may sinuman sa atin na hindi nararapat sa Pereno, ikaw yun. May ilang bagay na hindi mo kayang tanggapin.”“Wala akong sinasabi na hindi tama, Lola,” sagot ni Heidy.Si Jal, na tila nakaramdam ng pagkabigo, ay lumapit kay Prescilla at hinawakan ang kanyang kamay. “Pres, hindi mo kailangang magpaliwanag pa. Ako na ang bahala.”“Alam ko naman, Jal. Ang gusto ko lang ay maging bahagi ng pamilya ninyo. Hindi ko po kailanman hangad na masaktan kayo,” sabi ni Prescilla, ang boses ay puno ng lungkot.Madam Luisa ay niyakap si Prescilla. “Huwag kang mag-alala. Sa atin, hindi lang pangalan ang mahalaga. Ang pagmamahal natin sa isa’t isa, yun ang magdadala sa atin.”Si Jal ay tumingin kay Heidy, at tinanong ang kanyang ina. “Ma, sana... sana tanggapin mo na ang aming desisyon.”Mabilis na tumingin si Heidy kay Jal, at sa wakas,
Pagdating sa mansyon ng mga Pereno, tahimik si Prescilla. Pinatuloy siya, inalalayan, at tila ba pinaparamdam na siya’y bahagi na ng pamilya. Ngunit hindi pa rin niya makalimutang malamig na pagtanggap ni Heidy.Tahimik na naglakad si Prescilla habang pumasok sila sa loob ng mansyon. Alam niyang hindi madaling baguhin ang lahat, at hindi pa rin nawawala ang takot sa kanyang puso. Sa kabila ng mainit na pagtanggap ng mga kasambahay at ng mga naririnig niyang papuri kay Miguel, nararamdaman pa rin niyang hindi siya ganap na bahagi ng pamilya ni Jal.“Jal, sigurado ka bang... okay lang ‘to?” tanong ni Prescilla habang huminto sa gitna ng sala, isang kamay na nakahawak sa bag at ang isa ay nakayakap kay Miguel. “Parang ramdam kong... may lamat pa rin.”Si Jal ay tumingin sa kanya, mahigpit na hinawakan ang kamay ni Prescilla. “Pres, hindi madaling baguhin ang puso ng mga tao, lalo na kung sanay sila sa ibang pamumuhay. Pero wag mong isipin na hindi mo kaya. Isa-isa nating patutunayan sa k
Maliwanag ang sikat ng araw nang magising si Prescilla. Sa kanyang tabi, mahimbing na natutulog si Miguel, ang kanilang isang buwang gulang na anak. Habang pinagmamasdan niya ang maamo nitong mukha, unti-unting napuno ang kanyang puso ng damdaming hindi maipaliwanag—halo ng kaba, tuwa, at pag-asa.Ilang oras na lang, lilipad na sila pauwi ng Pilipinas. Sa wakas, matapos ang mahigit isang taon ng pagka-stranded sa Vietnam dahil sa pandemya, may pahintulot na silang makauwi. At higit sa lahat, matatapos na rin ang pagbitbit nila ng lihim. Lihim na sila’y isang buong pamilya na.“Pres, gising ka na pala.” Lumapit si Jal habang may hawak na tasa ng kape. “Tinimplahan na kita. Saka... naka-pack na ‘yung mga gamit. Inaantay na lang natin ang sundo pa-airport.”“Salamat, Jal.” Hinawakan ni Prescilla ang tasa at umupo sa gilid ng kama. “Hindi ko pa rin mawari ang nararamdaman ko. Parang... ang bilis ng lahat.”“Ako rin. Pero sa bawat pagdikit ng paa ko sa lupa, palapit nang palapit sa 'Pinas,
Tahimik ang gabi. Tanging ang tunog ng malamig na hangin mula sa aircon at banayad na huni ng kuliglig mula sa labas ng hotel room ang maririnig. Maliit lang ang kwartong iyon, ngunit tila naging isang santuwaryo para kay Prescilla at Jal—isang lugar kung saan sila muling binuo ng kapalaran.Nakaupo si Prescilla sa gilid ng kama, pinapadede si Miguel. Malamlam ang ilaw, saksi sa mga matang punong-puno ng pagod, saya, at pangarap para sa anak. Sa harapan niya, tahimik na umiinom ng kape si Jal, nakaupo sa isang lumang silya. Sa bawat higop niya sa mainit na inumin, may lungkot sa kanyang mga mata, ngunit higit doon ang pagnanais na ayusin ang lahat ng nasira noon.“Ang bilis ng panahon,” bulong ni Prescilla, halos hindi marinig kung hindi dahil sa katahimikan ng gabi. “Parang kahapon lang, nasa isolation facility pa ako.”Tumango si Jal. “Oo,” mahinang tugon niya. “Pero ngayon, andito ka na. Kasama na natin si Miguel.”Napatingin si Prescilla sa lalaki, may bahid ng pag-aalinlangan ngu
Isang buwan na ang lumipas mula nang huling magkausap si Prescilla at Jal sa video call. Isang buwan na ang nakalipas simula nang marinig niya ang masiglang tawa ng anak nilang si Miguel. At ngayon—sa wakas—hawak na niya ang resulta ng huling COVID test. Negative. Malaya na siya. Malaya na siyang muling mayakap ang pamilyang matagal na niyang pinangarap.Tahimik ang paligid ng discharge area. Ang amoy ng antiseptic at malalaking puting pader ay tila nagpapalakas ng kabog sa dibdib ni Prescilla. Hawak niya ang maliit na bag, parang kaya pa niyang magsingit ng ilang mga pangarap sa bawat sulok ng kanyang isipan. Ang mga simpleng blusa at faded jeans na suot niya ngayon ay nagbigay ng pakiramdam ng pagiging malaya. Ngunit kahit nakatago ang kanyang mukha sa mask, ang mga mata niyang punong-puno ng pangarap at takot ay nag-aalab pa rin sa pagkatalo at paghihirap.Sa loob ng kanyang maliit na backpack ay naroon ang mga lumang sketch—mga guhit ng buhay na tinangka niyang magtulungan muli sa
Sa Gitna ng Laban: VietnamTahimik ang paligid. Malinis ang maliit na hotel room kung saan pansamantalang tumuloy si Jal Pereno kasama ang kanilang anak. Maaga pa, pero tirik na ang araw sa labas. Sa kabila ng sikat ng araw, tila may malamig na hangin na pumapawi sa init—hindi sa katawan, kundi sa puso.Nakatayo si Jal sa harap ng bintana. Suot pa rin niya ang parehong t-shirt na gamit niya kahapon. Halos hindi niya namamalayan ang paglipas ng oras. Mula sa kanyang kinatatayuan, tanaw niya ang malalayong gusali, ang banayad na trapiko sa ibaba, at ang mga taong tila wala namang alalahanin sa buhay. Iba sa sitwasyon niya ngayon. Iba sa realidad na kinasadlakan nila.Hawak niya ang cellphone. Bukas ang video call app. Tinitigan niya ito ng matagal. Ilang beses na niyang sinubukang tawagan si Prescilla pero palaging hindi nasasagot.Napalingon siya sa crib na nasa tabi ng kama. Doon, mahimbing na natutulog ang kanilang sanggol. Mahigpit na yakap nito ang maliit na stuffed toy na binili n