Prologue

ORLYN CITY, EARLY 2001

“When I grew up, I will marry you!”

Hindi alintana ng musmos na batang babae na kagagaling niya lang sa isang kidnapping incident. Nakasuot ito ng hospital gown at nakaupo sa gilid ng kama. She’s swaying her feet back and forth, with her smile as bright as the sun on her face. Tila ba tuluyan na nitong nakalimutan ang trahedya na naganap nang masilayan ang mukha ni John.

Tumayo sa dulo ng higaan si John at humalukipkip. “Silly. I might be married when that time comes. You’re so small, you see?”

The little girl pouts, her eyebrows met as she glared at the young man thirteen years older than her.

“Then promise me, stay single till then!” the girl snarled.

“Yes, yes.” Ginulo ni John ang wavy at maiksing buhok ng bata.

Sumang-ayon na lamang siya dahil alam niya na makakalimutan din nito ang sinabi. At isa pa, nasa ospital sila. Makakaistorbo sa ibang pasyente kung patuloy siyang makikipagtalo sa isang bata na may matilin na boses.

Yumuko si John sa harap ng bata para magka-level ang kanilang mukha. “Smile now, Princess.”

Matagal bago muling sumilay ang ngiti sa mukha ng bata. “Hmp! It’s a promise!” Nilapit niya ang kanyang kamay with her pinky sticking out to make a pinky swear with John.

He chuckled.

Five-year-old kids these days. All romance and fairytales.

Tinanggap na lamang ni John. He hooked his finger on her small, cute, and delicate pinky. “Promise.”

“Elle, anak!”

Lumayo si John sa bata nang humahangos na lumapit ang ina nito.

Elle…

Tinapik naman siya ng kanyang ama na si Robert na kasunod lang ng ina ng bata. “Did you get something from her?” bulong nito sa kanya.

“Wala siyang maalala.”

Nagpakawala ito ng isang malalim na buntong hininga. “Poor little thing. I can already guess who did these. Pero mailap sila. Hindi naman makapagsampa ng kaso ang pamilya ng bata dahil wala siyang maalala. Ni walang nakuhang ebidensya o kahit lead man lang ang mga pulis.”

Nagtataka na tumingin si John sa ama na nagsimula nang maglakad palabas ng kwarto ng bata. Muli niyang tinapunan ng tingin ang munting bata.

Pinupunasan nito ang mata ng ina. “Mama, huwag ka na po umiyak. Tinusok lang naman po nila ako ng karayom. Hindi po masakit, promise!”

Natawa siya sa pagpapalubag-loob ng bata. Taliwas sa sinabi nito, malakas ang pinakawalan nitong iyak nang makita na may suwero na nakatusok sa likod ng palad niya. Wala pa ang mga magulang nito nang magising kaya si John ang umalo. Siya rin kasi ang nagdala sa bata sa ospital kaya he is half responsible to make her feel safe.

Stay strong, and live peacefully little one.

Sa pinto ay nakita niya ang isang batang lalaki. Halos kaedad lang ni Elle. Nakipagtitigan ito sa kanya.

I’m not guilty. Hindi ko siya inaagawan ng candy. Bakit ang sama niya makatingin?

Akma siyang aalis nang sumigaw si Elle. “Ja, huwag mo akong kalimutan ha?!”

He smiled. Ilang beses siyang napangiti ng batang ito? Sa inosenteng ngiti sa mga mata at labi nito, maraming mahuhumaling. Kung sakali man na makalimutan niya o hindi niya mahintay ang bata…

I feel like I’m being serious with the promise.

He waved his hand and bid goodbye.

Hinding hindi na sila magkikita pa, so no need to mark this day.

Ang kailangan niyang gawin ngayon ay alamin ang tungkol sa krimen na naganap. Hindi niya hahayaang may mabiktima pa na katulad ng bata. Nagmadali siya na pumunta sa opisina ng ama.

“Dad!” pukaw niya sa ama.

Nakatanaw ito sa labas ng bintana habang hinahampas ang window frame, tanda na nasa malalim na iniisip ito.

“Dad!” ulit niya sa pagtawag dito.

“Don’t involve yourself on this matter, John.”

“But Dad–“

“Don’t make me repeat myself, young man! Nag-aaral ka pa. You’re just an eighteen-year-old guy who happened to rescue a girl. But your presence is no longer needed. Let me handle the rest.”

Lalo siyang naguluhan sa mga sinasabi ng ama.

“What do you mean? Ang gusto ko lang, mahuli iyong gumawa noon sa bata. Mahirap na, baka marami pang mabiktima. Mga bata lang sila!”

“I told you, don’t stick your nose where it is not needed!”

Paano nitong nasasabi na hindi siya kailangan? Ni hindi nga nito magawang tingnan sa mata si John para panindigan ang mga sinasabi.

Marahas na tumalikod si John. “I will do whatever I want. Kung ayaw niyong tumulong ako, gagawin ko nang mag-isa.”

“John, listen here.”

“No, you listen to me, Dad!” Muli siyang humarap sa ama. Kita niya kung paanong manlambot ang expression nito. Ngunit hindi siya magpapatinag. “I will look for these people. Hell or in the end of the world, I will chase them.”

“You’re not some hero in a fictional story, John. Soon, you will be a doctor like me. This kind of patient, some may die in your hands, some won’t even remember you, and some will resent you. This is a doctor’s life. Save who can be saved. And for those who can’t, send them with a prayer.”

“But she’s alive-“

“And I am not a police!”

Dito tila natauhan si John sa mga sinasabi. Kung hindi nagawan ng paraan ng mga pulis ang nangyari, what good can a doctor do in the situation?

Napalunok siya ng ilang beses. Siya ang nag-iisang magmamana ng ospital na ito. Save life or send them with a prayer, ito ang buhay na pinakilala sa kanya ng kanyang ama. Chasing the culprit who did wrong to their patients is no longer their jurisdiction.

“Alright. I understand.”

Tuluyan niya nang iniwan sa opisina ang ama. Sa waiting area ng ospital, nag-aabang ang kanyang mga barkada.

“Dude, ang tagal mo! Umuwi na iyong isa nating barkada. Apat na lang tayong maglalaro,” ani Brix.

“Tatlo. Uuwi na rin ako. May project akong tinatapos. Nag-relax lang ako sandali,” sabi naman ni Miguel.

“Ang boring niyo,” reklamo ni RC.

“Kailangan ko na ring umuwi. Next time na lang,” paalam niya at hindi na hinintay ang sagot ng mga ito.

Mabagal lang ang ginawang paglalakad palabas ng building ni John. Iniisip niya ang mga sinabi ng ama. Tila ba may alam ito sa nangyari at ayaw siyang madamay. Pinangako niya sa sarili na kapag naging doctor na siya at nagtatrabaho na sa ospital na ito, kung ano man itong tinatago ng kanyang ama, isisiwalat niya.

Mayamaya ay may humarang na batang lalaki sa harap niya. Ito ang batang lalaki kanina na masama ang tingin sa kanya.

“Hm? Who are you? I mean, what do you want?”

“T-Thank you for bringing her to the hospital.”

I see…

“Take good care of her, young man.”

She already has him.