Simula

Tagaktak ang pawis ko nang matapos ako sa paglalampaso ng sahig. Pagod kong binitawan ang mop at saglit na naupo sa dulo ng engrandeng hagdan. Sa harapan ko ay nagkalat ang mga basurang naipon ko mula sa paglilinis ng napakalaking bahay na ito. Ilang minuto din lang ang nailaan ko sa pagpapahinga dahil napatayo ako sa biglang pagpasok ng mag-anak.

Nakikipagsapalaran ako sa buhay upang makaipon ng pampagamot ni Nanay. Nakikipagbuno sa bawat suntok ng kapalaran upang matustusan ang pag-aaral ng dalawa kong nakababatang kapatid na sina Ercie at Rio. Tatlong taon na rin buhat nang iwan kami ng tatay kong babaero at hanggang ngayon ay nagpupuyos ako sa galit sa tuwing nakikita ko ang mahirap na kalagayan namin. Napatigil ako sa pag-aaral dahil sa kawalan ng suportang pinansiyal kaya't ngayon ay ako na lang ang inaasahan ng pamilya ko.

Sinubukan kong mag-apply sa mga kompanyang nasasakupan ng lugar na ito ngunit wala ni isang tumanggap sa akin. Sa interviews naman, sa tuwing sinasabi kong wala akong experience, awtomatiko akong nirereject.

Limang daang piso ang kinita ko sa araw na ito. Alas sais pa lamang nang gabi at naglalakad ako pauwi. Mahal ang pamasahe kaya mas pinipili kong maglakad kahit may kalayuan ang bahay namin mula rito sa kabihasnan.

Mahirap, oo. Sa bawat araw ay hindi nawawala ang mga taong humaharang sa akin para lang paulanan ako ng masasakit na salita.

“Uy, tabi! Dadaan ang p****k!” anunsiyo ng isang tambay sa mga kapwa niya tambay.

Gaya din lamang ng nakasanayan ko nang senaryo, pinagtinginan ako ng maruruming lalaki.

Ilang hakbang na lang at malalampasan ko na ang hilera nila ngunit hindi nakuntento si Ardo. Sinabayan niya ako sa paglalakad at nanunuyang ineksamin ang mukha ko. “Pawis na pawis ka, ah? Nakarami ka ba?” Nasundan iyon ng malisyoso niyang halakhak. “Magkano ang ibinayad sa 'yo? Mukhang tiba-tiba ka, ah! Baka naman puwede na akong makautang?” Pinaglandas niya ang magaspang niyang daliri sa braso ko.

Ang tinutukoy niya ang pagsa-side-line ko sa karinderya ni Aling Marina tuwing Sabado at Linggo. Kumalat na lang ang usapan na kaya raw maraming customer na lalaki kapag naroon ako ay dahil nagpapabayad ako sa kanila pagkatapos ng shift ko.

Normal na rin iyon para sa akin. Ang pambabastos nila ay balewala na kung tutuusin kumpara sa mas masakit na nadaratnan ko sa bahay araw-araw. Walang-wala ang panlalapastangan nila sa akin kumpara sa sakit na iniinda ni Nanay. Kung papatulan ko sila, mas lalo akong masasadlak sa putik. Ni hindi ko alam kung makakaya ko bang ipaglaban ang sarili ko gayong isang pitik lang ni Ardo, tiyak na palilibutan ako ng mga kasama niya.

Saka ko pa lang naramdaman ang sakit ng mga paa ko sa paglalakad nang makarating ako sa bahay. Sa lugar na ito, kami na lang yata ang may ganito kapangit na tahanan. Butas-butas ang dingding na yari sa palapa, ganoon din ang bubong kung saan nagmumula ang tulo sa tuwing umuulan.

“Nagsaing na po ako, Ate,” bungad ni Ercie pagkapasok ko.

Dumapo ang tingin ko sa kwaderno at lapis na hawak niya, patunay na gumagawa siya ng takdang-aralin sa oras na ito.

Nginitian ko siya. “Aral nang mabuti, bunso. Magsabi ka lang sa akin kapag kailangan mo ng tulong.”

“Umalis po si Kuya Rio. Magbabasketbol daw sila kina Kuya Dan.”

Nagbuntong-hininga ako. Si Rio ang sumunod sa akin. Nasa ikatlong taon na siya sa sekondarya samantalang nasa ika-apat na baitang si Ercie sa elemetarya. Pihadong panibagong sakit na naman sa ulo ang dala ni Rio mamaya pag-uwi. Kung hindi man napaaway ay lasing.

Binisita ko si Nanay sa kwarto. Nakasandal ang likod niya sa unan at nakaupo. Sa maliit na mesang nasa gilid ng katre, doon nakapatong ang tasang naglalaman ng umuusok pang kape. Mukhang katitimpla pa lang ni Ercie.

Isinalansan ko sa mesa ang mga gamot.

“Pasensiya na, Val...” Tulala man sa kawalan ay garalgal na naisatinig ni Nanay.

Hinalo ko ang kape upang mabawasan ang init. Bihirang tanggapin ng sikmura ni Nanay ang tubig kaya mas madalas, kape ang iniinom niya.

“Ayan ka na naman, 'nay.”

Nasasaktan ako sa tuwing humihingi siya ng tawad. Pakiramdam ko'y balewala ang lahat ng ginagawa ko dahil hindi man lang nito naiibsan ang pighating matagal na niyang dala-dala.

Ilang beses kong pinag-isipan ang sunod na hakbang at nagising akong determinado sa gagawin.

Mas maaga pa sa alas sais, nasa labas na ako ng mataas na gusali upang sundin ang payo ni Aling Marina—ang lumapit kay Gavin Ladeo.

Napatayo ako nang pumasok sa parking lot ang isang sasakyan. Nang mapagtantong tama ang hinala ko, agad akong lumapit doon. Bumaba ang kilalang business tycoon, ang isa mga pinakamahuhusay at patuloy na namamayagpag sa industriya.

Napalunok ako nang isara na nito ang mamahaling sasakyan. Nanliit ako sa sarili nang makita ang suot niyang coat and tie. Kapansin-pansin ang ganda ng katawan dahil sa pagkakadepina nito. Sa magasin ko lang siya nakikita. Ang imahe niya ngayon ay malayo sa mga nakaimprintang larawan niya sa kung saan-saan. Likas ang kaniyang angking kisig at kagwapuhan at hindi ko lubos akalaing may mas igugwapo pa siya sa personal. Akala ko, hindi ako mahihirapan sa gagawin kong ito ngunit nang magsalubong ang aming mata, napagtanto kong wala siya sa magandang wisyo ngayon. Ang makakapal na kilay niya ay nangulot dahil sa nakakunot na noo.

“S-sir Gavin!” kabadong sambit ko nang dumaan siya sa gilid ko.

Tila wala siyang narinig. Dire-diretso siya sa paglakad. Hindi ko maaaring palampasin ang pagkakataong ito. Maiiwan ako sa labas ng gusali kung hahayaan ko siyang makapasok nang tuluyan.

Patakbo ko siyang sinundan. “Sir! Sandali lang po!”

Nang muli niya akong inignora, hindi ko na napigilang hawakan siya sa braso. Saka pa lang siya napatigil subalit ramdam ko ang pagkadisgusto niya sa ginawa ko.

Nakapapaso ang alab ng kaniyang mga mata, dahilan para mapabitaw ako.

“S-sir! Hihingi po sana ako ng tulong. Kailangan ko pong maipagamot ang nanay ko... S-sir, k-kahit kaunting halaga lang po...”

Sa ganoong sitwasyon, lumapit sa kaniya ang isang babae. “Mr. Ambrosia, kanina pa po kayong hinihintay ni Mrs. Amelia.”

Nagbuntong-hininga si Gavin Ladeo. “Excuse me,” malamig na saad nito.

Nag-iinit ang mukha ko habang tumatabi. “Sir—”

Halata ang pagmamadali niyang makaalis. Wala na akong nagawa nang harangin ako ng guard nang sinubukan kong pumasok.

“Sir Gavin! Parang awa niyo na po!” problemadong sigaw ko.

“Miss, 'wag kang mag-eskandalo rito,” mahinahong awat nito.

Nangilid ang luha ko dahil sa pagkapahiya. Ang mga dumarating na empleyado ay napapatingin sa akin, lalo na yung mga nakasaksi sa ginawa ko.

Umuwi akong nanlalata. Mali ang nasagap na impormasyon si Aling Marina. Hindi totoong mabait si Gavin Ladeo. Siguro nga, kung may oras lang iyon na ipadampot ako sa mga guwardiya, sa kalsada ako pupulutin.

Nakasalubong ko si Yrma pagliko ko sa kanto. Bihis na bihis ito. Madalas ko siyang makita rito. Minsan ay naabutan ko siyang sumakay sa isang kotse. Katulad ko, hindi rin siya nakapagpatuloy sa pag-aaral. Ang kaibahan lang ng sitwasyon namin, maaga siyang nabuntis samantalang ako'y nagkulang sa suporta. Tinakasan si Yrma ng lalaking nakabuntis sa kaniya kaya naman mag-isa niyang itinaguyod ang bata matapos siyang palayasin ng kaniyang ina.

“Chivalry!” tawag nito.

Kalimitan ay lumalagpas lang sa pandinig ko ang mga inaalok niyang trabaho dahil halos napasukan ko na ang lahat ng iyon. Sa puntong ito ay tila mas masigla siya.

“May bago akong iaalok sa 'yo!”

“Ano na naman? Yrma, nakapaglinis na ako sa bahay ng mga Berlin, kung iyan ang sasabihin mo.”

“Alam ko! Iba 'to, Val! May raket ako mamayang gabi, sumama ka!”

“Saan naman 'yan?”

“Sa The Bell Rings!”

Nangunot ang noo ko. “Bar? Anong raket mo? Kung pagsasayaw, hindi ako puwede!”

“Hindi iyan ang gagawin! Magse-serve lang tayo ng alak! One thousand per night plus tip kung meron man at hindi kailangan ng resume! Nakausap ko na si Madame at payag siyang magsama ako! Ano? Game ka?”

Malalim akong nag-isip. Malaki nga ang isanlibo kung tutuusin. Ilang oras lang naman kami roon. 'Di hamak na mas malaki pa ang kikitain ko roon kaysa sa paglilinis, paglalaba, at pagbebenta ng ulam.

“Kung payag ka, hihintayin kita rito mamayang alas otso. Kung hindi naman, well, ikaw ang bahala. Basta ako, papatulan ko na 'yan. Pero mas okay pa rin kung sasama ka, Val! Wala naman tayong ibang gagawin doon kundi magse-serve lang.”

Kabado akong namimili ng susuotin sa kwarto ko. Lumangitngit ang pinto nang pumasok si Ercie.

Agad namang bumagsak ang tingin niya sa mga damit na nakalatag sa higaan ko. “Aalis ka, Ate?”

“Oo. Gagabihin ako, bunso. Magla-lock kayo ng bahay pagkauwi ng kuya Rio mo mamaya, ha?

Tumango siya. “Saan ka pupunta?”

“Magtatrabaho ako. Hindi ko alam kung anong oras ako makakauwi pero ako nang bahala magbukas ng pinto mamaya, basta 'wag niyong iiwang bukas. Okay?”

Alas otso. Mas dumami na ang mga sasakyang pumaparoo't parito sa kalsada. Agad kong namataan si Yrma sa kanto, nakapagbihis na rin.

“Magji-jeep ba tayo?” untag ko nang makalapit.

“Hindi. Susunduin tayo ni Madame.”

Pinasadahan ko ang suot niya. Isang backless top na pinarag-an sa itim na skinny jeans. Litaw na litaw ang mapupulang labi at kung ano-ano pang kolorete sa mukha. Kulay pula ang nakasabit na shoulder bag at may kataasan ang suot na heels.

Ako naman ay naka-jeans din ngunit hindi sexy ang damit ko. Katunayan, ang paborito kong itim na t-shirt na may disenyong mukha ni Stefan Rouge ang suot ko—ang sikat na modelong laman din ng magasin. May mga nakita akong larawan kung saan magkasama sila ni Gavin Ladeo pero hindi ko alam kung magkaano-ano sila.

“Mag-eenjoy tayo for sure!” sabik na wika ni Yrma. “Oy, walang atrasan, ha? Baka naman iwan mo ako ro'n mamaya!”

Natawa ako. “Sabay pa rin ba tayong uuwi?”

Nasapo niya ang kaniyang noo na para bang may naalala. “Oo nga pala! Susunduin ako ni Lester mamaya! Hindi nga lang ako sigurado kung kasya tayong tatlo sa motorksiklo no'n.”

“Ayos lang, Yrma. Bibyahe na lang ako kung may masasakyan pa. Kung wala naman, lalakarin ko na lang.”

“Naku! I don't think that's a good idea! Hayaan mo, makikiusap ako kay Madame na ihatid ka kahit hanggang dito lang.”

Tumigil sa tapat namin ang isang van. Ito na nga ang tinutukoy ni Yrma.

Hinila niya ako at magkasunod kaming pumasok. Pansin ko ang dalawang tao sa unahan. Isang babae na mukhang sopistikada at sa tabi nito'y isang lalaking sa palagay ko'y edad trenta hanggang trenta'y singko na siyang nagmamaneho.

“Madame Bea, si Chivalry nga po pala, yung babaeng nabanggit ko po.”

Bahagyang ibinaba ng tinawag na Madame ang kaniyang itim na shades at sinulyapan ako sa salamin.

Ngumiti ito nang magkatinginan kami. “Kaygandang babae!”

Tipid akong ngumiti. “Nice meeting you po, Madame,” I politely said.

“Sigurado akong makakarami kayo ng tip!”

Tumawa si Yrma. “Mas makakarami po si Chivalry! Ilong pa lang nito, pang-tv na, oh!”

Dinunggol ko siya nang makaramdam ako ng hiya.

Nasundan iyon ng halakhak ni Madame Bea. “Alam niyo, ito ang pinakamagandang gabi sa The Bell Rings. Bigatin ang mga bisita! Sa mga Delestia pa lang, makakaipon na kayo ng tip! Paano pa kaya sa mga Ambrosia? Naku, baka maungusan niyo pa ako sa kikitain ko rito!” Muli siyang humalakhak.

Samantala, nanatili sa utak ko ang huling binanggit niya. Ambrosia...

“Hindi po ba sila madalas sa bar na 'yon?” usisa ni Yrma.

“Hindi, eh. Alam mo naman, Ineng, ang mga Ambrosia at Delestia ay minsan lang kung maipon. Sa sobrang yaman ng angkan ng mga iyan, kaya nilang bilhin ang buong bar kung gusto nila! Ang magliwaliw ngayong gabi ay pagsasayang lamang nila ng oras. Kaya kayo, samantalahin niyo ang pagkakataon! Kembutan niyo!” palatak niya.

Tumambol ang dibdib ko hindi lamang dahil sa nalaman ko kundi dahil sa katotohanang marami akong makakasalamuhang Ambrosia mamaya!

At posible rin kayang... naroon si Gavin Ladeo?

Unti-unting naghurumentado ang puso ko dahil sa hindi maipaliwanag na kaba.

Parang hindi ko yata kayang magpakita pa ulit sa kaniya pagkatapos ng ginawa ko kanina!