Severe headache woke her up the next morning. As much as she doesn’t want to wake up, ramdam niya ang pananakit ng kanyang ulo. The first thing she wanted to do is to throw up everything she ate and drank last night.
Ngunit sa kanyang pag-ikot ay nakaramdam siya ng kung anong mabigat na nakapatong sa kanyang tiyan. She can also feel a breathing fanning against her neck. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at dahan-dahang dinilat ang mga mata. Saglit na umikot ang mundo sa kanyang pagdilat. Kinakailangan niya pang kumurap-kurap. Ngunit kahit anong kurap niya ay nakakaramdam pa rin siya ng hilo.
Dahan-dahan siyang bumaling sa kanyang tabi para tignan kung saan nanggagaling ang nararamdaman niyang paghinga. Ang inaantok niyang diwa ay tila nagising nang unti-unti niyang makilala ang lalaking kanyang katabi.
Aiden Ivanov?!
Her heart started pounding so fast and loud, loud enough that she can heart it. Agad niyang nilibot ang tingin upang tingnan kung na sa tamang silid ba siyang pinasukan kagabi. Sunod-sunod na mura ng kanyang pinakawalan sa isipan nang mapagtantong hindi ito ang silid na hiningi niya sa kanyang ina.
Bliss immediately started looking for ways how to escape this stupidity of hers. Dahan-dahan niyang inangat ang braso ni Aiden para makawala siya rito. Nawala lahat ng nararamdaman niyang hangover kanina nang masilayan ang mukha ng binata.
Mahina siyang napasinghap nang biglang humigpit ang pagkakayakap sa kanya ng binata. Halos pigilan na ni Bliss ang paghinga nang gawin ‘yon ni Aiden. Mariin niyang nakagat ang ibabang labi at tumingin sa wall clock. It’s still past four in the morning. May natitira pa siyang oras para tumakas.
At ‘yon ang ginawa niya. She slowly and carefully unwrap Aiden’s arm around her waist. Pigil hininga siyia nang gawin ‘yon sa takot na magising ito. At nang sa wakas ay matanggal na niya ang kamay nito, dahan-dahan siyang bumangon sa kama. And as soon as she was finally able to unwrap his arms around her, she didn’t waste any seconds.
Hinanap niya ang kanyang suot na heels kagabi. Ramdam niya ang pangingirot ng kanyang pribadong parte na hindi niya masyadong binibigyang pansin. She picked up her pumps and hurriedly left the room. Ngunit bago siya tuluyang lumabas ng silid ay nilingon niya muna ang binatang tulog na tulog ngayon sa kama.
Sana lang ay hindi maalala ng binata ang nangyari kagabi.
Agad na siyang lumabas. Sinalubong naman siya ng madalim at puno ng katahimikang bahay. She started looking for some cameras around the place. Sunod-sunod siyang napamura nang makitang mayroon ngang tatlong camera na paniguradong kuha kung saan siya pumasok at lumabas.
“Ma’am Bliss?”
Halos mapugto ang kanyang hininga nang marinig niya ang pagtawag sa kanyang pangalan. Nilingon niya ang may-ari nito at bumungad sa kanya ang isa sa mga kasambahay ng kanyang ina. Nagtataka itong nakatingin sa kanya at mayroong bitbit na apron.
“Hi,” she awkwardly greeted the maid.
“Ang aga niyo pong magising,” sambit nito. “Ayos lang po ba kayo?”
Walang pagdadalawang-isip siyang tumango rito at hilaw na ngumiti. “Yeah, I’m good. Uhm, can I ask you something?”
“Po?”
Bahagyang napangiwi si Bliss nang mapagtantong hindi masyadong bihasa ang kasambahay sa pagsasalita ng Ingles. She took a very deep breath and forced a smile. “Uhm, p-pwede po bang magtanong?”
Sunod-sunod siyang napamura sa isipan nang mapansin ang pagkabulol niya sa mga salita. Agad namang ngumiti ang maid at tumango. “Ano po ‘yun?”
“Do you know where the CCTV room is?” she asked. “Uhm, nawawala kasi ang bag ko, and I can’t recall a thing about last night. Maybe I can see where I left it last night.”
Bihasa na siya sa pagsisinguling at paghahanap ng palusot kaya’t alam na niya kaagad kung ano ang dapat gawing alibi.
Gumihit ang masayang ngiti sa kanyang labi nang tumango ang maid. “Sige po. Sunod po kayo sa ‘kin.”
Wala siyang sinayang na pagkakataon. She immediately followed the maid. Dinala siya nito sa isang silid. At doon niya nakita ang monitor kung saan naka-flash lahat ng mga footages ng CCTV. She turned to the maid and smiled.
“Thank you so much! Titignan ko muna ito. And please, can you not tell my mom?” paghingi niya ng pabor dito.
“Po?”
Natampal niya ang noo. “I mean, pwede bang h’wag mong sabihin kay mommy? Ayokong mag-alala siya. Ako na ang bahalang magsabi sa kanya.”
The maid nodded and smiled. “Walang problema po. Maiiwan ko na po kayo.”
She nodded her head and smiled. Nang makaalis ang maid ay agad siyang umupo sa silyang nakaharap sa mesa kung saan nakapatong ang malaking screen. She started deleting the footages kung nasaan siya at ang mga footages kung saan papasok siya ng CCTV room. Then she decided to turn off all the CCTV camera.
Nang matapos ang lahat ay nagdesisyon siyang lumabas. She made her way to her room and locked the door. Kusang nawalan ng lakas ang kanyang mga tuhod at napadausdos siya ng upo habang nakasandal sa likod ng nakasarang pinto. Sunod-sunod na tumulo ang luha sa kanyang mga mata.
Hindi siya tanga. Hindi rin siya bulag. She knew what exactly happened last night even if she couldn’t remember anything. The pain between her legs just explains it. Wala ng ibang pwedeng rason ang bagay na ‘yon.
“I’m so sorry, mommy,” she whispered as tears started flowing down her cheeks. “I didn’t mean it.”
Isang malaking pagkakamali ang nagawa niya. And hindi niya alam kung makakaya niya pa bang harapin ang kanyang ina sa kanyang nagawa kagabi. Sana lamang at hindi na maalala pa ni Aiden ang kung ano mang nangyari kagabi.
Inis niyang sinabunutan ang sarili at mahinang humikbi. Kakauwi niya pa lang ngunit nagkasala na agad siya. Wala na siyang mukhang maihaharap sa kanyang ina. The only thing that is left for her to do is to leave. Tapos na ang birthday ng kanyang ina. Maybe she can finally have the reason to leave this place.
Nanginginig ang mga tuhod niyang tumayo at naglakad patungo sa kama. Bliss picked up her luggage and placed it on the bed. Agad niyang inimpake ang mga damit na unpack niya lang kahapon. Nagkuha rin siya ng dress na susuotin niya pabalik.
She’s going home now. She’s leaving.
Kinuha niya ang phone at tinawagan ang kanyang butler.
“Yes, Ma’am?”
“Please book me a flight. I want to go home.”
Tahimik na nagmamasid si Bliss sa labas ng bintana. Sobrang liwanag ng city lights sa baba. For a moment, she felt at peace. O baka sadyang niloloko niya lamang ang sarili? It’s been five years now. Limang taon na ang nagdaan ngunit wala pa rin siyang mukhang ikapapakita sa kanyang ina dahil sa pangyayaring ‘yon. She wanted to tell her mother about what happened.“Mommy!”But how?She turned to the little baby who called her mother and smiled. Binaba niya ang hawak na baso ng champagne at sinalubong ang anak. Agad niya itong kinarga at hinalikan sa pisngi. Isang ngiti ang sumilay sa kanyang labi nang halikan siya ng anak pabalik.“How was your day?” she asked softly.“I had a great day! Look!” Pinakita nito ang braso na punong-puno ng mga stars. “My teacher awarded me with a lot of stars!”“Wow!” she exclaimed, matching the excitement on her daughter’s face. “What a surprise! Very good!”Kanina pa nakauwi ang kanyang anak galing sa school. Mukhang hindi nito tinanggal ang mga stamps n
“Sige ka, magtatampo ako sa ‘yo kapag hindi ka nagpunta sa pinakaimportanteng araw ko,” saad nito mula sa kabilang linya.Mahina siyang natawa sa sinabi ng ina at humugot ng malalim na hininga. She bit her lower lip and stared at the house in front of her. “How about you go out and check if the package I ordered was already delivered?”“Huh?” Ramdam niya ang pagtataka ng kanyang ina. “What do you mean? Did you send me a package?”“I did. A congratulatory gift. Get out and get it.”“Okay, just a moment.”Agad na pinatay ni Bliss ang tawag at hinintay ang kanyang ina na makalabas. And yes, she wanted to surprise her mother. Noong nagdaang gabi pa siya lumipad at sobrang pagod ng kanyang katawan ngayon. She wanted to rest. And she misses her baby.Kamusta na kaya si Miracle ngayon? Mahigpit pa namang bilin nito na tumawag agad kapag nakarating na sa kanyang ‘business meeting’. Yes, she had to lie to her daughter about leaving. Alam niyang pupupugin siya nito ng tanong kung sakaling sabih
“We meet again, Bliss Luna.”Pakiramdam niya’y tumigil sa pag-inog ang kanyang mundo. Wala sa sarili niya itong nilingon at bumungad sa kanya ang binata. He has this displeased look on his face that made her feel like he doesn’t like her here. Wala sa sarili siyang napaiwas ng tingin at napalunok.“Good afternoon, Sir.” Hilaw siyang ngumiti.“Anong Sir?”Napatingin siya sa babaeng kakarating pa lamang ng kusina habang ang binata ay nanatili ang tingin sa kanya. Ramdam ni Bliss ang malapot na pawis sa kanyang sintido na ipinagsawalang bahala niya na lang.“Mom,” she called. “Are you done fixing the bed?”Tumango ang ina at lumapit sa kanya. Hinawakan siya nito sa kamay at nilingon si Aiden. Yes, it was Aiden. Nakakunot ang natural na makapal nitong kilay habang nakatingin sa kanya. She’s intimidated, she must admit that. Habang ang kanyang ina ay parang hindi na ito bago.Well, maybe they knew each other long enough for him to propose her, right?“I know, you guys, didn’t have the time
“Kain ka nang marami, anak.” Nakangiting nagdagdag ng kanin si Marcella sa kanyang pinggan.Saglit siyang tumigil sa pagsubo at tinignan ito. “Mommy, I’m full. I could even barely finish this.”Tumingin din ang kanyang mommy sa kanya at sa ulam na niluto nito para sa kanya. Hilaw siyang ngumiti rito. “Dinamihan ko pa naman kasi gusto kong marami kang kainin.”“I’m already full, mommy.” Hilaw siyang ngumiti rito. “I love the dishes but my tummy’s capacity can’t cater more.”“I know,” sagot ng ina at matamis na ngumiti. “Akala ko ay heavy eater ka na ngayon. I forgot you’re on a diet.”Bliss bit her lower lip. Hindi niya maintindihan ang biglang lungkot na nararamdaman. It was like something came into her and it suddenly made her sad. She looked at her mother in confusion and realized… maybe it was because her mother doesn’t know her much.And the idea itself made her heart skip a beat… painfully. Agad siyang napaiwas ng tingin. Isa ito sa mga rason kung bakit medyo hindi siya komportab
Tahimik na tinatanaw ni Bliss ang buong hardin. Nandito ulit siya, nakatulala sa kawalan. Hindi siya makatulog. Hindi niya matanto kung tama ba ang desisyon niyang pagpayag sa hiling ng kanyang ina. She doesn’t intend to stay here longer. She wanted to leave right away. Hindi lang trabaho niya ang naghihintay sa kanyang pagbabalik doon kundi pati na rin ang kanyang anak.Mariin niyang pinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hininga. She have to calm down so she can think properly. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi niya pa rin maiarok sa kanyang isipan kung bakit siya pumayag sa gusto ng kanyang ina. Alam niyang sobrang delikado kapag malapit sila ng magiging asawa nitong si Aiden.She opened her eyes and looked at her wristwatch. Humugot siya ng malalim na hininga at nagdesisyong tumayo. Marami pa siyang kailangang gawin at kailangan niyang magpahinga. And besides, kailangan niya ring kausapin ang kanyang lolo’t lola tungkol sa kanyang desisyon.Papasok na sana siya ng kanyan
“Where are we going?” takhang tanong niya sa kanyang ina nang makita niyang abala ito sa ginagawang pag-uutos sa mga tauhan nito para ilabas ang ilang mga bagahe.Bumaling sa kanya ang ina. “Did you pack your stuff?”She tilted her head. “I haven’t even took those ones out. Why?”Pumalakpak ito na mas lalo niyang ipinagtaka. “That’s great! Well, ilabas mo ‘yun at nang makuha na ng mga guards natin.”“Why? Where are we going?” Kung possible ang magkaroon ng question mark sa ulo ay paniguradong kanina pa ito visible sa kanyang noo. “I’m confused. What’s happening?”Tumigil ang kanyang ina sa ginawa nito at ngumiti sa kanya. “I have decided to take a little break. Kasi napagtanto kong kung ikaw nga ay nagpapahinga sa trabaho, then I should too.”Bliss nodded her head. Ngunit nalilito pa rin siya kung ano na ang nangyayari. “And then?”“And then we’re going to a Aiden’s hometown, in Pangasinan. We’re also taking this opportunity para naman ma-explore mo ang lugar na hindi lamang puro syud
“Coffee?”She looked at her mother and smiled. “Yes, please.”Maingat na nilapag ng kanyang ina ang isang tasa ng kape sa ibabaw ng mesang gawa sa babasaging salamin. Kasalukuyan silang na sa terrace ng bahay at tinatanaw ang bukirin at malawak na taniman ng palay sa kanilang harapan.This place is therapeutic indeed. Nakakakalma ang ihip ng hangin. Malayo ang kanyang natatanaw at nakakawala ‘yon ng kung ano mang pressure na kanyang nararamdaman dahil sa kanyang buhay at trabaho.And to be honest, she’s starting to love this place.“I never thought a day would come…” Napalingon siya sa kanyang ina nang magsalita ito. “… that I would sit here and watch the sunset with you, anak.”Tipid siyang ngumiti rito. She heaved a deep breath and nodded her head. “So do I. I thought I’m not going to share this kind of moment with you.”Ngumiti pabalik ang ina. “Day by day, I would always imagine myself that I am with you. Kung alam mo lang kung ilang beses kong pinagdasal sa maykapal na sana… sana
Kasalukuyang inaayos ni Bliss ang mga damit na kanyang dala mula sa Maynila. Hindi na kasi siya makatulog kaya’t nagdesisyon na lamang siyang ayusin ang kanyang mga damit para kahit papano ay malibang naman siya.Hindi sinasadyang mapatingin siya sa kanyang sariling repleksyon sa salamin at humugot ng malalim na hininga. Hindi niya mapigilan ang magkaramdam ng lungkot para sa kanyang ina at galit para sa kanyang sarili. Maybe… after all… may dahilan ang langit kung bakit siya napunta sa ganitong sitwasyon.And maybe it was to correct the mistakes she did in the past.Nang matapos siya sa pag-aayos ng kanyang damit ay kumuha muna siya ng isang satin dress na hanggang kalahati ng kanyang hita lamang ang haba. Ito ang paborito niyang pantulog, lalo na sa tuwing nahihirapan siyang makatulog. The satin fabric helps her sleep faster and better.Bliss took a warm shower and changed. Bago mag-skin care ay nagdesisyon muna siyang kumuha ng beer na kanyang nakita kanina sa fridge. Makakatulong
HINDI ALAM NI Bliss kung ano ang kanyang sasabihin. Her mother standing in front of her felt surreal. She doesn’t even know what to say. Naging blanko ang kanyang isipan sa kung ano man ang kanyang dapat na sabihin sa kanyang ina.“M-mommy,” she uttered.“Anak…” Lumapit ito sa kanya at nagulat siya nang yakapin siya nito. “I miss you! Akala ko ay hindi na kita makikita.”She was unmoving. Nagdadalawang isip siyang sagutin ang yakap nito. But in the end, Bliss decided to accept her mother’s hug. Mukhang hindi pa naman siguro nakakaalam ang kanyang mommy na nakakaalala na siya.Rinig niya ang paghugot ng malalim na hininga ng kanyang ina saka ito kumalas sa yakap. Marcella caressed her cheeks, staring at her face like it’s some kind of precious gem she wanted to treasure forever.Hindi maipagkakaila ni Bliss ang nararadaman pangungulila sa kanyang ina. She bit her lower lip and stared back. Hindi niya alam kung ano ang kanang dapat sabihin dito.“I thought I lost you,” anito. “Nang maka
Bliss was busy fixing her things. Alam niyang nagmamasid ang kanyang lola sa kanya ngunit hindi niya na lang ito pinapansin. Buo na ang kanyang desisyon na pansamantala munang umalis dito.Well, this is not her originally decision. It was a suggestion from her grandmother. Na mas mabuti raw muna na lumayo muna siya sa lugar na ito. As much as she wanted to stay here and be with her grandparents, she have to fix her family first. Aayusin niya muna ang magulo niyang pamilya na naging magulo lamang dahil sa kanya.“Let me.”Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang lola nang magsalita ito. Kinuha ng matanda mula sa kanyang pagkakahawak ang kanyang mga damit at ito na mismo ang nag-ayos sa kanyang mga damit sa loob ng bagahe.She bit her lower lip and watched her grandma. Panay ang pagpasok nito ng damit sa kanyang bagahe, ngunit hindi nakaligtas sa kanyang paningin ang pasimple nitong pagpunas sa mga mata na para bang nagpipigil ito ng luha.Bliss frowned and held her grandmother’s arm
SUMILIP ang kanyang anak sa bintana sa hindi niya mabilang na pagkakataon. Obviously waiting for her mother. At sa totoo lang ay nakakaramdam na siya ng awa para sa kanyang anak. Well, kahit naman siya mismo ay naghihintay rin sa pagdating ni Bliss. Hindi lang gate ang kanyang tinitignan, pati na rin ang kanyang phone; nagbabakasakaling tumawag ang dilag.Kasalukuyan silang na sa sala ng bahay. Guards are outside of his house and outside his door. They need him to be more protective of the gem he is hiding under his roof. Hindi niya alam kung ano ang magiging susunod na hakbang ni Marcella, kaya’t kailangan niyan maging handa sa lahat ng pagkakataon.He pulled out the treasure that Bliss handed him yesterday. Hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin siya sa kung para saan ito at kung bakit ito binigay ni Bliss. Ang sinabi nitong ito ang hinahanap niya ang siyang lalong nagpapalito sa kanyang isipan.Sabay silang napatingin ni Miracle sa pinto nang mayroong pumasok dito. Ngunit agad din b
“What do you mean, Grandpa? Mommy knew I have a daughter?”Her question made her grandfather still. Kumunot ang noo nito. “You can remember now?”Gusto niyang magsinungaling. But she’s here for the truth. She wants the truth. Kaya’t walang lugar ang pagsisinungaling ngayon. Walang patutunguhan kung magsisinungaling siya. It won’t bring her any good right now. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at mariing kinagat ang ibabang labi.Bliss nodded her head and smiled. “Yes, grandpa. I can now remember everything. Lahat ay naalala ko na. Hindi ko alam kung paano, but what’s more important right now is I can remember everything.”“Since when?”Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kanyang lola na ngayon ay titig na titig sa kanya. Galing itong kusina at mayroong dalang tasa ng kape. She bit her lower lip. Her grandmother’s face is telling her she’s really serious. Hindi niya tuloy maiwasang makaramdam ng kaba rito.“Two days ago,” she answered and
KATULAD nga ng kanyang sinabi, hinatid siya ng binata pabalik sa syudad. Pansin niya ang kanina pang aligagang ekspresyon nito sa mukha ngunit hindi niya na lang pinansin. Habang ang anak niya naman ay ayaw pa sanang pumayag na umuwi. Seems like Miracle love staying in that place.Well, kahit sino naman siguro ay gustong manatili sa lugar na ‘yon. The ambiance is very calming and relaxing. Kaya’t kung mabibigyan man ng pagkakataon na mamuhay sila ng payapa, she would always choose to be in a countryside. Mas payapa ang buhay at malayo sa magulong mundo.“Mommy, are you leaving me again?” tanong ng bata sa kanya nang makapasok sila sa elevator na maghahatid sa kanila sa ground floor.Gamit nila ang private chopper na pagmamay-ari ni Aiden para makabalik sila sa sentro ng London. Nag-landing ito sa private building in Aiden and right now, they’re inside the elevator.Bumaling siya sa kanyang anak at tipid itong nginitian. Dumukwang siya para pulutin ito at kargahin. She then kissed her
SUMIKAT NA ang haring araw ngunit hindi pa rin siya makatulog. She was just like that; crying the whole night and waiting for sun to rise. Hindi niya matanggap ang mga salitang kanyang narinig mula kay Aiden.Kasi ang totoo ay natatakot siya. She’s scared that he might be right in some way. No, not just in some way. Tama nga ito. Mayroon itong point. Ngunit mayroon siyang kailangang tanungin para maliwanagan ang kanyang isipan.Wala sa sarili siyang napatingin sa pinto nang bumukas ito. Agad siyang napatayo at Hilaw na ngumiti kay Aiden. Hilaw siyang ngumiti rito at humakbang palapit. But to her surprise, hindi siya pinansin ni Aiden.Sa halip ay dumiretso ito sa kitchen area. Sinundan niya na lang ito ng tingin. Tulog pa rin ang kanilang anak. Kung normal lang sana ang sitwasyon ngayon, she would be making breakfast right now.“Aiden,” she called.“I am not in the mood for another session of argument this morning,” sagot nito at binuksan ang fridge.“No, not that.” Humugot siya ng ma
SHE SOFTLY caressed her daughter’s hair. After their conversation a while back, nakaramdam ito ng antok kaya naman ay tinabihan na niya ito sa kama para matulog. The clock is ticking three in the morning. Hindi siya makatulog. Hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang mga napag-usapan nila ng kanyang anak kanina.It was like something hit her the moment she heard her daughter’s wish; to have a happy family. At first, she didn’t really pay attention to having a happy family life. Ang mahalaga sa kanya ay ang mabuo ang pamilya.Because that is how it goes, right? Kapag nakompleto na ang kanilang pamilya, susunod na ang lahat, ‘di ba?Ngunit ngayon lang sumagi sa kanyang isipan na hindi porket kompleto ang pamilya ay talagang masaya na. Yes, Aiden confessed that he loves her. Hindi niya pa nga ‘yon tuluyang maproseso sa kanyang isipan. But well, ilagay natin sa sitwasyon na ganon na nga. Aiden loves her and she… she might have a little feelings for him. But then again, what?Kapag ba nag
Hindi maipaliwanag ni Bliss ang puwang sa kanyang dibdib habang nakatingin sa kawalan. She doesn’t know what to do right now. Blanko ang kanyang utak at hindi niya alam kung saan siya magsisimula. Her mind is refusing to believe Aiden, but her heart is telling her that he’s telling her the truth.And just like a math problem being solved, parang nagkakaroon na siya ng ideya kung bakit siya kinuha ng kanyang Lolo at lola mula sa kanyang mommy. Sumapi rin sa kanyang isipan ang sinabi ng kanyang Lolo noon.She and her mother are not moving in the same world. Hindi magkatugma ang mundong kanilang ginagalawan. At first, hindi niya ito masyadong binibigyan pansin. And now, it’s all trying to make it sense.“Mommy, are you alright?”Mabilis na pinunasan ni Bliss ang luha sa kanyang mga pisngi at humugot ng malalim na hininga. Clearing her throat, she turned her head to look at her daughter and smiled. “Baby…”Inalalayan niya itong tumabi sa kanya ng upo. Hinaplos niya ang buhok nito at tinan
HINDI NIYA alam kung ano ang kanyang dapat na isagot ni Aiden. Rinig na rinig niya ang mabilis na pagtibok ng kanyang dibdib. She was lost for words. Gusto niyang tumawa at hintayin itong sabihin na nagbibiro lamang ito.But no. The sweats forming on his forehead, the veins on his neck, the trembling of his hands, and the way he chased his breath, she knew it wasn’t a joke at all. He was dead serious about it.Mahina siyang napailing. And with all her strength, she did her best to find her voice and said, “You can’t. You can’t love me.”Nanubig ang kanyang mga mata. Her hear is rejoicing but her mind is telling her this is not how it should be. Hindi dapat ganito ang kanyang nararamdaman para sa binata. She’s torn between being happy or regretting everything.Umiiling siya. But Aiden held her arm, making her look at him. He cupped her cheeks and wiped the tears away. “Hush now.”“Hindi mo ako pwedeng mahalin, Aiden.” Her voice is trembling. Napipiyok na siya ngunit pinapatibay niya an