Kabanata 06: Just One Month

“Kain ka nang marami, anak.” Nakangiting nagdagdag ng kanin si Marcella sa kanyang pinggan.

Saglit siyang tumigil sa pagsubo at tinignan ito. “Mommy, I’m full. I could even barely finish this.”

Tumingin din ang kanyang mommy sa kanya at sa ulam na niluto nito para sa kanya. Hilaw siyang ngumiti rito. “Dinamihan ko pa naman kasi gusto kong marami kang kainin.”

“I’m already full, mommy.” Hilaw siyang ngumiti rito. “I love the dishes but my tummy’s capacity can’t cater more.”

“I know,” sagot ng ina at matamis na ngumiti. “Akala ko ay heavy eater ka na ngayon. I forgot you’re on a diet.”

Bliss bit her lower lip. Hindi niya maintindihan ang biglang lungkot na nararamdaman. It was like something came into her and it suddenly made her sad. She looked at her mother in confusion and realized… maybe it was because her mother doesn’t know her much.

And the idea itself made her heart skip a beat… painfully. Agad siyang napaiwas ng tingin. Isa ito sa mga rason kung bakit medyo hindi siya komportable sa kanyang ina. Marami itong hindi alam tungkol sa kanya. She bet Marcella doesn’t even know her favorite color or favorite collection.

Hindi rin naman siya masisisi ang ina dahil hindi ito ang nag-alaga sa kanya ng ilang taon. Nilayo siya ng kanyang mga Lolo at Lola dahil sa ayaw ng mga it okay Marcella. She doesn’t want to, though. Ayaw niyang manirahan doon sa London dahil mas gusto niya rito sa Pinas. Ngunit wala man lang ginawa si Marcella para makuha siya, hindi na rin siya nagpumilit. And besides, she became successful with the help of her grandparents.

A flick of someone’s finger in front of her face dragged her out from her reverie. Wala sa sarili siyang napakurap at nilingon ang may-ari ng kamay. Bumungad sa kanya ang kanyang ina na mayroong pag-aalala ang mukha habang nakatingin sa kanya.

“You’re spacing out. Are you alright?” nag-aalalang tanong nito.

“I am fine, mom.” Tipid siyang ngumiti rito at humugot ng malalim na hininga. Kitang-kita niya mula sa gilid ng kanyang mga mata ang binatang tahimik lang na sumusubo ng pagkain. Wala itong imik kanina pa. “I was just… I don’t know. I really miss your cooking and I feel bad not to finish it all. I’m just really full. I’m even having a hard time finishing this food on my plate.”

Sa kanyang naging sagot at mahinang natawa ang ina. “Ano ka ba? Tapusin mo ang kung ano ang kaya mong tapusin. H’wag pilitin dahil baka mapano pa ang tiyan mo.”

Bliss nodded her head like a child. Muli siyang nagpatuloy sa pagsubo. Nagsalita rin ulit ang kanyang ina.

“Nga pala, matanong ko lang, anak. Bakit ba nagmamadali kang umalis non? You didn’t even wait for me to wake up,” anito.

Wala sa sarili siyang napasulyap sa gawi ni Aiden. At ganoon na lang ang pagkabog ng kanyang dibdib nang makitang nakatingin din ito sa kanya, tila ba’y naghihintay ng kanyang magiging sagot.

She bit her lower lip and forced a smile. “Grandmom called sick that morning. I can’t wait another hour to pass by so I immediately booked a flight to leave. I’m so sorry for not telling you sooner.”

Bumakas ang pag-aalala sa mga mata nito. “Kamusta ngayon ang Lola mo? Malubha ba ang sakit niya?”

Mahina siyang umiling dito. “She’s fine now.”

“Mabuti naman.” Napahinga ito ng maluwang na para bang laking pasalamat nito sa narinig. “At ano ka ba, Bliss. Ayos lang sa ‘kin ‘yon. Ang mahalaga ay nasa mabuting lagay na ang Lola mo.”

She nodded her head and continued eating. Muling tumahimik ang hapag. Naunang natapos si Aiden at tumayo. Sabay naman silang dalawa ng kanyang ina sa paglingon sa binata.

“Busog ka na ba, Hon?” tanong ng kanyang ina.

“Yeah,” he replied. “I’m heading back to my study room.”

Ni hindi man lang nito hinintay ang pagsagot ni Marcella. He just left without looking back. Cold. Ganyan ba talaga siya? Pinagkibit balikat nalang ni Bliss ‘yon at nagpatuloy sa pagkain.

Well, not her problem.

“Actually, I have something to tell you, anak…”

She lifted her gaze at her mother and frowned. “What is it?”

“I lied.”

“Huh?” Binaba niya ang hawak na kutsara at tinignan ito na mayroong pagtataka. Her head tilted a bit as she frowned. “What lie?”

“My upcoming marriage is going to be next month, not next week.”

And just like that, her lips parted. Napakurap-kurap siya habang nakatingin sa kanyang ina na ngayon ay maroon hilaw na ngiti sa labi. Bliss tilted her head and squinted her eyes. “What are you talking about? The invitation says it’s going to be next week.”

“That’s right. But I lied.” Hilaw itong ngumiti sa kanya. “I just really wanted you to be here, to spend this upcoming Christmas with me. Kahit ngayon lang sana, anak. Pagbigyan mo naman ako.”

“But, mom, I can’t do that. I have a business. My flight back to London will be in the next two weeks. I… I can’t stay here longer.”

“Why not?” Binaba rin ng kanyang ina ang hawak nitong kutsara at tumingin sa kanya. “Just give me a month to spend more time with you. Kasi ‘yon ang gusto kong mangyari bago ako maitali kay Aiden. I want you, me, and him, to spend more time together. Na sa tuwing uuwi ka ng Pinas ay may maiisip kang pamilya na uuwian. Mahirap ba ‘yon, anak?”

‘Oo mahirap, lalo na’t naghihintay sa pag-uwi ko ang anak ko.’ Mahinang bulong ng kanyang isipan.

Bliss looked away and heaved a very deep breath. “I can’t, mommy. I already made a promise to grandma. And besides, I and your husband don’t have to bond with each other. He’s not my father.”

Her last sentence obviously offended her mother. Umiwas ito ng tingin sa kanya at huli na para pagsisihan ang mga salitang lumabas sa kanyang bibig. She took a very deep breath and forced a smile.

“I am not saying he’s your father,” mahinang usal ni Marcella. “Ang gusto ko lang naman ay ang magkaroon kayo ng kaunting pagsasama. Dahil ‘yon ang gusto ko. Ikaw na lang ang pamilyang meron ako, Bliss. You’re my only daughter. And seeing you in a comfortable relationship with the man I’m going to marry means a lot to me. Ngunit hindi kita pipilitin kung ayaw mo.”

“Mom…”

“I’m full.” Tumayo ito at tipid na ngumiti sa kanya. “Matutulog na ako.”

Hindi pa man siya nakakapagsalita at tumalikod na ito, halatang nasaktan sa kanyang mga naging sagot. Wala sa sarili siyang napatayo at humugot ng malalim na hininga.

“Fine,” she said and bit her lower lip. “I’ll give us a month.”

Tumigil sa paglalakad ang kanyang ina at nilingon siya. “Really?”

“Just a month,” Bliss repeated. “I still have a lot of things to do in my hometown and I don’t think—”

Hindi na niya natapos ang sasabihin nang biglang lumundag ang kanyang ina palapit sa kanya at niyakap siya ng sobrang higpit. “Thank you so much, anak!”

She bit her lower lip and sighed before she answered her mother’s hug. “Anything for you, mom. Just one month.”

Kumalas ito sa yakap at hinawakan siya sa pisngi. “And I am going to make sure that one month is going to be worth it!”

I hope so…