CHAPTER 3

Nanuyo ang lalamunan ko at napatitig ako kay Sean. Nakakunot pa rin ang noo niya at hinihintay ang sasabihin ko.

Hindi ko alam ang dapat kong gawin dahil natatakot ako na baka may masabi ako na kahit anong impormasyon tungkol kay Zarrie at maging dahilan iyon para malaman ni Sean ang totoo. Parang mahihimatay na ako sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"Zaffi babe! Bakit parang nakakita ka ng multo diyan?" tanong ni Lav na nagpabalik sa 'kin sa ulirat. Hindi ko man lang napansin na nakatayo na pala siya sa tabi ko.

"Mama-Ninang!" sigaw ni Zarrie kaya napatingin si Lav sa direksyon niya.

"Nandiyan ka pa la Zar— What the fvck! Sean?" gulat na mura ni Lav nang makita ang lalaking nakatayo sa tabi ng anak ko. 

Nalipat ang atensyon ni Sean kay Lav samantalang nagtakip naman ng tenga si Zarrie dahil bilin ko iyon sa kaniya tuwing makakarinig ng mura.

"Long time no see, Akeisha," walang emosyong sabi ni Sean pero imbis na pansinin ay sa 'kin humarap si Lav.

Pinanlakihan niya ako ng mata. "The heck! Ikaw ba nagdala sa kaniya dito?" mahinang tanong niya.

"I don't, I will explain later. Tulungan mo muna akong i-alis si Zarrie dito," mahina at kinakabahang sabi ko at agad naman siyang tumango.

"Gagi! Sige, ako na bahala," mabilis na sabi niya at hinarap si Sean.

Palihim kong sinenyasan si Zarrie na lumapit siya sa 'kin at kahit naguguluhan ay agad niya naman akong sinunod.

Magkaharap at nag-uusap na ngayon sina Sean at Lav kaya agad kong kinuha ang susi ko na nahulog sa lapag, mabilis kong hinawakan sa palapulsuhan niya si Zarrie at maingat na hinila palabas.

"Mama, what's wrong?" nagtatakang tanong niya nang makasakay kami sa kotse pero ngumiti lang ako.

"Nothing," pilit na ngiting sabi ko at nagpapasalamat akong hindi na siya nagtanong pa dahil hindi pa rin nawawala sa sistema ko ang takot at kaba.

Mabuti na lang talaga at wala akong sakit sa puso dahil baka inatake na ako dahil sa gulat sa nangyari kanina. Sobrang biglaan ang nangyari at sinisisi ko ang sarili ko dahil matagal ko na dapat pinaghandaan ang ganoong sitwasyon.

Mag aalas-otso na ng gabi nang matapos kami mag-usap ni Lav at ang sabi niya ay hindi naman na raw nagtanong si Sean ng tungkol kay Zarrie o ng tungkol sa 'kin, nagpunta lang daw si Sean doon para personal na makipag-deal kay Lav tungkol sa bridal gown. Hindi pa raw pumapayag si Lav at ang tanging sinagot niya lang ay pag-iisipan niya muna.

Mukhang hindi naman ako natatandaan ni Sean kaya parang nabunutan ako ng tinik. Kung sa bagay, sino nga ba naman ako para hindi niya kalimutan? Isa lang naman ako sa mga naka-one night stand niya. Napangiti ako ng mapait dahil sa naisip.

Kasalukuyan kong sinusuklay ang buhok ni Zarrie habang nanonood siya ng cartoons sa laptop ko. Na-perfect niya kasi ang 10 item quiz nila kaya pinayagan ko ng manood.

"Mama, are you proud of me?" biglang tanong ni Zarrie. Nagtaka ako pero mabilis din naman akong ngumiti sa kaniya.

"Of course! I'm so proud of you!" mabilis na sagot ko kaya napahagikgik siya.

"Yay! I love you, Mama!" tuwang-tuwa na sabi niya at mabilis na yumakap sa 'kin kaya natawa ako. 

"Don't worry, Mama. I promise I will study harder to make you feel more proud, and to be able to meet...Papa" bakas sa boses niya ang lungkot sa huling sinabi dahilan para matigilan ako at gulat akong napakalas sa yakapan naming dalawa.

"D-do you really want to be with h-him?" Nabasag ang boses ko kaya agad na nanlaki ang mata niya at napatakip siya sa kaniyang bibig.

"No! Mama. I d-didn't mean it!" Namula ang ilong at pisngi niya senyales na anumang segundo ay iiyak na siya.

Napayuko si Zarrie at napa-iwas ako ng tingin dahil ramdam ko ang pag-uulap ng nga mata ko. 

Naaawa ako sa anak ko dahil lumaki siya ng walang ama dahil ipinagkait ko iyon sa kaniya at sa tingin ko sobrang sama kong ina kahit na ang gusto ko lang naman ay ang ilayo siya sa kahit anumang bagay na pwedeng makapanakit sa kaniya.

Ngayon na lang ulit nabanggit ni Zarrie ang tungkol sa papa niya dahil mag-aapat na taong gulang palang siya noong huling itinanong niya ang tungkol dito at ang sinabi ko lang ay nagtratrabaho ang papa niya sa ibang bansa kaya hindi niya pa pwedeng makasama at pag malaki na siya ay pwede na.

Wala na ang lolo niya para tumayo bilang pangalawang ama niya at wala rin akong lalaking kapatid na pwede niyang tawaging tito at isa pa bihira niya pang makasama ang lola at tita Mae niya. Hindi ko alam kung gaano kahirap iyon para kay Zarrie.

Narinig ko ang mahinang paghikbi niya kaya nataranta ako at mabilis ko siyang niyakap at pinatahan. "Shhh... Baby. It's okay, stop crying na."

"I'm sorry, Mama. I want to be with you forever." Lumakas ang pag-iyak niya. "I just really want to know what my father looks like."

Mas lalo akong nakaramdam ng konsensya. Masakit para sa 'kin na makitang nagkakaganito ang anak ko, parang unti-unting dinudurog ang puso ko.

"Soon, Baby... You'll meet him soon," pilit na ngiting sabi ko at pinunasan ko ang pisngi niya.

"Really?" Punong-puno ng pag-asa ang mga mata niya.

"Of course! Now, fix yourself and sleep na para pretty ka kapag nagkaharap kayo," pang-uuto ko at agad na lumiwanag ang mukha niya at niyakap ako ng mahigit.

"Thank you, Mama!" masayang sabi niya.

"Anything for you, Baby," sinsero at emosyonal na sabi ko.

"Yay! You're the best!" Walang pagsidlan ang katuwaan sa mga mata ni Zarrie. Lagi ko naman siyang nakikitang tumatawa pero iba itong kasiyahan niya ngayon.

"Ahm, Mama? Do you remember the guy earlier?" Bigla akong napalunok pero hindi ko pinahalata iyon kay Zarrie.

"Hmm, what's about him?" Pinilit ko magboses normal.

"He's so kind, I want Papa to be like him," mahinang sabi niya, sapat lang para marinig ko.

Humigpit ang pagkakayakap ko sa kaniya at naramdaman ko ang pagtulo ng luhang kanina ko pa pinipigilan. Kung alam mo lang Zarrie... You already met your father.

Sobrang bata pa ni Zarrie at hindi niya deserve ang lumaki ng walang ama dahil alam ko kung gaano kasakit iyon pero hindi ko rin kayang makita siyang masaktan kapag ipinagtabuyan lang siya ni Sean.

Ilang oras din akong nakatitig lang sa kawalan at iniisip kung ano ang dapat kong gawin. Mahimbing na ang tulog ni Zarrie at di 'ko maiwasang maging emosyonal tuwing naiisip ang mga sinabi niya kanina.

Sobra-sobra na ang pangungulila ni Zarrie sa ama niya, oras na siguro para makilala niya si Sean. Naisip kong mas mabuti ng sumugal ako kaysa magsisi sa bandang huli.

Gagawin ko ang lahat para sa ikasasaya ng anak ko.

Isang oras– hindi, kahit ilang minuto lang ang hihingin ko kay Sean, ang importante ay makita at maka-usap siya ni Zarrie. Kung hindi man siya pumayag at tatanggihan niya ang anak ko, wala akong magagawa kundi ang ilayo at tuluyan ng itagao si Zarrie mula sa kaniya.

Kinabukasan ay hindi nawala sa labi ni Zarrie ang ngiti, daig niya pa ang nanalo sa lotto. Hinatid ko na siya sa school niya at maaga akong pumasok sa trabaho ko.

Mabilis na hinanap ng mata ko ang taong gusto kong makita at maka-usap, kahit kinakabahan ay halos manlumo ako nang sabihin nila Marga na hindi raw pupunta dito ang bago naming CEO.

"Bakit daw?" kunot-noong tanong ko pero nagkibit balikat lang sila.

"I don't know either. Saan ka nga pala pumunta kahapon? para kang bulang naglaho, hahaha!" Tumawa si Louise pero ngumiti lang ako ng pilit.

"May emergency lang."

"Ah, gags! 'yung lasing nga pa lang guest kahapon ay nademanda na," anunsyo ni Marga at marami pa silang sinasabi pero 'di ko maintindihan dahil walang pumapasok sa utak ko sa mga oras na ito. 

Kung pwede ko lang hingiin ang address ni Sean ay ginawa ko na. Kinakabahan at natatakot ako pero mas nananaig sa 'kin ang kagustuhang maka-usap siya.

I want to make Zarrie happy and at the same time keep her away from things that can hurt her. Kung hindi man ako paniwalaan ni Sean, hindi ko siya pipilitin at aalis na lang kami ni Zarrie dito sa Bulacan para tuluyang makalayo mula sa kaniya. Prevention is better than cure, iyan naman ang katuwiran ko simula pa noon kaya nga itinago ko si Zarrie kay Sean.

Halos buong araw akong wala sa sarili at bumalik lang ako sa katinuan nang biglang huminto sa entrance ng hotel ang isang yellow BMW car.

A sophisticated woman came out from there. She's wearing a cocktail chic dress and a high heels. Sobrang ganda niya at siya iyong tipo ng babaeng, isang tingin mo pa lang alam mo ng mayaman.

Kahit natataranta ay mabilis namin siyang sinalubong. Bakas sa mukha niya na napilitan lang siyang pumunta dito. Siya ang unica hija ng owner nitong Hera hotel, si Brianne Sivenore.

Naiiritang mukha ang ibinungad niya sa amin. "Good afternoon, Ma'am." Bahagya naming iniyuko ang mga ulo namin.

"Walang good sa afternoon," inis na sabi nito at napa-irap. Minsan lang siya pumupunta dito at palaging biglaan, katulad ngayon na hindi man lang kami na-inform.

"Talagang walang good sa afternoon, pag siya ang kaharap, tsk!" bulong ni Marga kaya bahagya siyang kinurot ni Louise.

"Gags! Quiet ka na lang diyan," natatawa ring bulong nito.

Kilala bilang spoiled brat si Brianne sa buong Bulacan, bukod kasi na siya ang magiging tagapagmana nitong Hera Hotel, ang lolo niya rin ang Gobernador dito sa Bulacan.

Walang lingon-lingon siyang dumiretso at naupo sa lounge sofa chair. Ipinagkrus niya ang mga paa niya at humalukipkip.

"I want you to prepare for the engagement ceremony to be held here at the hotel tomorrow." walang ganang anunsyo niya kaya napaawang ang labi namin.

Hindi sapat ang isang araw para paghandaan iyon lalo na't sa ugali ni Brianne ay hindi siya papayag na hindi magarbo ang mga dekorasyon, idagdag pa na alas-kwatro na ng hapon.

"Tomorrow po, Ma'am?" gulat na tanong ng hotel manager at agad siyang nakatanggap ng irap mula kay Ma'am Brianne.

"Hindi ko na inuulit ang mga sinasabi ko," malditang sabi nito, kaya walang nagawa ang manager at napipilitang tumango na lang.

"Ayokong ma-disappoint ang fiance ko kaya pagbutihin niyo ang mga trabaho ninyo, lalo na't siya na ang bagong CEO ng hotel na ito."

Umugong ang bulungan ng mga hotel staffs at halos hindi naman ako makapaniwala sa narinig. 

Kung ang bagong CEO ang fiance niya, ibig sabihin siya ang magiging bride-to-be ni S-sean?