Chapter 2

Tumingin sila sa kakarating lang na matanda, si Senyora Rosario.

Simula noong namatay ang matandang Lazaro, ang Lolo nilang si Senyora Rosario na ang kumontrol sa lahat. Lahat ng desisyon ng angkan lalo na pagdating sa negosyo ay dapat munang dumaan sa kanya. Maraming may gustong mawala ang matanda ngunit animo’y isa itong masamang damo, malakas pa at alam na alam pa ang nangyayari sa paligid niya kaya marami ring takot na kalabanin siya. Wala pa ni isa ang nagtagumpay na pagbagsakin ito dahil alam nila kung kakalabanin nila ito, sila lang din ang mapapahamak.

“Lola…” bati ng mga apo nitong nakalinya na kasama ang kanilang mga pamilya.

“Lola, si Frederick. Mukhang bibigyan ka pa ng pekeng designer bag,” si Anna ang nagsalita na may kaba sa d****b. Tumingin siya kay Frederick nang hawakan nito ang kamay niya.

Kumunot naman ang noo ng matanda at nagtataka sa sinabi ng kanyang apo na si Anna. 

“Lola, don’t believe them. Alam mo namang hindi kita bibigyan ng mga cheap na bagay,” mabilis na saad ni Frederick, pinipigilang ipakita sa mga tao ang labis na kaba. Sa oras na malaman ng kanyang Lola niya na totoo ang sinasabi nina Esteban at Anna, tiyak na magagalit ito. 

“Sinong nagsabi niyan?” tanong ng matanda. 

Tinuro naman ng iilan si Esteban na seryoso lang na nakatingin sa matanda. Malakas ang loob niyang tama siya at papanigan siya ng matanda. Ito rin ang sa tingin niyang dahilan para matanggap siya ng pamilya. Ganoon din si Anna, umaasa siya na kung totoo man ang sinabi ng asawa niya at mapaniwala ang kanyang Lola, tatanggapin na nila si Esteban.

Kahit naman sa loob ng tatlong taon nilang kasal sa papel at pagsasama, may pake pa rin naman siya sa asawa. Hindi niya lang pinapakita.

“Totoo ba?” seryosong tanong ng matanda kay Esteban habang nakatingin ito sa kanya, dahan-dahan namang tumango si Esteban. “Let me see,” saad ng matanda at kinuha ang bag.

Kinabahan na si Frederick dahil kumunot ang noo ng kanyang Lola habang sinusuri ng mabuti ang regalong dala niya. Nagdadasal na rin sa kanyang isipan si Anna na sana totoo nga ang sinabi ni Esteban. Lumingon siya sa asawa na ngayo’y wala namang nababakas na kaba sa mukha na siyang ipinagtaka ni Anna.

‘Totoo ba talagang may alam siya?’ tanong nito sa kanyang isipan.

“What are you talking about? This is real.” Natahimik ang lahat at tanging pagsinghap ang narinig mula sa kanila. Nagulat naman si Esteban sa narinig mula sa matanda. “Sinisiraan mo ba ang aking apo? Anong karapatan mong gawin iyon! Isa ka lang sampid sa pamilyang ito...”

“L-lola, tingnan niyo po nang mabuti. Sigurado akong hindi ito totoo---”

“Are you saying that I am too old? Hindi pa ako bulag para hindi ko malaman ang totoo sa imitation.”

“P-pero…”

“Wala ka talagang kwenta!” Humarap siya kay Anna nang sumigaw ito. “Akala ko pa naman may maibubuga ka kahit simpleng bagay lang, pinapahiya mo lang ako at ang pinsan ko!” Hinampas niya si Esteban na ininda lang din ang sakit ng palad ni Anna.

Palihim na ngumisi si Frederick dahil sa nasaksihan ngunit siya rin ay nagtataka kung bakit iyon ang nakita ng kanyang Lola. Malabo na nga ba ang mata nito o iniligtas lang siya mula sa kahihiyan?

“Mag-sorry ka kay Frederick. Wala kang karapatang ipahiya ang kahit sino sa pamilya ko dahil isa ka lang b****a rito,” saad ng matanda.

Hindi na siya nasaktan sa sinabi nito dahil sanay naman siya ngunit nakaramdam siya ng kirot nang makitang tumulo ang luha ng kanyang asawa na si Anna. “N-nakakahiya ka…” Gusto niyang yakapin ang asawa ngunit umatras ito.

“S-sorry…nagkamali ako.” Umiling si Anna nang lumapit si Esteban sa kanya.

“Kay Frederick ka mag-sorry,” mariing saad ni Anna.

Labag man sa loob ni Esteban ang nangyari, lumingon siya kay Frederick na ngayo’y nakangisi na sa kanya. Tumingin siya sa matanda na walang emosyong nakatingin din sa kanya. Alam niyang nagsisinungaling lang ang matanda. Kung dahil sa katandaan o kalabuan ng mata kung bakit niya iyon nasabi, naiintindihan niya ngunit kung ginawa ng matanda iyon para sa apo niya, siguro nga hindi niya na dapat ipagsiksikan ang sarili na magustuhan ng pamilya ni Anna. 

Dahan-dahan siyang lumapit kay Frederick. 

“Sa tingin mo ba kakampihan ka ng Lola ko? Huwag ka ng umasa dahil sampid at b****a ka lang dito na dapat nang itapon,” bulong ni Frederick sa kanya.

“Pasalamat ka, mahal ka ng Lola mo.” Nagulat si Frederick sa ibinulong ni Esteban. “Kasi kung hindi, baka sa labas ka na rin pinag-pipyestahan ng mga bangaw at lamok.” 

Lumunok si Frederick. Hindi niya akalain na masasabi iyon ni Esteban na isang b****a lang sa kanyang paningin. Mas lalo siyang nainis sa binata at mas lalong lumala ang kagustuhan nitong patalsikin si Esteban mula sa kanilang pamilya.

“I’m sorry, Frederick. Hindi na mauulit,” seryosong saad ni Esteban sa kanya.

Bumalik siya sa pwesto kung nasaan si Anna. “Sampalin mo na ako,” sabi niya sa asawa.

“Huwag ka nang umasa na magugustuhan ka ng pamilya ko, Esteban. Dahil sa mata nila at sa mata ko, isa ka lang b****a na dapat linisin balang araw. Don’t worry, hindi naman tayo magtatagal pa lalo dahil mawawalang bisa na rin ang kasal natin,” mahabang sabi ni Anna.

“Anna…” Huminto si Anna sa pagtawag ni Esteban sa kanya, “alam mong ikaw lang ang mayroon ako. Ikaw lang magpapabago sa akin,” dagdag niya pa. 

Umiwas ng tingin si Anna sa asawa, pinilit niyang huwag maluha dahil sa sinabi ng asawa niya.

Simula pa naman noon, sinabi na ng kanyang Lolo at Ama niya na huwag maliitin si Esteban at siya lang ang magpapabago sa binata ngunit wala naman siyang alam kung sa paanong paraan iyon. Kinasal siya sa lalaking hindi niya kilala ng lubusan. Kahit gaano man niya kagustong hiwalayan ito ay hindi niya magawa dahil iyon ang huling habilin sa kanya ng kanyang Lolo.

“Senyora! May nagpadala ng regalo!” habol hiningang sigaw ng isang lalaki, agad naman napunta ang atensyon ng lahat doon maliban kay Esteban na tahimik lang na nakaupo sa mesa.

“Kanino galing?”

“Montecillo raw po.” Bakas sa mukha ng lalaki ang pagtataka at ng iilan nang marinig ang pangalang iyon. Hindi nila mawari kung bakit magpapadala ang Montecillo ng regalo gayong hindi naman nila ito kasosyo sa kumpanya. 

Lumingon naman si Anna kay Esteban na wala pa ring reaksyon nang narinig niya ang pangalang Montecillo. Naalala niya ang sinabi ng kanyang Lolo. May koneksyon si Esteban sa mga Montecillo ngunit bakit wala man lang itong sinasabi? Si Anna lang ang nakakaalam ng bagay na iyon. 

“Montecillo.” Napahinto si Esteban at dahan-dahang umangat ang ulo para tingnan kung tama ba ang narinig niya mula sa asawa. “Kilala mo ba ang mga Montecillo?” dagdag na tanong nito.

Kinabahan si Esteban sa biglaang pagtatanong ng kaniyang asawa ngunit hindi niya ito pinahalata. “Narinig ko lamang ang pangalan sa tabi-tabi ngunit hindi ko kilala. Bakit?” 

Napailing si Anna.

‘Sinungaling,’ sa isip nito.