Sebastian (POV)
Sobrang saya ni Marina kay Anthony habang nag wiwisikan sila ng tubig sa ilog. May angkin ganda din siya nang matanggal ang salamin sa mata niya ngunit mataba nga lang at narinig kong babs pa ang tawag ni Anthony kay Marina. Nakakatawa nga lang ngunit hindi ko pinahalata kay Sofia na madalas ang pagsulyap ko sa kanila.Bagay naman silang dalawa at wala din akong pakialam kung may relasyon ang dalawa.
Nauna ng umuwe ang dalawa at sumunod na lang kami ni Sofia pero naunahan ulit namin sila. Ikaw ba namang may baboy kang nakasakay sa kabayo at dahil sa bigat ay hindi makatakbo ng maayos yung kabayo.Kahit kailan talaga ang baboy niyang kumain at matakaw pa din hanggang ngayon. Kaya hindi pumapayat dahil sa katakawan niyang kumain.Umakyat muna ko sa aking kuwarto para makapagpahinga ng konti at iniwan ko muna sa ibaba si Sofia kasama sina lolo at lola.Pagbukas ko ng pintuan ay may narinig akong kumakanta, hindi ko siya gaanong marinig kaya nagtungo ako sa bintana dahil may terrace din ito na katabi din ng kay Marina. Mas lalo kong pinakinggan ito at narinig ang bawat linya ng kaniyang kanta ay kuhang kuha. Mahusay din pala itong kumanta kahit na isa itong baboy na nerd. Tsk!Baboy na nerd ang bansag ko sa kaniya kapag ako lang mag isa, pero kapag nandiyan sina lolo at lola ay Marina.
Wala na akong marinig na kumakanta kaya naupo muna ako sa aking tambayan at dinama ang ihip ng hangin sa aking balat.
Napalingon ako sa may kabilang terrace at nandoon si baboy na nerd. Kumunot ang aking noo dahil nakatitig ito sa akin kaya pumasok siya ulit sa loob ng kaniyang kuwarto.
Fuck, she's fucking nerd na baboy at kapag nalaman kong may gusto siya sa akin ay malilintikan talaga siya.
Pumasok akong muli sa loob ng kuwarto pero narito na sa loob na ng aking kuwarto si Sofia."Are you bored honey?" Tanong ni Sofia.
"Yeah!"
"You want this" sabay bulong nito sa akin. Napangiti niya ko dahil lang doon. Nag umpisa na nga kaming umungol sa loob ng aking kuwarto habang sabay naming pinagsasaluhan ligaya.
Marina (POV)
Nagulat na lang ako ng makita ko si Sebastian sa may terrace dahil magkatapat lang ang terrace namin. Magkatabi lang ang kuwarto ko sa kuwarto niya.Pumasok muli ako sa loob ng kuwarto dahil sa masama ang tingin ni Sebastian sa akin. Aba! malay ko bang naroon siya.
Pumasok na ko sa banyo para makaligo na at mamaya ay magpapahinga na para sa simpleng dinner na gaganapin para mamaya.
Namili ako ng susuotin ko ngunit wala akong magustuhan dahil hindi ko bagay magsuot ng pang sosyal na damit.Pinili kong suotin ang kupas na jeans at buti sumakto ito sa akin. Isang white t-shirt din ang ibinagay ko sa kupas na jeans at sinuot ko ang flat sandals dahil kapag takong ang sinuot ko ay pagtawanan akong takong na baboy.
Lumabas na ko ng kuwarto at eksaktong paglabas naman nila Sebastian at Sofia. Tumingin sila sa akin. Taas baba niya kong tinignan at tinaasan pa ko ng isa niyang kilay.
"Cheap!" sabay iling ng kan'yang ulo ni Sebastian.
Pinauna ko na silang bumaba at sumunod na lang ako sa kanila.
Gaya ng sabi nila ay simpleng handaan lang talaga ang meron. Konting salo salo at mga haciendero at haciendera lang ang narito. Wala akong pakialam kung ano ang sabihin ni Sofia sa akin basta ako walang tinatapakang tao. Ganito naman ang mga tao sa akin, bully dito bully doon. Pero may mga kaibigan naman akong tunay, Sina kuya Anthony, Ashley na matagal ko ng kaibigan at si kuya Nathan. Simula noong nagtapos siya ng secondary ay hindi ko na siya muling nakita pa. ................ Two months later.Natapos din ang dalawang buwang bakasyon at nakapag enroll na din ako sa Sebastian Collage. Dito ako gustong pag aralin nila lolo at lola dahil may madical course naman sa Sebastian College."Ganda ng suot mo anak ha!" sabi ni inay.
"Salamat po inay, pagbubutihin ko po ang pag aaral ko para sa inyo ni itay."
"Okay anak pagpalain ka ng diyos at mag iingat ka palagi," ngiting sabi nito.
"Opo inay, paalam po inay itay." Humalik muna ako sa pisngi nila bago ako papasok ng school.
Nakisakay ako sa tricyckle nila mang tonyo na ama ni Anthony. Umalis na din si Anthony dito sa hacienda para tapusin ang pag aaral niya sa ibang eskwelahan. Isang taon na naman siyang mawawala dito kaya't mamimiss ko na naman siya. Wala na akong natirang kaibigan dito lahat sila ay umalis dito para sa Manila nila ipagpatuloy ang pag aaral nila.Narito na ko sa harapan ng gate ng Sebastian College, hindi din papahuli ang eskwelahang ito dahil sa isa rin itong sikat na paaralan at puro mayayaman lang ang pumapasok dito. Bawat studyante ay napapatingin sa gawi ko. Taas noo na lang akong pumasok sa loob ng eskuwelahan ngunit may naririnig akong bubuyog sa paligid ko. Hinayaan ko na lang sila kung ano ang sabihin nila sa akin. Alam ko sa sarili ko na mataba ako. Eh ano naman ngayon sa kanila, masarap kaya kumain.
Pumasok na ko sa kabilang building dahil naroon ang aking magiging room.
Grabe ang taas ng building. Punuan palagi ang laman ng elevator. Iyong iba masama ang tingin sa akin at may nagsabi pang bawal ako doon sumakay at baka daw bumigay. Hindi ko na lang iyon pinansin dahil ayaw kong masira ang unang araw ko. Manhid na kaya ako sa mga ganiyang salita na binabato nila sa akin.
Malilate na talaga ako at kailangan lakarin na lang ang hagdan patungo sa 4th floor. Paakyat pa lang ako ng hagdan nang may bumangga sa akin kaya liningon ko siya. Isang payat na babae ang habol hininga na may malaking salamin ito sa kanyanhg mata kagaya ko kaya nagkatinginan na lang kaming dalawa.
Pareho din kami ng uniporme at sabay na nagsalita. Kaya nagtawanan na lang kaming pareho.Pareho kaming freshman at magkaklase din kaming dalawa.Sabay na kaming pumasok sa loob ng silid aralan at hiningal kaming pareho dahil nasa 4th floor ang room namin at nasa dulo pa. Napatingin tuloy ang ibang kaklase namin at 1 minute na lang talaga ay late na kami.
Salamat na lang sa diyos dahil wala pa kaming Professor. Sa likurang bahagi kami naupo ni Lexie. Siya yung payat na nakabangga sa akin kanina.Nag bell na tanda na mag uumpisa na ang klase at pumasok na ang Professor namin. Nagulat na lang ako dahil si Sebastian ang magiging Prof namin. Hindi ko alam ito.Kinikilig naman yung ibang kaklase ko pero ako wala lang. Kinabahan ako dahil hindi ito ang inaasahan ko.Diniscuss niya lang naman kung ano mga rules and regulation niya at konting paliwanag na din sa mga subjects namin. Buti na lang at hindi nagbigay ng assignment. Pero very easy lang naman yun para sa akin.
"Marina sabay na tayong maglunch," sabi ni Lexie.
"Sige," sagot ko naman.Siya lang ang naging unang kaibigan ko dito. Bagay daw kaming magsamang dalawa, siya daw si buto buto at ako si taba. Haist! mga tao talaga walang magawa.
Lunch time na at nagtungo kami sa canteen para kumain. Center of attraction kaming dalawa ni Lexie. Pero diretso lang ang tingin naming dalawa.
"Ang ganda natin noh Lexie," nakangiting sabi ko.
"Oo nga. Sikat na tayo at ganun lang kadali," sagot nito.
"Hayaan mo na lang sila, mapapagod din yang mga yan."
Nag-order kami agad ng aming makakain. Ang iba'y sumingit pa.
Nakakainis din minsan dahil kung alam nilang hindi ka palaban, tratratuhin ka na lang na walang kwentang tao."Okay lang yan friend," sabi nito nang mahalata niya siguro ang pagkainis ko."Kaya ko pa naman magtimpi mg galit eh pero napajawalang modo naman. Parang hindi nag-aaral," inis na sabi ko.
"Kung ako sayo mag gym ka para pumayat ka. Ipaenroll kita kay kuya Nathan."
"Nathan? Sinong Nathan?" Ulit kong tanong.
"Si kuya Nathan, dito siya dati nag aaral noon kaso Sa America siya nag aral pagtuntong ng kolehiyo."
"Nathan Villafuerte ba ang tinutukoy mong kuya mo?"
"Oo siya nga, bakit mo kilaka ang kuya ko?"
"Ah kaibigan ko lang siya dati eh. Siya ang nagpapasakay sa akin dati sa tuwing papasok ako ng school. Kung matiyambahan naman niya ko sa pag uwe, hinahatid na lang niya ko pauwe sa hacienda," paliwanag ko.
"Hacienda? Iisa lang ang hacienda dito sa atin ha, ibig bang sabihin kina Don Lucio at Donya Fermina ka nakatira?" Tumango ako. "Edi araw araw mo ding nakikita si sir Sebastian doon sa mansion kung doon ka nakatira."
"Oo, ganoon na nga. Araw araw ko din siyang makikita dito sa school."
"Ayaw mo iyon, araw araw mong makikita ang guwapong si sir Sebastian," kinikilig na sabi niya.
"Guwapo nga pero sobrang pangit naman ng ugali at mayabang pa," singhal ko.
"Marina, pinapatawag ka ni sir Sebastian sa office niya." sabi ng isa kong kaklase. "Bakit daw?""Hindi ko alam basta pumunta ka na lang daw doon."Uwian na namin pero pinapatawag pa ako, ano naman kaya ang ipag uutos nun, anas ko.Bitbit ko ang bag na bigay sa akin ni lola Fermina, lahat ng gamit ko ay siya ang nagbigay. Kailangan ko na talagang magpapayat para hindi ako palaging napapagod sa paglalakad, ang layo pa naman ng office ni sir Sebastian. Sir na pala ang tawag ko sa kaniya dahil siya ang aming Prof. Pero panay utos niya sa akin kaya ako nabubuwisit. Pagod na ko maghapon sa klase tapos uutusan na naman niya ko. Ano ako PA niya sabi ng isip ko.Fifteen minutes ang tinagal ko sa paglalakad makarating lang sa kaniyang office. Halos pumutok na ang suot kong uniporme dahil sa hapit nito sa akin. Nag aalat na din ang pawis ko sa sobrang pagod sa paglalakad.Kinuha ko muna ang panyo para punasan ang pawis sa mukha. Naging pawisin na ko ngayon dahil nananaba na naman ako. Hindi k
Pumasok ako sa loob ng aking silid na mabigat ang pakiramdam ko. Tila naninikip itong dibdib ko dahil sa mga sinabi ni lola. Namamaalam na kaya si lola kaya ganun na lang ang mga sinasabi niya, sa loob loob ko.Isang linggo na ang nakalipasHindi na kami sabay sabay na kumakain dahil madalas na wala si Sebastian dito sa mansion, palagi itong wala at kami lang ni lolo ang magakasalo sa hapag kainan. Si lola ay sa silid na din ito kumakain.Madalas na akong hindi kumakain ng marami dahil goal ko na talaga ang magpapayat. Napansin naman iyon ni lolo dahil sa kaunti lang ang nababawas na pagkain sa hapag.Tuluyan ng bumagsak ang katawan ni lola at namayat na ito ng husto na ikinabahala naman ni lolo. Nagiging matamlay na din ito dahil sa nakikitang nahihirapan sa kalagayan ng kaniyang minamahal na asawa.Ilang araw na lang at kaarawan na ni Sebastian. Sana maabutan pa ni lola ang kaniyang kaarawan. Pero ako ay dalawang buwan pa bago ang kaara
Nagpunta agad ako sa sementeryo upang dalawin ang puntod nila lolo at lola ng matapos ang klase namin. Pero hindi ko inaasahang makita si Sebastian dahil nandirito din siya. Una kong tinungo ang puntod ni lola dahil naroon si Sebastian sa puntod ng kaniyang lolo. Tumingin sa akin si Sebastian na malungkot ang kaniyang mga mata. May bahid pang mga luha sa kaniyang mga mata dahil galing ito sa pag iyak.Nanatiling tahimik ang pagdalaw namin sa kanilang mga puntod at ni isa walang gustong magsalita sa amin. "Tama bang naririto ka pa at kailangan pang manatili ka pa sa bahay ngayong alam mong wala na sina lolo at lola na masasandalan mo," madiing sabi niya.Yun ang mga katagang binigkas ni Sebastian sa akin ngunit hindi ko ito pinansin bagkus ay naaawa lang ako sa kaniya dahil wala na itong katuwang sa buhay. Tanging nag iisa na lang ito sa Monteclaro clan. Ang kwento sa akin ni lola ay may kapatid daw na babae si lolo ngunit matagal na itong nawawala. Pinahanap nila kahit saang parte
Simula ng malaman naming dalawa ni Sebastian ang huling habilin nila lolo at lola parang mas lalo lang itong naging galit sa akin halos araw araw na niya akong inaaway dito sa loob ng mansion minsan pinapahiya niya na din ako sa eskwelahan. Ano ba dapat ang mararamdaman ko ngayong sa umpisa pa lang ay parang gusto ko ng sumuko at umalis na lang pero hindi iyon hahayaan ni Sebastian na aalis ako hanggat hindi pa ko naikakasal sa kaniya na hanggat hindi pa nakapangalan sa kaniya ang mga ari arian ng mga Monteclaro clan."Hey wake up." Boses iyon na galit na si Sebastian. "B-Bakit?" pautal kong tanong sa kaniya. Biglang kumunot ang kaniyang noo pagkatanong ko sa kaniya habang nakaupo sa kama dahil kababangon ko lang at nakatakip pa lang ang kumot hanggang beywang ko.Bigla na lang niya ako hinila hanggang sa napasubsob na lang ako sa sahig kaya napahawak na lang ako sa nananakit kong katawan. Inangat ko ang ulo ko at tumingin sa kaniya habang ang mata nito ay nanlilisik sa galit. Luma
Naikwento na lahat ni ate Ana kung ano ang sumunod na nangyari pagkatapos kong mawalan ng malay at sinugod naman ako agad ni Sebastian sa hospital. Pagkatapos ng isang araw na pananatili doon ay inuwe din ako agad ni Sebastian para dito na lang daw niya ko bantayan. Nag aalala din pala sa akin si Sebastian, akala ko wala ng pagbabago sa ugali niya ngunit heto siya ngayon, siya pa ang nagbantay sa akin mag damag kaya pala naabutan ko siyang natutulog sa sofa pag kagising ko. May ngiti sa labi ko habang iniisip ko ang mga bagay na ginawa niya sa akin. Nakaramdam ako ng tuwa sa puso ko subalit hindi ko pa alam kung hanggang saan patutungo ang ganitong nararamdaman ko para sa kaniya. ...............Kinabukasan habang naghahanda ako sa pagpasok sa eskwelahan, nasa may labas na ko ng mansion at inaayos ang gamit ngunit hindi ko inaasahang may humintong sasakyan sa may harapan ko kaya napatingin na lang ako dito. Bago ito sa paningin ko hindi ko kilala kung sino ang sakay nito sa loob. Sa
Nang matapos na kaming kumain, nagpaalam muna si Seb sa akin na pupunta itong comfort room. Balak ko din sana mag cr kaso ayaw ko siyang kasabay na magtungo roon kaya pinauna ko na lang ito. Maya't-maya ay sumunod din ako pero pinatigil lang ako ng isang lalaking waiter. "Anong bawal kuya? Bawal po bang pumasok?" Nagtatakang tanong ko."Iyon po kasi ang utos ma'am," magalang na sagot nito. Mabigat na hininga ang ang pagsang-ayon ko. Ang sakit na ng aking pantog at hindi ko na kayang tiisin ito. Nagmadali akong umalis at tinunton ang daan palabas ng restauran. Hindi ko na aantayin si Seb para makisabay sa kan'ya pag-uwe. Nauna ako para makauwe agad ng mansion at doon na lang ako magbabawas. Makakaya ko pang tiisin ito kaysa mag-antay sa wala. Kalahating oras nang marating ko na ang mansion. Dahan dahan ang aking paglakad upang hindi ako makaihi pero dahil sa batong aking natapakan. Napatid ako na kinaihi ko na hindi naman sinasadya basta kusa lang ako nakaihi na hindi ko na napigi
Pauwe na ko ngayon na hindi ko na kasabay si Lexie. Naglakad na lang ako para bawas gastos sa pamasahe at para matadtad ang aking katawan. Uumpisahan ko na ngayon magpapayat. Habang mag-isang naglalakad sa may kalsada, isang sasakyan ang huminto sa kalsada at malakas ang pagbusina nito na kinagulat ko dahil sa malakas na ingay nito. "Hoy baboy Marina!" sigaw ni Rashina sa akin na nakadungaw ang mukha nito sa may bintana ng sasakyan. "Pwede bang umalis ka na lang riyan diyan sa daanan. Hindi mo bagay malantad dito sa kalsada," sabay tawa ng mga ito kasama ang ibang kaklase ko. Kuyom ang dalawang kamao ko sa pagtitimpi ng galit ko sa kanila at mabilis na umalis sa kanila. "Hoy bumalik ka dito!" sigaw pa ng mga ito. Lumingon ako at talagang nakasunod sila sa akin. Napatakbo ako ng mabilis para hindi nila ako mahabol pero sa paglingon ko ay doon ako nadapa at napasubsob sa may kanal pagkahulog ko. Huminto na naman ang sasakyan nila Rashina at nagsibabaan ang mga ito saka pinagtawnan nil
Nasa mukha ang pagkainis ni Seb nang umalis ito sa kinauupuan niya. Hindi ko alam kung napaano 'yon dahil abala kami ni kuya Zander sa pag-uusap. Maya't-maya ay nagpaalam na din si kuya Zander pagkatapos namin mag-usap. Napasinghap ako, naisipan ko na lang na magtungo ng kusina para tanungin si ate Ana kung may laptop ba ito pero malabong mangyari 'yon na may laptop ba akong mahihiram sa kan'ya. Naisipan ko na lang na huwag na lang ituloy at baka nga wala. Nahiya naman kasi akong manghiram kay Seb at baka sungitan na naman ako 'yon pero subukan ko kung pahihiramin niya ko. Nasa tapat na ko ng kan'yang pintuan. Kinakabahan ako lalo nang makita ko siya kaninang naiinis sa amin. Pero hindi naman masamang magtanong eh. Huminga muna ko ng malalim bago katukin ang pinto ng kan'yang kuwarto. Nakatatlong katok na ko pero wala itong balak buksan ang pinto. Alam kong dito lang siya pupunta eh. "Seb!" mahinahong tawag ko sabay katok ng pinto. Wala talagang bakas na may tao sa loob ng kan'ya
LUMIPAS ANG ILANG BUWAN… Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa loob ng ospital. "SANTINOOOO! HUWAG MO AKONG HAHALIKAN KAPAG LUMABAS NA 'TO! IKAW MAY KASALANAN NITO!" Sa labas ng delivery room, naglalakad-lakad si Santino, pawisan at hindi mapakali. Ilang beses na siyang napabuntong-hininga habang naghihintay. Kasama niya ang kanilang mga pamilya, lahat ay sabik pero kabado rin. "Anak, umupo ka nga. Ikaw yata ang mas kinakabahan kaysa kay Luna," natatawang sabi ng mommy niya. "Paano ako hindi kakabahan, Ma? Tatlo ‘yung lalabas!" sagot ni Santino, hawak-hawak ang dibdib na parang siya ang manganganak. Maya-maya pa, bumukas ang pinto at lumabas ang doktor. "Congratulations, Mr. Monteclaro! Tatlong malulusog na baby boys!" Nanlaki ang mata ni Santino. "T-Totoo? Tatlo talaga?" "Oo, Sir. At kamukhang-kamukha mo silang tatlo!" biro ng doktor. Sa sobrang saya, hindi napigilan ni Santino ang sarili at napayakap sa kanyang ama. "Dad! Tatay na ako! At tatlo agad! Kaya ko ba
Sa loob ng kanilang silid, tahimik na nakahiga si Luna sa malambot na kama habang nakatingin sa kisame. Ramdam pa rin niya ang init ng selebrasyon at ang saya sa puso niya, pero higit sa lahat, ramdam niya ang presensya ni Santino—ang lalaking hindi niya inakalang magiging bahagi ng buhay niya. Biglang naramdaman niya ang paggalaw ng kama. Sumunod ay ang mainit na yakap ni Santino mula sa likuran niya. Mahigpit ang pagkakayakap nito, parang ayaw siyang pakawalan. "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ‘to," bulong ni Luna, bahagyang lumilingon kay Santino. "Ako rin," sagot ni Santino habang hinahaplos ang buhok niya. "Pero alam mo bang noon pa man, ikaw na ang gusto ko? Kahit hindi mo ako pinapansin, kahit pilit mong nilalayo ang sarili mo sa akin, gusto pa rin kitang habulin." Napangiti si Luna, pero may halong lungkot sa kanyang mga mata. "Natakot kasi ako noon. Natakot akong masaktan, natakot akong umasa. Hindi ko alam na may plano ka na pala para sa atin." Hinawak
"Inay!" halos lumipad si Luna papunta sa kanyang ina at mahigpit itong niyakap. "Nandito na ako…" Napayakap din si Aling Edna sa anak, hindi na napigilang maluha. "Anak, ang tagal mong nawala… Miss na miss na kita!" Ngunit bigla itong napatigil nang mapansin kung sino ang kasama ni Luna. Napatakip siya ng bibig nang makita ang mommy ni Santino. "M-Ma’am…" nahihiyang sabi ni Aling Edna. Halata sa mukha niya ang kaba, dahil sa nangyari noon sa pagitan nila. Ngunit ngumiti ang mommy ni Santino at marahang lumapit. "Wala na ‘yon, Edna. Hindi na tayo dapat bumalik pa sa nakaraan." Nagkatinginan sina Luna at Santino, parehong nagulat sa inasal ng kanyang ina. "Tama na ang mga alitan. Magiging lola na ako ng magiging anak ng anak ko. Ayoko nang may samaan ng loob," patuloy ng ginang, bago hinawakan ang kamay ni Aling Edna. "Patawarin mo rin ako sa naging turing ko kay Luna noon." Dahil sa narinig, hindi na napigilan ni Aling Edna ang mapaiyak. "Naku, ma’am, ako po dapat ang hum
Hindi na nakapagpaalam pa si Luna sa mga ka office mate niya. dahil kulang sila sa oras. Habang nakasakay sila sa eroplano pauwi ng Pilipinas, nakasandal si Luna kay Santino, ramdam ang pagod at ang hindi maipaliwanag na bigat sa katawan niya. Kanina pa siya hindi mapakali, at kahit anong pilit niyang itago, hindi nakaligtas kay Santino ang paminsan-minsang pagdampi niya sa tiyan niya. “Saan tayo didiretso pagdating natin?” tanong ni Luna, pilit na inaayos ang sarili. Lumingon sa kanya si Santino, bahagyang napangiti. “Sa bahay, syempre. Gusto mo bang dumiretso muna sa inyo?” Umiling si Luna. “Hindi na siguro. Tatawag na lang ako kay Inay para ipaalam na nakabalik na ako.” Tipid na tumango si Santino, ngunit hindi niya maiwasang tingnan si Luna nang mas matagal. Alam niyang may itinatago ito—at lalo lang niyang pinagtibay ang desisyong huwag muna ipahalata na alam na niya ang tungkol sa pagbubuntis nito. Hinawakan niya ang kamay ni Luna at marahang pinisil iyon. “Pagdating n
Matapos ang dalawang buwang pananatili ni Santino sa ibang bansa, sa wakas ay tumawag na ang kanyang ina. "Santino, anak, kailan ka babalik sa Pilipinas?" Direktang tanong ng kanyang ina sa kabilang linya. "Kailangan ka na sa kompanya. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa." Nasa hotel suite siya nang matanggap ang tawag. Nakaupo siya sa veranda, hawak ang baso ng alak habang nakatanaw sa malawak na city lights. Ilang sandali muna siyang natahimik bago sumagot. "Ilang araw na lang, Ma," sagot niya sa mahinang tinig. "Babalik na ako." "Good. Dahil maraming kailangang ayusin sa kumpanya. Alam mo namang hindi pwedeng puro gala ka lang diyan," paalala ng kanyang ina. Napangisi si Santino, alam niyang tama ito. Pero may iba pang bumabagabag sa isip niya—si Luna. Sa dalawang buwang lumipas, hindi niya ito masyadong nakausap. Hindi niya rin alam kung paano ito haharapin pagbalik niya. "Oo na, Ma. Huwag kang mag-alala, babalik ako sa tamang oras," sagot niya bago tinapos ang tawag. Na
Sa bawat halik at haplos ni Santino, parang nawalan na ng ibang mundo si Luna. Ang tanging alam niya lang ay ang init ng katawan nilang dalawa, ang mabagal ngunit nakakapasong galaw ng mga kamay ni Santino sa balat niya. Hindi siya lumayo. Sa halip, siya pa mismo ang kusang yumakap dito, ipinadama kung gaano siya kahanda sa gabing ito. Naramdaman niyang bumuhat siya ni Santino palabas ng jacuzzi. Basang-basa ang kanilang katawan, ngunit ni hindi nila alintana ang lamig ng hangin na sumalubong sa kanila. Marahan siyang ibinaba ni Santino sa malambot na kama, habang ang titig nito ay nag-aapoy sa matinding pagnanasa. "Luna..." mahina ngunit puno ng emosyon ang tawag ni Santino sa pangalan niya. Hinaplos nito ang pisngi niya, bago muling dinala ang labi sa kanya. Hindi na nila kayang pigilan ang nararamdaman. Ang bawat galaw ay puno ng pananabik at pangungulila. Sa bawat sandaling lumilipas, tuluyan nang nawala ang natitira pang hadlang sa pagitan nila. Sa gabing iyon, sa ilalim
Masaya ang buong event, at halos lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang bumati sa kanila. Kahit hindi pa sila kasal, may mga sumisigaw na ng “Congratulations!” at “Bagay na bagay kayo!” habang ang iba naman ay nagbibirong kailan daw ang kasal. Si Luna, na hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari, ay natawa na lang habang mahigpit na hawak ang kamay ni Santino. Hindi niya alam kung paano nangyari ang lahat ng ito sa isang iglap—kanina lang ay nag-iisip pa siya tungkol kay Santino, at ngayon, opisyal na silang magkasintahan. Si Santino naman ay nakangiti lang, pero halata sa mga mata niya ang saya. “Mukhang wala na tayong magagawa, Luna,” biro niya habang inilapit ang mukha kay Luna. “Ikakasal na raw tayo.” “Nako, ang bilis naman!” sagot ni Luna, pero halata sa kanyang mukha ang kilig. “Eh, bakit hindi na lang natin seryosohin?” sabay kindat ni Santino, dahilan para muling kiligin si Luna. Napailing na lang siya at siniko si Santino sa tagiliran. “Ikaw talaga!” Samantala,
Luna POV "Oh? Parang natulala ka diyan, Luna," tukso ni Erick habang pinagmamasdan ako. Mabilis akong umiling. "Hindi ah!" tanggi ko, kahit na halatang-halata na si Santino talaga ang hinahanap-hanap ng mga mata ko. Napansin kong nagpalitan ng tingin sina Carla at Bea, saka biglang ngumiti ng makahulugan si Bea. "Mahal mo ba si Santino?" diretsong tanong niya. "Ha?!" Napalakas ang boses ko, dahilan para mapatingin ang ilang officemates namin sa amin. Mabilis akong yumuko at hininaan ang boses ko. "Ano ka ba, Bea? Anong pinagsasabi mo?" "Huwag mo nang i-deny," natatawang sabi naman ni Carla. "Kanina ka pa hindi mapakali simula nang mawala si Santino sa paningin mo." "Hindi totoo 'yan!" mariing sagot ko, pero ramdam kong uminit ang mukha ko. "Hmm…" nagkibit-balikat si Bea. "Pero alam mo, Luna, kung hindi mo talaga siya mahal, bakit ka pa nag-aalala kung nasaan siya?" Nanlamig ako sa sinabi niya. Tama ba sila? Hinahanap ko nga ba siya dahil mahal ko siya? O dahil lang hin
Luna POV Nataranta ang buong opisina nang biglang sumakit ang tiyan ng emcee na dapat sana’y mangunguna sa event namin ngayong gabi. Halos lahat ay naghahanap ng posibleng pumalit, at sa hindi ko inaasahang pagkakataon—ako ang napili. "Luna, ikaw na lang muna! Wala nang iba!" sabi ni Carla habang hawak ang braso ko. "Ha?! Ako? Hindi ako sanay! Wala akong practice!" halos pasigaw kong sagot habang mabilis na umiling. "Wala nang oras, Luna. Ikaw lang ang pwedeng humarap sa audience nang hindi nagkakandarapa!" dagdag pa ng isa naming katrabaho. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ito ang forte ko! Mas gusto ko ang nasa likod ng eksena, hindi ang nasa harapan ng maraming tao. Pero wala akong choice. "Okay, fine! Pero… anong isusuot ko? Hindi ako pwedeng humarap sa audience na ganito lang!" tinuro ko ang simpleng office attire ko—hindi sapat para sa isang corporate event. Parang kidlat na kumilos ang mga babae sa paligid ko. Agad nilang hinila ako papunta sa b