hello po readers. new writer here sa Goodnovel. Please follow me and support me guys. thank you. PS. Nasa ibang novel na po ito dati kaso iniba ko ang bawat chapter. hope you like it and enjoy reading po.
Nasa mukha ang pagkainis ni Seb nang umalis ito sa kinauupuan niya. Hindi ko alam kung napaano 'yon dahil abala kami ni kuya Zander sa pag-uusap. Maya't-maya ay nagpaalam na din si kuya Zander pagkatapos namin mag-usap. Napasinghap ako, naisipan ko na lang na magtungo ng kusina para tanungin si ate Ana kung may laptop ba ito pero malabong mangyari 'yon na may laptop ba akong mahihiram sa kan'ya. Naisipan ko na lang na huwag na lang ituloy at baka nga wala. Nahiya naman kasi akong manghiram kay Seb at baka sungitan na naman ako 'yon pero subukan ko kung pahihiramin niya ko. Nasa tapat na ko ng kan'yang pintuan. Kinakabahan ako lalo nang makita ko siya kaninang naiinis sa amin. Pero hindi naman masamang magtanong eh. Huminga muna ko ng malalim bago katukin ang pinto ng kan'yang kuwarto. Nakatatlong katok na ko pero wala itong balak buksan ang pinto. Alam kong dito lang siya pupunta eh. "Seb!" mahinahong tawag ko sabay katok ng pinto. Wala talagang bakas na may tao sa loob ng kan'ya
"Seb!" sabay bigkas namin ni kuya ZanderIniluwag pa nito ang pintuan bago pa ito pumasok rito sa loob. Habang nakatitig ako sa mga mata niya, lalo lamang ako kinakabahan dahil sa kakaibang paninitig nito. Napalunok na lang ako ng laway dahil sa kabang nadarama ko para kay Seb. Alam kong ginabi na ko pero ito naman ang gusto niya kaya wala siyang karapatan na magalit sa akin. "Are you done your assignment?" ani nito. Himala, ang bait niya. "Ahmm.. Oo, ipriprint na lang," sagot ko. Medyo nawala ang aking kaba na kanina ay sobrang lakas ng pitik ng puso ko."Okay after that uuwe na tayo. I'll wait you in my car," ani nito."Hintayin mo na lang siya dito dude. Ilang pages na lang at matatapos nang maprint," ani ni kuya Zander.Pero hindi siya nakinig dahil umalis na lang ito pagkasabi niya iyon. Pero pansin ko ang mga mata niya kanina nang tumingin siya sa akin. Pero ano naman ngayon kung ganoon. Wala naman mababago eh. Galit pa rin siya sa 'kin."Anong nakain 'yon at pabigla bigla ang
Sabay na umuwe kami ni Seb. Magdidilim na din ang paligid habang pauwe na kami ng mansion. Sobra akong napagod sa mga ipinagawa niya kanina sa akin sa kan'yang opisina na pwede naman niyang ipautos sa iba. Hindi na rin ako nasundo ni kuya Zander na kanina pang nag-aantay mula sa labas ng gate kanina. Nakanguso ako nang mapatingin ako kay Seb. Nanlaki ang mga mata ko dahil nakatingin na pala siya sa 'kin. Mabilis akong umiwas sa paninitig niya. Agad na tinakpan ko ang mukha ko gamit ang libro dahil nakaramdam ako ng pagkaba sa aking dibdib. Aktong nahuli niya din akong nakatingin sa kan'ya. Nakakahiya!"Are you tired Marina? P'wede ka naman magpahinga." Magpahinga daw? Eh malapit na nga kami sa mansion. Hindi ako umimik. Impit siyang napatawa. "Huwag ka ng magtago diyan sa likod ng libro," sabay kuha niya sa librong nakatakip sa mukha ko. Napaawang ang ibabang labi ko sa ginawa niya. Nagulat ako. "Tinatakpan mo ang mukha mo dahil namumula na ang pisngi mo. Sabi ko na nga ba't may gusto
Muli kong pinasadahan ang aking sarili sa salamin. Maaga akong nagising para maumpisahan ang pag ehersisyo. Nang kontento na ko sa ayos ko. Agad na lumabas ako ng kuwarto. Tahimik ang bawat kilos ko para wala akong maabalang ibang tao. Palabas pa lang ako nang makarinig ako ng mga yabag nga mga paa. Lumingon ako at nakita ko si Sebastian. Nagtaka na lamang ako. Maaga din pala siya nagigising sa umaga."Halika na para maumpisahan na natin," ani niya. Nangunot ang aking noo. Naunang lumabas siya sa maindoor. Dinaana niya lang ako."Maumpisahan? Para saan?" Mabilis na lumingon siya sa 'kin."Hindi mo alam? Matulog ka na lang muna at baka nananaginip ka pa rin hanggang ngayon," pasupladong sagot niya saka patakbong umalis siya.Napasimangot ako. Bakit kasi hindi niya pa sabihin na sasamahan niya ko. Kunwari pa kasi siya. Sumunod na lang ako sa kan'ya at talagang iniwan niya ko rito."Sir Seb!" sigaw ko. "Hintayin mo ko." Patakbong hinabol ko siya sa labas ng gate. Ang layo na niya.Hindi k
Patungo na kami sa school ni Seb. Tila aligaga pa ito sa kan'yang kinauupuan dahil sa ilang mga text messages niyang natanggap mula pa kanina. Malapit na kami sa school ay saka pa lang siya nagsalita. "Hindi kita masusundo mamaya Marina," panimula niya. "Mauna ka na lang umuwe mamaya dahil may importante pa kong lakad after this class. Hindi ko alam kung makakauwe ako agad," ani niya. "Okay," tipid kong sagot. Lihim akong napangiti. Sana matagalan siya sa pag-uwe. Kasi kung narito siya. Hindi ko makakain ang mga gusto kong ulam. "Parang masaya ka pa. Huh!" Tila nakaramdam siya sa pagkasabik ko. Napaangat pa ang sulok ng kan'yang labi. "Ako masaya? Hindi naman. Paano mo naman nasabi na masaya ako?" Maang-maangan kong sagot. Tipid siyang napatawa. "What do you think of me? Na hindi ko alam ang nasa isip mo? No meat Marina and I'll make sure na hindi ka makakakain ng mga pagkaing paborito mo," asik niya. Naunang bumaba na siya ng sasakyan pagkapark niya rito sa parking area. H
POV ni Marina Pagkapasok ko sa loob ng suite, parang hinigop ng katawan ko ang lahat ng lakas na natira pa. Ang malambot na kama sa harap ko ay parang nananawagan, hinahatak ako palapit. Hindi ko na kayang labanan ang tukso. Diyos ko, pagod na pagod na ako. Ilang oras din kaming naglibot, tapos idinagdag pa ang mahabang biyahe. Si Sebastian? Ayun, parang hindi man lang napagod. Suplado pa rin. Kahit bakasyon na, hindi pa rin mabawasan ang pagiging masungit niya. "Marina, huwag kang humilata diyan. Madumi pa 'yung damit mo," malamig na boses ni Sebastian mula sa likod ko. Napairap ako nang palihim. Bakit ba hindi siya pwedeng mag-relax kahit isang beses? "Sandali lang, Sebastian. Wala akong balak matulog. Magpapahinga lang sandali." Napansin kong bumibigat na rin ang mga talukap ko habang sinasabi ito. "Ayaw ko ng mga sandali, Marina. Ayusin mo na 'yung gamit mo. Naka-ayos na 'yung kwarto mo sa kabila." Dumilat ako at tumingala sa kanya. Nakatayo siya sa may pinto, naka
POV ni Marina Pagmulat ko ng mata, ang unang pumasok sa isip ko ay si Sebastian. Bumalik na kaya siya kagabi? Pero bago ko pa mahila ang sarili kong bumangon, naamoy ko agad ang mabangong halimuyak ng pagkain. Napatingin ako sa orasan—alas-siyete ng umaga. Kumulo ang sikmura ko. Wow, sino kaya ang nagluluto? Dali-dali akong bumangon, hindi na nag-abalang ayusin ang buhok ko. Diretso ako sa kitchen, at doon ko siya nakita. Si Sebastian. Naka-black shirt, pajama pants, at... nagluluto? Napatigil ako sa pinto, tinignan siya mula ulo hanggang paa. Hindi pwede. Baka multo ‘to. "Sebastian?" tawag ko, nag-aalangan pa rin. Lumingon siya sa akin, hawak ang spatula, at may seryosong ekspresyon sa mukha. "Anong tingin mo? Multo?" Hindi ko napigilan ang tawa ko. "Hindi naman, pero bakit ikaw ang nagluluto?" Napatigil siya sa paghalo ng itlog sa pan, saka tumingin sa akin na para bang siya pa ang nagulat. "Bakit? Hindi ba pwedeng magluto ang isang tulad ko?" "Kasi parang out of c
Third Person POV Pagdating nila sa lugar, hindi akalain ni Marina na ganito pala kaganda. Ang lugar ay isang romantic restaurant na nasa ibabaw ng isang burol, may tanawin ng buong siyudad na kumikinang sa ilaw ng mga streetlights. Ang ambiance ay perpekto: dim lighting, eleganteng set-up, at mga kandilang nakalagay sa mga mesa. Habang naglalakad si Marina papunta sa kanilang reserved na mesa, ramdam niya ang kakaibang pakiramdam—parang eksena sa isang pelikula. Bakit kaya ito ang pinili ni Sebastian? Hindi ba’t laging tahimik at seryoso siya? Ngumiti si Sebastian at hudyat sa waiter na magdala ng menu. Si Marina, na hindi sanay sa ganitong klase ng fine dining, ay hindi na makapaniwala sa nangyayari. Ang mga mata niya ay nagliliwanag sa tuwa at kaunting pagkabigla. Pagkakaupo nila, nagpatuloy ang tahimik na gabi. Habang kumakain, hindi nakalimutan ni Sebastian na asarin siya paminsan-minsan, pero iba ang pakiramdam ni Marina. Sa kabila ng kanyang mga jokes at pang-aasar, may n
Third POV Kinabukasan, nagising si Marina sa mga masarap na amoy na nagmumula sa kusina. Agad siyang bumangon, dama pa rin ang kilig mula sa nangyaring proposal kagabi. Nang makababa siya, nakita niya si Sebastian na abala sa pagluluto. "Ikaw? Nasa kusina? Anong kalokohan 'to?" biro ni Marina habang nakatayo sa may pinto. Napalingon si Sebastian at tumingin sa kanya nang nakataas ang kilay. "Hindi mo ba alam? Magaling akong magluto. Isa 'to sa mga sikreto ko." Tumawa si Marina. "Sikreto? Teka, baka naman masira tiyan ko sa kakainin ko." "Subukan mong insultuhin pa ang luto ko, Marina, at ikaw ang maghuhugas ng pinggan," sagot ni Sebastian, kunwari'y masungit, ngunit may bahid ng biro sa boses nito. Habang kumakain sila, hindi napigilan ni Marina na magtanong. "Bakit bigla kang sweet ngayon? Ano bang nangyari sa masungit na Sebastian na kilala ko?" "Sweet na agad 'to? Sinusubukan ko lang maging mabuting fiancé," sagot ni Sebastian, pero halata sa mukha niya ang pilyong ng
Third POV Kinabukasan, si Marina ay nagising na may ngiti sa kanyang labi. Hindi niya mapigilan ang kilig sa mga nangyari kahapon. Napaisip siya, Bakit parang hindi ko na siya kayang iwasan? Habang nag-aayos siya ng buhok sa harap ng salamin, biglang bumukas ang pinto ng kanyang kwarto. Si Sebastian iyon, may dalang tray ng pagkain. "Good morning, sleepyhead," bati ni Sebastian habang inilalapag ang tray sa mesa. "Akala ko ba maaga kang gumigising?" Napataas ang kilay ni Marina. "Excuse me? Maaga nga akong nagising!" sagot niya, ngunit hindi maitago ang pamumula ng kanyang pisngi. "Ah, talaga?" tanong ni Sebastian na may nakakalokong ngiti. "Kasi parang late ka na nga sa breakfast." "Sebastian!" sigaw ni Marina, ngunit natigil siya nang mapansin ang tray. Pancakes, bacon, at kape. Napangiti siya. "Nag-effort ka pa?" Umupo si Sebastian sa sofa at nagkibit-balikat. "Baka kasi hindi ka na makababa dahil tamad ka. At saka... gusto kong makita kung paano mo ako papasalamatan.
Third POV Matapos ang kanilang agahan, nagdesisyon si Marina na maglibang sa hardin habang si Sebastian ay nagpatuloy sa pagbabasa ng mga dokumento sa sala. Habang nasa hardin, hindi mapigilan ni Marina na pagmasdan ang mga halaman at bulaklak na alaga ng kanilang hardinero. "Ang ganda naman dito," bulong niya sa sarili habang hinihipo ang mga talulot ng isang rosas. Biglang narinig niya ang boses ni Sebastian sa likuran niya. "Kung gusto mo, pwede kitang bilhan ng sarili mong hardin." Nagulat si Marina at agad na bumaling kay Sebastian. "Ano ba? Lakas ng trip mo! Akala mo naman papayag ako." Sebastian ngumiti, ang mga mata niya ay puno ng kalokohan. "Hindi ko naman sinabi na libre. Baka magtanim ka rin ng bayad." "Kung ganun, ayoko na lang!" sagot ni Marina, sabay talikod at nagkunwaring galit. "Biro lang," sabi ni Sebastian habang lumapit sa kanya. "Pero seryoso, mukhang masaya ka dito." "Oo naman. Kahit minsan nakakainis ka, may maganda rin naman dito," sagot ni Mar
Third POV Habang nasa sala si Marina, hindi niya maiwasang isipin ang sinabi ni Sebastian. Nakatitig siya sa telebisyon ngunit wala naman siyang naiintindihan sa pinapanood. "Ano ba 'tong nararamdaman ko?" bulong niya sa sarili, sabay iling. Pilit niyang tinatanggal sa isip ang mga nangyari kanina, pero parang may kung anong bumabalik-balik sa kanyang isipan. Hindi nagtagal, bumaba si Sebastian mula sa kanyang kwarto, suot ang simpleng puting polo at pantalon. Nagulat si Marina nang makita ito. "Saan ka pupunta?" tanong niya nang hindi mapigilan ang sarili. Napangiti si Sebastian, tila natuwa na interesado si Marina sa kanyang gagawin. "Lalabas lang sandali. May aasikasuhin ako." Tumayo si Marina mula sa sofa. "Baka naman babae na naman ang kasama mo!" Napataas ang kilay niya, pero agad niyang napagtanto ang sinabi niya. "I mean… baka importante na naman kaya ka aalis." Tila hindi napigilan ni Sebastian ang pagtawa. "Nag-aalala ka ba, Marina?" tanong niya, habang mabagal
Third POV Matapos ang kanilang nakakatuwang usapan, bumalik si Marina sa kanyang kwarto upang magpahinga. Habang si Sebastian naman ay nagkulong sa kanyang opisina upang tapusin ang ilang trabaho. Ngunit kahit abala sa kanyang ginagawa, hindi mawala sa isip ni Sebastian ang huling usapan nila ni Marina. Napangiti siya nang maalala ang seryosong sagot nito tungkol sa love life. "Ang babaeng ito... hindi ko maintindihan kung bakit nakakatuwa siyang asarin," bulong ni Sebastian sa sarili habang iniinom ang kape. Samantala, sa kwarto ni Marina, nakahiga siya habang nakatitig sa kisame. Iniisip niya ang sinabi ni Sebastian kanina. "Minsan darating na lang 'yan kahit ayaw mo." Napailing si Marina at napangiti. "Sebastian talaga, parang laging may alam sa lahat ng bagay," sabi niya sa sarili. Kinabukasan, nagising si Marina sa tunog ng alarm clock. Dali-dali siyang bumangon at nagbihis. Habang papunta siya sa kusina, naamoy niya ang mabangong aroma ng kape at tinapay. Pagpaso
Third POV Pagkatapos ng kanilang dinner, inalalayan ni Sebastian si Marina pabalik sa kotse. Tahimik lang silang dalawa habang bumibiyahe pabalik ng mansyon. Ngunit kahit walang salitaan, ramdam ni Marina ang kakaibang init sa kanilang pagitan. Pagdating sa mansyon, agad na umakyat si Marina sa kanyang kwarto. Pero bago pa man siya makapasok, humabol si Sebastian at tinawag siya. "Marina," tawag ni Sebastian. Lumingon si Marina. "Bakit?" Naglakad si Sebastian palapit sa kanya, ang seryoso ng ekspresyon nito. "Huwag mong kalimutan... ikaw ang may utang sa akin. Lahat ng ginagawa ko, binabayaran mo 'yan." Napakunot-noo si Marina. "Ano na naman 'yan? Bakit bigla kang seryoso?" Ngumiti si Sebastian, ngunit may halong kapilyuhan. "Gusto ko lang ipaalala. Ayokong masyado kang mag-enjoy. Baka isipin mong sweet ako." "Sebastian!" sigaw ni Marina habang hinampas siya sa braso. "Kung gusto mo, huwag na lang ulit tayong mag-dinner!" Tumawa si Sebastian at biglang lumapit pa sa
Marina's POV Pagmulat ng mata ko, agad kong napansin na maliwanag na sa paligid. Napabalikwas ako ng bangon at saka lang naramdaman ang kakaibang lamig sa balat ko. Napatingin ako sa sarili ko at napagtanto kong wala akong suot kundi ang manipis na pantulog. "Ano ba 'to? Bakit ganito suot ko?" tanong ko sa sarili habang hinahanap ang mga damit ko sa kama. Wala akong maalala mula kagabi. Basta’t alam ko lang, pagod na pagod ako. Mabilis akong tumayo at kumuha ng damit sa closet. Nagbihis agad ako, kahit hindi ko na inayos ang buhok ko. Pero habang nagbibihis, napapaisip ako. "Bakit parang may kulang?" Pagkatapos kong mag-ayos, nagpasya akong hanapin si Sebastian. "Siya siguro ang may alam kung anong nangyari kagabi." Lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa silid niya. Bahagya akong kumatok. "Sebastian? Nandiyan ka ba?" tanong ko, pero walang sumagot. Pinilit kong buksan ang pinto, at hindi naman ito naka-lock. Pagpasok ko, tahimik ang paligid, ngunit narinig ko ang tunog ng tu
Sebastian's POV Ang sikat ng araw ay tumagos sa bintana ng mansyon, sinasabayan ng masayang huni ng mga ibon. Isang bihirang umaga para sa akin—maaliwalas at magaan ang pakiramdam ko. Sa unang pagkakataon, gusto kong batiin ng "magandang umaga" ang isang tao, at iyon ay si Marina. Pagkatapos kong maghanda, dahan-dahan akong kumatok sa pintuan ng silid niya. Walang sumagot. "Marina?" tawag ko, ngunit wala pa rin akong narinig. Nag-alala ako kaya bahagya kong binuksan ang pinto. Sumilip muna ako, ngunit tila walang tao sa paligid. Hanggang sa tuluyan akong pumasok. "Marina?" muling tawag ko habang lumalapit sa kama niya. Bigla akong natigilan. Nakita ko siya—nakatihaya sa kama, balot lamang ng kumot ang kalahati ng kanyang katawan. Ang mga balikat niya ay hubad, at ang buhok niya ay magulo pero kaakit-akit. Para akong natulala. "What the hell?" bulong ko sa sarili ko, kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko. Pinilit kong bawiin ang tingin ko, pero tila naipit ako sa eksenang
Third-Person POV Lumipas ang mga araw at buwan na puno ng tawanan, asaran, at hindi mabilang na alaala sa pagitan nina Marina at Sebastian. Unti-unti nilang natutunan ang halaga ng isa’t isa, at bagama’t madalas pa rin silang magtalo, naroon ang pag-aalagang hindi nila maitanggi. At ngayon, sumapit na ang espesyal na araw—ang ika-18 kaarawan ni Marina. Ang buong hacienda ay puno ng dekorasyon. Mga lobo, bulaklak, at ilaw na tila mga bituin ang nagbigay-liwanag sa buong paligid. Ang bawat sulok ng lugar ay nagpapakita ng kasiyahan at engrandeng selebrasyon. Si Marina ang sentro ng lahat ng ito—ang debutante ng gabi. Suot ang isang eleganteng gown na kulay pastel pink na tila perpektong idinisenyo para sa kanya, bumaba si Marina mula sa hagdanan ng mansyon. Lahat ng mata ay nakatuon sa kanya, ngunit ang pinakamalalim na titig ay mula kay Sebastian, na nakatayo sa dulo ng hagdanan, nakangiti at tila hindi makapaniwala sa nakikita. Parang tumigil ang oras nang magtama ang kanila