Sabay na umuwe kami ni Seb. Magdidilim na din ang paligid habang pauwe na kami ng mansion. Sobra akong napagod sa mga ipinagawa niya kanina sa akin sa kan'yang opisina na pwede naman niyang ipautos sa iba. Hindi na rin ako nasundo ni kuya Zander na kanina pang nag-aantay mula sa labas ng gate kanina. Nakanguso ako nang mapatingin ako kay Seb. Nanlaki ang mga mata ko dahil nakatingin na pala siya sa 'kin. Mabilis akong umiwas sa paninitig niya. Agad na tinakpan ko ang mukha ko gamit ang libro dahil nakaramdam ako ng pagkaba sa aking dibdib. Aktong nahuli niya din akong nakatingin sa kan'ya. Nakakahiya!"Are you tired Marina? P'wede ka naman magpahinga." Magpahinga daw? Eh malapit na nga kami sa mansion. Hindi ako umimik. Impit siyang napatawa. "Huwag ka ng magtago diyan sa likod ng libro," sabay kuha niya sa librong nakatakip sa mukha ko. Napaawang ang ibabang labi ko sa ginawa niya. Nagulat ako. "Tinatakpan mo ang mukha mo dahil namumula na ang pisngi mo. Sabi ko na nga ba't may gusto
Muli kong pinasadahan ang aking sarili sa salamin. Maaga akong nagising para maumpisahan ang pag ehersisyo. Nang kontento na ko sa ayos ko. Agad na lumabas ako ng kuwarto. Tahimik ang bawat kilos ko para wala akong maabalang ibang tao. Palabas pa lang ako nang makarinig ako ng mga yabag nga mga paa. Lumingon ako at nakita ko si Sebastian. Nagtaka na lamang ako. Maaga din pala siya nagigising sa umaga."Halika na para maumpisahan na natin," ani niya. Nangunot ang aking noo. Naunang lumabas siya sa maindoor. Dinaana niya lang ako."Maumpisahan? Para saan?" Mabilis na lumingon siya sa 'kin."Hindi mo alam? Matulog ka na lang muna at baka nananaginip ka pa rin hanggang ngayon," pasupladong sagot niya saka patakbong umalis siya.Napasimangot ako. Bakit kasi hindi niya pa sabihin na sasamahan niya ko. Kunwari pa kasi siya. Sumunod na lang ako sa kan'ya at talagang iniwan niya ko rito."Sir Seb!" sigaw ko. "Hintayin mo ko." Patakbong hinabol ko siya sa labas ng gate. Ang layo na niya.Hindi k
Patungo na kami sa school ni Seb. Tila aligaga pa ito sa kan'yang kinauupuan dahil sa ilang mga text messages niyang natanggap mula pa kanina. Malapit na kami sa school ay saka pa lang siya nagsalita. "Hindi kita masusundo mamaya Marina," panimula niya. "Mauna ka na lang umuwe mamaya dahil may importante pa kong lakad after this class. Hindi ko alam kung makakauwe ako agad," ani niya. "Okay," tipid kong sagot. Lihim akong napangiti. Sana matagalan siya sa pag-uwe. Kasi kung narito siya. Hindi ko makakain ang mga gusto kong ulam. "Parang masaya ka pa. Huh!" Tila nakaramdam siya sa pagkasabik ko. Napaangat pa ang sulok ng kan'yang labi. "Ako masaya? Hindi naman. Paano mo naman nasabi na masaya ako?" Maang-maangan kong sagot. Tipid siyang napatawa. "What do you think of me? Na hindi ko alam ang nasa isip mo? No meat Marina and I'll make sure na hindi ka makakakain ng mga pagkaing paborito mo," asik niya. Naunang bumaba na siya ng sasakyan pagkapark niya rito sa parking area. H
POV ni Marina Pagkapasok ko sa loob ng suite, parang hinigop ng katawan ko ang lahat ng lakas na natira pa. Ang malambot na kama sa harap ko ay parang nananawagan, hinahatak ako palapit. Hindi ko na kayang labanan ang tukso. Diyos ko, pagod na pagod na ako. Ilang oras din kaming naglibot, tapos idinagdag pa ang mahabang biyahe. Si Sebastian? Ayun, parang hindi man lang napagod. Suplado pa rin. Kahit bakasyon na, hindi pa rin mabawasan ang pagiging masungit niya. "Marina, huwag kang humilata diyan. Madumi pa 'yung damit mo," malamig na boses ni Sebastian mula sa likod ko. Napairap ako nang palihim. Bakit ba hindi siya pwedeng mag-relax kahit isang beses? "Sandali lang, Sebastian. Wala akong balak matulog. Magpapahinga lang sandali." Napansin kong bumibigat na rin ang mga talukap ko habang sinasabi ito. "Ayaw ko ng mga sandali, Marina. Ayusin mo na 'yung gamit mo. Naka-ayos na 'yung kwarto mo sa kabila." Dumilat ako at tumingala sa kanya. Nakatayo siya sa may pinto, naka
POV ni Marina Pagmulat ko ng mata, ang unang pumasok sa isip ko ay si Sebastian. Bumalik na kaya siya kagabi? Pero bago ko pa mahila ang sarili kong bumangon, naamoy ko agad ang mabangong halimuyak ng pagkain. Napatingin ako sa orasan—alas-siyete ng umaga. Kumulo ang sikmura ko. Wow, sino kaya ang nagluluto? Dali-dali akong bumangon, hindi na nag-abalang ayusin ang buhok ko. Diretso ako sa kitchen, at doon ko siya nakita. Si Sebastian. Naka-black shirt, pajama pants, at... nagluluto? Napatigil ako sa pinto, tinignan siya mula ulo hanggang paa. Hindi pwede. Baka multo ‘to. "Sebastian?" tawag ko, nag-aalangan pa rin. Lumingon siya sa akin, hawak ang spatula, at may seryosong ekspresyon sa mukha. "Anong tingin mo? Multo?" Hindi ko napigilan ang tawa ko. "Hindi naman, pero bakit ikaw ang nagluluto?" Napatigil siya sa paghalo ng itlog sa pan, saka tumingin sa akin na para bang siya pa ang nagulat. "Bakit? Hindi ba pwedeng magluto ang isang tulad ko?" "Kasi parang out of c
Third Person POV Pagdating nila sa lugar, hindi akalain ni Marina na ganito pala kaganda. Ang lugar ay isang romantic restaurant na nasa ibabaw ng isang burol, may tanawin ng buong siyudad na kumikinang sa ilaw ng mga streetlights. Ang ambiance ay perpekto: dim lighting, eleganteng set-up, at mga kandilang nakalagay sa mga mesa. Habang naglalakad si Marina papunta sa kanilang reserved na mesa, ramdam niya ang kakaibang pakiramdam—parang eksena sa isang pelikula. Bakit kaya ito ang pinili ni Sebastian? Hindi ba’t laging tahimik at seryoso siya? Ngumiti si Sebastian at hudyat sa waiter na magdala ng menu. Si Marina, na hindi sanay sa ganitong klase ng fine dining, ay hindi na makapaniwala sa nangyayari. Ang mga mata niya ay nagliliwanag sa tuwa at kaunting pagkabigla. Pagkakaupo nila, nagpatuloy ang tahimik na gabi. Habang kumakain, hindi nakalimutan ni Sebastian na asarin siya paminsan-minsan, pero iba ang pakiramdam ni Marina. Sa kabila ng kanyang mga jokes at pang-aasar, may n
Third Person POV Pagkapasok nila sa suite, agad na tinanggal ni Sebastian ang kanyang coat at inihagis ito sa malapit na sofa. Tahimik niyang tinanggal ang kanyang relo at ipinatong sa mesa. Si Marina naman ay nanatiling nakatayo sa pintuan, halatang hindi pa rin makapaniwala sa mga nangyari kanina. "Tumayo ka na lang diyan buong gabi?" tanong ni Sebastian habang nagbubukas ng ilang mga buton ng kanyang damit. May halong pang-aasar sa boses nito. Napakunot-noo si Marina. "Hindi. Iniisip ko lang... bakit bigla kang naging sweet kanina?" Huminto si Sebastian at tumingin sa kanya. "Sweet? Saang parte ako naging sweet?" "Basta," sagot ni Marina, umiiwas ng tingin at naglakad papunta sa kama. "Minsan lang mangyari yun. Parang panaginip." "Panaginip?" ulit ni Sebastian habang naglalakad papunta sa mini bar at nagsalin ng tubig sa baso. "Siguro nga. Kaya huwag mo nang asahan ulit." Napairap si Marina at humiga sa kama. "Oo na, Mr. Grumpy." Naglakad si Sebastian papunta sa kam
(Third Person POV) Nakakapanlambot ang titig ni Sebastian kay Marina, parang sinisiyasat kung paano niya nagawang sumuway sa bilin nito. Nakaramdam ng kaba si Marina habang dahan-dahang naglakad pabalik sa direksyon ni Sebastian, pilit na iniisip kung anong paliwanag ang ibibigay. “Kailangan bang sunduin pa kita dito?” malamig na tanong ni Sebastian nang makalapit si Marina. Nagkibit-balikat si Marina, pilit na pinapakalma ang sarili. “Naglakad lang naman ako. Hindi naman ako nawala.” “Hindi iyon ang usapan,” sagot ni Sebastian, mas matalim ang tono. “Sabi ko, huwag kang gumala.” Napabuntong-hininga si Marina. “Ang OA mo naman, Sebastian. Hindi naman ako bata para bantayan.” Tumawa si Sebastian nang walang humor. “Mukhang kailangan nga kitang bantayan, dahil kahit simpleng instructions hindi mo masunod.” Napairap si Marina at tumalikod, naglalakad pabalik sa hotel. “Bahala ka sa buhay mo. Ayoko na makipagtalo.” Hindi siya sumagot si Sebastian pero mabilis itong humabol
Bagong Buhay, Bagong Pag-asa" (Third Person POV) Lumipas ang mga buwan, at unti-unting bumangon si Marina mula sa lungkot. Kahit pa mananatili sa kanyang puso ang sakit ng pagkawala ng kanyang ama, may bago nang dahilan para siya ay magpatuloy—ang munting buhay na lumalaki sa kanyang sinapupunan. Sa bawat araw na dumaraan, ramdam niya ang pagbabago sa kanyang katawan. Ang dating malakas at masigla niyang katawan ay madalas nang mapagod, at ang kanyang tiyan ay unti-unting lumalaki. Ngunit sa kabila ng lahat, may isang bagay siyang laging pinasasalamatan—si Sebastian. --- Isang Umaga Nagising si Marina sa banayad na haplos sa kanyang tiyan. Pagdilat niya, bumungad sa kanya ang mukha ni Sebastian na tila ba hindi nagsasawang titigan siya. "Magandang umaga, mommy," bati nito habang hinahalikan ang kanyang noo. "At magandang umaga rin sa baby natin." Napangiti si Marina habang hinihimas rin ang kanyang tiyan. "Ang aga-aga mo namang sweet," biro niya. "Syempre naman," s
Kabanata 60 “Sa Loob ng Ospital” (Marina POV) Nagmamadali kaming dumating sa ospital, sakay ng ambulansya. Hindi ko magawang alisin ang tingin ko sa katawan ni Tatay na nakahiga sa stretcher, nakakabit sa kanya ang oxygen mask habang mino-monitor ng mga paramedic ang kanyang vital signs. "Tay… kapit lang, ‘wag mo kaming iiwan…" bulong ko habang mahigpit na hawak ang kamay niya. Ramdam ko ang init ng palad ni Sebastian na nakapatong sa balikat ko, nagbibigay ng kahit kaunting lakas sa gitna ng matinding kaba na nararamdaman ko. Pagdating namin sa ospital, agad na sinalubong kami ng mga doktor at nurse. "ICU! Dalhin agad sa ICU!" sigaw ng isang doktor. "Mahal, magiging okay si Tatay," bulong ni Sebastian sa akin, pero ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Hinayaan kong dalhin ng mga nurse si Tatay sa loob ng emergency room. Naiwan kaming dalawa ni Sebastian sa labas, hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng luha ko. "Bakit nangyari 'to? Paano nasunog ang bahay namin?" m
"Isang Gabi ng Pagmamahal" (Marina POV) Nakatayo ako sa harap ng salamin, nakasuot ng manipis na silk nightgown na binili ni Sebastian para sa akin. Ramdam ko ang init sa pisngi ko habang tinitingnan ang repleksyon ko. "Ano bang iniisip mo, Marina?" bulong ko sa sarili ko. Nasa honeymoon kami ni Sebastian, at kahit ilang beses na naming ipinagdiriwang ang aming pagmamahalan, hindi ko pa rin maiwasang kabahan. Biglang bumukas ang pinto at tumambad sa akin ang gwapong mukha ng asawa ko. Nakasuot siya ng puting robe, bahagyang nakabukas sa dibdib, at basa pa ang buhok niya mula sa shower. Agad akong napalunok. "Ang tagal mo namang lumabas," aniya habang papalapit sa akin. "Nag-aayos lang ako," sagot ko, pilit na iniiwas ang tingin. Pero hindi niya ako hinayaang umiwas. Hinawakan niya ang baba ko at dahan-dahang iniangat ang mukha ko para tumingin sa kanya. "Alam mo bang mas lalo kang gumaganda, Marina?" bulong niya, at doon ko naamoy ang amoy ng kanyang pabango—isang
"Pagbuo ng mga Pangarap" Marina POV Mabilis na lumipas ang mga araw, at tila unti-unti nang natutupad ang mga pangarap namin ni Sebastian. Hindi ko inakala na darating ako sa puntong ito ng buhay—masaya, puno ng pagmamahal, at higit sa lahat, kasama ang lalaking itinakda para sa akin. Isang umaga, habang abala ako sa pag-aalaga ng mga halaman sa garden ng mansion, lumapit si Sebastian sa akin. May dala siyang tasa ng kape at isang matamis na ngiti. "Mahal, alam mo bang sobrang blooming mo ngayon?" biro niya, sabay abot ng kape sa akin. Napangiti ako. "Ano na naman ang pakulo mo, Seb? May kailangan ka na naman siguro." "Wala naman," sagot niya, sabay halik sa noo ko. "Gusto ko lang makita ang asawa ko na masaya." Napailing ako, pero hindi ko maitago ang kilig. Totoo pala ang sinasabi nilang kapag mahal ka ng isang tao, gagawin niya ang lahat para makita kang masaya. --- Third POV Sa hapon ding iyon, nagkaroon ng maliit na pagtitipon sa mansion. Kasama nila ang pamil
"Ang Buhay Mag-asawa" Third POV Mabilis na lumipas ang mga buwan mula nang ikasal sina Sebastian at Marina. Ngayon, mas kilala na sila bilang mag-asawa, at ang kanilang tahanan ay puno ng tawanan, pagmamahalan, at kaunting harutan na nagpapanatili ng init sa kanilang relasyon. --- Umaga sa Mansyon Habang abala si Marina sa pag-aayos ng almusal, nakaupo naman si Sebastian sa bar counter, nakasuot ng pajama at mukhang bagong gising. "Good morning, mahal," bati ni Marina habang inihahain ang paborito niyang pancakes at bacon. "Good morning, my Mrs. Monteclaro," sagot ni Sebastian, sabay abot ng tasa ng kape na nilagay niya sa tabi nito. "Bakit ang aga mong gumising? Sana pinatulog mo pa ako ng konti." "Eh kasi, gusto kong sorpresahin ka," sagot ni Marina na may matamis na ngiti. "Ito na ang unang araw na ako ang mag-aalaga sa'yo bilang asawa." Ngumiti si Sebastian, hinawakan ang kamay ni Marina, at hinila ito papalapit. "Hindi mo kailangang gawin lahat, Marina. Magkasam
Marina POV Sa wakas, natapos ko rin ang isang bagay na matagal ko nang pinapangarap—ang makapagtapos ng pag-aaral. Hindi naging madali ang lahat. Napakaraming sakripisyo, pagod, at luha ang kinailangan kong pagdaanan, ngunit ngayon, hawak ko na ang diploma na sumisimbolo ng lahat ng pinaghirapan ko. --- Habang nakaupo ako sa gilid ng kama sa aming silid, tinitingnan ko ang graduation gown na nakasabit sa pintuan. Parang kailan lang, hindi ko akalain na darating ako sa puntong ito. Noon, tila napakalayo ng pangarap na ito, lalo na nang mamatay sina Mama at Papa at kinailangan kong tumulong sa kanilang utang. Pero heto na ako ngayon—isang ganap na graduate. Biglang bumukas ang pinto, at si Sebastian ang sumilip. "Marina, handa ka na ba? Malapit na ang graduation ceremony mo," tanong niya habang ngumingiti. Tumango ako at ngumiti rin. "Oo, Seb. Parang hindi ko pa rin maipaliwanag ang saya ko ngayon." Lumapit siya sa akin at marahang hinaplos ang buhok ko. "Deserve mo 'yan,
Lumipas ang ilang buwan mula nang mag-propose si Sebastian kay Marina. Naging masaya at payapa ang kanilang mga araw habang pinag-uusapan ang magiging buhay nila bilang mag-asawa. Ngayon, nasa gitna sila ng pagpaplano para sa kanilang engrandeng kasal—isang kasalang magpapatunay ng kanilang pagmamahalan sa harap ng kanilang mga pamilya at kaibigan. --- Sa Mansyon ng Monteclaro Sa dining hall, nakaupo sina Marina at Sebastian kasama ang kanilang wedding planner. Nakalatag sa mesa ang mga disenyo ng wedding invitations, sample ng wedding gowns, at listahan ng mga suppliers. "Marina, gusto mo bang magdagdag ng ibang kulay sa motif? Baka gusto mong gawing mas personalized?" tanong ng wedding planner habang ipinapakita ang iba't ibang kombinasyon ng kulay. Napaisip si Marina at tumingin kay Sebastian. "Ano sa tingin mo, Seb? Gusto ko ng eleganteng kulay, pero simple lang." Ngumiti si Sebastian at hinawakan ang kamay niya. "Ikaw ang magdesisyon, Marina. Basta ang gusto ko, mas
Third POV Lumipas ang ilang araw mula nang magdesisyon sina Marina at Sebastian na bumalik sa Maynila. Abala ang dalawa sa paghahanda para sa kanilang pag-alis. Habang nasa mansyon, abala si Marina sa pag-iimpake ng kanilang gamit, samantalang si Sebastian ay nag-aasikaso ng mga dokumento para sa kanilang negosyo. --- Habang inaayos ni Marina ang kanyang maleta, biglang pumasok si Ana, ang matagal nang katiwala sa mansyon. "Marina, sigurado ka na ba sa desisyon mo?" tanong ni Ana habang naglalakad papunta sa kanya. "Oo, Ana. Mahal ko ang lugar na ito, pero alam kong kailangan naming magsimula ni Sebastian sa Maynila," sagot ni Marina na may halong lungkot sa tinig. "Alam mo, Marina, proud na proud ako sa'yo. Nakita ko kung paano ka lumaki dito sa hacienda, at ngayon, ikaw na ang may-ari nito," sabi ni Ana habang pinipigilan ang pagluha. Ngumiti si Marina at niyakap si Ana. "Salamat, Ana. Hindi ko rin makakamit ang lahat ng ito kung wala ka." --- Samantala, si Sebasti
Third POV Lumipas ang mga araw mula nang tuluyang mawala ang banta ni Sofia sa kanilang buhay. Unti-unting bumalik ang normal na takbo ng kanilang mga araw. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan, mas naging matatag ang relasyon nina Sebastian at Marina. --- Isang umaga, abala si Marina sa paghahanda ng agahan. Nakangiti siya habang iniisip ang mga plano para sa araw na iyon. Nang biglang pumasok si Sebastian sa kusina, suot ang simpleng puting t-shirt at jeans. "Good morning," bati niya habang inaayos ang kanyang buhok. Napatingin si Marina sa kanya at napangiti. "Good morning. Gutom ka na ba? Malapit na 'to." Lumapit si Sebastian at biglang hinalikan siya sa noo. "Hindi lang pagkain ang gusto ko." Natawa si Marina. "Sebastian, aga-aga pa!" --- Pagkatapos nilang mag-agahan, nagpasya silang bumisita sa hacienda ng pamilya Monteclaro. Habang nasa daan, masaya nilang pinag-usapan ang mga plano para sa hinaharap. "Sebastian, naisip ko, gusto ko sanang magpatayo ng maliit n