Nasa kalagitnaan kami ni kuya Antony sa pangangabayo nang may makita akong isang kabayo na may sakay na dalawang pares at walang iba kundi si Sebastian at ang gf niyang si Sofie. Naabutan niya kami dahil sa bilis ng pagtakbo ng kanilang kabayo dahil magaling naman si Sebastian sa pangangabayo. Simula pagkabata daw niya ay nakahiligan na niya itong sumakay sa kabayo sabi ng lolo ni Sebastian.
"Ang taba mo kasi Babs kaya nila tayo naabutan," pangungutya nito sa akin.
"Tse! tumigil ka na nga lang kuya. Hindi naman nakakatulong yang pang aasar mo sa akin eh. Saan ba sila pupunta, bakit parang tayo tuloy sumusunod sa kanila?"
"Baka sa ilog din ang punta nila," sabi nito.
Lumiko na nga sila at ganoon din kami. Tanaw ko na huminto na ang kabayo nila. Huminto na din kami ni kuya Antony pagkarating namin. Biglang natanggal ang suot kong salamin sa mata nang hindi masadyang napasubsob ang aking mukha sa likod ni kuya Anthony kaya ito nahulog ito sa lupa.
"Kuya ang salamin ko pakipulot."
"Sorry Marina natapakan ng kabayo kaya basag ang salamin."
"Ano? Hindi kasi ako sanay na walang suot na salamin eh."
"Ganyan ka na lang babs mas maganda ka tignan pag walang salamin sa mata," sabi nito.
Bumulong sa akin si kuya Antony at sinabing nakatingin sa amin si Sebastian kaya napatingin ako sa direksiyon nila Sebastian.
Nagtama ang aming mga mata kahit medyo malabo ang paningin ko. Umiwas ako dahil nakatingin din sa akin yung gf niya baka sabihin niyang pinagnanasahan ko ang bf niya.Hila ng isang kamay ko ni kuya Antony. Bitbit din niya ang isang basket na may laman na pagkain. Naglakad na kaming papuntang ilog. Habang papalapit na kami ay naririnig ko na ang lagaslas ng tubig.
"Wow ang ganda naman dito, may ilog pala dito sa lugar na ito. Ang tagal ko na dito sa hacienda ngayon ko lang alam ang lugar na ito."
"Paano kasi puro ka aral kaya yan hindi mo alam ang mga lugar na magaganda dito sa lupain ng Mobteclaro."
"Eh wala naman kasi akong kasama noon saka wala ka pa naman dito noon. Bakit sa malayo mo gustong mag aral ha kuya?"
Biglang natahimik si kuya kaya hindi na lang ako umimik. May rason lang siya siguro kaya sa malayo siya nag aaral.
Binuksan ko na ang laman ng tupperware at nilantakan ko na ang laman nito dahil sa sobrang gutom ko naubos ko ang laman ng isang tupperware.Nauna na akong lumusong sa tubig dahil wala naman atang balak si kuya Antony. Nakita ko yung dalawang mag jowa na naliligo na din. Lumayo ako ng konti sa kanila dahil ayaw ko silang makita. Nang lumingon ako sa inuupuan ni kuya Antony wala na siya doon kaya hinanap ko siya at iginala ang paningin sa paligid.
"Kuya Antony, kuya Antony saan ka ba?" sigaw kong tawag. Aahon na sana ako sa ilog dahil hanggang beywang ang lalim nito, napahiyaw na lang ako dahil may humawak sa binti ko kaya nagtatatalon talon ako sa tubig kaya pati din yung magjowa ay napatingin sa direksiyon ko. Lalapitan sana ako ni Sebastian pero umahon si kuya Anthony kaya hindi na naituloy ang paglapit niya sa akin.
"Kainis ka kuya tinakot mo naman ako. Akala ko may shokoy sa ilalim ng tubig," naiinis na sabi ko.
"May shokoy bang ganito kaguwapo?" turo niya sa mukha nito.
"Neknek mo pangit mo kaya."
"Babs naman ang guwapo ko kaya. Baka maya niyan mainlove ka sa akin eh."
"Tse! never kuya dahil may nagugustuhan na ko."
"Pero yung taong gusto mo may iba namang mahal," sabi ni kuya.
Napangiwi ako. "Bakit siya ba ang tinutukoy ko?" Umalis na ko sa harapan dahil naiinis ako.
"Babs hintay!" tawag nito.
"Hindi nga ako baboy eh, chubby lang!" sigaw ko at tumawa na naman siya.
"Siya din yun babs, bakit ba kasi ayaw mong tawagin kitang babs. Ang cute kaya yun."
"Sige kuya asarin mo pa ako kapag ako sumeksi who you ka sa akin kuya."
"Naks naman, siguraduhin mo lang babs na seseksi ka ha, kapag nagawa mo yun papakasalan kita." biro niya.
"Ewww kilabutan ka nga sa sinasabi mo. Hanggang friends lang tayo at parang kapatid na ang turing ko sayo."
"Sinabi ko bang maniwala ka," at tinawanan na naman niya ko. "Sinasabi ko lang iyon para ipush mo ang sarili mo na ayusin ang sarili mo para hindi ka lait laitin ni Sebastian. Tutulungan kita."
"Anong klaseng tulong yan kuya?" tanong ko.
"Basta hintayin mo na lang ang panahon kung kinakailangan na talaga."
Nasa may pampang na kami ni kuya Antony habang nakaakbay siya sa akin. Bumulong siya sa akin at sinabi niyang masama daw ang tingin ni Sebastian sa amin. Wala akong pakialam dahil ganoon naman siya sa akin.
Umalis na kami ni kuya sa may ilog at sumakay na ng kabayo. Iyong dalawa naman ay naiwan pa sa ilog. And so what, wala akong pakialam sa kanila.
Kasalukuyan kaming nakasakay sa kabayo ng biglang sumulpot yung dalawa. Naunahan na naman kami. Palagi na lang ba.
"Sabi ko kasi sayo magpapayat ka na babs para hindi nila tayo nauunahan."
"Pakialam ko ba kung mas nauna sila," pagtataray ko kay kuya Antony.
Malapit na sila sa may mansion samantalang kami ni kuya Antony ay medyo malayo pa."Pagod na yung kabayo natin babs, ang bigat mo daw kasi," biro nito.
Sumimangot ako. "Ai ganun ba kuya, kausap mo na pala ang kabayo kaya pala kamukha mo yang kabayo mo," sabay tawa ko. Dahil sa pagtawa ko nauntog na naman ako sa likod ni kuya Antony kaya naipit na naman ilong ko sa likod nito.
"Ano ka ba kuya, magiging pango na ako niyan sa kakabangga ng ilong ko sa likod mo. Ito na nga lang ang bukod tanging maganda kong katangian papanguin mo pa."
"Ang daldal mo kasi babs eh, ayaw ng kabayo ko na madaldal ang babae lalo na kapag mataba daw baka masipa ka pa niya," sabay tawa din niya.
"Grabe ka naman kuya sa akin." Huminto na ang kabayo tanda ng nasa mansion na kami. Nauna ng bumaba si kuya Antony at inalalayan niya akong bumaba.
"Salamat kuya!"
"May bayad yan!" sabi niya.
"Ilista mo na lang!" biro ko. "Pasok muna ako sa loob kuya, baka hinahanap na ako ni lolo at lola," paalam ko.
"Sige at ibabalik ko na lang itong kabayo sa kuwadra. Ah babs," pahabol niyang sabi. "Diba ngayong araw ang pagdiriwang para sa pagtatatapos niyong dalawa ni Sebastian?"
"Ah oo, punta ka ha. Hintayin kita kuya mayang gabi. Simpleng handaan lang naman daw kasi ayaw ni Sebastian ang bongga. Tayo tayo lang naman ang nandidito.ang magsasalo salo wala ng iba. Sige kuya pasok na ko!" tumango na lang siya bilang tugon.
Pagpasok ko pa lang nakita na ako ni lolo at lola Fermina sa may terrace kaya lumapit ako at nagmano. Buti na lang natuyo agad ang basa kong damit dahil sa init kaninang nangabayo kami pauwe.
"Saan ka ba galing Marina at hindi ka nakisabay sa amin mag almusal kaninang umaga at bakit hindi mo suot yung salamin mo? Hindi na ba malabo ang paningin mo?" tanong ni lola.
Napatingin ako kay Sebastian na kasama ang gf niyang mukhang s**o. Hindi ako puwedeng magsinungaling dahil kasama namin sila kanina sa ilog.
"Ahm nanggaling po ako kina kuya Antony lola tapos nag aya siya na pumunta kaming ilog at doon na po kami kumain ng agahan saka nahulog po yung salamin ko sa lupa ng huminto yung kabayo tapos natapakan ng kabayo yung salamin ko po." mahabang paliwanag ko.
"Aba galing ka din pala doon sa paboritong tambayan ng apo ko saka bagay mo na iyang ganiyan na walang salamin, gumanda ka lalo," puri ni lola sa akin.
Pero baboy naman ako, sabi ng isip ko.
"Balak sana namin ng lolo mo na magpatayo ng kubo doon para may pahingaan si Sebastian doon."
"Lola!" singit ni Sebastian. "Ako na po ang bahalang magpatayo ng sarili kong pahingaan dun."
"Sige apo umpisahan mo na ang plano mong pagpapatayo ng resthouse mo doon para makapunta naman si Marina doon."
Sumimangot naman ang itsura ng gf ni Sebastian
"Oh siya sige na Marina umakyat ka na sa itaas at mamaya may konting salu salo tayo mamaya."
"Sige po lola lolo!" pagpapaalam ko at umakyat na ako sa itaas para maligo at magpalit ng damit. Hindi ko na sila nilingon at alam kong naiinis ang dalawang magjowa sa akin.
Pumasok na ko sa kuwarto ko at nagpahinga ng konti, maya't maya ay maliligo na ako. Kinuha ko ang cp ko sa may side table at Inopen ko, pumunta ako sa music para magpatugtog. Nilagay ko ang headset ko sa tenga ko at kinonect ang bluetooth then nag start na ang kanta. Sinasabayan ko ang awit habang hawak ko ang suklay bilang mike at napatayo ako habang kumakanta ng.....
At My Worst.
Can I call you baby?
Can you be my friend?Can you be my lover up until the very end?Let me show you love, oh, I don't pretendStick by my side even when the world is givin' in, yeahOh, oh, oh, don'tDon't you worryI'll be there, whenever you want meI need somebody who can love me at my worst.Sebastian (POV)Sobrang saya ni Marina kay Anthony habang nag wiwisikan sila ng tubig sa ilog. May angkin ganda din siya nang matanggal ang salamin sa mata niya ngunit mataba nga lang at narinig kong babs pa ang tawag ni Anthony kay Marina. Nakakatawa nga lang ngunit hindi ko pinahalata kay Sofia na madalas ang pagsulyap ko sa kanila. Bagay naman silang dalawa at wala din akong pakialam kung may relasyon ang dalawa.Nauna ng umuwe ang dalawa at sumunod na lang kami ni Sofia pero naunahan ulit namin sila. Ikaw ba namang may baboy kang nakasakay sa kabayo at dahil sa bigat ay hindi makatakbo ng maayos yung kabayo.Kahit kailan talaga ang baboy niyang kumain at matakaw pa din hanggang ngayon. Kaya hindi pumapayat dahil sa katakawan niyang kumain.Umakyat muna ko sa aking kuwarto para makapagpahinga ng konti at iniwan ko muna sa ibaba si Sofia kasama sina lolo at lola.Pagbukas ko ng pintuan ay may narinig akong kumakanta, hindi ko siya gaanong marinig kaya nagtungo ako sa bintana dahil
"Marina, pinapatawag ka ni sir Sebastian sa office niya." sabi ng isa kong kaklase. "Bakit daw?""Hindi ko alam basta pumunta ka na lang daw doon."Uwian na namin pero pinapatawag pa ako, ano naman kaya ang ipag uutos nun, anas ko.Bitbit ko ang bag na bigay sa akin ni lola Fermina, lahat ng gamit ko ay siya ang nagbigay. Kailangan ko na talagang magpapayat para hindi ako palaging napapagod sa paglalakad, ang layo pa naman ng office ni sir Sebastian. Sir na pala ang tawag ko sa kaniya dahil siya ang aming Prof. Pero panay utos niya sa akin kaya ako nabubuwisit. Pagod na ko maghapon sa klase tapos uutusan na naman niya ko. Ano ako PA niya sabi ng isip ko.Fifteen minutes ang tinagal ko sa paglalakad makarating lang sa kaniyang office. Halos pumutok na ang suot kong uniporme dahil sa hapit nito sa akin. Nag aalat na din ang pawis ko sa sobrang pagod sa paglalakad.Kinuha ko muna ang panyo para punasan ang pawis sa mukha. Naging pawisin na ko ngayon dahil nananaba na naman ako. Hindi k
Pumasok ako sa loob ng aking silid na mabigat ang pakiramdam ko. Tila naninikip itong dibdib ko dahil sa mga sinabi ni lola. Namamaalam na kaya si lola kaya ganun na lang ang mga sinasabi niya, sa loob loob ko.Isang linggo na ang nakalipasHindi na kami sabay sabay na kumakain dahil madalas na wala si Sebastian dito sa mansion, palagi itong wala at kami lang ni lolo ang magakasalo sa hapag kainan. Si lola ay sa silid na din ito kumakain.Madalas na akong hindi kumakain ng marami dahil goal ko na talaga ang magpapayat. Napansin naman iyon ni lolo dahil sa kaunti lang ang nababawas na pagkain sa hapag.Tuluyan ng bumagsak ang katawan ni lola at namayat na ito ng husto na ikinabahala naman ni lolo. Nagiging matamlay na din ito dahil sa nakikitang nahihirapan sa kalagayan ng kaniyang minamahal na asawa.Ilang araw na lang at kaarawan na ni Sebastian. Sana maabutan pa ni lola ang kaniyang kaarawan. Pero ako ay dalawang buwan pa bago ang kaara
Nagpunta agad ako sa sementeryo upang dalawin ang puntod nila lolo at lola ng matapos ang klase namin. Pero hindi ko inaasahang makita si Sebastian dahil nandirito din siya. Una kong tinungo ang puntod ni lola dahil naroon si Sebastian sa puntod ng kaniyang lolo. Tumingin sa akin si Sebastian na malungkot ang kaniyang mga mata. May bahid pang mga luha sa kaniyang mga mata dahil galing ito sa pag iyak.Nanatiling tahimik ang pagdalaw namin sa kanilang mga puntod at ni isa walang gustong magsalita sa amin. "Tama bang naririto ka pa at kailangan pang manatili ka pa sa bahay ngayong alam mong wala na sina lolo at lola na masasandalan mo," madiing sabi niya.Yun ang mga katagang binigkas ni Sebastian sa akin ngunit hindi ko ito pinansin bagkus ay naaawa lang ako sa kaniya dahil wala na itong katuwang sa buhay. Tanging nag iisa na lang ito sa Monteclaro clan. Ang kwento sa akin ni lola ay may kapatid daw na babae si lolo ngunit matagal na itong nawawala. Pinahanap nila kahit saang parte
Simula ng malaman naming dalawa ni Sebastian ang huling habilin nila lolo at lola parang mas lalo lang itong naging galit sa akin halos araw araw na niya akong inaaway dito sa loob ng mansion minsan pinapahiya niya na din ako sa eskwelahan. Ano ba dapat ang mararamdaman ko ngayong sa umpisa pa lang ay parang gusto ko ng sumuko at umalis na lang pero hindi iyon hahayaan ni Sebastian na aalis ako hanggat hindi pa ko naikakasal sa kaniya na hanggat hindi pa nakapangalan sa kaniya ang mga ari arian ng mga Monteclaro clan."Hey wake up." Boses iyon na galit na si Sebastian. "B-Bakit?" pautal kong tanong sa kaniya. Biglang kumunot ang kaniyang noo pagkatanong ko sa kaniya habang nakaupo sa kama dahil kababangon ko lang at nakatakip pa lang ang kumot hanggang beywang ko.Bigla na lang niya ako hinila hanggang sa napasubsob na lang ako sa sahig kaya napahawak na lang ako sa nananakit kong katawan. Inangat ko ang ulo ko at tumingin sa kaniya habang ang mata nito ay nanlilisik sa galit. Luma
Naikwento na lahat ni ate Ana kung ano ang sumunod na nangyari pagkatapos kong mawalan ng malay at sinugod naman ako agad ni Sebastian sa hospital. Pagkatapos ng isang araw na pananatili doon ay inuwe din ako agad ni Sebastian para dito na lang daw niya ko bantayan. Nag aalala din pala sa akin si Sebastian, akala ko wala ng pagbabago sa ugali niya ngunit heto siya ngayon, siya pa ang nagbantay sa akin mag damag kaya pala naabutan ko siyang natutulog sa sofa pag kagising ko. May ngiti sa labi ko habang iniisip ko ang mga bagay na ginawa niya sa akin. Nakaramdam ako ng tuwa sa puso ko subalit hindi ko pa alam kung hanggang saan patutungo ang ganitong nararamdaman ko para sa kaniya. ...............Kinabukasan habang naghahanda ako sa pagpasok sa eskwelahan, nasa may labas na ko ng mansion at inaayos ang gamit ngunit hindi ko inaasahang may humintong sasakyan sa may harapan ko kaya napatingin na lang ako dito. Bago ito sa paningin ko hindi ko kilala kung sino ang sakay nito sa loob. Sa
Nang matapos na kaming kumain, nagpaalam muna si Seb sa akin na pupunta itong comfort room. Balak ko din sana mag cr kaso ayaw ko siyang kasabay na magtungo roon kaya pinauna ko na lang ito. Maya't-maya ay sumunod din ako pero pinatigil lang ako ng isang lalaking waiter. "Anong bawal kuya? Bawal po bang pumasok?" Nagtatakang tanong ko."Iyon po kasi ang utos ma'am," magalang na sagot nito. Mabigat na hininga ang ang pagsang-ayon ko. Ang sakit na ng aking pantog at hindi ko na kayang tiisin ito. Nagmadali akong umalis at tinunton ang daan palabas ng restauran. Hindi ko na aantayin si Seb para makisabay sa kan'ya pag-uwe. Nauna ako para makauwe agad ng mansion at doon na lang ako magbabawas. Makakaya ko pang tiisin ito kaysa mag-antay sa wala. Kalahating oras nang marating ko na ang mansion. Dahan dahan ang aking paglakad upang hindi ako makaihi pero dahil sa batong aking natapakan. Napatid ako na kinaihi ko na hindi naman sinasadya basta kusa lang ako nakaihi na hindi ko na napigi
Pauwe na ko ngayon na hindi ko na kasabay si Lexie. Naglakad na lang ako para bawas gastos sa pamasahe at para matadtad ang aking katawan. Uumpisahan ko na ngayon magpapayat. Habang mag-isang naglalakad sa may kalsada, isang sasakyan ang huminto sa kalsada at malakas ang pagbusina nito na kinagulat ko dahil sa malakas na ingay nito. "Hoy baboy Marina!" sigaw ni Rashina sa akin na nakadungaw ang mukha nito sa may bintana ng sasakyan. "Pwede bang umalis ka na lang riyan diyan sa daanan. Hindi mo bagay malantad dito sa kalsada," sabay tawa ng mga ito kasama ang ibang kaklase ko. Kuyom ang dalawang kamao ko sa pagtitimpi ng galit ko sa kanila at mabilis na umalis sa kanila. "Hoy bumalik ka dito!" sigaw pa ng mga ito. Lumingon ako at talagang nakasunod sila sa akin. Napatakbo ako ng mabilis para hindi nila ako mahabol pero sa paglingon ko ay doon ako nadapa at napasubsob sa may kanal pagkahulog ko. Huminto na naman ang sasakyan nila Rashina at nagsibabaan ang mga ito saka pinagtawnan nil
LIMANG TAON ANG LUMIPAS... Sa malawak na auditorium, nakatayo si Luna sa entablado, suot ang kanyang toga. Hawak niya ang kanyang diploma at medalya bilang cum laude—isang pangarap na matagal niyang hinintay na matupad. Dapat masaya siya. Dapat ipagdiriwang niya ang araw na ito. Ngunit habang pinagmamasdan niya ang dagat ng mga nagsasaya at niyayakap ng kanilang pamilya at mga kaibigan, hindi niya mapigilang mapansin ang kakulangan. Wala si Santino. Noon, madalas nilang pag-usapan kung paano sila sabay na aakyat sa entablado, tatawaging magkasunod ang pangalan, at maghahawakan ng kamay habang nakangiti sa isa’t isa. Pero ngayon, siya lang ang nandito. Pagkatapos ng seremonya, dumiretso siya sa isang tahimik na sulok ng unibersidad. Umupo siya sa isang bench, ipinikit ang mga mata, at marahang huminga. “Ginawa ko na, Santino,” mahina niyang bulong sa hangin. “Pero bakit parang kulang?” Limang taon na rin ang lumipas mula noong huli siyang tumapak sa mansyon ng Monteclaro.
THIRD POV Habang unti-unting nilulubog ng araw ang kalangitan, nakatayo si Luna sa veranda ng Monteclaro mansion. Nakatitig siya sa malayo, pilit inaalis sa isip ang matinding pag-aalala na bumabalot sa kanya. Wala pa sina Marina at Sebastian. Hindi niya alam kung ano na ang nangyayari sa ospital. Gusto niyang sundan si Santino, gusto niyang makita ang lagay nito, pero… may bahagi ng sarili niyang nag-aalangan. “Bakit ba ako ganito?” mahina niyang bulong, mahigpit na niyakap ang sarili. "Hindi ba dapat masaya ako? Pinutol ko na ang koneksyon namin. Hindi ba ito ang gusto ko?" Ngunit sa bawat segundo na hindi niya nakikita si Santino, sa bawat minutong lumilipas na wala siyang balita tungkol dito, mas lalong bumibigat ang pakiramdam niya. Para siyang sinasakal ng guilt at takot—takot na baka huli na ang lahat. Napapikit siya, pilit nilulunok ang namumuong luha. "Hindi, hindi ko dapat maramdaman 'to. Wala akong karapatan—" Biglang bumukas ang malaking gate ng mansyon. Napa
MANSYON NG MONTECLARO – LUNA’S POV Maagang gumayak si Luna para pumasok sa eskwela. Pilit niyang inaayos ang sarili, pilit niyang inilalayo ang isip sa nangyari kahapon. Tapos na. Wala nang sila—wala nang Santino at Luna. Paulit-ulit niyang sinasabi iyon sa sarili, kahit parang may kung anong kirot sa dibdib niya. Pagbaba niya sa hagdan, isang kakaibang katahimikan ang bumungad sa kanya. Hindi tulad ng dati na punong-puno ng sigla ang mansyon, ngayon ay tila may bumalot na lungkot sa buong paligid. Pagdating niya sa sala, nakita niya si Marina—ang mommy ni Santino. Naka-upo ito sa sofa, yakap-yakap ng kanyang asawa, si Sebastian. Nanginginig ang balikat ng ginang habang hagulgol nang hagulgol. Si Sebastian naman ay pilit siyang inaalo, ngunit bakas din sa mukha nito ang matinding lungkot. Nanatili si Luna sa kinatatayuan niya, hindi sigurado kung lalapit ba o aalis na lang nang tahimik. Pero bago pa siya makagalaw, biglang tumayo si Marina at mabilis siyang nilapitan. "Ikaw!
Habang nakatayo sa gitna ng cafeteria, naramdaman ni Santino ang bigat sa kanyang dibdib. Para bang may kung anong bagay na pumipigil sa kanya, isang bagay na hindi niya kayang kontrolin. Tumingin siya sa direksyon kung saan lumabas si Luna. Mas lalo siyang naguluhan. Bakit ba parang ang hirap niyang maabot ngayon? Bakit parang kahit anong gawin niya, palayo na ito nang palayo? Napabuntong-hininga siya, napapailing habang napabulong sa sarili. "Mali pala ang mahalin ka, Luna…" Bar Scene – Santino’s POV Sa loob ng bar, malakas ang tugtog. Mga ilaw na kumikislap, tawanan ng mga lasing, at usok ng sigarilyo ang bumalot sa paligid. Pero para kay Santino, wala siyang naririnig kundi ang tahimik na sigaw ng puso niya. Isang shot ng alak ang tinungga niya. Isang mapait na hagod sa lalamunan—pero hindi kasing pait ng nararamdaman niya ngayon. Sa harap niya, nakaupo si Jake, tahimik lang na pinagmamasdan siya. "Tama na 'yan, pare," saway ni Jake, pero umiling lang si Santino. "
Matapos ang practice, nag-ayos na ng gamit ang banda. Pawis si Santino, pero hindi iyon ang dahilan kung bakit biglang bumigat ang pakiramdam niya. Habang kinukumpuni niya ang mic stand, natanaw niya sa di kalayuan sina Luna at Jake—magkasabay na naglalakad palabas ng gym. Magaan lang ang itsura nila, tila komportableng-komportable sa isa’t isa. Maya-maya pa, nakita niyang tinapik ni Jake sa ulo si Luna habang may sinasabi. Napangiti si Luna, at doon kumirot ang dibdib ni Santino. "Tangina naman..." bulong niya sa sarili. Bigla siyang napaupo sa stage, pinunasan ang pawis, pero ang totoo, pinipilit niyang burahin sa isip ang nakita niya. “Jake pala, ha?” Naramdaman niyang lalong bumibigat ang loob niya. Kaya pala hindi siya makakuha ng diretsong sagot kay Luna. Kaya pala hindi niya mawari kung bakit parang ang layo-layo nito sa kanya nitong mga nakaraang araw. “Seryoso ba ‘to?” tanong niya sa sarili. Akala niya kasi, kahit paano, may halaga siya kay Luna. Na kahit hindi pa
Napakurap si Luna at agad na umiwas ng tingin kay Santino. Hindi niya alam kung tama pa ba ang ginagawa nila—ang mga titig na iyon, ang tahimik na espasyong bumabalot sa kanila, at ang hindi maipaliwanag na tensyon sa pagitan nila. "Santino... hindi pwede," mahina niyang sabi, pilit na kinakalma ang sariling damdamin. "May girlfriend ka na. Ayaw kong makasira ng relasyon." Napabuntong-hininga si Santino, pero hindi niya inalis ang titig niya kay Luna. "Ano ba sa tingin mo ang ginagawa ko ngayon, Luna? Sa tingin mo ba, kung talagang mahal ko si Denise, nandito ako ngayon kasama mo?" Napalunok si Luna. Gusto niyang magalit. Gusto niyang pagalitan si Santino dahil sa pagiging pabaya sa relasyon nito, pero mas nagagalit siya sa sarili niya. Dahil bakit siya kinakabahan? Bakit parang mas gusto niyang manatili rito kaysa lumayo? "Santino, tama na," mariin niyang sabi, kahit pa ang sariling puso niya ay parang sumisigaw ng kabaligtaran. "Hindi ko kayang—" Bigla siyang natigilan nan
Pagkauwi nila mula sa mall, napansin nilang tahimik na ang buong mansyon. Madilim na ang paligid, tanging ilaw sa hallway at sala ang bukas. Pagod man sa buong araw ng pamamasyal at kakatawa, nanatili ang kasiyahan sa mukha ni Santino. Pagpasok sa loob, agad na bumaling si Santino kay Luna at nakangiting sinabi, “Sabi ko naman sa’yo, tabi tayong matulog, ‘di ba?” Napakunot ang noo ni Luna at agad na tumanggi. “Ano ka? Hindi na tayo mga bata! Dalaga at binata na tayo, Santino. Huwag kang ewan.” Napahagalpak ng tawa si Santino. “Eh ano naman? Hindi naman kita kakainin. Saka dati naman tayong magkatabi matulog, ‘di ba?” “Dati ‘yon! Bata pa tayo nun!” asik ni Luna, binigyan siya ng masamang tingin. Ngunit sa halip na umurong, mas lalo pang lumapit si Santino, nakangisi. “So? Anong pinagkaiba? Pareho pa rin naman tayo, Luna. Ako pa rin ‘to, si Santino. At ikaw pa rin si Luna na laging inis sa akin pero hindi naman makatanggi kapag ako na ang nagyaya.” Napasinghap si Luna at nam
Luna’s POV Pagkapasok ko sa kwarto, agad akong dumapa sa kama at tinakpan ang mukha ko ng unan. Ano ba ‘yon?! Ramdam ko pa rin ang init sa mukha ko habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang nangyari kanina sa loob ng closet. Bakit kasi ang lapit niya? Napapikit ako nang mahigpit habang naaalala ko kung paano halos magkadikit ang katawan namin ni Santino. Ang init ng katawan niya, ang bango niya, at higit sa lahat—ang katawan niya! Napahiga ako nang diretso at hinampas ang unan. Sht! Bakit ako kinikilig?! Hindi pwede ‘to!* Pero kasabay ng kilig, may inis din akong nararamdaman. Kasi pagkatapos ng lahat ng ‘yon, nakita ko siyang naghahalikan sila ni Denise. Ano ba naman ‘yun, Luna! Kahit kailan, hindi ikaw ang pipiliin ni Santino! Tama na ‘tong ilusyon mo! Pero kahit anong pilit kong itanggi, hindi ko maalis ang kakaibang pakiramdam sa loob ng puso ko. Paano kung... talagang mai-in love na ako sa kanya? "Hindi… Hindi ako pwedeng ma-in love sa kanya." Napalunok ako haba
Habang tahimik na nagtatago si Luna sa loob ng closet, halos hindi siya makahinga sa kaba. Pinakiramdaman niya ang bawat galaw sa labas. Lumabas si Santino, pilit na pinapanatiling kalmado ang sarili. "Oh, Denise, andito ka na pala," aniya, pilit na nililihis ang usapan. "Ang tagal mo namang lumabas," reklamo ni Denise, sabay akbay kay Santino. Pero bago pa makasagot si Santino, napansin nito ang mama ni Luna na nakatayo sa gilid ng kama. "Ay, Manang, ano pong ginagawa ninyo rito?" tanong ni Denise. "Ilalagay ko lang sana 'tong mga tiniklop na damit ni Santino sa closet," sagot ng mama ni Luna habang papalapit sa pinto ng closet. Halos lumuwa ang mata ni Santino. Tangina! Hindi puwedeng makita si Luna sa loob! Mabilis niyang hinawakan ang kamay ng mama ni Luna. "Ako na po d'yan, Manang. Sige na po, magpahinga na kayo," aniya, pilit na nginingitian ito. "Naku, hindi, iho. Ako na, sandali lang naman ito," sagot ng matanda, pilit na tinutulak ang kamay ni Santino para makal