Nasa kalagitnaan kami ni kuya Antony sa pangangabayo nang may makita akong isang kabayo na may sakay na dalawang pares at walang iba kundi si Sebastian at ang gf niyang si Sofie. Naabutan niya kami dahil sa bilis ng pagtakbo ng kanilang kabayo dahil magaling naman si Sebastian sa pangangabayo. Simula pagkabata daw niya ay nakahiligan na niya itong sumakay sa kabayo sabi ng lolo ni Sebastian.
"Ang taba mo kasi Babs kaya nila tayo naabutan," pangungutya nito sa akin.
"Tse! tumigil ka na nga lang kuya. Hindi naman nakakatulong yang pang aasar mo sa akin eh. Saan ba sila pupunta, bakit parang tayo tuloy sumusunod sa kanila?"
"Baka sa ilog din ang punta nila," sabi nito.
Lumiko na nga sila at ganoon din kami. Tanaw ko na huminto na ang kabayo nila. Huminto na din kami ni kuya Antony pagkarating namin. Biglang natanggal ang suot kong salamin sa mata nang hindi masadyang napasubsob ang aking mukha sa likod ni kuya Anthony kaya ito nahulog ito sa lupa.
"Kuya ang salamin ko pakipulot."
"Sorry Marina natapakan ng kabayo kaya basag ang salamin."
"Ano? Hindi kasi ako sanay na walang suot na salamin eh."
"Ganyan ka na lang babs mas maganda ka tignan pag walang salamin sa mata," sabi nito.
Bumulong sa akin si kuya Antony at sinabing nakatingin sa amin si Sebastian kaya napatingin ako sa direksiyon nila Sebastian.
Nagtama ang aming mga mata kahit medyo malabo ang paningin ko. Umiwas ako dahil nakatingin din sa akin yung gf niya baka sabihin niyang pinagnanasahan ko ang bf niya.Hila ng isang kamay ko ni kuya Antony. Bitbit din niya ang isang basket na may laman na pagkain. Naglakad na kaming papuntang ilog. Habang papalapit na kami ay naririnig ko na ang lagaslas ng tubig.
"Wow ang ganda naman dito, may ilog pala dito sa lugar na ito. Ang tagal ko na dito sa hacienda ngayon ko lang alam ang lugar na ito."
"Paano kasi puro ka aral kaya yan hindi mo alam ang mga lugar na magaganda dito sa lupain ng Mobteclaro."
"Eh wala naman kasi akong kasama noon saka wala ka pa naman dito noon. Bakit sa malayo mo gustong mag aral ha kuya?"
Biglang natahimik si kuya kaya hindi na lang ako umimik. May rason lang siya siguro kaya sa malayo siya nag aaral.
Binuksan ko na ang laman ng tupperware at nilantakan ko na ang laman nito dahil sa sobrang gutom ko naubos ko ang laman ng isang tupperware.Nauna na akong lumusong sa tubig dahil wala naman atang balak si kuya Antony. Nakita ko yung dalawang mag jowa na naliligo na din. Lumayo ako ng konti sa kanila dahil ayaw ko silang makita. Nang lumingon ako sa inuupuan ni kuya Antony wala na siya doon kaya hinanap ko siya at iginala ang paningin sa paligid.
"Kuya Antony, kuya Antony saan ka ba?" sigaw kong tawag. Aahon na sana ako sa ilog dahil hanggang beywang ang lalim nito, napahiyaw na lang ako dahil may humawak sa binti ko kaya nagtatatalon talon ako sa tubig kaya pati din yung magjowa ay napatingin sa direksiyon ko. Lalapitan sana ako ni Sebastian pero umahon si kuya Anthony kaya hindi na naituloy ang paglapit niya sa akin.
"Kainis ka kuya tinakot mo naman ako. Akala ko may shokoy sa ilalim ng tubig," naiinis na sabi ko.
"May shokoy bang ganito kaguwapo?" turo niya sa mukha nito.
"Neknek mo pangit mo kaya."
"Babs naman ang guwapo ko kaya. Baka maya niyan mainlove ka sa akin eh."
"Tse! never kuya dahil may nagugustuhan na ko."
"Pero yung taong gusto mo may iba namang mahal," sabi ni kuya.
Napangiwi ako. "Bakit siya ba ang tinutukoy ko?" Umalis na ko sa harapan dahil naiinis ako.
"Babs hintay!" tawag nito.
"Hindi nga ako baboy eh, chubby lang!" sigaw ko at tumawa na naman siya.
"Siya din yun babs, bakit ba kasi ayaw mong tawagin kitang babs. Ang cute kaya yun."
"Sige kuya asarin mo pa ako kapag ako sumeksi who you ka sa akin kuya."
"Naks naman, siguraduhin mo lang babs na seseksi ka ha, kapag nagawa mo yun papakasalan kita." biro niya.
"Ewww kilabutan ka nga sa sinasabi mo. Hanggang friends lang tayo at parang kapatid na ang turing ko sayo."
"Sinabi ko bang maniwala ka," at tinawanan na naman niya ko. "Sinasabi ko lang iyon para ipush mo ang sarili mo na ayusin ang sarili mo para hindi ka lait laitin ni Sebastian. Tutulungan kita."
"Anong klaseng tulong yan kuya?" tanong ko.
"Basta hintayin mo na lang ang panahon kung kinakailangan na talaga."
Nasa may pampang na kami ni kuya Antony habang nakaakbay siya sa akin. Bumulong siya sa akin at sinabi niyang masama daw ang tingin ni Sebastian sa amin. Wala akong pakialam dahil ganoon naman siya sa akin.
Umalis na kami ni kuya sa may ilog at sumakay na ng kabayo. Iyong dalawa naman ay naiwan pa sa ilog. And so what, wala akong pakialam sa kanila.
Kasalukuyan kaming nakasakay sa kabayo ng biglang sumulpot yung dalawa. Naunahan na naman kami. Palagi na lang ba.
"Sabi ko kasi sayo magpapayat ka na babs para hindi nila tayo nauunahan."
"Pakialam ko ba kung mas nauna sila," pagtataray ko kay kuya Antony.
Malapit na sila sa may mansion samantalang kami ni kuya Antony ay medyo malayo pa."Pagod na yung kabayo natin babs, ang bigat mo daw kasi," biro nito.
Sumimangot ako. "Ai ganun ba kuya, kausap mo na pala ang kabayo kaya pala kamukha mo yang kabayo mo," sabay tawa ko. Dahil sa pagtawa ko nauntog na naman ako sa likod ni kuya Antony kaya naipit na naman ilong ko sa likod nito.
"Ano ka ba kuya, magiging pango na ako niyan sa kakabangga ng ilong ko sa likod mo. Ito na nga lang ang bukod tanging maganda kong katangian papanguin mo pa."
"Ang daldal mo kasi babs eh, ayaw ng kabayo ko na madaldal ang babae lalo na kapag mataba daw baka masipa ka pa niya," sabay tawa din niya.
"Grabe ka naman kuya sa akin." Huminto na ang kabayo tanda ng nasa mansion na kami. Nauna ng bumaba si kuya Antony at inalalayan niya akong bumaba.
"Salamat kuya!"
"May bayad yan!" sabi niya.
"Ilista mo na lang!" biro ko. "Pasok muna ako sa loob kuya, baka hinahanap na ako ni lolo at lola," paalam ko.
"Sige at ibabalik ko na lang itong kabayo sa kuwadra. Ah babs," pahabol niyang sabi. "Diba ngayong araw ang pagdiriwang para sa pagtatatapos niyong dalawa ni Sebastian?"
"Ah oo, punta ka ha. Hintayin kita kuya mayang gabi. Simpleng handaan lang naman daw kasi ayaw ni Sebastian ang bongga. Tayo tayo lang naman ang nandidito.ang magsasalo salo wala ng iba. Sige kuya pasok na ko!" tumango na lang siya bilang tugon.
Pagpasok ko pa lang nakita na ako ni lolo at lola Fermina sa may terrace kaya lumapit ako at nagmano. Buti na lang natuyo agad ang basa kong damit dahil sa init kaninang nangabayo kami pauwe.
"Saan ka ba galing Marina at hindi ka nakisabay sa amin mag almusal kaninang umaga at bakit hindi mo suot yung salamin mo? Hindi na ba malabo ang paningin mo?" tanong ni lola.
Napatingin ako kay Sebastian na kasama ang gf niyang mukhang s**o. Hindi ako puwedeng magsinungaling dahil kasama namin sila kanina sa ilog.
"Ahm nanggaling po ako kina kuya Antony lola tapos nag aya siya na pumunta kaming ilog at doon na po kami kumain ng agahan saka nahulog po yung salamin ko sa lupa ng huminto yung kabayo tapos natapakan ng kabayo yung salamin ko po." mahabang paliwanag ko.
"Aba galing ka din pala doon sa paboritong tambayan ng apo ko saka bagay mo na iyang ganiyan na walang salamin, gumanda ka lalo," puri ni lola sa akin.
Pero baboy naman ako, sabi ng isip ko.
"Balak sana namin ng lolo mo na magpatayo ng kubo doon para may pahingaan si Sebastian doon."
"Lola!" singit ni Sebastian. "Ako na po ang bahalang magpatayo ng sarili kong pahingaan dun."
"Sige apo umpisahan mo na ang plano mong pagpapatayo ng resthouse mo doon para makapunta naman si Marina doon."
Sumimangot naman ang itsura ng gf ni Sebastian
"Oh siya sige na Marina umakyat ka na sa itaas at mamaya may konting salu salo tayo mamaya."
"Sige po lola lolo!" pagpapaalam ko at umakyat na ako sa itaas para maligo at magpalit ng damit. Hindi ko na sila nilingon at alam kong naiinis ang dalawang magjowa sa akin.
Pumasok na ko sa kuwarto ko at nagpahinga ng konti, maya't maya ay maliligo na ako. Kinuha ko ang cp ko sa may side table at Inopen ko, pumunta ako sa music para magpatugtog. Nilagay ko ang headset ko sa tenga ko at kinonect ang bluetooth then nag start na ang kanta. Sinasabayan ko ang awit habang hawak ko ang suklay bilang mike at napatayo ako habang kumakanta ng.....
At My Worst.
Can I call you baby?
Can you be my friend?Can you be my lover up until the very end?Let me show you love, oh, I don't pretendStick by my side even when the world is givin' in, yeahOh, oh, oh, don'tDon't you worryI'll be there, whenever you want meI need somebody who can love me at my worst.Sebastian (POV)Sobrang saya ni Marina kay Anthony habang nag wiwisikan sila ng tubig sa ilog. May angkin ganda din siya nang matanggal ang salamin sa mata niya ngunit mataba nga lang at narinig kong babs pa ang tawag ni Anthony kay Marina. Nakakatawa nga lang ngunit hindi ko pinahalata kay Sofia na madalas ang pagsulyap ko sa kanila. Bagay naman silang dalawa at wala din akong pakialam kung may relasyon ang dalawa.Nauna ng umuwe ang dalawa at sumunod na lang kami ni Sofia pero naunahan ulit namin sila. Ikaw ba namang may baboy kang nakasakay sa kabayo at dahil sa bigat ay hindi makatakbo ng maayos yung kabayo.Kahit kailan talaga ang baboy niyang kumain at matakaw pa din hanggang ngayon. Kaya hindi pumapayat dahil sa katakawan niyang kumain.Umakyat muna ko sa aking kuwarto para makapagpahinga ng konti at iniwan ko muna sa ibaba si Sofia kasama sina lolo at lola.Pagbukas ko ng pintuan ay may narinig akong kumakanta, hindi ko siya gaanong marinig kaya nagtungo ako sa bintana dahil
"Marina, pinapatawag ka ni sir Sebastian sa office niya." sabi ng isa kong kaklase. "Bakit daw?""Hindi ko alam basta pumunta ka na lang daw doon."Uwian na namin pero pinapatawag pa ako, ano naman kaya ang ipag uutos nun, anas ko.Bitbit ko ang bag na bigay sa akin ni lola Fermina, lahat ng gamit ko ay siya ang nagbigay. Kailangan ko na talagang magpapayat para hindi ako palaging napapagod sa paglalakad, ang layo pa naman ng office ni sir Sebastian. Sir na pala ang tawag ko sa kaniya dahil siya ang aming Prof. Pero panay utos niya sa akin kaya ako nabubuwisit. Pagod na ko maghapon sa klase tapos uutusan na naman niya ko. Ano ako PA niya sabi ng isip ko.Fifteen minutes ang tinagal ko sa paglalakad makarating lang sa kaniyang office. Halos pumutok na ang suot kong uniporme dahil sa hapit nito sa akin. Nag aalat na din ang pawis ko sa sobrang pagod sa paglalakad.Kinuha ko muna ang panyo para punasan ang pawis sa mukha. Naging pawisin na ko ngayon dahil nananaba na naman ako. Hindi k
Pumasok ako sa loob ng aking silid na mabigat ang pakiramdam ko. Tila naninikip itong dibdib ko dahil sa mga sinabi ni lola. Namamaalam na kaya si lola kaya ganun na lang ang mga sinasabi niya, sa loob loob ko.Isang linggo na ang nakalipasHindi na kami sabay sabay na kumakain dahil madalas na wala si Sebastian dito sa mansion, palagi itong wala at kami lang ni lolo ang magakasalo sa hapag kainan. Si lola ay sa silid na din ito kumakain.Madalas na akong hindi kumakain ng marami dahil goal ko na talaga ang magpapayat. Napansin naman iyon ni lolo dahil sa kaunti lang ang nababawas na pagkain sa hapag.Tuluyan ng bumagsak ang katawan ni lola at namayat na ito ng husto na ikinabahala naman ni lolo. Nagiging matamlay na din ito dahil sa nakikitang nahihirapan sa kalagayan ng kaniyang minamahal na asawa.Ilang araw na lang at kaarawan na ni Sebastian. Sana maabutan pa ni lola ang kaniyang kaarawan. Pero ako ay dalawang buwan pa bago ang kaara
Nagpunta agad ako sa sementeryo upang dalawin ang puntod nila lolo at lola ng matapos ang klase namin. Pero hindi ko inaasahang makita si Sebastian dahil nandirito din siya. Una kong tinungo ang puntod ni lola dahil naroon si Sebastian sa puntod ng kaniyang lolo. Tumingin sa akin si Sebastian na malungkot ang kaniyang mga mata. May bahid pang mga luha sa kaniyang mga mata dahil galing ito sa pag iyak.Nanatiling tahimik ang pagdalaw namin sa kanilang mga puntod at ni isa walang gustong magsalita sa amin. "Tama bang naririto ka pa at kailangan pang manatili ka pa sa bahay ngayong alam mong wala na sina lolo at lola na masasandalan mo," madiing sabi niya.Yun ang mga katagang binigkas ni Sebastian sa akin ngunit hindi ko ito pinansin bagkus ay naaawa lang ako sa kaniya dahil wala na itong katuwang sa buhay. Tanging nag iisa na lang ito sa Monteclaro clan. Ang kwento sa akin ni lola ay may kapatid daw na babae si lolo ngunit matagal na itong nawawala. Pinahanap nila kahit saang parte
Simula ng malaman naming dalawa ni Sebastian ang huling habilin nila lolo at lola parang mas lalo lang itong naging galit sa akin halos araw araw na niya akong inaaway dito sa loob ng mansion minsan pinapahiya niya na din ako sa eskwelahan. Ano ba dapat ang mararamdaman ko ngayong sa umpisa pa lang ay parang gusto ko ng sumuko at umalis na lang pero hindi iyon hahayaan ni Sebastian na aalis ako hanggat hindi pa ko naikakasal sa kaniya na hanggat hindi pa nakapangalan sa kaniya ang mga ari arian ng mga Monteclaro clan."Hey wake up." Boses iyon na galit na si Sebastian. "B-Bakit?" pautal kong tanong sa kaniya. Biglang kumunot ang kaniyang noo pagkatanong ko sa kaniya habang nakaupo sa kama dahil kababangon ko lang at nakatakip pa lang ang kumot hanggang beywang ko.Bigla na lang niya ako hinila hanggang sa napasubsob na lang ako sa sahig kaya napahawak na lang ako sa nananakit kong katawan. Inangat ko ang ulo ko at tumingin sa kaniya habang ang mata nito ay nanlilisik sa galit. Luma
Naikwento na lahat ni ate Ana kung ano ang sumunod na nangyari pagkatapos kong mawalan ng malay at sinugod naman ako agad ni Sebastian sa hospital. Pagkatapos ng isang araw na pananatili doon ay inuwe din ako agad ni Sebastian para dito na lang daw niya ko bantayan. Nag aalala din pala sa akin si Sebastian, akala ko wala ng pagbabago sa ugali niya ngunit heto siya ngayon, siya pa ang nagbantay sa akin mag damag kaya pala naabutan ko siyang natutulog sa sofa pag kagising ko. May ngiti sa labi ko habang iniisip ko ang mga bagay na ginawa niya sa akin. Nakaramdam ako ng tuwa sa puso ko subalit hindi ko pa alam kung hanggang saan patutungo ang ganitong nararamdaman ko para sa kaniya. ...............Kinabukasan habang naghahanda ako sa pagpasok sa eskwelahan, nasa may labas na ko ng mansion at inaayos ang gamit ngunit hindi ko inaasahang may humintong sasakyan sa may harapan ko kaya napatingin na lang ako dito. Bago ito sa paningin ko hindi ko kilala kung sino ang sakay nito sa loob. Sa
Nang matapos na kaming kumain, nagpaalam muna si Seb sa akin na pupunta itong comfort room. Balak ko din sana mag cr kaso ayaw ko siyang kasabay na magtungo roon kaya pinauna ko na lang ito. Maya't-maya ay sumunod din ako pero pinatigil lang ako ng isang lalaking waiter. "Anong bawal kuya? Bawal po bang pumasok?" Nagtatakang tanong ko."Iyon po kasi ang utos ma'am," magalang na sagot nito. Mabigat na hininga ang ang pagsang-ayon ko. Ang sakit na ng aking pantog at hindi ko na kayang tiisin ito. Nagmadali akong umalis at tinunton ang daan palabas ng restauran. Hindi ko na aantayin si Seb para makisabay sa kan'ya pag-uwe. Nauna ako para makauwe agad ng mansion at doon na lang ako magbabawas. Makakaya ko pang tiisin ito kaysa mag-antay sa wala. Kalahating oras nang marating ko na ang mansion. Dahan dahan ang aking paglakad upang hindi ako makaihi pero dahil sa batong aking natapakan. Napatid ako na kinaihi ko na hindi naman sinasadya basta kusa lang ako nakaihi na hindi ko na napigi
Pauwe na ko ngayon na hindi ko na kasabay si Lexie. Naglakad na lang ako para bawas gastos sa pamasahe at para matadtad ang aking katawan. Uumpisahan ko na ngayon magpapayat. Habang mag-isang naglalakad sa may kalsada, isang sasakyan ang huminto sa kalsada at malakas ang pagbusina nito na kinagulat ko dahil sa malakas na ingay nito. "Hoy baboy Marina!" sigaw ni Rashina sa akin na nakadungaw ang mukha nito sa may bintana ng sasakyan. "Pwede bang umalis ka na lang riyan diyan sa daanan. Hindi mo bagay malantad dito sa kalsada," sabay tawa ng mga ito kasama ang ibang kaklase ko. Kuyom ang dalawang kamao ko sa pagtitimpi ng galit ko sa kanila at mabilis na umalis sa kanila. "Hoy bumalik ka dito!" sigaw pa ng mga ito. Lumingon ako at talagang nakasunod sila sa akin. Napatakbo ako ng mabilis para hindi nila ako mahabol pero sa paglingon ko ay doon ako nadapa at napasubsob sa may kanal pagkahulog ko. Huminto na naman ang sasakyan nila Rashina at nagsibabaan ang mga ito saka pinagtawnan nil
LUMIPAS ANG ILANG BUWAN… Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa loob ng ospital. "SANTINOOOO! HUWAG MO AKONG HAHALIKAN KAPAG LUMABAS NA 'TO! IKAW MAY KASALANAN NITO!" Sa labas ng delivery room, naglalakad-lakad si Santino, pawisan at hindi mapakali. Ilang beses na siyang napabuntong-hininga habang naghihintay. Kasama niya ang kanilang mga pamilya, lahat ay sabik pero kabado rin. "Anak, umupo ka nga. Ikaw yata ang mas kinakabahan kaysa kay Luna," natatawang sabi ng mommy niya. "Paano ako hindi kakabahan, Ma? Tatlo ‘yung lalabas!" sagot ni Santino, hawak-hawak ang dibdib na parang siya ang manganganak. Maya-maya pa, bumukas ang pinto at lumabas ang doktor. "Congratulations, Mr. Monteclaro! Tatlong malulusog na baby boys!" Nanlaki ang mata ni Santino. "T-Totoo? Tatlo talaga?" "Oo, Sir. At kamukhang-kamukha mo silang tatlo!" biro ng doktor. Sa sobrang saya, hindi napigilan ni Santino ang sarili at napayakap sa kanyang ama. "Dad! Tatay na ako! At tatlo agad! Kaya ko ba
Sa loob ng kanilang silid, tahimik na nakahiga si Luna sa malambot na kama habang nakatingin sa kisame. Ramdam pa rin niya ang init ng selebrasyon at ang saya sa puso niya, pero higit sa lahat, ramdam niya ang presensya ni Santino—ang lalaking hindi niya inakalang magiging bahagi ng buhay niya. Biglang naramdaman niya ang paggalaw ng kama. Sumunod ay ang mainit na yakap ni Santino mula sa likuran niya. Mahigpit ang pagkakayakap nito, parang ayaw siyang pakawalan. "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ‘to," bulong ni Luna, bahagyang lumilingon kay Santino. "Ako rin," sagot ni Santino habang hinahaplos ang buhok niya. "Pero alam mo bang noon pa man, ikaw na ang gusto ko? Kahit hindi mo ako pinapansin, kahit pilit mong nilalayo ang sarili mo sa akin, gusto pa rin kitang habulin." Napangiti si Luna, pero may halong lungkot sa kanyang mga mata. "Natakot kasi ako noon. Natakot akong masaktan, natakot akong umasa. Hindi ko alam na may plano ka na pala para sa atin." Hinawak
"Inay!" halos lumipad si Luna papunta sa kanyang ina at mahigpit itong niyakap. "Nandito na ako…" Napayakap din si Aling Edna sa anak, hindi na napigilang maluha. "Anak, ang tagal mong nawala… Miss na miss na kita!" Ngunit bigla itong napatigil nang mapansin kung sino ang kasama ni Luna. Napatakip siya ng bibig nang makita ang mommy ni Santino. "M-Ma’am…" nahihiyang sabi ni Aling Edna. Halata sa mukha niya ang kaba, dahil sa nangyari noon sa pagitan nila. Ngunit ngumiti ang mommy ni Santino at marahang lumapit. "Wala na ‘yon, Edna. Hindi na tayo dapat bumalik pa sa nakaraan." Nagkatinginan sina Luna at Santino, parehong nagulat sa inasal ng kanyang ina. "Tama na ang mga alitan. Magiging lola na ako ng magiging anak ng anak ko. Ayoko nang may samaan ng loob," patuloy ng ginang, bago hinawakan ang kamay ni Aling Edna. "Patawarin mo rin ako sa naging turing ko kay Luna noon." Dahil sa narinig, hindi na napigilan ni Aling Edna ang mapaiyak. "Naku, ma’am, ako po dapat ang hum
Hindi na nakapagpaalam pa si Luna sa mga ka office mate niya. dahil kulang sila sa oras. Habang nakasakay sila sa eroplano pauwi ng Pilipinas, nakasandal si Luna kay Santino, ramdam ang pagod at ang hindi maipaliwanag na bigat sa katawan niya. Kanina pa siya hindi mapakali, at kahit anong pilit niyang itago, hindi nakaligtas kay Santino ang paminsan-minsang pagdampi niya sa tiyan niya. “Saan tayo didiretso pagdating natin?” tanong ni Luna, pilit na inaayos ang sarili. Lumingon sa kanya si Santino, bahagyang napangiti. “Sa bahay, syempre. Gusto mo bang dumiretso muna sa inyo?” Umiling si Luna. “Hindi na siguro. Tatawag na lang ako kay Inay para ipaalam na nakabalik na ako.” Tipid na tumango si Santino, ngunit hindi niya maiwasang tingnan si Luna nang mas matagal. Alam niyang may itinatago ito—at lalo lang niyang pinagtibay ang desisyong huwag muna ipahalata na alam na niya ang tungkol sa pagbubuntis nito. Hinawakan niya ang kamay ni Luna at marahang pinisil iyon. “Pagdating n
Matapos ang dalawang buwang pananatili ni Santino sa ibang bansa, sa wakas ay tumawag na ang kanyang ina. "Santino, anak, kailan ka babalik sa Pilipinas?" Direktang tanong ng kanyang ina sa kabilang linya. "Kailangan ka na sa kompanya. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa." Nasa hotel suite siya nang matanggap ang tawag. Nakaupo siya sa veranda, hawak ang baso ng alak habang nakatanaw sa malawak na city lights. Ilang sandali muna siyang natahimik bago sumagot. "Ilang araw na lang, Ma," sagot niya sa mahinang tinig. "Babalik na ako." "Good. Dahil maraming kailangang ayusin sa kumpanya. Alam mo namang hindi pwedeng puro gala ka lang diyan," paalala ng kanyang ina. Napangisi si Santino, alam niyang tama ito. Pero may iba pang bumabagabag sa isip niya—si Luna. Sa dalawang buwang lumipas, hindi niya ito masyadong nakausap. Hindi niya rin alam kung paano ito haharapin pagbalik niya. "Oo na, Ma. Huwag kang mag-alala, babalik ako sa tamang oras," sagot niya bago tinapos ang tawag. Na
Sa bawat halik at haplos ni Santino, parang nawalan na ng ibang mundo si Luna. Ang tanging alam niya lang ay ang init ng katawan nilang dalawa, ang mabagal ngunit nakakapasong galaw ng mga kamay ni Santino sa balat niya. Hindi siya lumayo. Sa halip, siya pa mismo ang kusang yumakap dito, ipinadama kung gaano siya kahanda sa gabing ito. Naramdaman niyang bumuhat siya ni Santino palabas ng jacuzzi. Basang-basa ang kanilang katawan, ngunit ni hindi nila alintana ang lamig ng hangin na sumalubong sa kanila. Marahan siyang ibinaba ni Santino sa malambot na kama, habang ang titig nito ay nag-aapoy sa matinding pagnanasa. "Luna..." mahina ngunit puno ng emosyon ang tawag ni Santino sa pangalan niya. Hinaplos nito ang pisngi niya, bago muling dinala ang labi sa kanya. Hindi na nila kayang pigilan ang nararamdaman. Ang bawat galaw ay puno ng pananabik at pangungulila. Sa bawat sandaling lumilipas, tuluyan nang nawala ang natitira pang hadlang sa pagitan nila. Sa gabing iyon, sa ilalim
Masaya ang buong event, at halos lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang bumati sa kanila. Kahit hindi pa sila kasal, may mga sumisigaw na ng “Congratulations!” at “Bagay na bagay kayo!” habang ang iba naman ay nagbibirong kailan daw ang kasal. Si Luna, na hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari, ay natawa na lang habang mahigpit na hawak ang kamay ni Santino. Hindi niya alam kung paano nangyari ang lahat ng ito sa isang iglap—kanina lang ay nag-iisip pa siya tungkol kay Santino, at ngayon, opisyal na silang magkasintahan. Si Santino naman ay nakangiti lang, pero halata sa mga mata niya ang saya. “Mukhang wala na tayong magagawa, Luna,” biro niya habang inilapit ang mukha kay Luna. “Ikakasal na raw tayo.” “Nako, ang bilis naman!” sagot ni Luna, pero halata sa kanyang mukha ang kilig. “Eh, bakit hindi na lang natin seryosohin?” sabay kindat ni Santino, dahilan para muling kiligin si Luna. Napailing na lang siya at siniko si Santino sa tagiliran. “Ikaw talaga!” Samantala,
Luna POV "Oh? Parang natulala ka diyan, Luna," tukso ni Erick habang pinagmamasdan ako. Mabilis akong umiling. "Hindi ah!" tanggi ko, kahit na halatang-halata na si Santino talaga ang hinahanap-hanap ng mga mata ko. Napansin kong nagpalitan ng tingin sina Carla at Bea, saka biglang ngumiti ng makahulugan si Bea. "Mahal mo ba si Santino?" diretsong tanong niya. "Ha?!" Napalakas ang boses ko, dahilan para mapatingin ang ilang officemates namin sa amin. Mabilis akong yumuko at hininaan ang boses ko. "Ano ka ba, Bea? Anong pinagsasabi mo?" "Huwag mo nang i-deny," natatawang sabi naman ni Carla. "Kanina ka pa hindi mapakali simula nang mawala si Santino sa paningin mo." "Hindi totoo 'yan!" mariing sagot ko, pero ramdam kong uminit ang mukha ko. "Hmm…" nagkibit-balikat si Bea. "Pero alam mo, Luna, kung hindi mo talaga siya mahal, bakit ka pa nag-aalala kung nasaan siya?" Nanlamig ako sa sinabi niya. Tama ba sila? Hinahanap ko nga ba siya dahil mahal ko siya? O dahil lang hin
Luna POV Nataranta ang buong opisina nang biglang sumakit ang tiyan ng emcee na dapat sana’y mangunguna sa event namin ngayong gabi. Halos lahat ay naghahanap ng posibleng pumalit, at sa hindi ko inaasahang pagkakataon—ako ang napili. "Luna, ikaw na lang muna! Wala nang iba!" sabi ni Carla habang hawak ang braso ko. "Ha?! Ako? Hindi ako sanay! Wala akong practice!" halos pasigaw kong sagot habang mabilis na umiling. "Wala nang oras, Luna. Ikaw lang ang pwedeng humarap sa audience nang hindi nagkakandarapa!" dagdag pa ng isa naming katrabaho. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ito ang forte ko! Mas gusto ko ang nasa likod ng eksena, hindi ang nasa harapan ng maraming tao. Pero wala akong choice. "Okay, fine! Pero… anong isusuot ko? Hindi ako pwedeng humarap sa audience na ganito lang!" tinuro ko ang simpleng office attire ko—hindi sapat para sa isang corporate event. Parang kidlat na kumilos ang mga babae sa paligid ko. Agad nilang hinila ako papunta sa b