บทที่ 7 โลกอีกฝั่ง

‘ก๊อกๆๆ’

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ทำอะไรอยู่วะ แม่กูให้เอานมอุ่นมาให้”

นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องที่ทำให้แฟนมีตชอบมาที่นี่ เพราะคนที่บ้านนี้ดูแลเขาเป็นอย่างดี

“กูก็กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย”

“แล้วไอเรื่องที่คิด มึงพร้อมเล่าให้กูฟังหรือยัง”

แฟนมีตยกแก้วนมอุ่นขึ้นดื่ม สายตาเหลือบมองเพื่อนสนิทเล็กน้อย

“ไอ้ฟ้า มึงชอบดูพวกหนังผีหนังวิทยาศาตร์ใช่ไหม”

“ถามทำไมวะ มึงอยากดูหนังหรอ”

“เปล่า คือ..มึงว่าวิญญาณคนเราออกจากร่างมาโดยที่ยังไม่ตายได้หรือเปล่า”

“ก็น่าจะได้นะ แบบพวกพระอาจารย์ถอดจิตในหนังไทยไงมึง”

แฟนมีตเองก็ไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขากำลังมานั่งถามเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ แต่มันก็คงดีกว่าจมอยู่กับความเงียบ ให้ถือเสียว่าหาเรื่องคุยเรื่อยเปื่อยระหว่างที่นอนไม่หลับ

“แล้วมึงว่าถ้าเขาออกจากร่างมานานหลายปี ร่างเขาจะไม่เน่าเปื่อยเหรอวะ”

“นี่มึงจริงจังมากไหมกูจะได้ตอบถูก”

ขอบฟ้าหย่อนตัวลงที่เก้าอี้ตัวสีขาว มือหยิบนมอุ่นที่แฟนมีตเพิ่งจะดื่มไปเมื่อครู่กระดกที่เดียวจนหมดแก้ว

“คือถ้าให้พูดตามเนื้อหาหนังมันเป็นไปได้หมดแหละมึง แวมไพร์ยังหล่อเท่ คนติดเรือกลางทะเลกับเสือยังไม่โดนเสือแดก เอเลี่ยนมารวมร่างกับคนกระโดดลงบ่อไปนั่งแดกกุ้งสดกลางร้านอาหาร อะไรก็เป็นไปได้ ถ้ามึงถามถึงหนังที่กูดู”

ก็คงจะจริงอย่างที่ขอบฟ้าบอก

หนัง ละคร มันก็สามารถทำออกมาได้ทั้งนั้น บางสิ่งบางอย่างไม่ได้มีอ้างอิงถึงเหตุผลด้วยซ้ำ แค่เขียนบทว่ามันเป็นไปได้ มันก็เป็นไปได้

“แล้วถ้ามองว่าเป็นเรื่องจริง มึงคิดว่ายังไง”

“คนไทยเขาก็ปลูกฝังเรื่องผีมาเป็นร้อยๆ ปีให้ลูกหลานฟังต่อๆ กันมา มันก็อาจจะต้องมีเค้าโครงบ้างไม่งั้นเขาจะเอาอะไรมาอ้างอิงว่าผีตัวนั้นหน้าตาเป็นแบบนั้น ผีตัวนี้กินอันนั้นเป็นอาหาร”

“แล้วถ้าเขาไม่ใช่ผี แบบวิญญาณแค่ออกจากร่างมาแล้วกลับเข้าร่างไม่ได้ มึงว่ามันจะมีจริงๆ ไหม”

ทั้งๆ ที่ปกติแฟนมีตเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรแบบนี้ แต่พอฟังขอบฟ้าอ้างอิงถึงชีวิตจริงกับโลกจินตนาการในภาพยนต์จู่ๆ เขาก็อยากจะรู้เรื่องขึ้นมา

“มันก็ความเชื่อส่วนบุคคลนะมึง กูเคยได้ยินทวดกูเล่าว่าเมื่อก่อนมีพระแถวบ้านท่านนั่งทางในถอดจิตออกมาแล้วกลับเข้าร่างไม่ได้ ลูกศิษย์พากันคิดว่าท่านตาย จนวันเผาร่างท่านก็ไม่เน่าเปื่อย ทางวัดก็เลยให้เก็บศพเอาไว้”

แฟนมีตขยับเข้าไปใกล้ตั้งใจฟังเรื่องที่ขอบฟ้าเล่าอย่างใจจดใจจ่อ

“เห็นเขาว่าผ่านไปเป็นสิบปี จู่ๆ พระอาจารย์ก็ฟื้นขึ้นมา ท่านเล่าให้ฟังว่าท่านไปท่องเที่ยวมาหลายที่แต่หาทางกลับร่างไม่เจอทั้งๆ ที่ร่างก็ตั้งอยู่กลางวัด”

“แล้วไงต่อวะ”

“ก็พอเขาฟื้นก็สึกเลย เขาบอกมันทรมานมาก ทำอะไรไม่ได้ได้แต่วนไปเวียนมาเหมือนสัมภเวสี แต่เขาไม่ใช่ผี ร่างก็ยังอุ่นเหมือนคนนอนหลับ เขาไปหาพ่อแม่พี่น้องพยายามหาทางสื่อสารก็ทำไม่ได้ ที่น่าสงสารคือพอเขาฟื้นมา พ่อ แม่เขาก็เสียไปหมดแล้วไม่ทันได้ร่ำลากัน”

แฟนมีตนั่งฟังขอบฟ้าเล่าประสบการณ์จากคุณย่าทวด พลางจินตนาการถึงความรู้สึกของพาสต้าในตอนนี้

25 ปีที่เขาไม่มีใครพบเห็น

25 ปีที่เขาวนเวียนไปไหนไม่ได้ ทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ตายแต่กลับเหมือนตายไปแล้ว

“กูยังเคยคิดว่าถ้าเกิดวันหนึ่งวิญญาณกูเสือกเด้งออกจากร่างกูจะเป็นยังไงวะ จะมีคนอื่นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของกูไหม แล้วกูจะได้กลับมาหรือเปล่า”

“แล้วถ้าสมมุติบังเอิญมีคนเห็นมึงแล้วเขาพอจะช่วยมึงกลับร่างได้มึงจะทำไง”

“กูคงก้มกราบตีนแล้วขอร้องให้เขาช่วย คือถึงโลกใบนี้มันจะไม่ได้น่าอยู่ แต่ถ้าให้กูเลือกระหว่างเป็นวิญญาณเร่ร่อนทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ตาย กับให้กูมีชีวิตปากกัดตีนถีบในสังคมเฮงซวยนี้กูขอกลับมาดีกว่า อย่างน้อยๆ ที่นี่ก็ยังมีมึงให้กูได้ระบาย มีเพื่อนให้กูได้โทรหา มีพ่อแม่ให้กูได้กอดได้บอกรัก”

แทบจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่แฟนมีตกับขอบฟ้ามานั่งคุยกันนานขนาดนี้ ส่วนใหญ่ก็จะต่างคนต่างจมอยู่กับโลกส่วนตัวของตัวเองเสียมากกว่า

แฟนมีตเล่นเกม ขอบฟ้าอ่านหนังสือ

แฟนมีตชอบดูบอล แต่ขอบฟ้าชอบดูหนัง

และเพราะการได้มาคุยกับขอบฟ้าเลยทำให้เขารู้สึกสงสารพาสต้าขึ้นมาจับใจ

มันก็จริงอย่างที่ขอบฟ้าบอก ถ้าเป็นเขาที่อุตส่าห์รอมาตั้ง 25 ปี ทั้งๆ ที่คิดว่ามีความหวังจะได้กลับเข้าร่างของตัวเองเพื่อไปเจอครอบครัวที่อาจจะมีชีวิตอยู่ แต่แล้วทุกอย่างก็เหมือนพังทลายเพียงเพราะหนึ่งคนที่เป็นที่พึ่งเลือกที่จะเห็นแก่ตัว

เรื่องในอดีตของแฟนมีตมันอาจจะมีใครสักคนที่โกหกและสักวันความจริงก็คงปรากฎ รวมถึงเรื่องของพาสต้าด้วย

“กูจะนอน มึงกลับไปได้แล้วไป”

“เอ้า ไอ้เชี่ยนี่ พอสบายใจก็ถีบหัวกูส่งเลยนะ”

“แน่นอนนี่บ้านกู”

“บ้านกูครับ”

“อ่อออ”

"เออๆ กูไปละว่าจะดูหนังสักเรื่องก่อนนอน”

ถึงจะบ่นแต่ขอบฟ้าก็ยอมแต่โดยดี

“นี่ไอมีต”

“อะไรอีก”

“คนเราต่างมีเหตุผลของตัวเองกันทั้งนั้นแหละมึง บางทีเราก็แค่รอให้คนๆ นั้นเขาพร้อมจะบอกเหตุผลให้เราฟังมันก็สบายใจดี ทั้งเราและเขา”

ขอบฟ้าพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับออกไป

ปล่อยให้แฟนมีตได้ใช้ความคิดในช่วงเวลานี้ตามลำพังอีกครั้ง

“พาสต้า พาสต้า พาส..”

“ครับ..”

สีหน้าเศร้าสร้อยและแววตาน่าสงสารเอาแต่ก้มมองพื้นตลอดเวลา คงกลัวว่าจะถูกแฟนมีตเรียกมาต่อว่าอะไรอีกแน่ๆ

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว ขอโทษที่เมื่อครู่นี้ผมพูดจาไม่ดีแบบนั้นออกไป”

“ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าคุณกำลังโกรธ แต่ผมไม่ได้โกหกคุณจริงๆ นะ”

“เรื่องใครโกหกใครช่างมันเถอะ สักวันก็จะรู้ความจริงเอง เอาเป็นว่าเรื่องที่เคยรับปากว่าจะช่วยตามหาร่างให้เจอ ผมจะทำตามที่พูดไว้ก็แล้วกัน”

“จริงๆ นะ”

น้ำเสียงแปรเปลี่ยนไปแทบจะทันทีที่แฟนมีตบอกจุดประสงค์ของการเรียกเขากลับมาให้ฟัง

“อืม..”

“ขอบคุณนะแฟนมีต ขอบคุณมากๆ เลย”

“ไม่เป็นไร โลกใบที่คุณอยู่มันว่างเปล่ามากเลยใช่ไหมล่ะก่อนที่ผมจะมองเห็นคุณ งั้นตอนนี้ผมเห็นคุณแล้ว เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ”

“เอ่อ..ครับ ขอบคุณนะ แต่ว่า..”

“มีอะไร?”

“ผมอายุเยอะกว่าคุณนะแฟนมีต ผมต้องเป็นพี่หรือเปล่า ไม่สิ น่าจะน้าแล้วนะ!”

“อะไรกันตอนนี้คุณ 25 อยู่แท้ๆ ยังจะมานับอายุเพิ่มอีก เห้ออ ผมนอนละ”

“จะว่าไปคุณก็เรียกผมห้วนๆ ไปไหมนะ ต้องเรียกน้า..อืม.. พี่ก็พอ ต้องเรียกพี่พาสต้าหรือเปล่า”

“เห้ออ ง่วงจังวันนี้นอนเร็วๆ ดีกว่า”

แฟนมีตตีมึนเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียวก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปงหนีพาสต้าที่โวยวายเรื่องลำดับอายุ

:

- TBC -

#hgdคุณผีที่รัก