บทที่ 5 ทำไมถามแบบนั้น?

‘อุแว้...’

เสียงของชีวิตใหม่ดังขึ้นท่ามกลางความโล่งใจของทีมที่เข้าไปช่วยเหลือ

เมื่อเห็นว่าทั้งแม่และเด็กปลอดภัยดีดวงตาของคนบนเวทีค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับแสงสีขาวที่พุ่งออกมาจากร่างนั้นโดยไม่มีใครเห็น

วิญญาณของนักร้องหนุ่มยืนมองเด็กน้อยตรงหน้า ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง

คันหนึ่งพาแม่และเด็กออกจากสถานที่จัดคอนเสิร์ตอย่างรวดเร็ว

อีกคันกำลังใช้ผ้าขาวห่อร่างไร้วิญญาณในคืนงานคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายของชีวิต

“คุณตายแล้ว”

แฟนมีตเอ่ยขึ้นเมื่อฟังเหตุการณ์คืนนั้นจากปากพาสต้าอย่างละเอียด เขายังคิดไม่ออกว่าทำไมพาสต้าถึงบอกว่าตัวเองยังไม่ตาย ในเมื่อเหตุการณ์มันชัดเจนขนาดนั้น

“ผมแค่เกือบตาย”

“เกือบยังไง”

“พ่อกับแม่ผมตามมาในที่เกิดเหตุ ท่านขอจัดการเรื่องรักษาผมด้วยตัวเอง ท่านพาร่างผมไป...ผมรู้แค่นี้”

“แล้วทำไมคุณไม่ตามไปตั้งแต่ตอนนั้นจะได้รู้ว่าเขาพาคุณไปไหน”

“โลกเรามันไม่ได้มีแค่วิทยาศาสตร์หรอกนะ ยังมีอีกหลายอย่างที่มันอยู่กับเรามานาน”

“คุณหมายถึงไสยศาสตร์ มนต์ดำอะไรพวกนั้นเหรอ”

พาสต้าพยักหน้าตอบรับช้าๆ

“พ่อผมท่านเคยไปต่างประเทศเพื่อร่ำเรียนวิชาอะไรพวกนี้มาบ้าง ผมอาจจะไม่ใช่ผีเพราะผมยังไม่ตาย แต่ผมก็คือจิตหรือวิญญาณที่ออกมาจากร่างของตัวเองคุณพ่อผมทำบางอย่างที่ทำให้ผมหาร่างไม่เจอ”

แววตาของพาสต้าทั้งสับสน ว้าวุ่นใจ

“แล้วเขาจะทำไปทำไม ถ้าเขาอยากช่วยชีวิตคุณแล้วเขาจะเอาคุณไปซ่อนทำไม”

“เพราะเขาไม่ได้อยากให้ผมฟื้น”

“หมายความว่าไง”

แฟนมีตชักสงสัยว่าครอบครัวของพาสต้าเป็นแบบไหนกันแน่

เขารู้สึกว่าครอบครัวของพาสต้าอาจจะมีบางอย่างที่ปกปิดไว้และคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

ยิ่งพอพาสต้าเล่ามาถึงตรงนี้เขายิ่งสัมผัสได้ว่าการจะตามหาร่างที่หายไปมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน

“ผมเคยเห็นพ่อกับแม่ทำวิจัยเกี่ยวกับยาตัวหนึ่งเป็นยาที่ทำให้เราไม่แก่”

“ยาอายุวัฒนะอะไรพวกนั้นงั้นหรอ”

“คล้ายๆ กัน แต่ยาตัวนี้นอกจากทำให้คนในร่างปกติไม่แก่แล้ว ยังสามารถทำให้ศพคงอยู่ในสภาพเดิมได้เป็นร้อยปี”

แฟนมีตรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังหลุดไปในพล็อตภาพยนต์แฟนตาซีเหนือธรรมชาติสักเรื่องที่เคยเห็นผ่านตา

“ผมว่ามันชักจะไปกันใหญ่ เขาจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร วิจัยเก็บศพคนไม่ให้เน่าเปื่อยเนี่ยนะ”

“คุณคิดว่าโลกเราจู่ๆ ก็มีเชื้อไข้หวัด มีคนป่วยเป็นโรคประหลาดโดยที่มันไม่มีที่ไปที่มาได้จริงๆ หรือไง ทุกๆ การค้นพบครั้งใหม่ มูลค่ามันมหาศาลแค่ไหนคุณรู้หรือเปล่า”

น้ำเสียงบวกกับสายตาจริงจังทำเอาช่วงหนึ่งในความคิดของแฟนมีตเกือบจะเชื่อพาสต้าร้อยเปอร์เซนแต่เพราะเหตุการณ์มันฟังแล้วดูเหนือธรรมชาติเกินไป เขาจึงยังลังเลจะปักใจยอมรับ

“คุณแน่ใจเรื่องนี้มากแค่ไหน”

“ผมมั่นใจมากก็แล้วกัน ตัวคุณเองนั่นแหละมั่นใจในตัวผมมากพอที่จะยอมรับแล้วช่วยผมได้ไหม”

“ก็รับปากไปแล้วไง”

“ขอบคุณนะ”

“อืม ผมว่าเรารีบกลับบ้านไปพักกันเถอะ ตอนนี้เหมือนหัวจะระเบิด”

แฟนมีตรีบจัดการยัดแฟ้มเข้าชั้นจนเสร็จก่อนจะเก็บของใช้ส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านแล้วล็อคร้านให้เพนเน่

เมื่อหันมองหาพาสต้าก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

“เจอกันที่บ้านนะพาสต้า”

แฟนมีตขับรถกลับมาที่บ้านในตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างในหัวของเขาตีกันจนสับสนวุ่นวานไปหมด

“กลับช้าจังเลยวันนี้ไอ้ลูกชาย แอบไปหาสาวที่ไหนรึป่าว?”

“มีตแวะไปช่วยพี่เพนเน่มาเลยช้า สาวที่ไหนกันล่ะ”

“ก็เพนเน่นี่ไง เห็นตอนฝึกงานพร่ำเพ้อหาเขาทุกวัน”

“แม่อย่าเว่อร์ แล้วนี่ทำอะไรครับทำไมไม่ไปพัก”

“แม่ก็แค่รอลูกกลับบ้านก่อนน่ะ”

แฟนมีตมองหน้าแม่ของตัวเองด้วยความรู้สึกที่มันบรรยายไม่ถูก ทั้งกระอักกระอ่วน กังวล กลัว สับสน จนตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่า เขาควรถามออกไปตรงๆ หรือไปหาคำตอบของเรื่องความสัมพันธ์ในอดีตของผู้เป็นแม่ด้วยตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่า จ้องหน้าแม่ทำไมไม่สบายหรอลูก”

แต่มันคงเป็นเรื่องยากเพราะคนที่เลี้ยงลูกชายมาถึง 25 ปีก็คงดูออกว่าเขากำลังมีเรื่องไม่สบายใจให้ขบคิด

“แม่ แม่เคยมีเรื่องโกหกที่มันสำคัญกับชีวิตใครมากๆ ไหม”

แฟนมีตตัดสินใจวางของแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ผู้เป็นแม่

“ทำไมล่ะ..จู่ๆ ทำไมมาถามแบบนี้ มีตเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”

สองคนแม่ลูกถึงแม้จะดูภายนอกเหมือนกับว่าไม่ได้สนิทกันมากเพราะตัวแฟนมีตเองก็ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง ส่วนผู้เป็นแม่เองก็ชอบทำตัวเป็นคุณแม่วัยใส หาเรื่องกวนตัวกวนใจลูกชายอยู่เป็นประจำ

ตีกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง

แต่ทุกๆ ครั้งไม่ว่าแฟนมีตจะมีเรื่องอะไรเขาก็มักจะมาปรึกษาแม่ก่อนเสมอ เพราะเขาเชื่อมาตลอดว่าแม่คือคนที่เขาสามารถไว้ใจได้มากที่สุดในชีวิต

ซึ่งถ้ามันไม่ได้เกิดเรื่องของพาสต้าขึ้นเขาก็ยังคงเชื่อและคิดแบบนั้นเสมอ..

“ก็มีตแค่อยากรู้”

“อืม.. เคยสิ แม่ไม่เชื่อหรอกนะว่าในโลกนี้จะมีคนที่ไม่เคยโกหกเรื่องอะไรเลยในชีวิต ทุกคนก็มีความจำเป็นในบางเรื่องที่เขาไม่สามารถพูดความจริงได้ทั้งนั้นแหละ”

“แล้วแม่ว่า.. ถ้าการโกหกของเขามันเป็นปัญหาสำคัญในชีวิตของอีกคนล่ะครับ” แฟนมีตถามย้อนกลับไป

“สำคัญแค่ไหนเหรอ”

“ก็สำคัญมากๆ แบบมากๆ เพราะมันอาจเป็นเรื่องเดียวที่เขาอยากรู้ความจริงมาตลอดชีวิต”

แฟนมีตสบตาผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

ทั้งชีวิตที่ผ่านมา สองคนแม่ลูกมีกันและกันมาเสมอ ตั้งแต่วันที่แฟนมีตลืมตาขึ้นมาดูโลก ก็มีเพียงใบหน้าของผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่เขามองกลับมาทุกครั้งก็ยังเห็นว่าเธอไม่เคยทิ้งลูกชายไปไหน

พลอยเฝ้าเลี้ยงดูแฟนมีตจนเขาโตมาเป็นแฟนมีตอย่างในทุกวันนี้ด้วยตัวเองลำพัง พลอยคือผู้หญิงที่เก่งมากที่สุดสำหรับแฟนมีต

“มีต คิดจะพูดอะไรกันแน่ลูก”

แฟนมีตสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะค่อยๆ เรียบเรียงประโยคคำถามที่คิดว่ามันน่าจะดีที่สุดสำหรับเขาทั้งสองคน

“แม่เคยบอกมีตว่าป๊าทิ้งเราไปตั้งแต่วันที่มีตคลอดกลางงานคอนเสิร์ต”

หญิงสาวพยักหน้าตามคำบอกเล่าของลูกชายด้วยใบหน้าเป็นกังวล

“แม่เคยเอารูปป๊าให้มีตดูแล้วบอกว่าเขาชื่อจอม”

เธอยังคงพยักหน้าตอบกลับโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

“แม่บอกว่าแม่คือแฟนคลับของพาสต้าคนที่ตายในวันที่มีตเกิด แต่ตั้งแต่มีตโตมาทำไมมีตไม่เห็นแม่เก็บของที่ระลึกอะไรเกี่ยวกับพาสต้าไว้เลย”

“ก็เขาตายไปตั้งนานแล้ว จะให้แม่เก็บไว้ทำไม”

“ก็ป๊าก็ทิ้งเราไปตั้งนานแล้ว ทำไมแม่ถึงยังเก็บจดหมายฉบับนั้นเอาไว้อีก”

“มันไม่เหมือนกัน จอมเขาเป็นพ่อมีต ส่วนพาสต้าเขาก็แค่นักร้องที่แม่เคยปลื้ม”

พลอยพยายามอธิบายแต่แฟนมีตกลับรู้สึกได้ว่าเธอกำลังปกปิดคำตอบเหล่านั้นจากบางอย่าง

ยิ่งได้เห็นท่าทีของพลอยแบบนี้ยิ่งทำให้เขาเริ่มเชื่อในเรื่องที่พาสต้าเล่าให้ฟังว่าคนที่ชื่อจอมไม่ใช่พ่อของตน และเรื่องราวของพลอยกับพาสต้าอาจจะมีอะไรมากกว่าแฟนคลับและนักร้องคนหนึ่ง

“พ่อมีตชื่อจอมจริงๆ เหรอครับแม่”

“ทำไมถามแบบนั้น”

“แม่มองหน้ามีตแล้วตอบมีตมา.. เราเคยสัญญากันแล้วนะว่าเราจะไม่โกหกกัน เพราะการโกหกมันจะทำลายความเชื่อใจ”

ดวงตาสีน้ำตาลสั่นไหว น้ำใสๆ เอ่อคลออยู่ในนั้น หญิงสาวไม่เคยเป็นแบบนี้ต่อหน้าคนเป็นลูกมาก่อน นั่นยิ่งทำให้แฟนมีตมั่นใจว่ามันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่ๆ

“แม่...”

“อืมแม่จะไม่โกหกมีต มีตโตพอที่จะรับรู้เรื่องของตัวเองแล้ว”

คล้ายโลกทั้งใบหยุดนิ่ง

25 ปีที่เขาคิดแค่ว่าพ่อทิ้งเขาไป กลายเป็นว่าคนๆ นั้นอาจจะไม่ใช่พ่อที่แท้จริง

“จอมไม่ใช่พ่อของมีต แม่แค่ไปขอร้องให้เขาช่วยมาเซ็นรับรองบุตรก็แค่นั้น”

“แล้วพ่อของมีต.. คือใครเหรอครับแม่”

“มีตจะอยากรู้ไปทำไม รู้ไปก็ไม่ช่วยอะไร เราก็อยู่ด้วยกันสองคนแม่ลูกมันก็ดีมากๆ อยู่แล้ว”

“แล้วมีตไม่มีสิทธิ์รู้เหรอครับแม่!!”

แฟนมีตเผลอเสียงดังใส่ผู้เป็นแม่จนเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ

คงเป็นครั้งแรกที่เขาแสดงกิริยาแย่ๆ แบบนั้นออกมาต่อหน้าแม่ เพราะไม่ว่าทั้งสองคนจะโกรธหรือทะเลาะกันมากแค่ไหน มันไม่มีเลยสักครั้งที่แฟนมีตจะทำแบบนี้กับเธอ

“มีตฟังแม่นะ พ่อของมีตเขาเสียไปนานมากแล้ว แม่ก็เลยไม่รู้จะอธิบายกับมีตยังไง ไม่รู้จะบอกมีตว่าเขาคือใคร รูปถ่ายอะไรของเขาแม่ก็ไม่มี”

“แม่เคยคบกับพาสต้า แม่เป็นแฟนพาสต้าไม่ใช่แฟนคลับ ใช่ไหมครับ”

‘แฟนมีต!!!’

เสียงของพาสต้าร้องเรียกโพล่งออกมาหลังจากที่เชาแอบฟังอยู่เงียบๆไม่ให้แฟนมีตรู้ตัว

“มีตไปเอาเรื่องนี้มากจากไหน”

“แม่แค่ตอบมีตมา..ตามความจริง”

“คือแม่ไม่...”

“ถ้าแม่โกหกมีตอีกแม้แต่เรื่องเดียว มีตจะออกจากบ้านหลังนี้แล้วจะไม่กลับมาอีกเลย”

แฟนมีตยื่นคำขาดและแน่นอนว่าพลอยเธอก็เชื่อว่าลูกของเธอจะทำตามที่พูดจริงๆ

“มีตฟังแม่นะ แม่กับพาสต้าไม่เคยคบกัน โอเคเราสองคนเคยชอบกันแต่แม่มีแฟนอยู่แล้ว และคนๆ นั้นก็คือพ่อของลูก”

“คะ..ครับ?”

“แม่ไม่รู้นะว่ามีตไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน แต่พาสต้ากับแม่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน มันมีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นแต่มันไม่ใช่แบบที่มีตได้ยินมาแน่นอน แม่รับประกันได้”

แฟนมีตมองหน้าพาสต้าที่ยืนอยู่ด้านหลังผู้เป็นแม่

พาสต้าเองก็ดูตกใจไม่ต่างกันที่พลอยพูดแบบนั้นออกมา เพราะเขายืนยันหนักแน่นทุกๆ ครั้งที่พูดว่าเขากับพลอยเคยเป็นแฟนกันมาก่อน

“แม่ไม่ได้โกหกมีตใช่ไหม”

“ใช่.. แม่อาจจะผิดที่แม่เคยไปให้ความหวังและทำให้พาสต้าเขาคิดว่าแม่อาจจะมีใจให้เขา”

“แม่ทำอะไร?”

“วันนั้นแม่ทะเลาะกับพ่อของมีตแม่ก็เลยไปหาพาสต้าที่คอนโด แล้วแม่ก็ดื่มจนเมา..แม่จำอะไรไม่ได้เลยตื่นมาก็เห็นแค่พาสต้าที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วเราสองคนก็แยกกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแม่สาบานได้”

ต้องมีใครสักคนแน่ๆ ที่กำลังโกหกอยู่

1 วันในชีวิตแฟนมีต เขาต้องพบเจอเรื่องน่าตกใจแบบนี้ไปกี่เรื่องกันกว่าจะพบกับคำตอบ

“พ่อของผมไม่ใช่พาสต้าใช่ไหม”

“ไม่ใช่...ไม่มีทาง ถึงแม่จะเมาแต่แม่ก็มั่นใจว่าแม่ไม่ได้มีอะไรกับพาสต้าจนท้องแน่นอน”

“แล้วแม่เอาอะไรมามั่นใจ ว่าพ่อมีตไม่ใช่พาสต้า ก็แม่เป็นคนบอกเองว่าแม่เมาจำอะไรไม่ได้”

“แฟนมีต...”

“มีตว่าแม่ลองไปคิดทบทวนดูอีกหน่อยนะครับ ยังไม่ต้องตอบมีตตอนนี้ เพราะมีตอยากรู้ความจริงที่มันเป็นความจริง เย็นนี้มีตไม่กินข้าวนะครับแม่ไม่ต้องรอ”

แฟนมีตตัดบทแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

ในจังหว่ะที่เขาเดินผ่านพาสต้า แฟนมีตแทบไม่สบตาเขาเลยสักนิด และแม้แต่ตัวของพาสต้าเองก็ไม่ได้สนใจแฟนมีตเช่นกัน

พาสต้าจ้องมองแม่ของแฟนมีตอยู่เนิ่นนาน แววตาดูผิดหวังกับบางอย่าง แต่ ณ ตอนนั้น เขาคงไม่มีกระจิตกระใจจะไปคิดเรื่องอะไรอีกแล้ว

เขารู้แค่เพียงว่าตัวเองกำลังกลายเป็นเครื่องมือของใครสักคนที่กำลังพยายามจะทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซึ่งเขาก็ยังไม่รู้เหตุผลว่าทำไม เพราะอะไร

สิ่งเดียวที่รู้ได้ตอนนี้คือ พลอยกับพาสต้าต้องมีสักคนที่โกหก หรือบางทีทั้งคู่ก็อาจจะเป็นคนที่กำลังโกหกเขาอยู่และเขาต้องรู้เหตุผลของเรื่องบ้าๆ ทั้งหมดนี่ให้ได้

:

- TBC -

#hgdคุณผีที่รัก