Chapter Twenty-Eight:

Her smile didn't fade as the metal door closed, and her eyes were on Teranusjulio that was standing there, looking at her.

Nawala ang pekeng ngiti sa mga labi ni Infinity nang tuluyan nang sumara ang elevator, kasabay ng pagtakas ng mga luha niya sa mga mata, na mabilis niyang pinunasan.

Hindi siya dapat nasasaktan. Hindi dapat siya umiiyak. Ang tali-talino niyang tao para lang masaktan sa isang lalaki. Minsan na siyang naisahan ng mga taong akala niya totoo sa kaniya, and now, hindi rin siya makapapayag na maisahan at masaktan ng katulad ni Teranusjulio.

She heaved a deep sigh as she called Karla to cancel her meeting. Wala siya sa huwisyo para makipag-usap sa kahit na sino. Masiyadong sumisikip ang kaniyang dibdib at hindi niya iyon makontrol.

Kasalanan naman niya. Noong una palang binalaan na niya ang kaniyang sarili. Pero hindi nakinig ang puso niya. Posible pala iyon. Posible palang mas manaig ang puso, kaysa sa isip. Ang buong akala niya, kayang pasunurin ng utak ang