KABANATA 3

Sa inis ni Ginang Elianna sa pagtatangol ni Veron sa asawa, iniwan nila si Veron at nagtungo sa lamesa upang kumuhang muli ng alak, isang maginoo ang lumapit kay Veron, “Hindi mo kilala ang tunay na pagkatao ng asawa mo no? Alam mo bang tama ang asawa mo, mga peke ang mga alak na iyon, lasa ko, at kita ko sa mga botelyang ginamit, maaring tunay na alak nga ngunit hindi de lakidad, at nakaraan sa matagal na proseso ang mga alak na iyan na dala ni Mr. Mondragon,” sambit nito ng pabulong lamang kay Veronica.

Matapos ang sinabing iyon ng isa pang mayamang panauhin din ay napatingin na lamang siya sa lalaking kanya nang asawa, nakita niya si Samson na siyang punong abala sa mga panauhin at pag-aasikaso ng mga pagkain. Labis siyang nakadama ng lungkot, kahit na hindi niya pa nais.

__________

Kinaumgahan ay maaga na naman siyang nagising, kahit na siya ang pinakahuling natulog sa lahat ng mga tao sa loob ng mansiyon. Sa sobrang galit ni Gng. Eliana sa kanya nang ikasal sila ni Veron, ilang linggo pa lang nakakaalis si Veron ay pinalayas nitong lahat ng mga katulong sa loob ng mansiyon. Limang katulong nila ang pinaalis nito, at simula noon ang lahat ng trabaho sa loob at labas ng mansiyon ay naiwan na sa kanya. Tinanggap niya iyon at pinagtiisan, alam niyang isang araw ay babalik pa ang kanyang asawang si Veron na nadistino lamang sa mga malalayong lugar. Kung nagkakaroon siya ng pagkakataong makapunta ng Maynila, sinisilip niya ito sa head quareters nito. Masaya na siyang masilayan ang dalaga mula sa malayo. Sa ngayon ay hindi niya alam kung bakit matapos nitong madistino ng matagal sa napakalayong lugar ay bumalik itong malungkot at tila may problemang hindi kayang sabihin kahit na kanino.

“Ang aga mo naman palang magluto?” nagulat pa siya at napatingin sa gawing pinanggalingan ng boses.

“V-Veron,” nasambit na lang niya.

“Oo, ikaw ba ang laging nagluluto? Nasaan ba sina Manang Salve?” tanong nito sa mga dating tagapagsilbi sa kanilang mansiyon.

“Nako, wala na sila, nagsipagpaalam na, na uuwi ng probonsiya, iyong isa mag-aasawa na raw,” pagsisinungaling pa niya sa kanyang asawa. Isang bagay naman na nabatid ni Veron.

“Alam mo ba ang trabaho ko?” biglang naitanong nito.

“Oo, bakit?” tanong rin niya na napatingin sa asawa. Kahit na abala siya sa paghihiya ng mga gulay.

“Ibig sabihin alam kong kung nagsisinungaling o hindi ang mga nakakusap kong tao.”

Napatingin lang siya sa dalaga, hindi niya alam kung nahahalata nito ang kanyang pagpapanggap. “Kaya ikaw alam kong nagsisinungaling ka ngayon, at iyong lalaki kagabi ay nagsisinungaling rin, alam kong may motibo siya kung bakit niya nagawang pasinungalingan ang mga sinasabi mo,” sambit nito sa kanya. Medyo nagulat siya ngunit hindi naman niya pinahalata.

“Hindi, totoo naman ang sinasabi nila, sino ba naman ako para makaalam kung ano ang mamahalin o hindi na alak,” sambit pa niya.

“Isang kasinungalingan na naman, alam mo, Samson, hindi ko na alam kung ano pang kasinungalinga ang malalaman ko patungkol sa iyo,” sambit nito. Alam kasi nito na isa siyang misteryosong lalaki. At kung ano ang dahilan ng ama nito, sa mga naging desisyon nito upang maganap ang lahat, hindi rin alam ni Veron. Tumayo ang dalaga, at nagbukas ng pintuan papalabas, ngunit maagap niyang nahawakan ang seradura ng pintuan, at mabilis na sinarang muli iyon. Napakalakas kasi ng simoy ng hangin, at sobra ang lamig mula sa labas. Nagkakatitigan sila, at halos napakalapit na ng mga mukha nila sa isa’t isa. Kaya naman medyo inilayo niya ang kanyang mukha sa kanyang asawa, ayaw niyang singhalan siya nito o pag-isipan ng masama. Bumuntong hininga naman ito, umiiling na muling tumalikod na lang sa kanya. Umakyat muli sa hagdan upang makabalik sa loob ng sala ng mansiyon.

Siya naman ay napapakamot sa batok na binalikan ang kanyang pagluluto. Hindi niya hinayaang makalabas si Veron dahil alam niyang napakalamig pa ng simoy ng hangin ng mga panahong iyon, at sobrang aga pa, makapal pa ang hamog sa labas.

Pasado alas-siyete na ng umaga, nasa hapag na silang lahat, magkakaharap nang umagang ding iyon, ang lahat ay nakagayak na para pumasok sa kani-kanilang opisina, “O Veron, kailan ka ba babalik sa trabaho mo?” tanong ni Carlito sa kanyang asawa.

Hindi nakasagot kaagad si Veron, at iyon ay hindi nakaligtas sa kanyang paningin, nakita niya ang lungkot na bumalot sa mga mata nito, maging ang pagkabigla, “A, kuya, bakit mo naman tinatanong kaagad sa asa--” naputol ang kanyang pagsasalita ng tingnan siya ng masama ni Carlito.

“Bakit ba sumasabat ka? Anong pakialam mo sa usapang pangpamilya!” bulyaw nito sa kanya. Lihim niyang nakuyom ang kanyang mga kamay na nakatago sa kanyang likuran. Para nga naman siyang katulong na nakabantay pa sa mga amo niya habang sila ay prenteng nakaupo sa kani-kanilang pwesto sa harap ng mahabang lamesa. Nagtawanan naman ang iba pang mga bayaw niya.

“Baka nagpipiling na siya na tanggap na siya rito, komo dumating ang kanyang asawang si Veron,”sambit ni Evan. Ang asawa ng ikalawang nakakatandang kapatid ni Veron na si Janna. At nagtawanan na naman ang lahat, si Joey at Mon, na mga asawa nina Sonia at Adda.

Si Veron ay nakita niyang nakayuko lamang, ayaw na niyang madagdagan ang bigat na dala-dala nito, at nang isa pang pagkapahiya. Kaya mas hinigpitan pa niya ang kanyang pagkuyon sa kamao niya upang mas makapagpigil pa siya sa mga pagtatawa ng mga ito sa kanya.

“Veron, ipaliwanag mo nga sa asawa mong tat****-t***a na hindi siya dapat sumasabat sa kanyang mga amo, hindi dapat, maging ang pagpapanggap niya sa harap ng lahat na alam niya ang mga klase ng mga mamahaling alak,” sabi pa ni Janna.

“Ang aking lang naman, kaya ko inaalam, baka kasing pareho na kayo ng asawa mong maging palamunin sa bahay na ito,” sambit pa nito. Napatingin si Veron sa kanyang bayaw sa mga sinabi nito. Ngunit bago pa man sumagot si Veron ay mabilis na niyang na kwelyuhan ang lalaking si Carlito.

“Ano bang ginagawa mo!” sigaw kaagad ni Claris sa kanya nang makita na halos mabuhat na niya sa kinauupuan si Carlito. At halos hindi ito makahinga sa pagkahawak niya sa leeg nito.

“Hindi baleng ako na lang ang alipustahin at insultuhin mo! Huwag na huwag mong gagawin iyan sa asawa ko!” mariin niyang sambit sa lalaki ng pabulong lang. Ngunit kita niya ang takot sa mga mata nito.

“Samson, tama na iyan!” mariin ang pagsaway ni Veron sa kanya ngunit hindi naman ito sumisigaw, at hinawakan siya nito sa kanyang braso ng mahigpit. At nang pagmasadan niya ang mga mata ni Veron ay para na siyang matutunaw, sobrang pula ng mga nito, tila maiiyak ito ngunit pinipigilan lamang.

Pabagsak niyang binitiwan si Carlito, at napadausdos ang puwitan nito at tuluyang nahulog sa sahig. “Aray!” malakas nitong sambit. “Hoy! Hindi mo manlang ba ako tutulungan?” sigaw pa nito sa kanya. Ngunit hindi niya ito pinansin.

“Ang lakas ng loob mong gawin iyan sa manugang ko! Samantalang sampid ka lang naman dito” mabilis na naitulak ni Ginang Elianna si Samson.

“Walang hiya ka ang kapal naman ng mukha mo, hindi kita mapapatawad sa ginawa mo sa asawa ko,” si Claris naman ang suminghal sa kanya. Ngunit hindi niya iyon pinansin. Kung siya lang kaya niyang pagtiisan ang mga ginagawa ng mga ito sa kanya.

Kahit na ang pagsilbihan ang mga ito, kahit na hindi naman dapat. Ay kanyang ginawa, sa pag-asa lang na isang araw ay magbabalik ang kanyang asawa. At ngayon ay nangyari na nga, hindi niya makakaya na marinig sa mga bibig ng mga ito ang ganong klase ng kabastusan.

“Anong nagaganap rito?” sigaw ng isang malakas na tinig, ang tinig ni Don Martin.