KABANATA 2

CHAPTER 2

Isang lalaki ang bumida at nagdala roon ilang klaseng mamahaling alak, sabi nito ay nanggaling pa raw sa Europa ang mga alak na iyon. Mamahalin at tiyak na dumaan pa sa napakatagal na pagkakaimbak, kaya alam nitong napakamahal at napakasarap. Nailing lamang siya sa kayabangan nito, hindi niya lubos na maisip na ang mga sinasabi nito ay  katotohanan. Pagdating sa mga alak, hindi matatawaran ang kalaaman niya sa bagay na iyon.

Bukod kasi sa iyon ang panguhing produkto ng pamilya Ruiza, sa Inglatera ay natikman na niya at kabisado niya ang lahat ng mamahaling alak sa buong mundo. Ngunit tahimik lamang siyang nagmasid at nakikinig sa kayabangan nito. Ang lalaking iyon ay nais na magpa-impress kay Veron. Naiirita rin siya sa tuwing lumalapit ito sa kanyang asawa at nagpapakita ng motibo. “Nakita mo ba iyon, Samson? Ang lalaking iyan kanina pa kumikindat sa akin, hindi ko alam, baka naman may gusto siya sa ‘kin?” tanong ni Veron sa kanya. Hindi naman niya alam kung ano ang pinupunto ni Veron.

“Alam mo ba na may gusto sa iyo ang lalaking iyan?”

Tumango lamang si Veron, at tila tumingin pa sa kanya ng nang-iinis, “Anong gusto mong gawin ko, baliin ko ba ang leeg? O dukutin ko ang mga mata?” tanong niya sa asawa. Nakita naman niya na labis ang pagkagulat nito sa kanyang isinagot.

“A-ano?” napasunod ito sa kanya nang nagsimula siyang humaakbang. Hindi rin nito alam kung gagawin ba niya ang sinabi niya. Ngunit mabilis siya  nitong hinabol at saka hinablot ang isa sa malalaki niyang braso dahil sa naghihimutok niyang mga muscle. “Anong binabalak mong gawin?” tanong nito sa kanya.

“Ha? W-wala lang, lumapit lang ako upang tikman ang isa sa mga alak na dala ni Mr. Johnpoul Mondragon, titikman ko lang at nang malaman ko kung tunay ba ang isa manlang sa mga alak na ito,” sambit niya. Kaya’t ang lahat ng mga naroon ay naglakihan ang mga mata, hindi sila makapaniwala sa mga narinig nilang sinabi ni Samson. Hindi nila akalaing maglalakas ng loob ang isang katulad nito na magsalita ng ganoon sa isa sa mga pinaka mayamang panauhin ng party,

“Ano, ikaw na isang hampas lupa, titikman ang mga alak na dala ko, nagpapatawa ka ba? Saan naman pupulot ng kaalaman patungkol sa mga mamahaling alak ang isang tulad mo, e hindi ba narinig ko lang naman sa mga usap-usapan na galing ka sa kulungan? Bakit habang warden ka ba doon ay may mayamang kriminal ang nagregalo sa iyon ng mamahaling alak?” tanong nito sa kanya ng may panunuya. Hindi kasi nito alam kung sino ba siya talaga.

Ngumisi at nagtawanan ang mga nakakarami sa loob ng bulwagan, at tila isa siyang kumedyanteng pinagtatawanan ng lahat. Umiling lamang siya at dumampot ng isang alak na naroon sa table, walang pasabi  niyang binuksan iyon, na halos tumalsik ang takip at ang bula mula sa botelya no’n. Mabilis siyang kumuha ng wine glass at sinalinan iyon. Nanlalaki naman ang mga mata ni JohnPoul, at ang lahat ng mga panauhing naroon na napukaw na sa mga kaganapan. “How dare you!” sigaw ng lalaking panauhin.

Ngunit mabilis na niyang tinungga ang basong may lamang alak, na mamahalin raw, ngunit natiyak niya sa kanyang sarili na hindi tunay ang mga alak. “Eto fake!” sambit niya sabay tapon ng alak sa malapit na paso na may tanim na halaman.

“Ano!” nanlalaki ang mga mata nito sa kanya habang walang magawa nang itapon ni Samson ang alak sa halaman. “Bakit mo ibinuhos iyan sa lahaman! Hindi mo ba alam na napaka mahal ng alak na iyan, hindi pa iyang kayang bayaran kahit na buhay mo pa!” sabay duro nito sa kanya.

Napadura naman siya, pilit din niyang inaalis ang lasa ng pekeng alak sa kanyang dila. Sabay pahid ng kaunting basa sa kanyang mga labi. Samantalang habang ginagawa naman niya iyon ay para namang napatulala si Veron sa kanya. Lalo na nang hawiin na niya ang mahaba niyang buhok na tumatakip sa kanyang pisngi.

 Nilapitan naman siya ni Veron, “Samson, bakit mo naman ginawa iyan, bakit mo binabastos ang mga bisita ko? Pinapahiya mo ba ako?” galit na tanong ni Veron, at sinikap siya nitong hilahin.

“Hindi Veron, bakit hindi natin pagbigayan ng pagkakataon na ipaliwanag ng hambog mong asawang dating bantay lang naman ng isang underground jail, hala sige,” sambit naman ng kanyang ama.Si Don Martin, alam kasi nito na may isa sa mga panauhin ang nagnenegosyo ng mga mamahaling alak, at may nalalaman din sa uri at kaledad ng mga alak.

“Papa, anong kalokohan ito? Alam niyo naman na walang kaalaman ang asawa ko sa mga mamahaling bagay, hindi siya mayamang tulad niyo, ni wala nga siyang pinag-aralan,” sambit ni Veron na hindi naman niya alam kung may malasakit o iniinsulto lang din siya.

“Oo nga naman, Don Martin, ngunit kung mapatunayan kong tunay at mamahalin nga ang mga alak na ito, handa ka bang ibigay sa akin si Veron?” sabat naman muli ni Johnpoul. Isang bagay na hindi niya nagustuhan, kaya naman tinapunan niya ng masamang tingin si Johnpoul.

“Si Mr. Guevara, siya lang naman ang may isa sa mga nagmamay-ari ng kumpanya na nagi-import ng mga mamahaling alak, na nagmula sa ibang bansa.

“It’s my pleasure na suriin at maging husgado sa gabing ito ng inyong piging Don Martin,” lumapit ito, ngunit bago ito lumapit ng tuluyan sa mahabang lamesa ay nakita na niya ang palihim at pailalim na tinginan ng dalawang panauhin. Tiyak niya na hindi siya nito papanigan. Kaya kinakailangan niyang makaisip ng ibang paraan upang mapatunayan na tama ang kanyang mga sinasabi, pero paano nga naman niya iyon gagawin, kung sabagay ay hindi na sila magtataka kung magkamali siya ngunit hindi siya papayag na makuha ng lalaking si Mr. Mondragon si Veron. Nakita niyang galit na nakatingin ang kanyang biyenang babae sa kanya.

“Sandali lang bago kayo magsalita, lilinawin ko lang na hindi maaring maging taya rito ang asawa kong si Veron, malinis ang kanyang reputasyon, ayokong madungisan iyon, ako na lang ang nakahandang maglingkod sa iyo, kung sakaling mapatunayan mong mali ako,” Mapangahas niyang salita sa mga ito.

Ngumisi lamang ang lalaking si Mr. Guevara, alam na niya sa hilatsa pa lamang ng mukha nito na hindi  nito ihahayag ang totoo. O di kaya’y hindi talaga ito marunong kumilatis ng tunay na mamahaling alak. Mabilis siyang lumapit muli at muling nagbukas ng isa pang bote ng wine, iyong may tatak nang 1937 Domaine Dela Romanee na alak ang kanyang binuksan na sa botelya pa lamang ay alam na niyang peke. Isinalin niya iyon sa baso ng inumang alak, at ibinigay sa panauhin, “Sige Ginoo, inumin mo at nang malaman mo.”

Ininom naman nito ang alak, at iyon nga ang nalaman nito, kamuntik na itong mapaduwal ngunit hindi nagpahalata, at sinabayan ng ng isang nakakalokong ngiti, “Oo tunay na alak nga ito,” sambit nito. Ngunit hindi makatingin ng deretso sa kanya at halatang napipilitan lamang itong sabihin iyon, mukhang nagulat lang din ito at hindi inaasahan na peke pala ang lasa ng alak na nasa loob ng mukhang klasikong botelya nito.

Napangisi lamang siya, alam na niya kasing tama siya, at hindi na niya kinakilangang maglingkod sa taong ito, alam niya at hindi siya magkakamali kahit na kailan, “Kung ganoon ay mag-inuman na tayo,” sambit naman Evan, isa sa mga asawa ng kapatid ni Veron. At ilang sandali pa ay nailipat ang atensiyon ng mga tao sa mga alak na isini-serve ng ilang inupahan na tagapagsilbi ro’n.

“Napakayabang kasi ng hampas lupang iyan! Ang akala mo naman ay kung sinong may nalalaman sa mamahaling alak, e kung hindi pa namin alam, tubig lamang sa kanal ang iniinom niya noon, nang matagpuan siya ng asawa ko,” sambit pa ni Ginang Elianna. Na halatang galit na galit sa kanya. Hindi kasi nito matanggap na siya lamang ang napang-asawa ng bunsong anak nito na nag-aral pa upang maging alagad ng batas. Iyon pala ay mapupunta lamang sa isang hamak na takas na warden ng isang underground jail.

“Mama, tama na po iyan, huwag niyo nang maliitin at laiitin ang asawa ko sa harap ng lahat,” pakiusap ni Veron sa kanyang ina. Oo noong una naman talaga ay hindi niya gusto si Samson, ngunit simula noong dumating siya ay nakita naman niya ang pag-aasikaso nito sa kanya. Nagkataon lang siguro na hindi sila nagkasama ng matagal. Kaya hindi niya kaagad nakita ang kahalagahan ng mga ginagawa ng asawa para sa buong pamilya niya