HATE TO LOVE YOU

HELGA POV:

“HAPPY heart’s day, Love. Para sa yo,” sa tono ng boses ni Craig, gaano man kalambing ang mga salitang yon alam kong hindi nakakatuwa ang laman ng regalo niya.

Valentine’s day at dahil araw ng mga puso, hindi siya nawawalan ng regalo para sa akin. Lahat ng okasyon ng buhay ko, meron at palaging may party sa kanyang Den.

Den ang tawag niya sa lovenest daw namin. Ipinaglaban pa niya ang kapirasong lupa na yon na matatagpuan sa hangganan ng dalawang magkaaway na angkan ng lahi nila at ng mga ranchero ng De Guia.

Para sa kanya, yon daw ang katibayan ng pagmamahal niya sa akin dahil itinayo ang bahay na yon gamit ang sarili niyang pera na kinita niya habang nag aaral pa lang siya sa kolehiyo.

Ang source: car racing.

Ayon kasi sa bilyonaryong ito bagaman hindi pa niya legal na minamana ang yaman ng mama niya, isa raw siyang mabangis na Leon ng San Luis at ipinanganak daw siya para bantayan at mahalin ako—habang buhay kasama ang isang dosena naming mga anak.

Baka naman kasi siya ang magbubuntis?

Sa totoo lang mahaba ang panahon na pinagsamahan namin ni Craig. Sabi ng mga tao, masuwerte pa raw ako sa nakatagpo ng perpektong prince charming. At totoo naman yon, palagi kasi siyang nasa tabi ko.

Pero sa sobrang kulit niya, wala na akong ibang nararamdaman kundi inis.

Tingnan nga natin, ano na naman kayang kalokohan ang meron sa loob ng regalo?

“Salamat,” tinanggap ko ang regalo hindi dahil gusto ko o kailangan ko. Naubusan na ako ng emosyon sa tinamaan ng lintek na lalaking ito. Qouta na ako. Kung siya, eh, hindi pa, tutulungan ko na siya para dalawa na kaming makaraos at makausad sa buhay.

Sinasayang ng lalaking ito ang future niya sa panggugulo sa oras ko sa bawat pagsikat at paglubog ng araw na ginawa nang maawaing Dios.

Sa dami ng responsibilidad ko, bakit sa kapalaran ko pa naligaw ang hudas na ito?

Binuksan ko ang regalo. Mabilis kong nahubaran ng gift wrap, nakabalot sa mamahaling kahon na lalagyan ng mga bulaklak, may sash na ribbon. Pero nang buksan ko—itak na binikol ang laman. Hindi bago, may bahid ng putik na baka inawitan lang o hiningi sa kung kanino sa palayan.

Na-impress ako. In fairness. Kaya napatango ako, nasisiyahan.

Dahil mas marami pa dito ang malala.

“Champagne and a dozen of red long stem roses talaga ang iniisip ko pero hindi ka naman babae. Kaya itak na binikol ang naisip ko. Mapapakinabangan mo yan kasi amasona ka at apo ni Gabriela Silang.”

Wala akong reaksyon.

Wala na akong maibibigay na paki sa lalaking ito. Dahil kapag napuno na naman ako, tatamaan na naman siya sa pagmumukha.

Naglapat ang ngipin ko. Naglangitngitan. Isang buwan na lang matatapos na ang paghihirap ko. Lalayas na ako sa bayan na ito at hindi na niya ako makikita. Ang totoo, ilang taon ko na yong plano. Pero hindi ko maiwan ang lola Maria ko. Nag aalala ako kung sino ang mag aalaga kapag bumitiw ako sa buhay na meron ako dito.

Matitiis ko naman. Tinitiis at kinakaya pang tiisin kahit halos mababaliw na ako. Pero may nangyaring masama at wala na akong choice kung hindi umalis o mamamatay sa sama ng loob ang lola ko, mapapahiya ako at maiiwan si Craig sa malaking eskandalo.

Kailangan kong mawala sa San Luis sa ayaw ko at sa gusto at kasalanan niya yon!

May mga taong gagawin ang lahat matupad lang yon sa nakalipas na halos dalawang dekada.

Kaya pala ang daming offer na dumating sa akin na hindi kapani-paniwala.

Huli na bago ko pa nahalata na ako pala talaga ang target ‘nila’.

“Hindi mo nagustuhan?” Naupo si Craig sa makitid na pasimanong tabla. Lumangitngit yon, nagbabanta nang magiba pero wala siyang pakialam.

Tiningala ko siya. At sinalubong na naman ako ng napakaguwapo niyang mukha. Palagi kong itinatago ang palihim kong pagsinghap kapag natitigan ko siya. Masyado siyang guwapo at malakas ang dating kaya krimen na pinapansin ko pa.

Matalino talaga si Satanas.

Ang ipadadala para sirain ang ulo mo, yong diablo na mahirap isumpa dahil may perpektong mukha.

Hindi lang guwapo, matalino, matapang, pinag aagawan ng mga babae at sobrang yaman—yon si Craig.

Bawat pulgada niya, lalaking-lalaki. Umaapaw ang bango kahit nagtatrabaho sa bukid at madikitan lang ng mga biyas niya na parang isang milya ang haba—langit na para sa mga babae dito.

Pwera ako dahil alam ko kung sino ang pinakamahalagang babae sa buhay niya—nasa wallet niya ang picture. Baka nga kinder pa lang kami pinapantasya na niya ang babaing yon na halatang mayaman rin.

Pinagsabay kaming niligawan.

Ang themesong ko nga: Pinaikot-ikot at dinurog-durog ni Mitoy.

Hangal ang babaing mahuhulog sa palalo niyang ngiti at pakitang-tao na panliligaw.

Pinaglalaruan niya ang lahat dahil bawal yatang mahalin ang babaing gusto niya at sa malas ako ang perpektong panakip-butas.

Sa anong dahilan?

Siempre, ang krimen na minamana sa mga magulang—pagiging hampaslupa.

“Wala naman akong hindi nagustuhan sa bigay mo. Wala rin akong itinapon. Lahat iningatan ko at itinabi ko. Kaya thank you. Napapasaya mo ako kapag birthday ko at kahit buong taon na hindi ko birthday.” Siempre, sarkastiko ako.

Ang totoo ang dapat kong sabihin ay hudas ka, ayokong makita ang pagmumukha mo! Hindi ba puedeng mangyari yon sa mga huli kong araw dito sa San Luis?

Peste!

“Okay,” umigkas siya, kaswal na tumayo pero hindi palayo sa akin. Dumukwang sa likuran ko kaya tumama ang mainit niyang hininga sa batok ko dahil tuloy ako sa pagsusulat sa notebook ko. “Pero alam mong may party mamaya para sa yo. At alam mo rin ang penalty kapag hindi ka nakapunta, hindi ba?”

Penalty, ipapakita niya sa lola ko na umiinom ako ng alak sa wine bar ni Cassie at tumitikim ng sigarilyo.

Sanay na ako sa kurot sa singit. Vitamins ko na yon dahil walanghiya siya!