EVERYDAY RUMBLE

HELGA'S POV:

Tumaas ang sulok ng bibig ko bilang pagngiti. Bakit hindi, kung alam kong magkakapera ako? Sisingilin ko uli siya sa huling halik na ninakaw niya! “Alam ko. Darating ako. Huwag mo nang ipasara ang kalsada.”

Biruan yon dito sa San Luis. Kapag malalaking handaan kasi, ang two-way lane na kalsada, nagbabara hanggang sa wala ng makadaang motorista at nilalagyan na ng signage na sa ibang ruta na lang. 

Darating ako sa party, walang mintis gaya ng dati. Wala naman siyang magagawa sa aking malala. Hindi niya rin ako puwedeng saktan dahil ang lagi niyang isisigaw, iisang linya lang naman taon-taon at walang pagbabago: Cheers, tumanda na naman ng isang taon ang girlfriend ko! Guys, kumbinsihin ninyo siya na this year, pakasalan na ako! Please!”

Mababaliw sa tuwa at tawanan ang mga kanayon ko at baha na naman ang alak, pulutan at pagkain.

At oo, walang ibang babae roon maliban sa akin, mga  kaibigan namin, kamag anak at mga taong sumusuporta sa kanyang kabaliwan.

29 na si Craig. 25 ako, at sa malas, para pa rin kaming mga isip-bata.

Pero iba ang balak ko ngayong gabi. Babaguhin ko ang tradisyon ni Craig Alastair.

Tatapusin ko na ang patintero namin.

Nang makaalis siya, tinawagan ko si Cassie. Isa sa mga kaibigan ko sa bayan. Ito ang may ari at nagpapatakbo ng wine-bar at socialite kung ituring kumpara sa akin. Close ang ilan sa kamag anak niya sa mga barkada ni Craig. “Ang haba ng listahan na ginawa mo na ang sabi ng cousin mo ay turn off para kay Craig. Baka naman may isang epektibo dahil sayang ang bayad ko sa kanya, ‘no?”

Kinulayan ko pa ng pula ang buhok ko noong nakaraang linggo. Pero aatakehin sa puso si Lola Maria kapag nagigisnan ako sa umaga.

Pumasok rin ako sa bar ni Cassie ng naka-p****k short at halos magkagulo. Hindi sa ganda ko kundi nagwala ang lasing na nabaliw dahil akala niyon ako ang asawa niyon na sumamang magtanan sa ibang lalaki.

Kamukha ko raw kapag nakapekpek short. At si Craig din ang to the rescue kaya hindi ako nagkapira-piraro sa loob ng bar.

Lintik.

“Sure na yon,” salo ni Cassie. “Balita ko nga, nagkukuwento si Craig sa tropa nila na nagbago ka nga raw. Marunong ka na raw magmura, at green jokes na ang lumalabas sa bibig mo.  Kaya lang, tanggap pa rin ng lokong yon dahil kayo naman daw ang magsasama, hindi ang ibang tao kaya lampake sa judgement ng iba.”

“Good.” Nasiyahan ako sa narinig ko. Titiyakin ko na hindi na niya ipagsisigawan sa mundo na nakapila ako sa mga babaing pinaglalaruan niya.

Nang matapos ang tawag nagpunta ako sa CR sa likod bahay. Naupo ako sa bowl. Tahimik akong umihi. Pero may naramdaman akong tao sa labas ng sawali. 

Lintek, may bosero na naman!

Tiyak na kanayon na  lagi dito sa amin dahil hindi tumahol ang alaga naming aso. Walo. At walang mga silbi kung minsan.

Pagbukas ko ng pinto, sumingit sa siwang ang mukha ni Craig at nagulat ako.

Nasuntok ko na siya sa ilong bago pa ako nakasigaw.

“Impakto!”

“Jesus,” umatras siya, hawak ang ilong. Sumusuray paatras. “Bakit ba kapag ginugulat kita, palagi lang nananakit!’

“Siraulo ka ba?” Itinulak ko siya sa dibdib, sunod-sunod kaya napapa-atras siya. “Umiihi ako, bakit sisilip ka! Bastos kaaaa!” Sinabunutan ko talaga siya kahit matangkad sa akin. Sinakyan ko sa katawan nang matumba sa lupa. Wala akong pakialam kung sa umbok ng pagkalalaki niya.

Mabuti nga at nang siya na ang huling lahi na magmamana ng dugo niya.

Manyakis!

“Aw! Aw!” Isiningit niya ang kamay sa ibabaw ng pagkalalaki niya. Ginawang shield kaya yong perlas ko ng Silangan ang tumatama ss buko ng mga kamay niya.  “Gusto kong subukan natin ang posisyong ito. Yong ganitong ikaw ang nasa ibabaw, pero huwag mo namang pisain ang junior ko! Hindi pa ako nakakapagpa preserve ng lahi ko sa Sperm Bank! Meron na sa Manila pero gusto ko talaga, sa yo na lang para matesting kung mataas ang survival ng lahi ko!”

Ah, ganon?

Batista Style, wrestling ultimate move,  umangat ako sa ere sa pinakamataas na magagawa ko para saktan talaga ang junior niya. Inasinta ko na dapat doon ako babagsak!

Hayop!

Bwisit!

Pesteee!

Pero sinalo niya ang katawan ko at parang lang akong manika na pinigilan. “Tama naa!” Nagawa niya akong ipailalim sa isang kilos lang. Bihag ang dalawa kong pulso na naka-pin agad sa aking uluhan. Pareho kaming umaalon ang dibdib at hinihingal. Naglalabas ng apoy ang mga mata namin laban sa isa’t-isa. “Alam mo bang napakabayolente mong babae kahit para ka lang kutong-lupa at nuno sa punso?” Sumingasing siya sa galit sa akin.

Nautal naman ako sa adjective na ginamit niya. “Ak-Ako? Kutong-lupa? Nuno sa punso?” Papatayin ko talaga siya! Nagwala ako pero ni hindi ko na iangat kahit kaunti ang kamay ko sa lupa. Ginamit ko ang tuhod ko pero hindi ko maiangat dahil doon siya nakapatong. “Walanghiya ka talaga!” Sinubukan ko siyang i-headbat pero hindi rin tumatama dahil napakaliit ko at napakahaba ng mga biyas niya.  “Ginagamit mo na nga akong panakip-butas dahil hindi mo maligawan yong babae sa picture na nasa wallet mo, tatawagin mo pa akong ganyan! Hayop ka! Kahit triplehin mo pa at iIsaksak mo sa baga mo ang perang ibinayad mo sa mga halik na ninakaw mo sa akin hindi pa rin yon sapat! Pinaglaruan mo ako sa haba ng panahon! Hindi kita mapapatawad!” Wala na akong pakialam kung marinig kami ni Lola.

“N-Nakita mo ang picture ni….sa wallet ko?” Bigla siyang namutla. “Kailan pa?”

Kumalma din ako. Nadala ako ng galit ko. Wala sa isip ko na nasabi ko yon. Kinagat ko ang labi ko, naiiyak, para akong inapi at pinagsamantalahan porke mahirap ako at ordinaryong babae lang. Iniiwas ko ang mukha ko palayo sa kanya. Bumaling ako sa hindi ko siya makikita. Ayoko sanang aminin para mas masakit din sa kanya. Pero gusto kong umalis sa lugar na ito na nakakahinga kahit paano.