SIMARON

HELGA POV:

45 days pa mula ngayon, birthday na rin ng bff ko, si Summer. Isa pa yon sa ipinagpuputok ng butse ko. Pero sa malas, dahil sa ugali niyang ito, wala na sa akin ang kontrol, pagpapasya at pagkakataon na madaluhan ko yon.

May bahagi ko na natutuksong ipaliwanag sa kanya kung bakit mahalaga sa akin ang manatili pa sana dito sa San Luis, pero nagbuntong-hininga na lang ako.

Gusto lang ba niya ang mahalaga?

Kung ano ang nararamdaman niya?

Nakakasawa na ang ugali niya. Para siyang bata.

At kapag pala napagod ka na sa isang tao, gaano man siya kahalaga sa buhay mo, sa nakaraan mo, wala na siyang lugar sa hinaharap mo.

Sinira ni Craig ang lahat.

Kaya tama na.

“Gusto ko nang umuwi. Ihatid mo ako sa bahay.”

“Alam mong kalokohan yan,” hinagod niya ako nang tingin. “Baka atakehin sa puso si Lola Maria kapag nakita kang ganyan ang damit. Taga-cabaret lang ang nagsusuot ng ganyan dito. Hubad sa likuran. Sino ba ang nagsabi sa yo na bagay sa yo yan? Saang planeta ka ba pupunta?”

Kinagat ko ang loob ng bibig ko. Ayokong makipagtalo pa. “Kung kailangan kong magpalit ng damit, ibalik mo ako sa parlor.”

Dinampot niya ang sapatos na hawak ko pa rin. Pulang pula din yon. Nagmumura. Galit. Gusto ng away.

Parang ako.

Tinangka niyang isuot sa akin pero pagdampi pa lang ng daliri niya sa ankle ko, umigkas na ako palayo. “Tigilan mo na ang pagkuha ng impormasyon kung kani-kanino para lang iwasan kita at hindi kita magustuhan. Huli na ang lahat. Wala ka pang regla, gusto na talaga kita. Ikaw talaga ang gusto kong pakasalan.” Inis ang buntong-hininga niya. "Ayaw mo lang kasi maniwala. Porke ba mapagbiro ako, lahat ng bagay kalokohan na?"

Hindi ko na naiproseso ang sinabi niya.

“Puede bang tumigil ka na!” Nakakarindi ang mga sinasabi niya. Para akong mababaliw. “Tatakbo ako sa parang pauwi kesa makinig sa yo! Ayokong marinig ang mga kasinungalingan mo!”

“Jesus,” napapailing siya. Dinampot uli ang isang sapatos at sapilitang isinuot sa akin. “Wala sa lugar ang galit mo. Nagkakamali ka!”

Ano sa ayaw kong magpahawak ang hindi niya maintindihan?

Bakit paulit-ulit kami?

Bakit lagi na lang?

Tagalog naman ang sinasabi ko!

Huli na naman para maawat ko ang sarili ko, naihampas ko sa ulo niya ang takong ng sapatos na naiwan sa kamay ko. Sa lakas ng lagatok, nag aalala ako na nabutas ko ang bao ng ulo niya. Malapit pa naman sa bumbunan.

“Oh, my God!”

Natumba siya sa backrest ng upuan, hawak ng dalawang kamay ang ulo niya, nahilo yata at may umagos na dugo. Mula sa sentido pababa sa leeg niya. Dinaluhong ko siya agad para maagapan kung malala ang sugat. “Kasi naman ang kulit mo!”

Ungol lang ang nagawa niya. Nakayakap na sa bewang ko patagilid. Nakasubsob sa umbok ng aking dibdib. Doon siya humihinga. Nakadiin ang labi sa pagitan ng dalawang bundok ko.

“Dalhin mo ako sa hospital, mako-coma yata ako.”

Maniniwala sana ako, pero naramdamdam kong dumiin ang mga daliri niya sa laman ko sa balakang, dumulas papunta sa gulugod ko at ganoon din ang nakahawak sa likod ko ng balikat ko. Balat sa balat. Humahagod ang init. At doon siya napapaungol.

Nagdedeliryo na yata sa kung anong kahalayan ang iniisip.

Sinampal ko nga ng isa. Yong parang sama ng loob na pinakawalan pagkatapos itago ng isang dekada.

Mahihiya ang mga kontrabida sa Philippine Cinema sa lakas ng ‘plak’ sa loob ng sasakyan.

Umigkas siya palayo sa akin. Pisngi naman ang hawak niya.

“Hayop ka! Maniac ka talaga!” Pinagsasampal ko siya at sinugod ko. Nagtatago sa dalawa niyang kamay. Para namang wala akong alam sa shadow boxing.

Tatamaan ko siya kahit gaano siya kagaling!

“Oo, na!” Pag amin niya, hinuli na naman ang mga braso ko. “Sinadya ko na! Hindi kasi kita mahawakan at mahalikan kung paano ko gusto!”

Huminto ako sa paghinga, nauulol sa galit. “Bwisit ka!” Hiningal ako dahil sa pag amin niya. “Krimen pa rin yan. Sexual harassment pa rin yan! Act of lasciviousness yan! Ibig mong sabihin, kapag ayaw ng babae na magpahalik, dadahasin ninyo na lang?”

“Sinong ninyo?” Umayos siya nang upo paharap uli sa akin. Dumukwang palapit. “Kung hindi mo napapansin, tinatanggap ko lahat ng kasungitan mo. Kahit bayolente ka pagdating sa akin, tinitiis ko na lang dahil doon ko lang nakikitang natutuwa ka at kumikislap ang mga mata mo sa tuwing nakakasakit ka. Ako ang biktima dito. Domestic violence ito, Mrs. Helga Alastair. At kahit saan tayo makarating, ikaw ang talo. Sa kahit anong dahilan, masama ang manakit ng tao.” Pinakawalan na niya ako.

“Mrs. Alastair? Tao?” Itinulak ko siya sa noo. “Neknek mo. Walang matinong lumalabas sa bibig mo. Ako pa ba ang i-gaslight? Try again.” Hinila ko uli ang pabukas ng pinto pero naka-lock.

Hinarap na niya ang manibela.

“Magsapatos ka o bubuhatin kita? Maraming damit sa loob ng cottage.”

“Ayoko!”

“Oh, di dito na tayo matulog. You can ride me, kapag namanhid ka na kauupo.” Kumikindat ang loko, nakatitig sa akin tapos lilipat sa umbok ng pagkalalaki niya.

Hindi na ako nakatiis. Sinakyan ko nga siya sa pagkalalaki niya kahit tumatakbo ang sasakyan. Paki ko kung mabangga. Sinabunutan ko siya, dalawang kamay at kinagat ko sa tenga.

“Helgaaaa!” Sumabog sa hangin ang sigaw niya.

Nagliparan palayo ang mga ibon kahit sarado ang mga bintana ng sasakyan niya.

At ako, saka lang ako kumalma.

Naupo ako na parang walang nangyari. Nagiging graceful ako kumilos kapag nakaganti na ako sa kanya.

Hindi ko alam pero sakit ko na ito.

Kumakalma ako kapag nasasaktan siya.

Patawarin ako ng Diyos.

****

CRAIG POV:

“ANO bang meron sa inyong dalawa? Sa tuwing uuwi kayo dito sa bahay parang galing kayo sa giyera sa Iraq?” Galit na naman si Lola Maria.

Nasa balkonahe kami ng bahay na malapit ng magiba. At ako, may benda sa ulo, may band aid sa kilay at dumudugo pa ang tenga.

May kalmot din ako sa leeg.