MORSE CODE OF HEARTS

HELGA POV:

“Matagal na." Dugtong ko nang matulala siya. "Grade six pa tayo. Party sa bahay ninyo. Nagtago ako sa basement ng mansyon ninyo at nakita ko ang wallet na yon sa jacket na ginamit mo nang sunduin mo ako sa bahay. Kaya pala palagi kang makulit at masaya, ako ang…laruan mo dahil hindi ka makapagtapat sa kanya.”

“Shit.”

Nagbago ang lahat. Alam ko. Natapos ang laro na tiniis ko nang matagal na panahon. Yong nagpapanggap akong hindi ko na lang nakita dahil kapag sinusungitan ko siya sa akin pa nagagalit si Lola Maria.

Kailangan daw naming magkasundo.

At sa pagdaan ng panahon, wala siyang ideya kung gaano kasakit sa akin kapag hinahalikan niya ako pero iba ang nakalagay sa wallet niya.

Kung hindi yon pananamantala---ano yon?

Umangat siya sa akin at nanlalaki ang mga mata na tinitigan ako. “Sabihin mo—natandaan mo man lang ang mukha ng babaing yon?”

Grabe, ang kapal. Yong tono niya umaasa na dapat ganon pa ang ginawa ko!

Sinibat ko siya nang tingin. “Gago ka ba?” Inis akong tumayo. “Ilang beses ko ba sa yong sasabihin na may selective memory ako dahil sobrang dami kong iniisip palagi! At wala akong pakialam kung sino ang gusto mo kaya hindi ko maalala ang mukha niya. Yong pink dress, oo. Mukhang signature, eh. At Original Gucci ang bag. Ang sapatos, imported. At bagay kayo, yon ang mas mahalaga.”

“Helga,” tinangka niya akong hawakan sa balikat pero umatras ako. “Pero mali ka ng iniisip.”

Lintek, ngumiti ba siya?

Parang nakita kong ngumiti siya!

Dios ko, bakit bawal pumatay ng tao?

“Wala naman akong pakialam!” Dinuro ko siya. “Ganyan naman kayong mayayaman. Ang tingin ninyo sa gaya ko, walang pakiramdam. Kaya okay lang. Yong 1 miliion pesos na siningil ko sa yo sa dami ng beses na ninakawan mo ako ng halik, worth it na rin. I will put the money into good use. Kakalimutan ko na ring totoo ang mga halik na yon at iisipin kong hindi kita nakilala ever.” At hindi na rin tayo magkikita kahit kailan.

Yan ang huling beses na tatawagin mo akong nuno sa punso at kung ano-ano pa!

Tinalikuran ko na siya.

“Pumunta ka sa party mamaya.” Humalo yon sa hangin. Parang balsamo na nagpamanhid sa galit ko.

Napahinto ako sa paglalakad.

Titigil lang ba siya kapag nasa mental hospital na ako?

Hinarap ko uli siya sa layong dalawang dipa. Mata sa mata. “Sa ating dalawa, ikaw ang dapat matakot at mahiya. Ikaw ang walang delikadeza. Kaya huwag mo akong takutin. Alam ko ang kahinaan ng mga gaya ninyo—reputasyon. At alam na alam mong marami akong hawak na katibayan na madalas, dinadahas mo na ako kapag ninanakawan mo ako ng halik. Bastos ka.”

Salbahe!

“Susunduin kita o kakausapin ko ang lola mo?”

Hayop talagaa! Tumaas ang dibdib ko sa biglang pagsikip ng aking hininga. Alam na alam niya ang kahinaan ko, ayokong ma-stress si Lola. Palagi na lang. Tumingala ako sa langit. Hindi ako makapag isip.

“Oo na!” Pumadyak na lang ako sa lupa.

Tamaan ka sana ng kidlat, hudas! Barabas! Hestas!

Naghiwalay na kami ng landas.

Alas kuwatro pa lang ng hapon, nagpaalam na ako kay Lola Maria. Hindi ako puwedeng sa bahay magbihis at magpaganda. Makakahalata ito na may gagawin akong abnormal ngayong gabi. Balewala kasi sa lola ko ang pagsama ko kay Craig kahit anong oras.

O kahit buhatin ako ng lokong yon palabas ng bahay habang tulog, papayag pa rin ang lola ko.

Botong-boto si Lola Maria sa lalaking yon kaya natutuwa pa na nadadagit ako ni Craig. Pero iba ito ngayon.

“Napakasexy mo naman pala kapag naayusan!” Napasipol si Carrie nang matapos sa akin ang dalawang bading na kaibigan niya. “Baka matuluyan mabaliw sa yo si Craig niyan at hindi ka na makalabas ng kanilang bahay.”

Sa kanya ang damit, hiniram ko lang dahil wala naman akong pambili ng signature clothes. Sa kanya rin ang sapatos.

Hinaplos niya ang makinis kong balikat na labas sa tabas ng damit. Halter. Ang cut out sa likod, buong buo, halos umabot sa waistline. Hapit sa katawan at kitang kita ang maliit kong bewang.

Kung matambok ang perlas ng silangan ko, hapit din sa puson at sa lugar na yon kaya makikita at mapapansin talaga.

Salamat at sakto lang kaya wala akong kailangang ipag alala kung may ibang makakakita.

“Sa den niya ang party. Gaya ng dati. At isa pa, walang matutukso sa babaing nuno sa punso!” Alam kong exaggerated yon, marami ang nanliligaw sa akin. At hindi ko maintindihan ang takbo ng utak ng mga lalaking yon dahil balitang-balita na binabraso at tinatakot ni Craig. Ang lalakas ng loob.

At sabagay na yon, thankful ako kay Craig na winawalis nito ang mga major irritation ko. Gaya niya.

May isa nga na binili ng lokong yon ang lahat ng ari-arian dito para lumayas.

Nag-pout ako sa salamin. Wala naman akong hindi gusto sa hitsura ko.

Grasya na ito ng Dios.

Kahit ang heigt ko na 5’3 lang kaya sagana ako sa panunukso kapag kasama ko si Craig. 6 feet tall naman ang hudas na yon. Pero para sa iba, okay naman ang taas ko.

O baka matangkad ang gusto niya sa babae?

Mowdel?

Pero kung tutuusin, kung ibabase sa kasaysayan ng Pilipinas, bongga na ang height ko para sa isang Pilipina. Sobra pa nga dahil sa pangkalahatan daw ay 5 feet 1.57 inches lang. Ang mga lalaki daw ay nasa 5 feet 4.25 inches lang. At ang average height talaga sa babae ay 4 feet 10.89 inches lang. Kaya kung tutuusin, nalahian na ang mga ninuno ko ng mga taong nanakop at naligaw sa bayan ni Juan Dela Cruz.

Noong 19th century, ang tawag nga daw ng mga Europeans sa mga Pilipino ay short-statured, kapareho ng mga bansa sa Southeast Asia.

Pero bakit bothered ako kapag sa bibig ng lalaking yon lumalabas ang panunukso?

Hindi ko naman gustong maging perpekto sa paningin niya kahit kailan.