Tahimik lang si Lincon sa tabi ko. Alam ko, tinulungan niya kami, ngunit parang hindi ko siya kayang tingnan. Hindi ko siya kayang tingnan sa mga mata ko. Ang mga mata ko ay laging nakatutok kay Mama at kay Bernadette. Sila ang pinaka-importanteng tao sa buhay ko, at ako’y natatakot na baka madali kong makalimutan ang mga taong nagbigay ng lakas sa akin, sa kabila ng tulong na ibinigay ni Lincon. Si Mama ang unang nagsalita, ang boses niya ay puno ng lungkot ngunit may halong pag-asa. “Tiffany…” Mahina ang kanyang boses. “Hindi ko alam kung anong nangyari sa ating pamilya, kung anong bang pagkakamali ko. Pero, salamat sa lahat ng ginawa mo para sa amin. Kahit sa kabila ng lahat ng nangyari, pinili mo pa ring lumaban para sa amin.” Halos mangiyak ngiyak na din ako ng makita kong umiiyak si mama, at hindi ko kayang ipaliwanag kung gaano kalaki ang pasasalamat ko kay Mama. “Mama, lahat gagawin ko para ma protektahan ko kayo , pero ang tanging alam ko lang ay hindi ko kayang makita kayo
TIFFANY CHUA Pagkarating namin sa bahay na titirhan nila Mama, agad ko silang pinagpahinga. Halata sa mukha nila ang pagod mula sa mahabang biyahe at sa hirap na pinagdaanan nila kanina sa kamay ni Papa at ng mga umalipusta sa kanila. Tahimik ko silang tinulungan na ayusin ang kanilang gamit at binilinan ang mga tauhang magbabantay sa kanila. “Babalik ako bukas, Ma,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang kaba ko. “Madali lang niyo akong mapupuntahan. Ilang bahay lang naman ang pagitan natin. Dun lang po kami kung may kailangan kayo tawagan niyo lang ako. Bukas mamimili tayo ng ilang gamit niyo. Simula ngayon ito na ang magiging bagong bahay niyo." nakangiti kong sabi Ngumiti si Mama, pero ramdam ko ang bigat sa kaniyang loob. Tumango siya, at niyakap ako nang mahigpit. "salamat Tiffany." maiksi niyang tugon. Alam kong mahal na mahal ni Mama si Papa kaya nga nagtitiis siya pero hindi ko hahayaang pati ang kapatid ko ay ipambayad niya sa utang niya dahil sa kakasugal niya. "hindi mo k
"ito lang naman ang gusto mo hindi ba?" ang kaniyang mga mata ay naniningkit sa galit. Pulang pula ang kaniyang mukha sa poot na kaniyang nararamdaman. Pilit akong nagpupumiglas ng sunggaban niya ng marahas na halik ang aking mga labi. Halik na nakakapaso, halik na mapanakit. Bahagya kong kinagat ang kaniyang labi dahilan para magdugo ito."ahhhh" malakas na sigaw niya sabay tingin sa kaniyang palad na pinangkapit niya sa duguan niyang labi. "diba gusto mo lang naman yung hinaharot ka. Haha " mapanglait siyang tumawa "sige Tiffany pagbibigyan kita!""wag Lincon please wag ganito." sagot ko sa kaniya ng makita kong walang awa ito sa gagawin niya sa akin. Tumalikod ako sa kaniya pero hinila niya ang braso ko."huli na ang lahat Tiffany para mag back out ka pa" parang isang tigreng nakakita ng oportunidad para kainin ako ng buong buo si Lincon. Muli niyang inangkin ang aking labi sa pagkakataong ito ay mas maalab, mas mainit. Nanlaban ako ng paulit ulit pero tinalo ako ng lakas ni Lincon
Hindi ko mapigilang hindi mapaatras sa hapdi ng ipasok niya ang kaniyang talong sa pangalawang pagkakaton sa loob ng aking perlas. Ang haba at ang taba ng kaniyang perlas. Muli na naman itong umindayo ng pagbayo sa aking ibabaw. Parang hayok sa laman si Lincon sa walang sawang pag angkin sa akin . Naguguluhan na ako sa pinapakita sa akin ni Lincon. Panay din ang paghalik niya sa aking noo. “OH TIFFANY! ANG SIKIP SIKIP MO TALAGA. AHHHH ANG SARAP.... NAKAKABALIW KA! I WANT TO FVCK YOU MORE" kinapitan niya ang isa kong daliri at sinubo ito habang patuloy ang paglalaro niya sa loob ng aking perlas gamit ang kaniyang talong na walang tigil sa pagtigas. Parang bakal itong kumikiskis sa loob ng aking perlas. Inangat niya ako sa at siya naman ang umilalim., hinayaan niya akong gumiling mula sa kaniyang ibabaw. Dahil sa mas maliit ako kaysa kay Lincon ay naging para akong bata. Mas ramdam na ramdam ko ang pag-ulos ng matigas niyang talong. Hinawi ko ang aking mahabang buhok. At hinayaan ko
LINCON POVParang isang bomba na kumalat ang balita tungkol sa ngyaring aksidente sa kapatid kong si Bruce. Buong araw, parang sirang plakang paulit-ulit ang balita sa trahedya, gulat na gulat din ako. Si Tiffany ang unang nakaalam ng balitang iyon, sinabi niya sakin ang tungkol dito.Matapos na ma rescue ang mga magulang ni Tiffany ay bumalik na naman ako sa panlalamig ko sa kaniyan. Hindi ko siya nireplyan sa mga sinasabi niya, pero ng tignan ko ang balita ay para na din akong natigilan. Si Bruce, ang stepbrother ko ay balitang-balita na namatay sa mismong araw ng kasal niya. Ayon sa report ay papunta sila ni Jillian sa reception nang mawalan ng preno ang dump truck sa likuran nila. Parang eksena sa pelikula ang mga ngyari sa kanila, nadaganan ang kanang bahagi ng sasaknyan nila. At sa kaliwang bahagi kung saan durog na durog ang sasakyan nakaupo si Bruce.Nabuhay si Jillian, pero sa sobrang malas, si Bruce ang inabot ng trahedya. Walang ibang inisip ang driver kundi iligtas ang buh
TIFFANY POV Halos magdamag akong walang tulog sa kakahintay kay Lincon matapos ang pagme-message niyang pupunta siya sa burol ng kapatid niya . Alam ko naman na dapat naiintindihan ko siya pero parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang inis at galit nang bumungad si Lincon sa pintuan. Halos wala siyang pakialam sa bigat ng hangin sa pagitan naming dalawa. Pero kahit man lang sana mag reply siya o sumagot siya sa tawag ko ay hindi na niya nagawa?! “Nasaan ka kagabi?!” tanong ko kaagad kay Lincon na may matalim na boses. Wala nang paliguy-ligoy pa. “Bukod sa burol ng kapatid mo, naiintindihan ko yun pero what the fvck Lincon. Ano ba yung isang reply o kahit pagsagot lang sa tawag ko!. Kahit sabihin mong hoy damn Tiffany nasa burol pa ako wag kang istorbo!” Sabi ko pa sa kaniya Tumingin siya sa akin, tahimik lang, pero kita ko sa mga mata niya na alam niyang mali siya pero dahil sa pride niya hindi man lang siya nag sorry. “Kasama ko si Jillian, nasugatan siya kaya hinatid ko siya
Kinabukasan, nagdesisyon akong umalis muna. Hindi ko kaya sa bahay na iyon. Dumiretso ako sa bahay nina Mama at kapatid ko. Tahimik lang akong bumati sa kanila, at alam kong alam nila na may problema ako. Hindi ako sanay na hindi umuuwi, kaya ramdam kong nag-aalala si Mama. “Mukhang may problema kayo ni Lincon?” tanong ni Mama habang nakatingin lang siya sa akin. Hindi ako sumagot, pero alam kong nahuhulaan niya na tama siya. Tinuloy ko ang pagsubo ng kinakain ko. “Tiffany, hindi kita pipilitin. Pero tandaan mo, nandito lang kami ni Bernadette sa tabi mo,” sabi niya nang malumanay, ang boses niya’y parang yakap na nagpapakalma. Tumango lang ako. Hindi ko masabi kahit isang salita. Nagpatuloy ang mga araw na abala ako sa sunod-sunod na meeting. Ginamit ko ang trabaho para takasan ang sakit. Magmula ng umalis ako ay hindi na ako bumalik muli sa bahay namin. Tinanggal ko din ang mga tawag ni Lincon sa listahan ko. Pati ang mga message niya ay hindi ko rin binubuksan. Ayoko siya
TIFFANY POV Tahimik ang bahay nila Mama , ilang araw na din akong hindi umuuwi sa bahay namin ni Lincon. Dahil ayoko, hindi pa ako handa. Hindi ko matanggap na hanggang ngayon si Jillian pa rin ang pina-prioritize niya. Naririnig ko ang mga tunog ng kutsara mula sa kusina dahil abala si Mama sa paghuhugas ng mga pinggan samantalang si Bernadette ay, nasa sala, abala sa panonood ng TV. Pero ako? Tahimik sa labas ng balkon pero parang may kung anong sumasabog sa loob ko. Ayokong maging dagdag pa ako ng isipin ni Mama.Ilang araw na akong hindi mapalagay. Ang pakiramdam na parang may mali, pero ayaw kong aminin sa sarili ko kung ano iyon. Alam kong mahal ko si Lincon pero alam ko din na hindi ganun ang nararamdaman niya sa akin.Napakagat-labi ako habang dahan dahan akong umakyat sa aking kwarto. Malamig ang hangin sa loob, pero pakiramdam ko, pinapawisan ang mga kamay ko. May isang bagay akong gustong gawin pero natatakot kasi ako. Mula ng huling pagtatalik namin ni Lincon ay hindi p
TWO DAYS LATER Mabilis at mabigat ang bawat hakbang ko patungo sa bahay na minsan kong tinawag na tahanan. Ang malamig na hangin ay parang patalim na tumatama sa balat ko, ngunit hindi iyon sapat para patahanin ang nagbabagang damdamin ko. Hawak ko sa kanang kamay ang susi—isang bagay na ilang buwan ko nang hindi nagagamit. Sa bawat galaw nito sa palad ko, parang may bigat na humihila sa akin pabalik, ngunit desidido akong matapos na ang lahat. Ito na ang huling beses na papasok ako sa bahay na iyon. Wala akong balak bumalik para sa mga gamit na wala nang kahulugan sa akin. Ang tanging pakay ko lang ay kunin ang mga dokumentong magbibigay-daan para tuluyan akong makaalis ng bansa at magsimula ng bagong kabanata—malayo sa kasinungalingan, sa sakit, sa pagtataksil. Huminto ako sa pintuan, pilit na kinakalma ang sarili ko bago ipasok ang susi sa seradura. Ang malamig na bakal ay tila sumisimbolo sa matagal nang nagyelong damdamin sa pagitan namin ni Lincon. Huminga ako nang malalim
TIFFANY POV Galit na galit si Lincon sa akin. Kitang-kita ko sa mukha niya ang pagkasuklam, at hindi ko maialis ang bigat ng kanyang mga titig na parang sinisigawan akong ako ang may kasalanan. Nang bumagsak si Jillian mula sa hagdan, agad niya itong binuhat at isinugod sa ospital. “Ano pang ginagawa mo rito, Tiffany? Umulis ka na!” galit niyang sabi habang papasok kami sa kotse. Ngunit hindi ako sumunod. Sumama ako kahit na ayaw niya. Hindi dahil sa nakukunsensya ako, dahil alam kong wala akong kasalanan. Sumama ako dahil gusto kong makita na ayos lang siya lalo na at buntis din siya, naawa ako hindi para kay Jillian kundi para sa anak niya. "ahhhhh.... ang sakit Lincon, ang baby natin....." malakas na sigaw niya. Pati ako ay natataranta din sa nerbyos at nakakaramdam ako ng galit. "pag may ngyaring masama sa baby namin Tiffany ,sisiguraduhin kong pagbabayaran mo ang lahat. Hinding hindi kita mapapatawad." sabi pa niya habang nakatingin sa akin ng masama. "alam mong wala akong g
JILLIAN POV Hindi ko kayang maghintay ng anim na buwan bago tuluyang hiwalayan ni Lincon si Tiffany.Madaming pwedeng mangyari, magmula ng bumalik sa bahay si Tiffany ay nararamdaman ko ang paminsanang panlalamig ni Lincon sakin. Kailangan mailagay ko na ang posisyon ko sa buhay ni Lincon kaya't kailangan kong madaliin na ang annulment. Ako ang dapat niyang piliin—ako at hindi si Tiffany. Kaya’t gumawa ako ng plano, isang plano na sisiguraduhin kong ako ang panalo sa laban na ito. Tinawagan ko si Tiffany. Pilit kong pinatamis ang boses ko at sinusubukan kong itago ang totoong intensyon sa likod ng kunwaring pagsisisi. “Tiffany,” simula ko, mahina at halos may panginginig sa boses na parang napakatapat ng sinasabi ko. “Pwede ba tayong mag-usap? Alam kong wala akong karapatan, pero… gusto kong humingi ng tawad.” Nag-aalangan siyang sumagot, halatang iniisip kung ano ang totoong motibo ko. “Jillian? Tawad? Sa lahat ng ginawa mo? wow parang iba to?! ." sagot niya sa akin na may halon
TIFFANY POVPagkatapos naming pag-usapan ni Markus ang tungkol sa proyekto, agad siyang nagpaalam sa akin. Wala akong ibang nagawa kundi tanggapin iyon kahit pa gusto kong makipag kwentuhan pa saglit. Kitang-kita sa kilos niya na ayaw niyang masangkot sa kaguluhang dala ng sitwasyon ko kay Lincon.“Markus pasensya na sa nasaksihan mo kanina. Hindi ko talaga sinasadya na makita mo yung ganung eksena samin ni Lincon. Hindi ko naman expected na magiging wild siya." nahihiya kong pag hingi ng pasensya kay Markus"it's okay Tiffany, kapag ang selos na ang tumama wala ka ng magagawa diyan." napapangiti niyang sabi "sayang Tiffany, if I knew you earlier. I swear to God na hindi kita sasaktan, pahahalagahan kita at any cost. I know Lincon. Kapag mahal niya ang isang tao nakakagawa siya ng mga bagay na unpredictable." sagot niya sa akin"that's not true, hindi niya ako mahal, dahil kung mahal niya ako hindi niya hahayaang magkasira kami. Sana pinaglaban niya ako hindi yung ganito. Sige na, i'l
Kinabukasan matapos ang mapait na sinapit ko kagabi sa mapang husgang mga mata at pananalita ni Lincon ay pumasok pa rin ako sa opisina kahit na gulong gulo ang utak ko. Hindi ko pwedeng baliwalain ang trabaho ng dahil sa mga ginawa nila sa akin. Bahala na kung anong inabot kong pasa sa braso ng dahil sa ngyari kahapon, hindi ko din alam kung saan ko nakuha iyon. Masakit pa rin ang ulo ko hanggang ngayon , hindi ko alam kung kakayanin ko bang harapin ang lahat. Sa totoo lang mahal na mahal ko si Lincon pero hindi ko ipagpipilitan ang sarili ko. Sinubukan ko na ding umalis ng kompanya pero namutawi ang awa ko sa mga tauhan ko. Habang nagmumuni muni pa rin ako sa kaganapan kagabi ay nagulat ako sa biglang pagbukas ng pinto ng opisina ko, bumungad si Lincon—mabilis at puno ng galit ang mga hakbang niya. Hinagis niya ang annulment papers sa lamesa ko. Ang tunog ng pagbagsak ng mga papel ay parang hampas ng kidlat sa katahimikan ng silid. “ANO ’TO, TIFFANY?!” sigaw niya, halos pumutok a
Hindi pa ako nakakaalis nang biglang nag-iba ang ekspresyon ni Jillian. Kanina, nakangiti siya, puno ng panunukso at kayabangan. Pero ngayon, bigla siyang humikbi, halos parang nasasaktan, at nagsimulang magpahid ng pisngi na parang may luha sa mga mata. Hindi ko maintindihan kung bakit biglang nagbago ang kaniyang awra. Napataas ang kilay ko sa biglang pagbabago ng itsura niya. “Ano na namang drama ’to, Jillian?” tanong ko, halatang may inis sa boses ko. Hindi siya sumagot. Bigla na lang niyang hinubad ang jacket niya at inilabas ang braso. Nagulat ako ng magsimula siyang kalmutin ang sarili niya dahilan para magkaruon siya ng maraming kalmot. “Anong ginagawa mo?!” sigaw ko, nagulat ako sa kanyang kilos kaya lumapit ako sa kaniya para pahinahunin sana siya. Pero Nagpatuloy siya sa pagkakalmut sa sarili, sabay umarte na parang may tumulak sa kanya. Bumagsak siya sa sahig, hawak-hawak ang tiyan niya, at nagsimulang umiyak nang malakas. “Lincon! Please ahhhhhh ang sakit….Lincon tulu
TIFFANY POV Halos hindi ko na kaya ang bigat ng lahat. Ang mga issue tungkol sa amin ni Markus, ang mga kasinungalingang kumakalat—lahat ito ay unti-unting sumisira sa pagkatao ko. Sobrang stress na stress na ako. May mga panahong dinudugo na din ako sa sobrang depression. Hindi ko na alam ang gagawin ko kaya shinare ko na kay Bernadette ang tungkol sa totoong sitwasyon ko. Pero magpa-hanggang ngayon ay hindi ko pa alam kung pano ko sasabihin kay Lincon ang tungkol sa pagbubuntis ko lalo pa ngayon na ang daming balitang nagli-link sa akin at kay Markus. Pero mas masakit ang katotohanang pati ang sarili kong asawa ay tila hindi na ako paniwalaan sa lahat ng sinasabi ko. Naiinis ako. Mahal ko si Lincon, pero hindi ko nararamdaman na ganun din siya sa akin. “Ate okay ka lang ba?” Tanong ni Bernadette sa akin “Okay lang ako. Pero kailangan kong harapin ang problema sa harapan ko. Alam ko naman. Mali din akong binigay konang 100% na pagmamahal ko para kay Lincon.” Napasubsob
JILLIAN POVNagising ako nang maramdaman ang paggalaw ni Lincon sa tabi ko. Alam kong oras na. Sa sandaling makita niya ang sitwasyon namin, magbabago ang lahat.Pagdilat niya, parang nawala ang kulay sa mukha niya. Halata ang pagkagulat habang dahan-dahan niyang tinaas ang kumot na tumatakip sa amin. Napatayo siya agad, na parang nakita niya ang isang bagay na hindi niya maintindihan. "Jillian!" halos pasigaw niyang sabi. "Anong... anong ginawa mo dito?!" Nagkunwari akong inosente, sinabayan ng malanding ngiti. "Ginawa ko? Lincon, hindi ko kasalanan na nangyari ito. Alam mo kung gaano ka naging wild kagabi."Umiling siya, nagmamadaling kunin ang mga damit niya. "Hindi! Hindi ito nangyari! Hindi ko ginusto 'to!"Tumawa ako, mahinang tumitig sa kanya. "Talaga? Gusto mo bang ipaalala ko kung paano mo hinubaran ang bawat saplot ko kagabi? Kung paano mo ako hinila papalapit sa'yo?""Jillian, tigilan mo 'yan!" galit niyang sigaw. "Lasing ako! Hindi ko alam kung paano nangyari 'to
Kinabukasan ay hindi na ako nag aksaya ng oras. Umuwi ako sa bahay namin para sabihin kay Lincon ang magandang balitang ito tanggapin man niya o hindi ay alam kong kaya kong buhayin ang anak ko. Hawak ko pa rin ang pregnancy test sa bulsa ng coat ko habang tumatapak ako sa bawat baitang ng hagdanan papasok sa bahay namin. Ang dibdib ko ay punong-puno ng kaba at takot, pero pilit kong pinapalakas ang loob ko. Kailangan ko itong sabihin kay Lincon, kahit na sa kabila ng lahat ng nangyari sa amin nitong mga nakaraang linggo.Pagbukas ko ng pinto ay nakakabinging katahimikan ng bahay ang sumalubong sa akin. Ang ilaw mula sa kwarto namin sa itaas ang tanging liwanag sa paligid. Ang katahimikan na dati’y nagpapakalma sa akin, ngayon ay parang isang babala. Akala ko magiging maayos ang gabing ito. Pero nagmali ako.Habang paakyat, naririnig ko ang mahina at pamilyar na boses ng isang babae mula sa loob ng kwarto namin. Tumigil ako at pilit iniintindi kung tama ba ang naririnig ko. Hindi p