Chapter 2

“Hoy, ano’ng nangyari sa ‘yo?” puno nang pagtatakang tanong ni Lana sa akin.

“Bakit mo sinungitan yung dalawa?”

Hindi ko siya sinagot. Kunyari ay wala akong narinig habang inilalabas ko ang mga damit ko mula sa maleta ko. Nasa loob na kami ng kwarto namin at sa sobrang kamalasan ko pa ay katapat ng kwarto namin ang kwarto nila Lawrence.

Bakit ba kasi gano’n? Bakit na isip pa ng dean ‘yon? Hindi ba niya alam na hindi tama na pinagtatabi ang mga kwarto ng babae’t lalake?

Naka-move on na ako kay Lawrence. Kaso, ewan ko. Hindi mawala yung guilt na nararamdaman ko. Alam kong matagal na ‘yon. Diyos ko! Five years na ang nakalipas! Siguro naman ay napatawad na niya ako, ‘di ba?

“Jane!” tawag ulit sa akin ni Lana.

Pagtingin ko sa kanya ay nakatayo na pala siya sa tabi ko at nakapamaywang pa. Itinigil ko ang ginagawa ko at tiningnan siya.

“Bakit ba?”

“Nakakahiya!”

“Ano’ng nakakahiya ro’n? Ayaw ko silang makausap. Kung gusto mo siyang kausapin edi pumunta ka sa kwarto nila.” Itinuro ko ang sarili ko. “Pero ako? Hindi!” aniko at muling nagtanggal ng mga damit sa maleta kong nakapatong sa higaan ko.

Sakto lang ang laki ng kwarto namin pero may sarili na kaming cr na nakapwesto sa tabi ng pinto. Bunker bed ang higaan namin ni Lana at napili ko sa ibaba. Sa may ulunan ng higaan namin ay may malaking bintana. Sa gilid ay may pahabang lamesa na pa-letter L. Sa paanan naman ang malaking closet kung saan namin ilalagay ang mga damit namin. Parehas kaming kaunti lang ang dalang mga damit ni Lana kaya sumakto sa amin ang closet.

Sa may gilid sa tabi ng pinto ay ang mini kitchen namin. May lababo na roon at maliit na counter. May pabilong na lamesa na rin kami. At ito ang maganda, may sarili kaming tv na nakakabit sa pahabang bakal na nakadikit sa kisame. Maliit lang ‘yon pero flat screen.

“Jane naman!” Umupo si Lana sa isang upuan sa may study table namin. “Akala ko ba naka-move on ka na sa tao? Bakit parang ano ka ngayon?”

Bumuntonghininga ako. “Basta! Mag-ayos ka na nga lang diyan,” inis na sabi ko.

Siguro kung ibang tao si Lana ay nainis na agad sa pagsusungit ko sa kanya. Pero hindi ibang tao si Lana. Sanay na sanay na kami sa ugali ng isa’t isa. Hindi ko nga alam kung paano ko siya naging kaibigan dahil masyado siyang outgoing. Ako? Mas gusto kong mag-isa at h’wag kumausap ng mga tao.

Marami pang sinabing pangungumbinsi si Lana sa akin. Pero hindi ko na siya sinagot. Alam ko naman na gusto niya lang din ulit mapalapit kay Carlo. Noong maging magkarelasyon kasi kami ni Lawrence ay naging magkakaibigan kaming apat. At si Lana ay matagal ng gusto si Carlo. Nahihiya lang umamin.

Kakausapin ko naman si Lawrence, hindi lang ngayon. Bubwelo muna ako. Hindi ko kasi alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. I mean, naghiwalay naman kami nang maayos noon. Kaso sa cellphone ko na lang siya hiniwalayan. Wala siyang ideya na nasa Cavite na ako kasi hindi ko sinabi sa kanya. Ayaw niya kasi na umalis ako. Ang totoo ay niyayaya na niya akong magtanan. Kaso ano ang gagawin ko? Mas gusto ko munang abutin ang mga pangarap ko.

Hapon noong matapos kaming mag-ayos ng bago naming titirahan. Masasabi kong improving na ang university namin dahil may aircon na rin kami. Dapat lang dahil ang laki ng tuition namin. Kaya nga gusto nila Mama na rito ako mag-aral ng college.

“Hay! Kapagod!” reklamo ni Lana at nahiga sa kama ko.

Nakatayo lang ako sa tapat ng bintana at nakatanaw sa malawak na lupain. Nakakapagod din pa lang maglipat kahit kaunti lang ang mga gamit namin. Problema na lang namin ngayon ay pagkain namin. Tumingin ako kay Lana.

“Lana bili tayo ng-” Natigil ako sa pagsasalita noong may kumatok sa kwarto namin.

“Sino ‘yon?”

“Ako na.”

Naglakad ako palapit ng pinto at binuksan iyon. Natigilan pa ako noong makita ko kung sino ang kumakatok.

“Hi, Jane!” magiliw na bati ni Carlo sa akin. Bahagya pa siyang kumaway at sumilip sa loob ng kwarto namin.

Napatingin ako sa lalakeng nasa likod niya- si Lawrence. Isasara ko sana ulit kaso biglang binuksan ni Carlo nang malaki ang pinto at walang pakundangang pumasok sa loob.

“Wow! Parehas lang pala ang kwarto ng girls at boys.”

“Carlo!” masayang tawag ni Lana kay Carlo. Tumayo siya at lumapit dito. “Kumusta? Pasensya na kanina.”

Tumawa si Carlo nang kaunti. “Ayos lang.”

Napalunok ako at nahihiyang tumingin kay Lawrence. Hindi rin naman kasi siya nagsasalita. Nakatitig lang siya sa akin na para bang may gusto siyang sabihin.

“P-Pasok ka.”

Awkward.

Tipid na ngumiti si Lawrence. “Salamat,” aniya.

Gulimid na ako at hinayaan siyang pumasok sa loob. May dala siyang supot at inilapad niya iyon sa lamesa. Isinara ko naman ang pinto at nanatili lang na nakatayo roon. Gusto kong magtago pero sa liit ng kwarto namin, saan naman ako magtatago?

“Ang galing naman! Parang nagkaroon tayo bigla ng reunion.”

“Oo nga!” tugon ni Lana kay Carlo.

Biglang natahimik ang paligid namin. Si Lawrence ay nakatayo lang sa tabi ng lamesa habang si Lana at Carlo ay nasa dulo ng higaan namin. Kahit na nahihiya ay naglakad ako papunta sa kama ko at doon na upo. Bahala si Lana mag-entertain sa mga bisita namin.

Tumikhim si Lawrence kaya napatingin ako sa kanya. Ang gwapo niya sana. Chinito kasi siya at matangkad. Pakiramdam ko nga ay may lahi siyang intsik pero wala naman daw. Maputi rin kasi ang balat niya. Agad akong nag-iwas ng tingin noong mapatingin din siya sa akin.

“May dala kaming ulam ni Carlo. Maganda ata kung sabay-sabay tayong kumain ng hapunan.”

“Wow! Talaga?” Lumapit si Lana sa lamesa at tiningnan ang dala nila Lawrence. Naamoy ko agad ang lechong manok na nakalagay roon. “Hmm! Mukhang masarap ‘to, ah?”

“Kanin na lang!” ani naman ni Carlo.

“Ay. Wala pa pala kaming kanin. Alam ko na.” Lumapit si Lana kay Carlo at hinawakan ito sa braso. “Bili tayo kanin para hindi na tayo magsaing. Bukas pa kami mamimili ng pagkain ni Jane eh.”

Bigla akong nataranta sa sinabi ni Lana. Ano? Iiwan nila kaming dalawa rito? Bago pa man ako makapagsalita ay hinatak na ni Lana si Carlo palabas ng kwarto. Napaawang na lang ang bibig ko habang nakatingin sa pinto na nilabasan nila.

Napatingin ako kay Lawrence. Halatang nagulat din siya sa pag-alis ng dalawa. Nahihiyang tumingin siya sa akin. Nag-iwas ako ng tingin at tumitig sa study table namin. Tumayo ako at kunyari ay inayos ang mga libro at iba naming gamit na kanina pa inayos ni Lana.

“Ahm, Jane. Pwede ba tayong mag-usap?”

Natigilan ako noong magsalita si Lawrence. Pagtingin ko sa kanya ay nakatayo na siya sa may malapit sa akin. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko sa gulat pero kinontrol ko ang sarili ko. Pinilit kong ngumiti sa kanya.

“A-Ano naman ang pag-uusapan natin?” tanong ko. Muli akong tumingin sa study table at ginalaw-galaw ulit ang mga gamit doon. Pero natigil ulit ako noong hinawakan ni Lawrence ang kamay ko. Bigla akong nakaramdam ng kakaibang kilabot dahil sa ginawa niya kaya mabilis ko iyong binawi. Hinarap ko siya pero umatras ako ng isang hakbang dahil malapit na pala siya sa akin. Napalunok ako noong napatitig ako sa mga mata niya. Mapupungay ang singkit niyang mga mata.

“Ahm. L-Lawrence.” Umupo ako sa kama ko. “Kung tungkol sa atin iyon. Matagal na tayong tapos. Please, h’wag na nating ibalik?” pakiusap ko sa kanya.

Nakita ko agad ang pait sa kanyang mga mata. Bigla akong nakaramdam ng awa dahil sa nakita ko sa kanya. So, all this years ay umaasa pa rin siya sa relasyon naming dalawa? Kaya ba siya nandito? Napatungo siya.

“S-Sorry.” Tumungo rin ako.

Mabait naman si Lawrence. Noong kami pa ay masasabi ko na talagang seryoso siya sa akin. Siya iyong tipo ng lalakeng papangarapin ng mga babae. Gwapo na tapos magaling pa magdala ng relasyon. Pero hindi ko kasi kayang tapatan ang pagmamahal niya.

Narinig ko ang malakas na pagbuntonghininga niya. “O-Okay lang,” aniya. “Naiintindihan ko.”

Unti-unti akong nag-angat ng paningin. Nakatitig na siya sa akin pero maluha-luha siya. Siguro kung ako pa ang batang ako baka binawi ko ang sinabi ko kay Lawrence. Kaso hindi ko na kaya.

“Sorry.”

Ngumiti siya sa akin at dahan-dahang lumapit. “Okay lang. H’wag kang mag-alala. Pero pwede ba tayong maging magkaibigan pa rin?” tanong niya.

Ilang sandali ko pa siyang tinitigan. Kitang-kita ko ang pait sa mga mata niya. Nakangiti siya pero hindi abot hanggang sa mga mata. Bakit parang nakonsensya ako kaagad? Pero kapag kasi hindi ko ‘to ginawa ay mas masasaktan lang kami parehas. Oo, naging masaya ako sa kanya. Pero hindi ko na maibabalik yung dating nararamdaman ko sa kanya. Ngumiti ako. ‘Yong totoo at hindi pilit.

“Oo naman! Naging magkaibigan pa rin naman tayo noon.”

Inilahad niya ang kanyang mga kamay. Inabot ko iyon at nakipagkamay sa kanya. Medyo na ilang pa ako dahil hindi niya agad binitawan ang kamay ko. Mabuti na lang at dumating na sila Carlo kaya nabawi ko na ang kamay ko.

Siguro nga. May mga relasyon na kahit na ano ang gawin natin ay hindi na maibabalik pa.