Chapter 3

Masasabi kong nagkaroon na kami ng closure ni Lawrence matapos naming magkausap. Kagaya noong nasa high school pa lang kami. Kaming apat ang naging magkakaibigan. Noong una ay medyo na ilang pa ako. Syempre? Ex ko pa rin siya kahit papaano. Lalo na no'ng nalaman ko na talaga pa lang nag-transfer sa university namin si Lawrence para lang magkausap kami. Bigla tuloy akong nakonsensya. Pero kahit na gano'n ay hindi pa rin ako sa kanya nakipagbalikan. Tsaka sabi naman niya ay ayos lang iyon dahol naging magkaibigan naman kami ngayon.

Madalas ay napunta silang dalawa sa kwarto namin. Sabay-sabay kaming apat kumakain palagi. Never kong na imagine na magiging masaya pala nang ganito ang last year ko sa college.

Swerte pa namin na palagi kaming magkakasamang apat tuwing reporting.

Kagaya ngayon, nandito si Lawrence at Carlo sa kwarto namin. Report kasi namin bukas kaya kailangan na naming matapos ang kakailanganin namin.

Ako, na nasa higaan ko ay naghahanda ng mga questionnaire. Sina Carlo naman at Lana ay busy sa pagsusulat ng mga output namin. Nakapwesto sila sa lemasang dinala namin sa gitna ng pagitan ng mga higaan namin. Si Lana nakaupo sa higaan ko. Si Carlo ay kay Lana kung saan nakapwesto si Lawrence. Ito ang nakatoka sa pagre-research sa iba naming ire-report.

“Ano ba 'yan, Carlo? Ayusin mo naman!” reklamo ni Lana. Pagtingin ko sa kanya ay nakabusangot na siya at masamang tinitingnan si Carlo.

“Ayos naman, ah? Lagyan natin ng smiley para matuwa si Ma'am sa atin.” Ngumisi si Carlo at pinagpatuloy ang pagsusulat sa manila paper.

Napailing na lang ako habang nakangiti. Kanina pa kasi sila nag-aaway sa ginagawa nila.

“Carlo, h'wag mo ngang ini-stress niyan ni Lana. Hindi ka sasagutin niyan sige,” biro ni Lawrence.

“Eww!”

“Ano?!” magkasabay na sabi nilang dalawa.

Lalo akong natawa dahil nanlaki ang butas ng ilong ni Carlo. Lumapit pa siya kay Lawrence para paluin ang tuhod nito. Ayon, sinapak tuloy ni Lawrence.

“Hoy! Tama na 'yan at tapusin na nating 'to. Inaantok na ako,” saway ko sa kanila.

“Ito kasing si Carlo eh!”

“Parang-awa niyo na po!”

Natigilan ako noong may narinig akong isa pang boses na sumabay sa pagsasalita ni Lana. Napatingin ako sa binata namin na bahagyang nakabukas. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kaba dahil doon.

“Ayusin mo na kasi!”

“May narinig ba kayo?” tanong ko. Ibinaba ko ang hawak kong ballpen at yellow pad saka bahagyang lumapit sa may bintana.

“Ano 'yon, Jane?” nagtatakang tanong ni Lawrence. Sumenyas ako na tumahimik sila at nakiramdam.

“Hayop ka!”

Parang may sumuntok sa dibdib ko noong lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Mahina ang boses. Napakahina. Pero mababakas doon ang matinding takot. Wala sa sarili na napatayo ako at lumapit sa bintana.

“Jane, bakit?”

Boses na ni Lana ang narinig ko. Sinenyasan ko lang sila ng wait lang at nakiramdam. May naririnig akong mga ungol na para bang nasasaktan. Pagsilip ko sa bintana ay madilim ang labas. Iyong bintana ay sliding na gawa sa salamin. May makapal na kurtina ang nakatakip doon para hindi kami kita sa loob. Bukas ang kalahati niyon kaya siguro may naririnig ako sa labas.

Lalo akong kinabahan noong hinawakan mo na ang kurtina at bahagyang sumilip doon.

Kitang-kita ko muna sa pwesto ako ang ilang tao sa may 'di kalayuan. Hindi ko mabilang kung ilan dahil madilim talaga ang paligid. Tapos may nagtataasang mga damo pa. Siguro kung wala kami sa fourth floor ay 'di ko makikita ang mga ito.

Iyong tatlo sa kanila ay may hawak na flashlight. Noong matitigan ko kung ano ang iniilawan nila ay napanganga ako. May lalakeng nakaluhod at nakagapos ang mga kamay patalikod. Ilang sandali pa ay halos mapalundag ako noong makarinig ako nang malakas na mga putok. Nabitawan ko ang kurtina at napalayo ako sa bintana.

Did I just see a man get killed?

“Jane?”

Agad akong napaiwas noong may maramdaman akong humawak sa balikat ko. Pagtingin ko ay si Lawrence iyon na labis na nag-aalala.

“Ayos ka lang ba? Ano 'yon? May narinig kaming putok?”

“H-Ha?”

“Jane. Namumutla ka? Ano 'yon?” tanong naman ni Lana. Akma itong lalapit ng bintana pero mabilis kong iniharang ang sarili ko sa bintana.

“W-Wala! Wala.”

Tumalikod ako sa kanila at huminga nang malalim. May pinatay! Pinatay nila yung lalake! Pinilit kong ikalma ang sarili kahit na ramdam ko na ang panginginig ng mga kamay ko. Habang hindi binubuksan ang kurtina ay isinara ko ang bintana at ini-lock iyon. Noong muli akong lumingon sa kanila ay tatlo na silang nakatingin sa akin na puno ng pag-aalala.

“A-Alam niyo, bukas na lang natin 'to gawin. B-Biglang sumama ang pakiramdam ko eh.” Pinilit kong ngumiti sa kanila.

“Ano'ng masakit sa 'yo? Kailangan mo ba ng gamot? Teka. Bibili ako.” Tumalikod si Lawrence at akma nang lalabas ng kwarto. Pero hinawakan ko agad damit niya saay likurang parte upang hindi siya makapaglakad.

“H-Hindi na! Sige na. Gusto ko na matulog. Magpahinga na tayo.” Pinilit ko ulit ngumiti.

Hindi pa sila naniwala sa akin na kailangan ko lamg matulog para maging maayos. Pero kalaunan ay nakinig din sila. Lalo na noong may narinig kaming nagsisigwan sa labas ng kwarto namin. Kinakabahan pa ako dahil akala ko nakita ako noong mga tao sa ibaba. Pero may nag-aaway lang pa lang magkasintahan.

Noong makapagligpit kami ay nahiga na rin kami agad. Ako naman ay hindi agad dinalaw ng antok.

I can't believe what I saw! May pinatay sila sa likod ng dorm namin! Sino naman ang gagawa no'n? Bakit sa likod pa ng building namin? At higit sa lahat, bakit nila pinatay?!

Hindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog. Pero buong gabi ay hindi na nawala ang takot ko dahil sa nakita ko.

Kinabukasan. Paggising na paggising ko ay sumilip ako kaagad sa bintana. Wala na akong nakitang mga tao pero may nakita akong part na tumba ang mga nagtataasang mga damo. Hindi ko na lang sana papansinin iyon pero hanggang sa makapasok na lang kami ay hindi pa rin nawawala ang pakiramdam ko na gusto kong puntahan iyon. Parang may kung anong tumatawag sa akin na silipin ang pinangyarihan.

Kaya heto ako, nagpaalam ako sa third subject namin ngayong araw para lang pumunta rito sa likod. Halos lahat sa amin ay may pasok kaya sigurado ako na walang mga tao sa mga kwarto ngayon. Kabadong-kabado pa ako habang hinahawi ang mga damo habang naglakakad ako.

Sana naman walang makakita sa akin.

Makalipas ang ilang sandali ay natunton ko rin ang mga natumbang mga damo. Muli akong binundol ng kaba noong makita ko ang pulan likido na basa pa. Sariwang-sariwa pa ang dugo- ibig sabihin ay hindi ako nagkakamali sa nakita ko. Nakagat ko ang labi ko habang nakatitig doon. Kung sino ka man, bakit ka kaya nila pinatay? At bakit parang wala manlang ibang nakarinig sa nangyari.

Tumingin ako sa building namin. Hindi masyadong malayo ang pinangyarihan. Kung ako na nasa fourth floor ay nakita at narinig ko iyon, siguro naman ang mga nasa first floor ay gano'n din. Sila kasi ang malapit. Pero bakit parang wala akong narinig na usapan kanina. Imposible na hindi magtanong ang mga estyudante tungkol sa tatlong putok na iyon.

Napabuntonghininga ako at muling tumingin sa dugo. Ano ba ang ginagawa ko rito? May pinatay. Ibig sabihin may panganib. Bakit ba nangingialam pa ako?

Tumalikod na ako at akma nang maglalakad. Pero napatigil ako noong maalala ko ang isang nakaumbok na bagay sa gitna ng maraming dugo. Muli akong tumingin doon at tinitigan iyon. Nagtingin-tingin ako sa paligid. Noong may nakita akong stick ay kinuha ko iyon at dinutdot ang nakaumbok sa gitna ng dugo. Napakunot ang noo ko noong may maramdaman akong matigas na bagay. Gamit ang stick na hawak ko ay hinila ko ang bagay na iyon sa parte kung saan walang dugo. Kinuha ko ang panyo ko at pinantakip iyon sa kamay ko para makuha ang bagay na iyon.

“Wallet?” aniko noong mapunasan ko iyon.

Coin purse pala iyon. Napakaliit lang niyon at pula rin ang kulay kaya hindi agad mapapansin. Muli kong tiningnan ang dugo. Pagkatapos ay ang wallet naman ang tinitigan ko.

Ano kaya ito?