Chapter 5

Tulala ako sa buong klase namin. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko matapos kong mapanood ang video ni James. 

Hindi ako makapaniwala na ang isang Rodrigo Navarro ay isa pa lang mamamatay tao. Nakita ko siya noon dahil siya ang may-ari ng eskwelahan na ito. Once a year nagpupunta siya rito para bisitahin ang buong school. Noong unang kita ko sa kanya ay masasabi ko naman na mabait siya. Napaka galang niya sa mga tao at marespeto sa mga babae. Kaya nakagugulat nagbabalat-kayo lang pala siya. Halang ang kaluluwa. 

Muling bumalik ang ulirat ko noong marinig ko ang malakas na tunog ng bell. Agad na napuno ng bulungan ang loob ng classroom namin. 

“That's it for today, class. Don't forget your assignment for our next meeting,” paalam ng prof namin. Agad na sumagot ang mga kaklase ko ng “Yes ma’am!” at nagsipaghandaan na para sa paglabas. Pero ako? Nanatili akong tulalang nakatingin sa unahan namin. Hindi ko alam kung bakit may pumipigil sa akin na lumabas ng silid na ito. 

“Hoy, Jane! Halika na? Ano pang hinihintay mo riyan?” tanong ni Lana at marahang dinutdot ang braso ko. 

Tiningnan ko siya. “Heto na,” walang ganang sabi ko at inayos na rin ang gamit. 

“Alam mo? Kagabi ka pa. Ano ba talaga ang nangyayari sa ‘yo? May nakita ka bang nagsi-sex sa likod-” 

Mabilis kong tinakpan ang bibig niya bago pa niya matapos ang kaniyang sasabihin. Pinandilatan ko si Lana at tumingin sa paligid. Halos wala na ang mga kaklase ko sa loob. Iilan na lang ang naroon na hindi naman nakatingin sa amin. 

“Ang ingay mo!” saway ko sa kanya. Agad namang tinanggal ni Lana ang kamay ko. 

“Ang OA mo naman! Siguro nagsi-sex nga-” 

“Lana!” pigil ko ulit sa kanya. Nginusuan lang ako ni Lana. 

“Fine! Oo na! Tatahimik na!” 

Inirapan ko siya at kinuha na ang bag ko. Sana nga ay nagsi-sex na lang ‘yong nakita ko kagabi. Hindi sana ganito ang pakiramdam ko. Gusto ko nang pumunta sa mga pulis kaso alam ko na magmumukha lang akong tanga. Isa pa, paano kung ako naman ang patayin? Ayaw kong madamay. Mabigat sa pakiramdam pero pipilitin ko na lang na kalimutan. 

“Uy! Sila Carlo!”

Agad na tumakbo si Lana sa may gilid ng room kung saan nakatayo sina Lawrence at Carlo. Sandali akong napatigil at bumuntonghininga. Kailangan kong alisin sa isipan ko ang nalaman ko. Umiling-iling ako at naglakad na papalapit sa kanila. 

“Tagal niyo naman!” reklamo agad ni Carlo. 

“Sus! Ito kasing si Jane. Halika na,” yaya ni Lana at naglakad na rin. Nauuna silang maglakad at sumunod lang kami ni Lawrence. 

“Daan tayong grocery? Nakagugutom tuwing gabi eh,” ani Carlo. 

Tapos na ang klase namin para ngayong araw kaya pwede na kaming umuwi. Maigi na rin iyon dahil parang bumigat ang pakiramdam ko. Kanina ko pa nga gustong humiga sa higaan ko. 

“Jane, ayos ka lang ba?” 

Napatingin ako kay Lawrence. Nakakunot ang noo niya habang nakatitig sa akin kaya pinilit kong ngumiti. “O-Oo naman. Bakit?” 

“Namumutla ka kasi. Parang hindi ka rin mapakali. Kanina pa kita napapansin na parang ang tahimik mo. Masama ba ang pakiramdam mo?” 

“True!” biglang sabat ni Lana at tumingin pa sa amin. “Kanina pa ‘yang umaga tulala pagkagaling sa banyo.” Muli siyang naglakad. 

Naiikot ko ang mga mata ko. Kahit kailan talaga ‘to. Tiningnan ko si Lawrence. “Ayos lang ako. Medyo hindi lang maganda pakiramdam ko ngayon.” 

“Gusto mo dumeretso na tayo sa boarding house para makapagpahinga ka na?” 

Mabilis akong umiling. “Naku! Okay lang ako. Sabay na tayo sa kanila. May gusto rin akong bilhin.” 

“Sigurado ka ha?” 

Tumawa na ako at marahang hinampas ang braso ni Lawrence. “Ayos nga lang ako! Ano ka ba? Parang hindi mo ako kilala.” 

Natatawang tumango si Lawrence. “Okay. Sabi mo eh.” 

Naglakad na kami. Mas maigi na ang ganito na wala silang alam tungkol sa nalalaman ko. Palabas na kami ng school noong mapansin ko ang grupo ng mga estyudante na nakatambay sa may tabi ng gate. Madadaanan namin sila kaya hindi ko maiwasang marinig 'yong pinag-uusapan nila. 

“Grabe 'yong bangkay, ‘no? Sino kaya ang gumawa no’n?” 

Napatigil ako sa paglalakad. 

“Kaya nga. Kita ko na utak kanina. Tsk! Katakot lumabas ng dorm pagkagabi!”

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Lumapit ako bigla sa kanila kahit hindi ko naman mga kilala. Good thing na mukha silang first year lang. 

“Ano 'yong pinag-uusapan niyo? Anong bangkay?” tanong ko. Nagtatakang tiningnan nila ako. 

“Ahm. Doon po sa may basurahan sa dulo, may nakitang bangkay ng lalake. Pinatay po ata kasi may butas sa ulo at mga tali sa kamay,” paliwanag ng isang estyudante. 

Bigla akong binundol ng kaba. Hindi na ako sumagot sa kanila at nagmamadaling nang naglakad. Naririnig ko pang tinatawag ako nila Lana pero hindi ko sila pinansin. Iba ang dereksyon ng basurahan sa dulo ng barangay malapit sa school. Doon tinatambak ang mga basura bago hakutin ng mga dump truck. Pagkarating ko roon ay nakita ko agad ang kumpulan ng mga tao. May iba na nakapambahay na mga sibilyan at ang iba ay mga estyudante. Sumiksik ako sa kanila hanggang sa mapunta ako sa unahan. 

Tumigil ako noong may dilaw na tali nang humarang sa akin. Mayroong pulis na nakaupo sa tabi ng nakahigang katawan. Naglakad pa ako papunta sa gilid hanggang makita ko ang mukha ng katawan. 

Napanganga na lamang ako noong makita kong si James iyon! Humigpit ang hawak ko sa tali at agad na nangilid ang mga mata. Ramdam ko rin ang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil sa galit! Nakakagalit! Pinatay na nga nila si James nang walang kalaban-laban tapos itinapon pa ito sa basurahan! Ni hindi manlang nila nagawang bigyan ito nabg maayos na libing o ibigay na lamang sa pamilya ni James. Napaka sama nila! 

Agad kong umalis sa harapan noong maramdaman kong nagpupuyos na ang emosyon ko. Pinanusan ko ang mga mata ko at nanghihinang naglakad pabalik ng school habang nakatungo. Ang sama-sama nila! Gusto kong maiyak dahil sa galit. Gusto kong sumigaw at sugurin ang mga Navarro ngunit sino ba naman ako? Isa lang ako sa mga kagaya ni James na madaling patayin para sa kanila. Na kapag bumangga sa kanila ay siguradong mamamatay rin.

“Whoa!”

“Ouch!” 

Nasapo ko ang aking ulo. Muntik pa akong matumba noong may nabangga akong matigas na bagay mabuti na lang at may humawak sa baywang at braso ko. Pag-angat ko ng ulo ay nanlaki ang mga mata ko noong makita ko kung sino ang may hawak sa akin. Aalis sana ako sa kaniya ngunit mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya at mas idinikit pa ako sa kaniyang katawan. Ang tanga ko! Dahil sa lalim ng iniisip ko ay hindi ko na nakita ang dinadaanan ko! Hindi ko manlang naiwasan ang demonyong makasasalubong ko!

“Hi,” matipid niyang sabi habang malapad na nakangiti. Nangilabot ang buo kong katawan noong tumama ang mainit niyang hininga sa pisngi ko. 

“B-Bitawan niyo po ako,” kinakabahang sabi ko. 

“Jane!” 

Napatingin ako sa gilid ko at nakita ko sila Lawrence na papatakbong papalapit sa amin. Pinilit ko nang makawala sa pagkakahawak niya. Binitawan niya ako. 

“So, Jane is your name?”

Napatingin ulit ako sa kanya. Salubong lang ang kilay na tinitigan ko si Rodrigo Navarro. Yes! Governor Rodrigo Navarro is in front of me! Face to face! The devil himself!

Ang ganda ng mga ngiti niya. Napansin ko nga na may nakatingin din sa aming mga kababaihan. May naririnig pa ako na ang swerte ko raw dahil nahawakan ako ni Rodrigo Navarro. Pero hindi nila alam ang totoo na nakakasuka ang pagkatao niya!

Hindi ko sinagot si Rodrigo Navarro. Lalapit na sana ako sa mga kaibigan ko ngunit bigla niya akong hinawakan sa braso. 

“Wait. Where are you going?”

Napalunok ako at lalong binundol ng kaba. Ano ba ang kailangan niya sa akin? Pinilit kong patapangin ang mga tingin ko sa kaniya. 

“U-Uwi na po.” 

Biglang ngumisi si Rodrigo Navarro ng nakaloloko. “You're different. Interesting.” Binitawan niya ako. “I will see you again,” aniya at naglakad na papunta sa kumpulan ng mga tao. 

Napanganga ako at gulat na tiningnan ang papalayong katawan niya. Ano ang ibig sabihin niya? Agad akong binalot ng takot. Nalaman niya ba na may alam na ako? Nakilala niya ba ako? May nakakita ba sa akin noong pumunta ako sa likod kanina? Bakit kikitain niya ako ulit?