GOT TO BELIEVE IN LOVE CHAPTER 3

Parang isang alon na walang humpay sa pag-agos, ang mga simpleng kilos ni Drake—ang pag-abot ng tubig nang hindi niya hinihingi, ang pagbukas ng pintuan, at ang mga alalay nito sa bawat pagkakataong tila nawawala siya sa kanyang sarili—ay nagiging mga paalala na hindi lamang siya isang surrogate sa mata ng lalaking ito.

Habang binabaybay ng kanilang sasakyan ang daan pauwi, ramdam ni Dianne ang bigat ng kanyang damdamin. Parang may umaalimpuyo sa kanyang dibdib na hindi niya mapigilan. Sa tuwing lumilingon si Drake upang tanungin kung okay lang siya, ang kanyang mga mata ay nag-aalok ng malasakit na tila bumabalot sa kanyang pagkatao.

Drake: (bahagyang tumingin sa rearview mirror) "Dianne, tahimik ka. May iniisip ka ba? Sabihin mo kung may kailangan ka, ha?"

Ang simpleng tanong na iyon ay tila isang sibat na tumagos sa puso ni Dianne. Sa tono ng boses ni Drake, naroon ang sinseridad na bihira niyang marinig sa ibang tao.

Dianne: (pilit na ngumingiti) "Wala po, Sir. Pagod lang siguro sa check-up. Maraming iniisip."

Drake: (tumango, ngunit nakatingin pa rin) "Okay. Pero huwag mong kalimutan na andito kami ni Tiffany para sa iyo. Huwag kang mahihiyang magsabi kung may kailangan ka."

Habang binibigkas niya ang mga salitang iyon, isang sandali ang namagitan sa kanila. Bagaman panandalian lamang, tila huminto ang oras para kay Dianne. Andito kami ni Tiffany para sa iyo. Ang "kami" na iyon ang nagpapaalala sa kanya kung bakit hindi dapat mahulog ang kanyang loob kay Drake. Siya ay para kay Tiffany—at ang mundo nilang dalawa ay hindi niya dapat pasukin.

Ngunit bakit tila hindi makinig ang kanyang puso? Bakit sa kabila ng malinaw na katotohanan, unti-unting bumubuo ang damdamin sa kabila ng kanyang mga panalangin na sana’y huwag na itong lumalim pa?

Sa gabing iyon, sa kanyang maliit na silid sa malaking mansyon ng mga Manalo, si Dianne ay tahimik na nakaupo sa gilid ng kama. Hawak niya ang larawan ng kanyang kapatid na nasa ospital, pilit ipinapaalala sa sarili ang dahilan kung bakit siya naroon.

Dianne: (mahina, halos pabulong) "Huwag kang makalimot, Dianne. Para ito sa pamilya mo. Hindi para sa sarili mo. At lalo nang hindi para kay Drake."

Ngunit habang pinikit niya ang kanyang mga mata, ang alaala ng mga ngiti at titig ni Drake ay nanatili. At sa kaibuturan ng kanyang puso, alam niyang mas lalo lamang siyang mahuhulog.

Dianne: (bumuntong-hininga at tumingin sa kisame) "Ang gwapo talaga ni Drake... Hay, ang swerte ko naman na maging ina ng magiging anak niya... Ano ba ‘tong pinagsasabi ko?!"

Biglang tumayo si Dianne mula sa kanyang kama, tila nais iwasan ang sariling mga naiisip. Iniling niya ang ulo at mariing tinapik ang kanyang mga pisngi.

Dianne: "Erase, erase! Hindi pwede ‘to, Dianne! Andito ka para sa transplant ni Eric, hindi para sa kung ano pang ilusyon!"

Ngunit kahit pa pilitin niyang burahin sa isip ang mga nararamdaman, bumalik sa kanya ang alaala ng kaninang paghawak ni Drake sa kanyang siko habang siya’y umaalis ng ospital.

Drake: "Ingat ka, Dianne. Kung mahilo ka ulit, sabihin mo agad. Nandito lang ako."

Ang pag-aalalang iyon—kahit pa maaaring simpleng pakikiramay lamang—ay tila sumusunog sa kanya.

Dianne: (naglakad pabalik-balik sa kwarto) "Anong nandito lang ako?! Hindi pwede, hindi tama! May Tiffany siya! At asawa siya ng taong nagtiwala sa akin!"

Ngunit ang masakit, hindi ito madali para kay Dianne. Paano nga ba pipigilan ang damdaming unti-unting lumalago, lalo na’t araw-araw niyang nakikita si Drake? Lalo na’t bawat araw ay tila nagbibigay sa kanya ng dahilan para mas humanga sa lalaki?

Umupo siya muli, pilit na inalala ang mukha ng kapatid na si Eric, ang dahilan ng lahat ng kanyang sakripisyo.

Dianne: (mahinang bulong) "Eric, para sa iyo ‘to. Hindi ako magpapadala sa damdamin. Tatapusin ko ang kontratang ito nang maayos."

Ngunit sa likod ng kanyang isipan, naroon pa rin ang boses ng kanyang puso. Pero paano kung hindi ko na kayanin?

Habang nasa ospital para sa isa na namang round ng check-up, tahimik na nakaupo si Dianne sa gilid ng examination bed. Ramdam niya ang kaba sa kanyang dibdib habang ang doktor, si Dr. Velasco, ay inihahanda ang mga gamit para sa procedure. Sa gilid niya, nakatayo sina Drake at Tiffany, parehong seryoso ngunit nagpapakita ng magkaibang emosyon—excitement kay Tiffany, at tahimik na suporta kay Drake.

Napansin ng doktor ang kalamigan ng mga kamay ni Dianne, kaya’t bigla itong huminto at tumingin sa dalaga.

Dr. Velasco: "Miss Dianne, sigurado ka na ba talaga? Ito ang simula ng mas malaking responsibilidad. Alam kong... ito ang unang pagkakataon mo sa maraming bagay."

Halos maiyak na si Dianne sa tanong na iyon. Hindi niya maiwasang isipin ang kanyang kapatid, si Eric, at ang dahilan kung bakit siya naroroon. Napatingin siya sa mga mata ni Drake, na parang may binibigay na lakas sa kanya.

Dianne: (huminga nang malalim) "Opo, Dok. Handa na po ako. Ginusto ko po ito mula pa noong una."

Bahagyang napangiti si Tiffany, nilapitan siya at hinawakan ang kanyang kamay.

Tiffany: "Dianne, hindi mo alam kung gaano kami nagpapasalamat sa ginagawa mo. Isa kang biyaya para sa amin."

Napatingin naman si Drake kay Dianne, ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng kakaibang pagsuporta.

Drake: "Huwag kang mag-alala. Lahat ng kailangan mo, andito kami. Kung may mangyari man, kami ang bahala sa iyo."

Ang mga salitang iyon mula kay Drake ay tila nagsilbing pangako, ngunit naramdaman din ni Dianne ang kakaibang init sa kanyang puso.

Biglang nagpatuloy ang doktor, ang boses nito ay bahagyang mas malumanay.

Dr. Velasco: "Alam kong virgin ka pa, at naiintindihan kong maaaring mas mahirap ito para sa iyo. Pero huwag kang mag-alala, lahat ay gagawin nang maingat. Nandito kami para sa iyo."

Namula si Dianne sa sinabi ng doktor. Para bang ang lahat ng tao sa kwarto ay napatingin sa kanya nang sabay-sabay.

Dianne: (bahagyang nahihiya ngunit may tapang) "Opo, Dok. Handa po ako. Alam ko pong kailangan kong gawin ito para sa kapatid ko."

Naramdaman niya ang bahagyang pagpisil ni Tiffany sa kanyang kamay.

Tiffany: "Salamat, Dianne. Hindi ka lang tumutulong sa amin, nagbibigay ka rin ng bagong pag-asa."

Habang sinisimulan ang procedure, nanatili sa isip ni Dianne ang pangako niya sa kanyang pamilya, ngunit hindi rin niya maiwasang maapektuhan ng presensya ni Drake. Sa bawat saglit na nagdadaan, mas lalong nagiging malapit ang kanilang mundo, at hindi niya alam kung paano iyon haharapin sa hinaharap.

 Nang sinisimulan ang procedure, pilit na iniiwas ni Dianne ang kanyang isip mula sa kaba at sakit na dulot nito. Ngunit hindi niya maiwasang mapansin ang presensya ni Drake na nakaupo malapit sa kanyang tabi. Tahimik lang itong nagmamasid, ngunit ang kanyang presensya ay tila isang mabigat na anino na bumabalot sa paligid ni Dianne.

Ramdam niya ang tensyon sa kwarto. Si Tiffany, na tila wala nang ibang iniisip kundi ang kanilang magiging anak, ay hindi napansin ang mga tingin ni Drake na paminsan-minsang bumabaling kay Dianne.

Dianne: (Sa isip niya) "Bakit ganito? Bakit hindi ko maialis ang atensyon ko sa kanya? Bawal to, Dianne. Isa lang akong surrogate... isa lang akong tulay sa pangarap nilang mag-asawa."

Ngunit kahit anong pilit niyang itanggi, ang bawat kilos ni Drake—ang paraan ng kanyang pag-upo, ang seryosong ekspresyon sa mukha nito, at ang malamlam ngunit malalim na mga mata—ay parang mga sumpang pumupukaw sa damdamin niya.