GOT TO BELIEVE IN LOVE CHAPTER 5

Sa labas ng silid, naririnig niya ang malalim na boses ni Drake, nakikipag-usap sa doktor. Hindi niya mapigilan ang sarili—ang tahimik na pagnanais na sana’y siya ang laging nasa tabi nito, ang makaramdam ng malasakit na higit pa sa trabaho o kontrata.Habang tumutulo ang ulan mula sa mga ulap, tila ganoon din ang kanyang damdamin—isang bagyo ng emosyon na pilit niyang nilalabanan ngunit hindi maikakailang unti-unti nang nananaig.

Drake: "Doc, ano ang dapat gawin at hindi dapat para sa kalagayan ni Dianne? Gusto kong siguraduhin na maayos ang lahat," seryoso niyang tanong, ramdam ang malasakit sa kanyang tinig.

Napatingin ang doktor kay Drake, nag-aadjust ng salamin sa ilong bago magsalita.

Doktor: "Well, Mr. Manalo, ang pinakamahalaga ngayon ay siguraduhin natin na wala siyang stress. Kailangan din niya ng sapat na pahinga, tamang nutrisyon, at regular na monitoring para masigurado nating maayos ang pagbuo ng embryo. Ang gestational surrogacy ay hindi biro, at critical ang unang mga linggo nito."

Tumango si Drake, ngunit hindi maitatanggi ang pag-aalala sa kanyang mga mata.

Drake: "Gagawin ko ang lahat para siguruhin ang kaligtasan niya. Sabihin niyo lang kung ano ang kailangan."

Sa loob ng silid, naririnig ni Dianne ang bawat salitang lumalabas sa bibig ni Drake. Ang malasakit at dedikasyon nito ay tila isang init na sumusuot sa kanyang puso. "Bakit siya ganito? Bakit parang masyado siyang concern? Hindi dapat ako mag-isip ng kung anu-ano," mahina niyang sabi sa sarili.

Pagbalik ni Drake sa silid, nakita niya si Dianne na nakatingin sa bintana, ang kanyang likod ay tila napaka-fragile ngunit eleganteng tignan. Lumapit siya nang dahan-dahan at nagsalita.

Drake: "Dianne, okay ka lang ba? May nararamdaman ka bang hindi maganda?"

Nagulat si Dianne, mabilis na humarap sa kanya.

Dianne: (bahagyang ngumiti) "Ah, wala po, Sir. Maayos naman po ako."

Ngunit alam ni Drake na may kung anong bumabagabag sa kanya. Nakita niya ang bahagyang pag-iwas ng tingin ni Dianne, ang paraan ng paghawak nito sa kanyang mga kamay na tila may iniisip na hindi kayang sabihin.

Drake: (umuupo sa upuang malapit sa kanya) "Alam mo, Dianne, kung may kahit anong problema o nararamdaman ka, huwag kang mahihiyang magsabi. Gusto kong siguruhin na maayos ang lahat para sa’yo."

Sa bawat salitang binibitawan ni Drake, lalong bumibigat ang dibdib ni Dianne. Gusto niyang magpasalamat, ngunit kasabay nito ang takot. Takot na baka masyado siyang maapektuhan sa kabaitan nito, sa presensya nitong tila hindi niya kayang talikuran.

Dianne: (mahina ngunit may ngiti) "Salamat po, Sir. Napakabuti niyo po. Hindi niyo po kailangan gawin lahat ng ito, pero nandito pa rin kayo."

Drake: (napangiti nang bahagya) "Ginagawa ko ito dahil mahalaga ka. Isa kang bahagi ng plano namin ni Tiffany, at gusto kong siguraduhin na maayos ang lahat para sa bata... at para sa’yo rin."

Napatigil si Dianne sa kanyang paghinga. Ang mga salitang iyon, bagaman malinaw na galing sa malasakit at pananagutan ni Drake, ay tila tumama nang malakas sa kanyang puso. Para sa’yo rin. Napakapit siya sa gilid ng kama, pilit hinahanap ang tamang sagot ngunit parang nalunod ang kanyang boses sa damdaming hindi niya maipaliwanag.

Dianne: (mahinang tinig) "Salamat po, Sir Drake... Pero sobra na po ang kabutihan ninyo. Hindi ko po alam kung paano ako makakabayad sa lahat ng ito."

Drake: (umiling) "Huwag mong isipin na may utang ka sa amin, Dianne. Ang mahalaga sa akin ay ang kaligtasan mo at ng bata. Kapag may kailangan ka, sabihin mo lang, okay?"

Nagkatitigan sila sandali, at sa mga matang iyon, naramdaman ni Dianne ang isang koneksyong mahirap takasan. Pinilit niyang iwasan ang tingin, ngunit tila hinihigop siya ng init at sinseridad ng mga mata ni Drake.

Dianne: (pilit na ngumingiti) "Opo, Sir. Salamat po talaga."

Tumayo si Drake mula sa pagkakaupo at itinakip ang kanyang mga kamay sa bulsa. Tila alanganin, naglakad siya patungo sa bintana, pinagmamasdan ang ulan na bumabagsak.

Drake: "Minsan iniisip ko, kung anong iisipin ni Tiffany kung nandito pa siya. Napakabait niya sa’yo, hindi ba?"

Dianne: (tumango, may lungkot sa mga mata) "Opo, Sir. Napakabuti po niya. Parang hindi po siya makakalimutan ng kahit sino."

Huminga nang malalim si Drake, at bumalik ang kanyang tingin kay Dianne.

Drake: "Tama ka. Hindi siya makakalimutan... Pero alam mo, Dianne, minsan mahirap hindi magtanong sa sarili kung anong mangyayari sa mga plano namin ngayon."

Narinig ni Dianne ang lungkot sa boses ni Drake, at mas lalong bumigat ang kanyang nararamdaman. Gusto niyang aluin si Drake, ngunit paano? Paano niya maitatago ang damdamin niyang unti-unti nang bumibigay?

Dianne: (mahina ngunit may tapang) "Siguro po, Sir, ang mahalaga ngayon ay ang bagong buhay na parating. Ang anak niyo po. Yun po ang magiging sagisag ng pagmamahal ninyo kay Ma’am Tiffany."

Muling ngumiti si Drake, ngunit may halong lungkot ang mga mata niya. Lumapit siya kay Dianne, at hinawakan ang kanyang balikat.

Drake: "Salamat, Dianne. Hindi mo alam kung gaano kalaking bagay na nandito ka."

Sa pagdampi ng kanyang kamay, nagising ang bawat nerbiyos sa katawan ni Dianne. Tumango siya, pilit nilalabanan ang sariling damdamin.

Ngunit sa loob ng kanyang puso, ang simpleng hawak na iyon ay tila isang apoy na muling bumuhay sa kanyang damdamin. Alam niyang hindi dapat—pero paano lalabanan ang isang bagay na tila nakatakdang mangyari?

Muling sumiklab ang emosyon sa puso ni Dianne. Ang mga salitang iyon ay parang musika, ngunit alam niyang hindi niya maaaring bigyang-kulay ang mga ito. Tumango na lamang siya, pilit na itinatago ang emosyon.

Sa kanilang katahimikan, naririnig nila ang patak ng ulan sa labas, tila sinasabayan ang mabibigat na damdaming parehong nanatili sa kanilang mga puso. Ngunit sa likod ng katahimikang iyon, alam ni Dianne na ang kanyang damdamin para kay Drake ay patuloy na lumalago—at walang makakapigil dito.

Habang si Dianne at Drake ay abala sa hospital, hindi nila alam ang madilim na pangyayari na nagaganap sa kalsada. Si Tiffany, na nagmamadaling pumunta sa hospital upang makipagkita kay Dianne, ay nahulog sa isang bangungot ng aksidente.

Sa kalsada...

Ang ulan ay dumadaloy ng mabilis, bumabagsak mula sa mga ulap na kulay abo, habang ang mga sasakyan ay nagpapalipat-lipat sa madulas na kalsada. Isang mabilis na sasakyan ang dumadaan, ang mga gulong nito ay parang dumudulas sa matalim na ulan. Ang sasakyan na minamaneho ni Tiffany ay hindi nakita ng driver ng paparating na malaking truck. Isang malakas na tunog ang pumunit sa katahimikan ng gabi—isang banggaan na nagpatigil sa lahat.

Ang sasakyan ni Tiffany ay na-bangga at tumilapon mula sa kalsada, nahulog sa gilid ng overpass, ang mga piraso ng metal at salamin ay nagkalat sa kalsada. Ang mga ilaw ng sasakyan ay kumikislap, ngunit ang katawan ni Tiffany ay nakatago sa dilim ng gabing iyon.

Sa hospital...

Si Dianne ay nakaupo sa isang sulok ng silid, habang binabantayan si Drake na nakikipag-usap sa doktor ukol sa kalagayan ng kanyang gestational surrogacy. Mabilis ang pag-pump ng puso ni Dianne, at kahit anong gawin niya, hindi niya mapigilan ang pagpapawis at ang bigat ng pakiramdam. Sa kabila ng kanyang mga iniisip, hindi maiwasang mag-alala kay Tiffany—ang babaeng naging parte ng kanyang buhay sa loob ng ilang buwan.

Dianne: (sa sarili) Sana okay siya... sana ay makalabas na siya ng maayos. Ang hirap kaya maging inahan, lalo na kung walang katiyakan. At kung nangyari man ang di inaasahang pagsubok sa kanya...

Habang abala si Dianne sa kanyang mga iniisip, wala siyang kaalam-alam sa nangyaring aksidente sa kalsada. Hindi rin alam ni Drake ang masaklap na pangyayaring iyon, sapagkat abala siya sa usapan ukol sa kondisyon ni Dianne at sa pag-aalaga sa mga kondisyon ng kanyang pagbubuntis.

Drake: (tumingin kay Dianne) "Mahalaga ito, Dianne. Nais ko lang tiyakin na lahat ay magiging okay. Hindi ko hahayaang mangyari ang anumang hindi maganda sa'yo."

Si Dianne ay ngumiti at tumango, ngunit ang mga mata niya ay hindi mapigilan ang kabuntot na pag-aalala.

Dianne: (mahina) "Salamat po, Sir Drake... Tinutulungan niyo po ako sa lahat ng aspeto. Hindi ko po alam kung anong magiging kalagayan ko kung hindi po kayo nandiyan."

Ngunit habang patuloy na binabaybay ni Drake ang mga pagsisiguro sa kaligtasan ni Dianne, sa kabila ng lahat ng kabutihang ipinaabot nito, may ibang takot na walang sinuman ang nakakaalam—ang bagyong Pepito na hindi lamang dumaan sa kalsada, kundi pati sa buhay ng bawat isa sa kanila.

Sa kabila ng lahat ng pagsubok, malupit na hinagpis ang nag-aabang, isang kaganapan na magbabago sa buhay ng bawat isa sa kanila.

Ang balita mula sa TV ay parang mga palaso na tumama kay Dianne, habang ang mga salitang binitiwan ng reporter ay tumagos sa kanyang kaluluwa, puno ng takot at kalungkutan. Ang tunog ng smart TV sa silid ay naghatid ng isang malupit na katotohanan na hindi nila kayang tanggapin.

"Newsflash! May naaksidente na nangyari sa overpass sa may intersection. Nahulog ang isang sasakyan. Ang mga biktima, hinahanap pa ang identity, ngunit ayon sa ulat, ang mga biktima ay dead on arrival. Ngayon, sa kabilang kalye ay nagkukumpulan dahil sa aksidente. Nag-uulat, George Madrina."

Ang mga salitang iyon ay parang isang malupit na pagkabigla na kumuyom sa puso ni Dianne. Agad niyang napansin ang biglaang pagbabago ng ekspresyon ni Drake. Nakatingin siya sa telebisyon, ngunit ang mga mata ni Drake ay tila naglalaman ng isang lihim na takot. Hindi na siya nakatagal at nagbitiw ng isang mahina, nanginginig na tanong.

Dianne: (naguguluhan, may takot sa boses) "Sir... Drake... Ano pong nangyari? Anong balita 'yun?"

Bago pa man makapagsalita si Drake, bigla na lang nag-vibrate ang kanyang cellphone, ang tunog ng tawag ay parang isang malupit na putok sa katahimikan ng silid. Ang kamay ni Drake ay agad na dumapo sa cellphone at ang mata niya ay napako sa screen. Nang makita niyang ang pangalan ng caller ay mula sa Makati Police Station, hindi na niya natiis pa.

Drake: (nanginginig, halos hindi makapagsalita) "Hello?"

Ang boses ng pulis mula sa kabilang linya ay puno ng kalungkutan at sakit, na tila isang putok ng kidlat na nagbukas sa madilim na langit.

Pulis: (malungkot, seryoso) "Hello, is this Mr. Drake Manalo? Ito po si Paul ng Makati Police Station. Sorry to inform you, pero naaksidente po ang misis niyo, si Tiffany. Dead on arrival po."

Ang mga salitang iyon ay tumama kay Drake na parang isang matinding palo na hindi niya kayang takasan. Parang ang mundo ni Drake ay biglang nagbago. Ang bawat ulat mula sa TV, ang bawat salita ng pulis, ay nagbukas ng pinto ng impyerno sa kanyang kaluluwa. Ang lahat ng plano, ang lahat ng pangarap na binuo nila ni Tiffany, ay nawalan ng kabuluhan sa isang iglap. Hindi makapaniwala si Drake sa kanyang narinig.

Drake: (nanghihina, halos hindi makarinig) "Tiffany... Wala na...?"

Hindi na niya kayang hawakan ang cellphone nang buo, at sa isang iglap, nadulas ito mula sa kanyang kamay. Ang tunog ng cellphone na bumagsak sa sahig ay parang isang huling tunog na nagtatapos sa isang malupit na kalungkutan. At nang bumagsak ito, tila bumagsak ang buong mundo ni Drake. Ang mga ulat mula sa telebisyon ay patuloy na umuukit ng matinding sakit sa kanyang puso, ngunit wala na siyang magawa. Hindi niya kayang tanggapin, hindi kayang paniwalaan ang nangyari.

Drake: (ngumanga, wala nang lakas) "Hindi... Hindi ito pwedeng mangyari... Hindi ko kayang mawala siya... Tiffany..."

Ang boses ni Drake ay halos hindi marinig, puno ng sakit at pagkabigla. Para siyang nawala sa sarili, parang ang kanyang katawan ay nawala sa pagkontrol. Ang mga salitang iyon ay parang isang malupit na sigaw mula sa kanyang kaluluwa, isang daing ng pusong nawalan ng dahilan upang magpatuloy.

Dianne, na nakatayo lamang sa tabi, ay nakaramdam ng bigat sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung anong sasabihin, o kung paano makakatulong. Tila ba ang mundo ni Drake ay nahulog na sa kalaliman, at wala siya sa posisyon upang itaas siya mula doon.

Dianne: (malungkot, malapit nang luhod) "Drake..." (tinutok ang tingin kay Drake, hinahanap ang tamang mga salita)

Ang mga mata ni Dianne ay naglalaman ng isang kakaibang kalungkutan. Nakita niya si Drake sa pinakamababang punto ng kanyang buhay, at hindi niya kayang magtakip ng saloobin. Ang sakit na kanyang nararamdaman ay parang isang dagok sa puso, at ang kanyang takot na mawalan ng pagkatao sa mga pangyayaring ito ay nagiging dahilan ng kanyang mga alalahanin.

Dianne: (mahina, tinitingnan si Drake) "Drake, nandito lang ako. Huwag mong kalimutan... hindi mo kailangang mag-isa."

Pero si Drake, tila hindi nakaririnig sa mga sinabi ni Dianne. Ang mga mata ni Drake ay malalim na naghahanap ng sagot sa isang mundo na nagbago ng hindi inaasahan. Tila ang lahat ng mga pangarap na kanilang pinagsamahan ay naging alikabok. Ang pagmamahal na itinaguyod nila ni Tiffany, at ang mga plano nilang magkasama sa hinaharap—lahat iyon ay nawalan ng saysay sa isang iglap.