GOT TO BELIEVE IN LOVE CHAPTER 4

Naramdaman niyang unti-unting lumalapit si Tiffany kay Drake habang hawak nito ang kamay ng kanyang asawa.

Tiffany: (masayang bumulong kay Drake) "Ang bilis ng panahon, mahal. Ilang buwan na lang, makikita na natin ang anak natin."

Bahagyang ngumiti si Drake at tumango. Ngunit hindi maipaliwanag ni Dianne kung bakit parang may nakatagong lungkot sa mga mata nito. Napako ang tingin ni Dianne sa kanilang dalawa. Sa kabila ng pagiging mag-asawa nila, parang may distansya sa pagitan ng kanilang mga damdamin na hindi niya maipaliwanag.

Pagkatapos ng procedure, iniwang mag-isa si Dianne sa recovery room. Habang nakahiga, pilit niyang nilalabanan ang mga emosyon na nagugulo sa kanyang isip. Ngunit biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Drake.

Drake: (malumanay na boses) "Dianne, okay ka lang ba? Kamusta ang pakiramdam mo?"

Nagulat si Dianne sa kanyang pagpasok. Hindi niya alam kung paano haharapin ang lalaki na tila lumalapit sa kanya sa paraang hindi niya maintindihan.

Dianne: (mahina ang boses) "O-okay naman po ako, sir. Salamat sa pag-aalala."

Umupo si Drake sa tabi ng kama. Tahimik itong nagmasid sa kanya, tila nagbabasa ng emosyon sa kanyang mukha.

Drake: (seryoso) "Alam kong hindi madali ito para sa iyo. Gusto ko lang malaman mo, na kahit anong mangyari, hindi ka namin pababayaan. Hindi kita pababayaan."

Parang tumigil ang oras para kay Dianne. Ang tono ng boses ni Drake, ang malalim na tingin nito sa kanyang mga mata, ay tila baga may sinasabing higit pa sa mga salita.

Dianne: (sa isip niya) "Bakit ganoon ang tingin niya? Bakit parang... may kahulugan? Hindi, hindi pwede. Hindi ito tama."

Dianne: (nagbawi ng tingin at ngumiti nang mahina) "Salamat po, sir. Malaking tulong po sa akin ang suporta ninyo."

Tumayo si Drake at tumango.

Drake: "Magpahinga ka na. Huwag mong pilitin ang sarili mo."

At sa kanyang paglabas, naiwan si Dianne na magulo ang isip at puso. Ang bawat pag-aalala at kabaitan ni Drake ay tila patibong na unti-unti niyang nilulubog ang kanyang damdamin.

Sa kaibuturan ng kanyang puso, alam niyang bawal siyang mahulog. Ngunit paano niya lalabanan ang damdaming hindi niya kayang kontrolin?

Habang nakahiga si Dianne sa malamig na kama ng recovery room, paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili na kailangang niyang kontrolin ang nararamdaman. Ngunit ang bawat ngiti, bawat salita, at bawat titig ni Drake ay parang mga alon na unti-unting bumabaha sa kanyang puso.

Dianne: (Sa isip niya) "Hindi pwede. Isa lang akong bahagi ng kontrata. Ang lahat ng ito ay para sa kapatid ko. Hindi ako dapat umasa sa kahit ano."

Ngunit sa kabila ng kanyang pagsisikap, malinaw sa kanyang isipan ang alaala ng mukha ni Drake—ang malamlam na mga mata na tila puno ng damdamin, ang mga salitang nagbibigay-lakas sa kanya, at ang boses nitong tila yumayakap sa kanya tuwing siya'y nanghihina.

Isang marahang katok ang gumising sa kanyang pagmumuni-muni. Bumukas ang pinto at pumasok si Tiffany, hawak ang isang tray ng prutas.

Tiffany: (nakangiti) "Dianne, dinalhan kita ng prutas. Siguradong pagod ka na. Pahinga ka lang, ha?"

Napilitang ngumiti si Dianne, pilit na itinatago ang kanyang magulong damdamin.

Dianne: "Salamat po, Ma'am Tiffany. Napakabait niyo po talaga."

Habang inaayos ni Tiffany ang prutas sa mesa, hindi maiwasan ni Dianne na titigan ito. Si Tiffany—ang babae sa gitna ng lahat ng ito. Ang asawa ni Drake. Ang babaeng may lahat ng bagay na ipinaglalaban ni Dianne. Sa kabila ng pagkakaibigan na namumuo sa pagitan nila, may isang bahagi ng puso ni Dianne na umiiyak sa bawat ngiti ni Tiffany.

Tiffany: (umupo sa tabi ni Dianne) "Alam mo, napakaswerte namin na ikaw ang napili namin bilang surrogate. Hindi ko alam kung paano ko mapapasalamatan ang sakripisyo mo."

Natigilan si Dianne. Sa likod ng mga salitang iyon ay ang bigat ng realidad—ang kanyang lugar sa buhay ng mag-asawa. Isa lamang siyang daan patungo sa pangarap nila.

Dianne: (mahina ang boses) "Wala po iyon, Ma'am Tiffany. Malaking tulong na rin po ang pagbibigay ninyo ng pagkakataong makatulong sa pamilya ko."

Bago pa makasagot si Tiffany, bumukas ang pinto at pumasok si Drake, may hawak na folder. Nagtama ang mga mata nila ni Dianne, at kahit sandali lang iyon, para bang tumigil ang mundo ni Dianne.

Drake: (nagsalita habang nakatingin kay Tiffany) "Tiff, tinawagan ako ng doktor. May mga kailangan lang tayong pirmahan para sa susunod na proseso."

Tumayo si Tiffany at tinanggap ang folder mula kay Drake.

Tiffany: (nakangiti kay Dianne) "Magpahinga ka lang, Dianne. Ako na ang bahala rito."

Habang lumabas si Tiffany, naiwan sina Drake at Dianne sa silid. Ilang segundo ang lumipas na puro katahimikan.

Drake: (lumapit sa kama at seryosong nagsalita) "Dianne, alam kong hindi ito madali para sa iyo. Huwag kang mahihiya kung may kailangan ka. Nandito kami para sa iyo."

Narinig ni Dianne ang sinseridad sa boses nito, at ang puso niya ay muling tumibok ng mabilis.

Dianne: (iwas ang tingin, mahina ang sagot) "Salamat po, Sir Drake. Sobrang halaga po sa akin ang suporta ninyo."

Lumapit pa si Drake, at para bang may gustong sabihin ngunit pinigil ang sarili. Tumango ito at saka nagsalita.

Drake: "Mahalaga ka, Dianne. Huwag mong kalimutan 'yan."

Sa paglabas ni Drake sa silid, naiwan si Dianne na muling nilamon ng kanyang damdamin. Paano niya lalabanan ang damdaming hindi niya kayang kontrolin, lalo na kung si Drake mismo ang nagiging dahilan ng lahat ng ito?

Habang nakaupo sa gilid ng kama, si Dianne ay parang nilamon ng sariling damdamin. Ang bawat salita ni Drake ay parang musika na paulit-ulit tumutugtog sa kanyang isipan. “Mahalaga ka, Dianne. Huwag mong kalimutan ’yan.”

Hindi niya maintindihan ang nararamdaman. Isang bahagi ng kanyang isip ang nagpapaalala na hindi dapat—na isa lamang siyang surrogate, isang bahagi ng plano nina Tiffany at Drake. Ngunit sa bawat saglit na magkasama sila, nararamdaman niya ang kakaibang koneksyon kay Drake, isang damdaming hindi niya maipaliwanag o mapigilan.

Dianne: (Mahina niyang sabi sa sarili) "Ano ba 'to, Dianne? Bakit ka nagpapadala sa ganito? Hindi pwede. Hindi tama."

Pero habang paulit-ulit niyang sinasabi iyon, mas lalo lang sumisidhi ang damdamin niya. Ang alaala ng titig ni Drake, ang paraan ng kanyang pagsalita, at ang mga sandaling parang siya lang ang nakikita nito—lahat ng iyon ay hindi niya maialis sa kanyang isipan.

Naputol ang kanyang pagmumuni-muni nang biglang bumukas muli ang pinto. Si Tiffany, may hawak na basong tubig at may dalang ngiti sa kanyang mga labi.

Tiffany: (nakangiti) "Dianne, uminom ka muna ng tubig. Alam kong mahirap itong pinagdadaanan mo, pero gusto kong malaman mong pinahahalagahan namin ni Drake ang lahat ng ginagawa mo para sa amin."

Tinanggap ni Dianne ang baso, at nagpasalamat siya, pilit na itinatago ang bigat sa kanyang dibdib.

Dianne: "Salamat po, Ma'am Tiffany. Alam ko pong ginagawa ko ito hindi lang para sa inyo, kundi para rin sa pamilya ko. Malaking tulong po ito para kay Eric."

Tiffany: (napatingin sa kanya nang may simpatiya) "Kahit anong mangyari, Dianne, narito kami para sa'yo. Isang pamilya tayo ngayon."

Isang pamilya. Ang mga salitang iyon ay parang palaso na tumama sa kanyang puso. Isang pamilya, ngunit paano kung siya ay nananatili lamang sa gilid, isang estranghero sa mundo nina Tiffany at Drake?

Habang umaalis si Tiffany, muli siyang naiwan sa kanyang mga iniisip. Tumayo siya at lumapit sa bintana ng silid. Ang langit ay puno ng mga ulap na tila nagbabadya ng ulan. Sa likod ng kanyang isipan, nagtanong siya:

"Paano kung hindi ko na mapigilan? Paano kung tuluyang mahulog ang puso ko kay Drake? Ano ang gagawin ko?"