GOT TO BELIEVE IN LOVE CHAPTER 7

“Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito,” sagot ni Drake, ang boses ay puno ng lungkot at pighati. “Wala na siya Dianne ,iniwan na ko ni Tiffany. Papaano ko harapin ang buhay kung wala na siya!”

“Drake, hindi ko kayang punan ang puwang ni Tiffany. Wala akong karapatang gawin iyon,” ani Dianne, ang tinig ay puno ng paggalang at malasakit. “Pero nandiyan ang anak niyo, at ang anak na iyon ay magsisilbing dahilan kung bakit kailangan mong magpatuloy. Ang bata, pati na rin si Tiffany, ay magbibigay sa iyo ng lakas.”

Tumahimik si Drake sa mga sandaling iyon, at ang mga mata nito ay puno ng pighati. Ang mga salitang sinabi ni Dianne ay tumama sa kanyang puso, ngunit ang lungkot na kanyang nararamdaman ay parang isang ulap na hindi agad natatanggal. Hindi siya makapaniwala na ganito ang mangyayari sa kanilang buhay.

“Paano ko magiging sapat para sa bata?” tanong ni Drake, ang kanyang boses ay bahagyang nanginginig. “Paano ako maging mabuting ama sa kanya na ngayon ang kanyang ina ay wala na.Paano!"

Sumandal si Dianne sa upuan, hindi tinatanggal ang tingin kay Drake. Naramdaman niyang ang mga salitang binitiwan nito ay puno ng takot—takot sa hindi pagiging sapat, takot sa pagharap sa isang mundo na walang Tiffany sa kanyang tabi. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, kailangan niyang ipaalala kay Drake ang isang bagay na hindi nito dapat kalimutan.

“Hindi mo kailangang maging perpekto, Drake,” sagot ni Dianne, ang mga mata nito ay tapat at puno ng sinseridad. “Ang kailangan ng bata ay isang ama na may malasakit, na may pusong handang magbigay ng pagmamahal. Hindi mo kailangang maging perpekto, kailangan lang ng bata ang presensya mo, ang lakas mo.”

Ang mga salitang iyon ay parang isang mahikang dumaan sa hangin at tumagos sa puso ni Drake. Hindi ito ang sagot na hinahanap niya, ngunit ito ang salitang kailangan niyang marinig upang magsimula. Naramdaman niya ang bigat sa dibdib na unti-unting nababawasan, kahit na ang sakit na dulot ng pagkawala ni Tiffany ay hindi nawawala.

Dianne tumingin kay Drake ng may malasakit. “Mahalaga ka, Drake. Huwag mong hayaang mawala ang lahat ng ito dahil sa takot. Ang bata ay mayroong pangangailangan, at ikaw lang ang makakapagbigay ng lahat ng iyon. Walang perpektong ama, pero ikaw ay isang mabuting tao—at yun ang pinakamahalaga.”

Si Drake, na naguguluhan at puno ng kalungkutan, ay tahimik na nagmamasid kay Dianne. Ang mga salitang iyon, kahit na puno ng kabigatan, ay may kasamang pagpapatawad na dahan-dahang pumapawi ng mga pagdududa sa kanyang isipan. Kahit na ang kanyang puso ay napipiga sa sakit, ang mga salitang iyon ay nagsilbing gabay, isang liwanag sa dilim.

“Ang hirap, Dianne… Hindi ko alam kung paano magpapatuloy. Tinanong ko ang sarili ko kung kaya ko bang maging sapat para sa bata…”

Dianne malumanay na sumagot, “Hindi mo kailangang magsimula nang perpekto, Drake. Lahat ng bagay ay nagsisimula sa maliliit na hakbang. Hindi mo kailangang sagutin ang lahat ng tanong ngayon. Magsimula ka lang. Tandaan mo Drake,ang anak niyo ni Tiffany kailangan ka.”

“Salamat, Dianne. Hindi ko alam papaano magsimula na wala na siya.”

Dianne matamis na ngiti. “Wala kang kailangang pasalamatan, Drake. Nandito ako, at magkasama tayo sa lahat ng ito. Kailangan mong malaman na hindi ka nag-iisa.”

Ang mga salitang iyon, tahimik na naghatid ng lakas sa puso ni Drake. Sa kabila ng lahat ng sakit na dulot ng pagkawala ni Tiffany, nagsimula siyang magkaroon ng pananaw—ang buhay ay patuloy pa rin, at kahit hindi ito madali, may mga pagkakataon pa na maaari siyang magsimula muli.

Sa mga sandaling iyon, nagpasya si Drake na umalis. Gusto niyang puntahan si Tiffany. "Mauna na ko, Dianne, at bawal ka ma-stress. Ipapasundo kita sa driver. Puntahan ko lang si Tiffany," malungkot na sabi niya. Ramdam niya ang bigat ng kanyang puso habang sinasabi ito, alam ang sakit na dulot ng pagkamatay ni Tiffany.

Habang naglalakad si Drake palabas ng ospital, pakiramdam niya ay may bigat na dumapo sa kanyang dibdib, na parang ang buong mundo ay humihigpit sa kanyang paligid. Hindi niya maiwasang maramdaman ang pagkasira ng kanyang puso habang iniisip si Tiffany—ang kanyang asawa, ang ina ng kanilang magiging anak—na ngayon ay hindi na niya kayang hawakan o makasama. Ang mga mata ni Dianne, ang mga salita nito, ang lahat ng mga pangako ng pag-asa na binanggit nito ay naroroon, ngunit hindi ito sapat para magpatahan sa naglalagablab na sakit sa kanyang dibdib.

Lumabas siya ng hospital, ang mga hakbang niya ay tila mabigat. Ang hangin sa labas ay malamig, pero mas malamig ang pakiramdam sa kanyang puso. Alam niyang kailangan niyang harapin ang kanyang mga damdamin. Habang naglalakad siya patungo sa ibang hospital kung saan nakaratay ang katawan ni Tiffany, hindi niya maiwasang isipin ang mga magagandang alaala na kanilang pinagsaluhan.

Sa bawat pagdaan ng oras, parang mas lalong nagiging mahirap ang lahat—ang kanyang mga pangarap, ang kanyang pamilya, ang lahat ng pinaghirapan nilang dalawa ni Tiffany ay natapos sa isang iglap.