GOT TO BELIEVE IN LOVE CHAPTER 2

Kinabukasan, habang nag-iisip siya tungkol sa mga desisyon at pagkakataon sa kanyang buhay, biglang tumunog ang kanyang telepono. Tumawag si Tiffany, ang kanyang boses ay puno ng sigla. “Hello, Dianne! Good morning! Ngayon pala ang appointment natin sa doctor. Papasundo ka namin sa driver at hihintayin ka namin ni Drake sa hospital.”

Dahil sa balitang iyon, naramdaman ni Dianne ang pag-akyat ng kaba sa kanyang puso. “Good morning, Tiffany! Salamat sa pagtawag. Oo, excited na ako, pero medyo kinakabahan din,” sagot niya, ang kanyang boses ay nanginginig ng kaunti.

“Magkita-kita tayo sa hospital. Susunduin ka ng driver ko at huwag kalimutan ang iyong mga dokumento. Simulan muna natin ang pagpacheck-up” excited na tugon ni Tiffany. Matapos ang ilang minuto ng pag-uusap, nagpaalam si Dianne at huminga ng malalim. Ang puso niya ay puno ng pag-asa at takot, ngunit handa na siyang harapin ang darating.Para kay Eric at sa kidney transplant nito.

Nang makasakay siya sa sasakyan, naramdaman ni Dianne ang init ng araw sa kanyang balat. “Ito na ang simula,” bulong niya sa kanyang sarili, habang pinapanday ang kanyang landas patungo sa hospital.

Nang makalapit sa hospital, ang paligid ay puno ng buhay—mga tao, sasakyan, at mga tunog na tila puno ng pag-asa. “Nandito na po tayo, Ma'am Dianne!” sabi ng driver, na nagturo sa kanya ng daan.

Pagdating sa loob ng hospital, agad niyang nakita sina Tiffany at Drake na naghihintay. Ang mga ngiti nila ay tila nagbigay sa kanya ng lakas, lalo na ang ngiti ni Drake na puno ng alindog. Sa kanyang isip, hindi niya maiwasang sambitin, "Ang gwapo naman ni Sir Drake, lalo na kapag nakangiti." Sa kabila ng sitwasyon, ang ngiti ni Drake ay parang liwanag na umabot sa kanyang puso at nagbigay pag-asa sa kanyang pinagdaraanan.

“Dianne! Nandito  kami!” bati ni Tiffany, habang si Drake ay nakangiti.

Habang naglalakad sila patungo sa clinic, ang puso ni Dianne ay tumitibok nang mabilis, puno ng mga emosyon. "Handa na ako. Mapapagamot na kita, Eric, kapatid ko," bulong niya sa sarili, ang kanyang isipan ay punung-puno ng determinasyon. Sa kabila ng matinding takot na kumikilos sa kanyang dibdib, nakikita niya ang isang liwanag na nagmumula sa bawat hakbang na kanyang ginagawa, nagbibigay ng pag-asa at lakas. Ang pagmamahal niya para kay Eric ay nagsisilbing gabay sa kanyang daan.

Ang malamig na hangin mula sa air conditioner ng ospital ay tila mas pinalalamig ang kaba ni Dianne. Nakaupo siya sa waiting area kasama sina Drake at Tiffany, habang hinihintay ang tawag ng doktor para sa kanilang appointment.

Habang abala si Tiffany sa pagsagot ng tawag sa telepono, napansin ni Dianne si Drake na tahimik na nakaupo sa kabilang dulo. Suot nito ang isang tailored na suit na tila akma lamang sa isang CEO ng pinakamalaking kumpanya ng canning food sa bansa. Ang kanyang matikas na tindig at maamong mukha ay tila isang imahe ng perpektong lalaki.

Dianne: (sa isip) Paano ba naging ganito kaganda ang isang tao? Tila wala siyang kakulangan. Pero bakit parang ang bigat ng mga mata niya?

Sa kabila ng pagiging seryoso ng mukha ni Drake, may aura itong nagbibigay ng kaginhawaan. Ilang beses na niyang nakita ito sa opisina habang pinipirmahan ang mga kontrata, ngunit ngayong magkasama sila sa isang mas personal na sitwasyon, tila mas lalong bumigat ang kanyang damdamin.

Tiffany: (tumayo pagkatapos ng tawag) "Pasensya na, may kailangan akong sagutin sa opisina. Dianne, Drake, maiwan ko muna kayo saglit. Babalik ako agad."

Tumango lang si Drake habang si Dianne ay bahagyang ngumiti. Nang makalabas na si Tiffany, tumahimik ang paligid. Si Drake ang unang nagsalita, tila nababahala sa kaba ng dalaga.

Drake: (tumingin kay Dianne, may bahid ng pag-aalala) "Relax ka lang, Dianne. Alam kong nakakapagod ang proseso na ito, pero gusto kong malaman mo na nagpapasalamat kami ni Tiffany sa desisyon mong tumulong sa amin."

Dianne: (tumingin sa kanyang mga kamay, bahagyang namula) "Hindi po kailangang magpasalamat, Sir. Gusto ko lang pong makatulong. At... malaking bagay po ang suportang ibinibigay niyo."

Drake: (bahagyang ngumiti) "Wala kang dapat ikahiya. Hindi biro ang ginagawa mo para sa amin. Hindi lahat ng tao kayang isakripisyo ang sarili nilang kaginhawaan para sa iba."

Ang ngiti ni Drake ay parang isang sinag ng araw sa kalagitnaan ng malamig na umaga. Ramdam ni Dianne ang init ng kanyang puso, ngunit pilit niyang tinatanggal ang mga damdaming unti-unting namumuo sa kanyang dibdib.

Dianne: (iniiwas ang tingin) Bakit ganito? Bakit parang gusto kong magtagal ang mga sandaling ito? Hindi dapat...

Hindi pa man niya natatapos ang kanyang iniisip, biglang tumawag ang nurse.

Nurse: "Mr. and Mrs. Manalo, at Ms. Abrenica, pumasok na po tayo sa consultation room."

Tumayo silang dalawa at sinundan ang nurse papunta sa consultation room. Ang lakad ni Drake ay puno ng kumpiyansa, habang si Dianne ay pilit na itinatago ang kaba sa kanyang dibdib.

Sa Loob ng Consultation Room

Habang pinapaliwanag ng doktor ang proseso ng gestational surrogacy, tahimik na nakikinig si Dianne. Halos hindi niya marinig ang mga detalye dahil ang presensya ni Drake ay masyadong malapit sa kanya. Nakaupo ito sa kaliwang bahagi niya, at sa bawat galaw nito, tila sumasabay ang tibok ng puso niya.

Doktor: "...at dahil dito, ang fertilized embryo mula kina Mr. at Mrs. Manalo ang ilalagay sa inyong sinapupunan, Ms. Abrenica. Ang inyong papel ay ang magdala at magluwal ng kanilang anak. Mayroon ba kayong mga katanungan?"

Bahagyang tumango si Dianne, ngunit bago siya makapagtanong, si Drake ang sumagot.

Drake: "Dok, may gusto lang akong linawin. Ano ang mga maaring mangyari kung hindi maging maayos ang proseso? At ano ang maitutulong namin para masigurong komportable si Dianne?"

Ang pag-aalalang iyon ni Drake ay tila isang suntok sa puso ni Dianne. Hindi niya akalaing magbibigay ng ganitong atensyon ang isang taong tulad niya.

Dianne: (mahina ngunit narinig ni Drake) "Salamat po."

Drake: (lumingon kay Dianne, ang boses ay puno ng sinseridad) "Para sa iyo, Dianne. Lahat ng ito, dahil alam naming hindi madali ang sakripisyo mo."

Habang lumalabas sila ng ospital matapos ang consultation, muling nagtama ang kanilang mga mata. Si Tiffany ay abala sa pagsagot ng tawag mula sa kanyang assistant, kaya naiwan sina Dianne at Drake sa gilid ng parking area.

Dianne: (nakaalalay sa kanyang bag) "Drake… hindi niyo po kailangang mag-alala masyado sa akin. Ginusto ko naman po ito."

Drake: (nakangiti ngunit seryoso ang tingin) "Alam kong ginusto mo ito, pero hindi ibig sabihin noon na hindi kita dapat alagaan. Isang mahalagang tao ka, Dianne. Isa ka sa nagbibigay ng pag-asa sa amin ni Tiffany."

Ang mga salitang iyon ay bumaon kay Dianne. Pilit niyang sinasabi sa sarili na ito ay simpleng pagpapasalamat lamang, ngunit bakit tila iba ang dating ng mga titig ni Drake?

Habang umalis sila sa parking lot, tumingin si Dianne sa labas ng bintana ng sasakyan. Sa kabila ng yaman at kasaganahan ng pamilyang Manalo, alam niyang hindi maiiwasang mabuo ang damdaming hindi dapat mabuo.

Dianne: (sa isip) Hindi pwedeng mangyari ito. Hindi pwedeng umibig ako sa kanya.

Ngunit ang bawat kabutihan, bawat ngiti, at bawat malalim na titig ni Drake ay tila isang lambat na unti-unting humihila sa kanya patungo sa isang damdaming mahirap takasan.