Chapter Four

Binalot ako ng lamig habang bumabyahe kami ni Rossezekiel sa destinasyon ng terminal ng bus na sasakyan naming mga guro. Nakababa ang bintana, at natural na simoy sa madaling araw ang sumasalubong sa'min.

Napangiti ako, ang gaan ng byahe. Tuloy tuloy kami dahil kakaunti pa lang ang sasakyang rumaragasa sa daan. Binalingan ko ng tingin si Ross, busy siya sa pagmamaneho, halata ring kulang pa siya sa tulog dahil imbes na mag-ayos kami kagabi ng gamit ko at maagang magpahinga, ay nauwi kaming dalawa sa kama. At dahil marupok ang katawan ko sa kaniya, inabot kami ng ala-una.

Great.

Hindi ko alam kung dapat ko bang ipagpasalamat na hindi kami sumobra o ano . . . napapailing na lang ako habang inaalala ang tagpo namin kagabi. Kahit kailan ay marupok kami sa isa't isa. Parang sa susunod na ganitong may lakad ang isa sa amin, kailangan na naming bumili ng kandado para sa sala siya matutulog at ako sa kwarto ko syempre.

May parte sa'kin ngayon na nangungulila na kaagad sa presensiya niya kahit hindi pa naman kami naghihiwalay. Ngunit pinilit kong isantabi na muna 'yon dahil kapag nangibabaw sa'kin ang isipang 'yon ay tiyak akong hindi na magbabago ang pasya ko.

Hindi naman ito ang unang beses na magkakahiwalay kami dahil sa kaniya kaniya naming trabaho. Ngunit ito naman ang unang beses na sobrang tagal, isang linggo? Tingin ko ay lagi ko lang siyang mai-isip. Kapag siya kasi ang nasa business trip, isa o hanggang tatlong araw lang siyang mawawala, at katulad ng dahilan ko, ayaw niya ring mawala sa tabi ko ng matagal. Ngunit iba ang sa'kin ngayon, kung kaya ko lang hawakan ang sarili kong oras ay ginawa ko na. Kaso hindi.

Ibinaling ko sa labas ng bintana ang aking tingin. Sumilay ang pagkakangiti ko sa nakita ng aking mga mata. Malaking billboard ng nobyo ko mula sa labas ang bumungad sa akin. Naka-upo siya sa isang couch at naka-fierce na nakatutok ang tingin sa camera, naka-bente kwatrong panlalaki habang ang isang kamay ay naka-angat ang hintuturong daliri at nakalapat 'yon sa pang-ibabang labi niya. He's like seducing every woman who will see his picture, idagdag pa ang porma niyang naka-amerikano kaya ang hot niyang tingnan!

"You're so hot on your billboard, hon." komento ko, binalingan ko siya at kita kong sumilip din siya saglit sa itinuro ko. Medyo may kalayuan pa kasi kami bago malagpasan ang billboard niya. "One of the sexiest men in the world, hanep." dagdag ko pa.

Sabay kaming natawa.

Tumikhim na animo'y nagyayabang siya sa aking nakita. "What can I say, hon? Hindi lang kasi gwapo ang boyfriend mo, may pamantay katawan pa." kindat niya't muling ibinalik ang paningin sa daan.

"Feel na feel mo naman." pabirong wika ko.

"Naman, hon! Ganitong mukha at pangangatawan ang ipagkaloob sa 'yo 'e."

Napailing akong natatawa. "Oh, yeah, hon. Kaya ang dami kong kaagaw sa 'yo 'e. Minsan nga ay may umaangkin na rin sa 'yong boyfriend ka nila." taas baba ang kilay kong saad.

Hindi lang isang beses na nangyari 'yon, lalo na sa social media. Kapag nag-po-post siya sa social media accounts niya, dadagsain ng comment ang post niya't i-sha-share at may caption pang . . .

"Ang hot ng boyfie ko guys!"

At kung ano ano pa. Alam kong joke lang naman 'yon, at minsan ay tinatawanan ko na lang dahil wala silang alam na may lucky girl na. At ako 'yon.

"Hayaan mo na silang mangarap, hon. Ikaw naman ang girlfriend ko, soon to be Mrs. Dela Vega pa." halata sa boses niya ang excitement.

"Planado ah,"

"I'm sure about you, hon. Ikaw lang naman, kaya kapag dumating ang tamang panahon, ihaharap kita sa altar, magsusuot ka ng gusto mong bridal gown, lakakad ka sa pangarap mong wedding, at maghihintay ako kasama ang pari't mga kamag-anak na'tin."

Biglang nanubig ang mga mata ko. Ross and I never talk about marriage. But he always says to me that I'm good having his surname at the end of my name. It suits me well, as he said.

Ayaw kong masira ang atmosphere namin ngayon kaya pasimple 'kong pinunasan ang luhang kumawala na sa aking mga mata.

"Tingin mo, bagay talaga sa'king maging Dela Vega? Hindi ba't parang ang taas na no'n—"

"You're a great woman, Farah. Being a Dela Vega is not royalty or a title to begin with, hon. Higit pa sa apelyido ko ang dapat 'kong ibigay sa 'yo, at kahit ano pa ang mga bagay o titulo na mayroon kami, hindi no'n matutumbasan ang isang Farah Herrera na mahal na mahal ko."

Natigilan ako sandali.

Sino ba ako kumpara sa kaniya?

I am just Farah Herrera in my and others eyes. I'm a teacher and nothing else, but I'll never pity myself. I've been proud of who I am ever since. But when I sometimes think how lucky I am to have Rossezekiel Dela Vega, nakwe-kwestiyon ko minsan ang aking sarili. But it was immediately banished when Rossezekiel started to make me feel that our status in life is not a reason for me to think that we're not matches for each other; most importantly, we have the same feelings. We love each other, and we plan to be together.

"Mahal kita, Farah. Mahal na mahal kita. I am just Rossezekiel Dela Vega, and you're the greatest Farah Herrera who makes my heart beat faster than it could be. You make me happy and caress me a lot when we're together. Hindi ko mapapantayan 'yon, ikaw . . . dahil lagi mong tatandaan, labis ka pa sa labis, hon."

Napangiti ako sa aking isipan. Hindi ko naman kailangang maging paranoid. Bakit ba kung ano ano ang iniisip ko?

"And hon, uuwi na sila 'Mmy, gusto ka na nilang makita. Handa ka na ba?"

Ang napawing kaba sa aking dibdib ay mabilis na bumalik. Naiwan sa mukha ni Ross ang aking tingin, sabay din sa paghinto ng sasakyan niya't nakaparada na pala siya sa destinasyon ko.

Rossezekiel snapped his finger in my sight. I immediately got back to my senses, and his words continued to circulate all over my head.

"You seem so bothered, hon. I told you, they already know you. We've been together for almost 4 years within these days; you don't need to feel bothered; my parents will surely love you like they described you as lovely before," he said, calming me.

Imbes na kumalma, sinamaan ko siya ng tingin. "Iba naman kasi 'yon, hon! Sa video call ko lang naman sila nakikita't nakakausap! Kapag personal na, paano ako? Oh my god, you're stressing me, Rossezekiel! "I panicked in the middle of the dawn hours.

Gusto kong kumalma. But my heart won't cooperate!

Sino ba kasing hindi mabo-bother sa kalagayan ko? Sa tinagal tagal ng relasyon namin ni Ross, hindi ko man lang nakita sa personal ang mga magulang niya. Sa larawan, oo. Nang minsan kaming maglagi sa ancestral house nila Ross ay may malaki pa ngang picture frame ang mga magulang niya doon at ang buo nilang pamilya. Minsan din kapag nasaktuhan na nag-uusap sila through video call ay isinasali ako ni Ross, at 'yon ang naging daan para makilala ko sila kahit hindi sa personal.

Mabait naman sila.

Iyon kaagad akong lumukob sa buong isipan ko nang purihin at kausapin ako ng nanay ni Ross kung minsan. Malumanay siyang magsalita, ngunit nakakatakot ang kaniyang mukha.

Para siyang kontrabida. Iyon ang naging diskripsyon ko sa kaniya, but of course, hindi naman pang-kontrabida ang pag-uugali niya kaya lubos ko siyang ginagalang, hindi lang bilang nanay ng nobyo ko kun'di dahil hindi rin siya pekeng tao.

Gano'n din ang tatay ni Ross. Tanggap kaagad ako at tuwang tuwa sa relasyon namin ng panganay nila. Ang tanda ko pa ay huli kaming nagka-usap usap ay nitong huling buwan pa. May katagalan na rin dahil busy na ako sa trabaho, at alam kong gano'n din sila, lalo na't balita ko nga ay binuksan na ang huling proyektong hinawakan ng tatay ni Ross bago niya ipasa sa nobyo ko ang DeVega.

"Hon, calm down. Sinabi ko lang sa 'yo, pero ikaw pa rin ang magde-desisyon kung kailan ka handa. Hindi kita pipilitin, okay?" seryosong saad niya. "Now, follow me,"

Ross held my hands and demonstrated pulmonary ventilation. I squeezed his hand to get support and inhaled for a while, then exhaled to put my panic at ease.

I heard him chuckle and lean forward to shower me with kisses.

 

"Are you now calm?" he asked, but I didn't talk back. I just stared at him. I was thinking, though, that I want to meet his parents and have their personal blessings, but there's inside me that I can't name for now.

 

"Hon, if that pulmonary ventilation didn't help you, do you want me to finger-fuck you—Ouch! Hon!"

Hindi na niya natapos ang sasabihin nang hampasin ko siya sa hita niya. May kalakasan 'yon kaya nakuskos kuskos niya pa ang palad niya sa kaniyang hita.

"Bakit ka namamalo?!" parang bata niyang ingit. "I just wanted to help you, hon! Malay mo, daliri ko pala ang makakapag-pakalma sa 'yo 'di ba?"

Napailing ako sa narinig. He's insane!

"Kinakabahan ako, hindi n*********n, Rossezekiel. There's a big difference between the two!" I said. "Madaling araw pa lang, Ross." pagpapa-alala ko pa sa kaniya.

Biglang sumilay ang nakakalokong ngisi sa labi niya. "That's the time when we should have sexy time, hon. We should be naked and moaning each other's names if you didn't need to go to that fucking field trip and join your co-teacher day and night."

"That's what I wish, Ross. Believe me," I said.

Ross and I chuckled at the end.

Nabasag lamang ang aming munting pag-uusap nang may kumatok mula sa labas ng sasakyan ni Ross. Nang balingan ko ay si Ria lang pala.

"H'wag ka nang bumaba, baka may makakita pa sa 'yo't mamaya lang rin ay nasa balita ka na." pangunguna ko nang akmang lalabas si Ross. "You should be careful, Ross."

Ngumuso siya sa'kin.

"Tsk, hanggang dito ba naman ay ako pa rin, Farah? Kung hindi ko lang inaalala ang privacy mo, baka pinagpa-press con ko pa ang relasyon na'tin." 

Alam ko kung gaano ka-gusto ni Ross na isa-publiko ang relasyon naming dalawa, ngunit ako ang may ayaw ng gano'ng sitwasyon, hindi lamang sa panghihimasukan nila ang pribado naming relasyon, maging pati na rin ang pang-araw araw namin ay alam kong gugulo kapag nangyari 'yon. Sapat naman na sa akin ang katotohanang ako ang nobya niya, ako ang mahal niya't pabor din sa akin ang kaniyang mga kapatid, at sana ang kaniyang mga magulang din kapag nagkita kita na kami sa personal. 

Iba na rin kasi ang nagagawa ng media ngayon. May mga bagay na kahit hindi mo ilabas sa publiko, o kaya kahit ay mag-ingat pa kayo, ay talagang makakahanap sila ng butas para maging topic or headline kayo ng trabaho nila. Si Ross, pribado pa rin ang ilang parte ng buhay niya—Ang mga Dela Vega, may pribado pa rin silang buhay, ang tangi lang na nakikita ng mga tao ay ang matagumpay nilang pamilya, ngunit minsan may limitasyon din dahil sa kagustuhang pag-uusig ng impormasyon ng mga media personalities. 

Binigyan ko na lang siya ng isang malawak na ngiti, bago dumukwang palapit sa kaniya at bigyan siya ng ilang segundong halik sa labi. Nangungulila na kaagad ang halik na iginawad ko sa kaniya at nang palalimin niya 'yon ay mas ramdam ko ang pangungulila ni Ross. 

"Mag-iingat ka palagi, probinsya ang pupuntahan niyo, baka pati signal ay mahirapan kang makahanap at hindi mo agad ma-receive ang messages ko, please, hon, take care of yourself. Wala ako sa tabi mo para alalayan ka." bilin pa niya na ikinatango ko.

"H'wag kang masyadong mag-alala Ross, baka mamaya ay ako lang ang nasa utak mo't hindi mo maayos ang trabahong nasa lamesa mo, talagang magagalit ako sa 'yo." nguso ko.

Sandali kaming nanahimik at nakatitig lang sa isa't isa, kalaunan ay malalim siyang bumuntong hininga't sinenyasan akong labasin ko na si Maria. Gano'n nga ang ginawa ko. Pagkalabas na pagkalabas ko ay bumungad sa'kin ang mukha ni Ria at ang nanunukso niyang tingin.

"H'wag mo kong umpisahan, tara na." kaagad kong gagad dahil tiyak akong kapag nag-umpisa na namang bumuka anag bunganga niya, hindi na siya matitigil pa.

Hinuling tingin ko pa ang sasakyan ni Ross nang bumusina ito sa amin bago pinaandar ang kaniyang sasakyan papalayo. Sakto rin ang pagdating ng ilang mga sasakyan mula sa mga kapwa namin guro, at nangunguna doon si Ma'am Kheana, na tipid naming binati ni Maria at nginitian, ngunit nilagpasan lang kami na para bang hindi niya kami nakita.

"Tingna mo 'yang bruhang 'yan, hindi man lang tayo binati pabalik." paghihimutok ni Maria.

Hinila ko na siya para makapasok na kami sa bus at hindi kami maunahan ng iba na makapili ng gustong maupuan. Lumagay kami sa may gitna at sa may bintana ako banda.

"Baka hindi lang tayo nakita." wika ko naman.

Hindi makapaniwalang suminghap si Ria. "Sa pagkakaalam ko ay hindi bulag ang babaeng 'yan. Ang sabihin mo, masama lang talaga ang ugali niya't hindi niya tayo bet kahit kailan, lalo ka na dahil inagaw mo ang atensyon ng pinangangarap niyang lalaki."

"Bunganga mo naman, Maria." suway ko sa kaniya't pinanlakihan niya lang ako ng mata. Napailing na lang ako bago umayos ng upo.

Nagsidatingan na rin ang lahat sa bus, at as usual, nakangiti na naman sa akin si Gerald kahit pa nakatingin sa amin ang ilang mga guro lalong lalo na si Ma'am Kheana na nasa unang gawi lang ng upuan namin, ngunit nasa kabiilang parte naman ng upuan. Nag-iwas na lang ako ng tingin.

Halos labing-anim na oras din ang naging byahe namin papunta ng Bicol, wala namang masyadong traffic dahil maagad kaming bumyahe, medyo natagalan lang talaga dahil may mga gurong nag-s-stop over pa sa mga fast food chain at kapehan. Halos kalahating oras pa kung sila ay bumalik. Gusto ko sanang magreklamo, dahil mas tumatagal ang byahe namin, ang kaso, baka masabihan pa akong hindi marunong makisama. Maging si Ria, ay gusto nang sumabog, buti ay napipigilan ko pa.

Pagkababa na pagkababa namin sa lugar ay kaagad na ibinigay sa'min ang susi ng kwartong tutuluyan namin. May bahay kasing nirentahan sila Ma'am Kheana, at sa tingin ko ay para sa mga dayo talaga ito, dahil sa dami ng kwarto. 

"Kakarating pa lang na'tin gusto ko kaagad umuwi." ngitngit ni Ria, sabay bale-belentong sa kama na pagsasaluhan namin.

Napagdesisyunan namin ni Ria na magsalo na lang ng kwarto tutal ay malaki naman ang kama nang makita namin. Hindi rin kasi kami parehong sanay na mag-isa sa kwarto, lalo na't unang araw pa namin dito.

Inayos ko ang mga gamit ko't sa kabinet at gano'n din ang ginawa ni Ria kinalaunan. Pagkatapos ay sinubukan kong tawagan si Ross, ngunit katulad nga ng sinabi niya, wala talagang signal sa lugar. Tabing dagat na rin kasi ang kinaroroonan namin sabi ngh tour guide. 

"Alam mo dapat hindi ka na sumama pa dito, Farah. Dapat tumanggi ka o gumawa ka ng excuse, mas importante naman ang sa inyo ni Ross kaysa dito, kita mo, ang dami na'ting mga guro na nandito, parang hindi program ang ilulunsad na'tin, parang nagplanong mag-out of town."

Totoo ang sinabi ni Ria. Maging ako ay nabigla nang makitang hindi lang pala kami ang nandito sa lugar, may iba pang mga guro na akala ko hindi naman kasama.

"Baka naman naisipan lang nila—"

"H'wag mo ngang bigyan ng explinasyon lahat, Farah." masungit na suway niya sa'kin. "At tutal nandito naman na rin tayo, wala na siguro tayong magagawa kun'di ang mag-enjoy kahit papaano." bawi niya rin kaagad.

Napatango na lang ako. "Iyon din naman ang nasa isip ko, hayaan na lang na'tin. Isang linggo lang naman, para sa mga bata rin naman ang gagawin na'tin." pagpapaalala ko pa na ikinatango niya.

"Buti pumayag si Ross mo, himalang makakayanan niyong malayo sa isa't isa kahit pa sabihing isang linggo lang ah."

"Wala naman kaming choice, Ria. Iniisip din namin na hindi pwedeng lagi kaming ganito, na dapat kung nasaang lugar siya ay nandoon din ako o vice versa, parang ito ang umpisa namin." paliwanag ko.

Napangiti naman si Ria. "May tiwala rin kasi kayo sa isa't isa."

Malawak akong ngumiti. "Iyon ang pinakauna sa relasyon namin, Ria. Hindi pwedeng maging pangalawa ang tiwala na iyan, dahil pinakapundasyon iyan ng relasyong pinagtitibay namin."

"Minsan na ba kayong nasubok, Farah?"

Dumaan ang mahabang katahimikan sa naging tanong ni Ria sa akin. Napaayos ako ng upo sa kama at siya naman ay tumagilid paharap sa akin, naghihintay sa aking sagot.

Nasubok na nga ba kami? Sapat na ba na sagot na minsan na rin akong nagselos, ngunit never namang naging tama ang hinala ko, dahil laging ipinapakita ni Rossezekiel sa'kin na hindi siya tumitingin sa ibang babae dahil mayro'n siyang ako.

Sapat na ba 'yon?

Napailing ako.

"Hindi pa?!" gulat na gulat na tanong ni Ria. Napatayo pa siya sa pagkakahiga niya para lang maipakita ang pagkagulantang niya.

"Hindi pa nga, kailangan bang subukin ang tiwala?" nagtataka kong tanong. Malay ko ba naman kasi 'di ba?

First boyfriend ko si Ross, gano'n din ako sa kaniya. Ang alam lang namin, sapat na kami para sa isa't isa.

"Ang perfect naman pala ng relasyon niyo kung gano'n." bulong bulong niya sa sarili na narinig ko naman. "As in, wala man lang selos na naganap, gano'n? Walang ibang babae, kirida, kabit? As in—"

"Dumaan na kami sa selos selos na iyan, Ria. Pero ako lang ang laging nagmumukhang walang tiwala kay Ross, kaya lagi niyang sinisigurado na mali ang hinala ko, after that, okay na kami. Noong mga panahon naman na iyon ay nag-uumpisa pa lang kami, normal iyon, ngunit ngayong nandito na kami, hindi na sumasagi sa isip namin ang mga bagay na ganyan."

"But every relationship has havoc, Farah. If it didn't take your relationship at first, it's possible that one of these days,"

"Tinatakot mo naman ako, Maria." kunwari kong natatawang ani sa kaniya, kahit pa nga namumuhay na ang kaba sa aking dibdib dahil sa kaniyang sinabi.

Tumikhim siya't tumabi muli sa akin.

"Just be ready, Farah. Wala namang perpektong relasyon, pero h'wag mong masyadong intindihin ang sinabi ko, alam mo namang negative ang relationship ko, kaya ganito rin ang lumalabas sa bibig ko 'e." napapanguso niyang bawi rin.

Tipid ko na lang na nginitian si Ria. Apektado ako sa kaniyang sinabi, pakiramdam ko tuloy ay parang duon kami patungo. O, nagiging exaggerated naman ata ako kung pag-iisipan kong hahantong kami ni Rossezekiel sa senaryong 'yon.

"Hindi naman siguro ako magagawang saktan ni Ross," naibulong ko sa sarili.

Napailing ako, at malalim na bumuntong hininga. Pilit na iwinaksi ang isiping iyon sa aking isipan at nagpatuloy na lang na makipag-kwemtuhan kay Ria at kung saan saan na naman kami nakaabot.

Sumapit ang hapunan. Kinatok kami ng isa sa mga head ng field trip na 'to at sinabihan kaming nakahanda na ang lahat sa ibaba. Sumunod naman kami kaagad ni Ria. Sandali ko pang nilingunan ang phone ko bago bumaba ng tuluyan bagay na sana ay tinanggihan ko na lang.

Kaagad na tumama ang mga mata ko kay Gerald na talagang sinalubong pa ako't kaya ang mga paningin ng mga guro sa amin ay may nanunukso at may mga matang naiinis din, at kung alam lang sana nila, maging ako ay naiinis.

"Dito ka na umupo, Ma'am Farah, nilagyan ko na ang plato mo ah, baka kasi maubusan ka. Pasensya na kung nangialam ako." mahina niyang bulong, lumapit pa sa akin at inalalayan akong makaupo sa tabi niya.

Dahil sa mabilis na pangyayari, hindi na ako nakapag-react agad. Wala na rin akong nagawa pa dahil nakatingin na sa amin ang lahat. Hinanap ko si Ria, at natagpuan ko siya sa dulong bahagi ng lamesa.

Nginusuan niya ako at gano'n din ako sa kaniya. Napabuntong hininga ako't itinuon ang paningin ko sa platong may saktong dami lamang ng pagkain. Nakakatakam ang nakalagay sa aking hapag, ngunit nawalan naman ako ng gana.

"Tingin ko talaga ay may something na sa dalawang 'yan, aba'y kapag naging mabilis ang pagkilos, ninong ako brad ah!" kantiyaw ng isang guro mula sa kabilang lamesa.

"Iyon oh!" hiyaw ng ilan pa na sinabayan ng tawanan, maging si Gerald na nasa tabi ko ay simpleng tumawa.

Nang magtama ang paningin namin ay hindi ko naitago ang aking pagkairita kung kaya't natahimik siya.

"H'wag niyo na muna kaming pag-usapan, guys. Nahihiya si Farah, nakakatakot magalit 'to."

"Naks naman, Gerald!"

"Grabe si Sir! Under!"

"May something na talaga 'e!"

Para akong binagsakan ng yelo sa ulo sa narinig! Naikuyom ko ang aking kamao at inis na tumayo, walang pakialam kung may mga matang nakatingin sa akin at kung makaagaw man ako ng eksena.

"Excuse me," sambit ko't nagmartsa paalis.

Rinig ko ang ilang bulungan nila, pansin ko rin ang nakataas na kilay ni Ma'am Kheana ngunit hindi ko na iyon pinansin pa.

"Sundan ko na muna, kayo kasi." si Gerald pa na halatang hahabol pa sa'kin kaya't mas lalo ko pang binilisan ang paglakad papalabas ng bahay na tinutuluyan namin.

Bwesit na lalaking 'yon, ano bang akala niya sa sarili niya? Ano sa tingin niya ang ginagawa niya't kailangan niya pa talagang bigyan ng gano'ng isipin ang mga kasama namin! Nakakainis, gusto ko mang tawagan at magsumbong kay Rossezekiel, ayaw ko naman siyang bigyan ng alalahanin.

Baka mamaya ay bigla iyong pumunta dito't masuntok ang lalaking 'yon, baka ma-coma siya, magbayad pa ang nobyo ko.

Huminga ako ng malalim, nakailang beses ako bago ako tuluyang kumalma. Subok na subok ang aking pasensya, wala pa mang isang araw kaming nandirito ay heto na kaagad ang isinalubong sa'kin.

"Farah—"

"Ginagalang kita Sir. Gerald. Sana ay gano'n din po ang gawin mo sa'kin." kaagad kong putol sa kaniya, maglalakad pa sana ako papalayo sa bahay nang makita ko siyang papalapit sa akin.

Halata ang pagkapahiya sa kaniyang mukha, at dapat lamang iyon. Sino ba naman kasing matinong tao ang hindi mahihiya na humarap kung alam naman niya na mali talaga siya hindi ba?

"I'm sorry, Farah. Sinakyan ko lang naman sila kanina, hindi ko naman intensyon na inisin ka."

"Hindi mo intensyon pero alam mong hindi ko gusto na may nasasabi ang mga tao sa pagitan na'tin, Sir." direktang wika ko.

Napalunok siya habang tumatango.

Napailing naman ako at napahilot sa aking sintido.

"May karelasyon po ako, Sir. Gerald. Totoo po ang sinasabi ko at walang halong biro o imahinasyon. Hindi ko gusto ang pagpapares nila sa'tin, kahit pa sabihing hindi iyon seryosohan. May respeto ako sa karelasyon ko, at sana ay bigyan niyo rin ako ng respeto, kapag sinabi kong hindi ko nagugustuhan ang mga lumalabas sa bibig ninyong lahat."

Tingin ko ay kailangan naming magkaliwanagan. Ilang araw din kaming magsasama. Ang pangit namang tingnan kung hindi ko siya papansinin, lalo na't may gano'n akong ugali kapag ayaw ko sa isang tao.

"I respect you a lot, Farah. Again, I'm sorry for what I did earlier. I promise, it won't happen again. I'm really sorry. The way you excused yourself earlier and marched out of the house, I realized what I've done."

 

Pinakatitigan ko siyang maigi. Napatango na lang ako kinalaunan.

"Sana ay hindi mo sayangin ang pagkakataon na ito, Sir. Hindi ako magdadalawang isip na gumawa ng aksyon kapag hindi ka tumupad." aniya ko.

Lumawak ang kaniyang pagkakangiti at ini-abot sa ere ang kamay niya sa akin. Tiningnan ko naman iyon, nag-iisip kung aabutin ko ba o ano, sa huli para hindi naman nakakabastos ay dinaluhan ko ang kamay niya't nakipag-kamay sa kaniya.

"Friends?" tipid niyang tanong.

Napakunot ang aking noo. Binawi ko ang aking kamay at ipinag-crossed ang braso sa aking dibdib.

"That means, hindi ka na magbibigay pa ng motibo sa akin." pagpupunto ko.

Natawa siya. "Bakit parang may panghihinayang sa boses mo."

"Sinasabi ko lang, h'wag mong bigyan ng malisya. Nililinaw ko, Sir." aniya ko.

"Alright, . . . Ano pa bang magagawa ko? Ang tagal ko nang nagpaparamdam sa 'yo, pero wala talaga ata. Kaya aalukin na lang kita bilang kaibigan, at least, kahit papaano ay may napala man lang ako. So, friends?" muli niyang iniumang ang isang palad sa akin.

"Kung ipagkakalat mo ba naman na hanggang pagkakaibigan lang tayo, why not be friends right?" napangiti ako kinalaunan at tinanggap muli ang kaniyang kamay.

Parehas kaming natawa at kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. But somehow, looking at Gerald right now, parang may hindi ako maipaliwanag na bagay. Parang iyang mga ngiti niya sa akin ngayon, may hindi ako mapangalanan.

Or am I just being judgmental?

Napailing ako at binawi ang aking kamay.

"Mauna na ako sa loob, sumunod ka at baka malipasan ka ng hapunan." aniya pa niya bago kumuway at tuluyang pumasok sa loob.

Napalabi ako at kinapa ang phone ko sa aking bulsa.

Nag-type ako ng mensahe kay Ross kahit pa alam kong hindi naman iyon aabot sa kaniya dahil sa hina ng signal sa lugar na kinaroroonan ko. Kapag kuwa'y, pumasok na rin ako, ngunit hindi na ako dumako pa sa kusina. Dumiretso ako sa kwarto at kinain ang pabaon ni Ross sa akin na hanggang sa mga oras na ito ay pwede pang kainin.

Hindi rin nagtagal ay dumating si Ria. At ang madaldal niyang dila ay naikwento sa akin ang lahat ng naging usapan sa hapag habang wala ako.

As usual, may mga nasasabi na namang iba sa akin ang ilan sa kanila, pero wala naman na akong pakialam. Desisyon nilang bigyan ako ng atensyon, at pagbibigyan ko sila doon, hahayaan ko sila hangga't wala pang pisikalan na nangyayari.

"Friends as a co-worker, not friends as in, he can take you out like I did, right?"

 

"Oo naman, Ria." sagot ko sa pag-uusisa ni Ria nang mai-kwento ko ang nangyari kanina.

Nasapo niya ang noo. "Jusko, hindi ba't ayaw ng nobyo mo na maglalalapit iyan sa 'yo, paano iyan kapag nalaman niya?" nag-aalala niyang tanong.

Ngayon ko lang naisip ang bagay na iyan, kaya nanlaki ang mga mata ko.

"Gaga ka, hindi mo naisip iyan 'no?"

Nakagat ko ang aking pang-ibabang labi. "Sasabihin ko na lang sa kaniya kaagad kapag nakahanap ako ng maayos na signal. Magpapaliwanag ako kung bakit ko iyon ginawa."

"Dapat lang, mamaya iyan pa ang maging dahilan para hindi kayo magka-unawaan." babala niya.

Lumagudo ang dibdib ko.

Bumalik sa isipan ko ang mga sinabi ni Ria sa akin kanina sa hindi ko malamang dahilan. Ito na ba iyon? Magiging big deal ba sa aming dalawa ang ginawa ko? Para sa akin ay mababaw lang ang aking ginawa, walang dapat na ikabahala, dahil ginawa ko lang naman iyon para tigilan na kaming i-pares ni Gerald para sa isa't isa.

Naipikit ko ang aking mga mata.

I shouldn't think negatively right now; Ross will understand what I did. Our relationship was not low enough to have misunderstandings because of this. We know better.