Nagulat si Irina.Doon at sa mga sandaling iyon, naintindihan niya na—balak ni Alec na kunin si Anri at wala siyang magagawa kundi sumunod sa kanya pabalik ng syudad."Plano mo bang dahan-dahang gawing impyerno ang buhay ko?" tanong ni Irina, puno ng hinagpis ang boses.Tinutok ni Alec ang kanyang mga mata sa kanya, walang ekspresyon. "Anong tingin mo?"Umatras si Irina at nagbigay ng mapait na tawa. "Siyempre, ganun nga. Eh kasi, kakaunti lang ang kalalakihan sa city na may lakas ng loob na labanan ka, pero sinira ko pa ang kasal mo. Siguro mas marami pa akong ginawa. Para sa’yo, isang babaeng katulad ko—bagong labas lang ng kulungan, nababalot ng mga isyu at tsismis kasama ang iba’t ibang lalaki, at ngayon, may dala pang anak mo—wala na sigurong mas malaking kahihiyan. Paano mo naman ako bibigyan ng ganun-ganung kaluwagan?"Humagikhik si Alec. "At least, may utak ka. Ngayon, ibigay mo na ang anak mo."Tumaas ang kilay ni Irina. "Ano?""Simula ngayon, ang anak mo ang magiging hostage
Ang mga kuko ni Irina ay kumiskis sa kanyang palad habang pilit niyang pinipigilan ang bagyong pumapalag sa loob niya.Si Zoey.Buhos sa kayamanan, kumikinang sa mga hiyas ng marangyang buhay na itinayo sa kasinungalingan at ninakaw na inosente.Anim na taon. Anim na taon na mula nang huling makita niya ang babae.Noong mga panahong iyon, siya ay inosente, pinagtaksilan, at iniwan para mabulok sa kulungan habang si Zoey ay malayang nakalakad. Noon, ang buong pamilya Jin ang kinamumuhian niya. Ngunit ngayon—ngayon, si Zoey na lang ang nakikita niyang personipikasyon ng lahat ng pinagdaanan niyang pasakit.Isang kaaway na hindi niya kailanman mapapatawad.Ang katawan ni Irina ay bahagyang nanginginig, hindi dahil sa takot, kundi sa galit na napakabigat na para bang kayang lamunin siya ng buong buo. Napaka-ironyo. Ang taong dumapa sa kanyang buhay ay ngayon ay nakatayo sa harap niya, nagtatamasa ng yaman at posisyon na hindi nararapat sa kanya.Ang kanyang krimen, nakatago. Ang kanyang m
Isa sa mga taong nakatayo malapit sa pinto ay nagturo kay Irina at sumigaw, "Siya nga! Siya nga!""Oh my God, sa wakas nahanap din ng Young Master ang babaeng ito!""Ang salarin! Nahuli na siya ng Young Master!""Ngayong pagkakataon, hindi na siya makakatakas!""Karapat-dapat lang sa kanya! Hindi lang niya sinira ang buhay ng maraming mayamang binata, kundi pinagtangkaan pa niyang sirain ang kasal ng Young Master. Ang insidenteng iyon ang naging dahilan ng miscarriage ni Miss Zoey!""Kung babalik ang babaeng ito ngayon, ni hindi siya patatawarin ng mga Beaufort o mga Allegre!""Hindi ko na kayang antayin kung paano siya magtatapos!""Siguradong papatayin siya nang buhay ni Young Master!""Mas magaan pa ang pagpaparusa ng buhay kaysa sa nararapat sa kanya. Tignan mo—gagawin ng Young Master Fu na magbayad siya para sa mga ginawa niya!"Ang grupo ng mga tao ay nagpatuloy ng pag-insulto kay Irina, ang kanilang mga salita ay parang mga pangil na tumutok sa kanya. Nang marinig ni Anri ang m
Ang matandang lalaki ay isang tunay na bastos.Matapos niyang marinig ang isang usapan tungkol kay Irina, agad niyang naisip na nahuli siya ni Alec. Alam niyang hindi siya pakakawalan ni Alec nang basta-basta, kaya't isang baluktot na ideya ang pumasok sa kanyang isipan—hindi lang siya makikinabang kay Alec, kundi maaari niyang makuha ang babae na kinaiinggitan at kinamumuhian ng lahat.Isang perpektong pagkakataon.Habang tinitingnan si Irina, may kasamang kilig at pagpapakita ng kasiyahan sa mata, ngumiti ang matandang pervert at nagsalita ng may pang-iinsulto, "Ikaw, wala ka nang silbi, ginagawa ko 'to para kay Young Master."Bago pa man siya makapagsalita ulit, "Plop!"—isang biglaang lakas ang nagpabagsak sa kanya. Tumakbo si Anri at walang pag-aalinlangan siyang itinulak ang matanda ng malakas. Ang halos 200-pound na lalaki ay bumagsak sa lupa, ang mga binti ay nakatukod sa maling anggulo at ang katawan ay nanginginig mula sa lakas ng pagkakatumba.Hindi pa siya nakaka-react ng b
"Nasaan ang anak ko? Gaano ka inosente ang anak ko sa lahat ng ito?"Ang boses ni Irina ay nanginginig, ngunit pinilit niyang ipagpatuloy."Anim na taon na ang nakalipas, alam kong ikaw ang ama ng batang dinadala ko. Dapat ba akong lumaban para sa anak ko?"Matatag ang kanyang titig, kahit na ang mga emosyon sa loob niya ay nag-aalburuto."Pero kahit na alam mong iyo ang bata, hindi mo pa rin siya itatago. Dahil wala naman talagang nangyari sa ating dalawa, hindi ba? Walang pagmamahal, walang nararamdaman."Isang mapait na ngiti ang sumulyap sa kanyang mga labi."Hindi mo nga alam na ako 'yon nung gabing 'yon. At kahit na malaman mo, hindi ka maghihintay hanggang ngayon—matagal na sana akong pinatay, hindi ba?"Huminga siya ng malalim, at hinapit ang kanyang mga kamao sa mga alaalang bumabagabag sa kanya ng mga taon."Hindi ko ito sinasabi para makuha ang awa mo, kundi para linawin ang isang bagay—anim na taon na ang nakalipas, nang tawagin mong 'mga pagsubok at tagumpay sa lugar na i
Pilit na nagpumiglas si Irina, ngunit habang lalong lumalakas ang kanyang paglaban, lalo ring humihigpit ang hawak nito sa kanya. Walang awang bumalot sa kanya si Alec.Sa harap ng kanyang lakas, wala siyang laban—lubos na dehado. Kahit pa may sampu siyang katawan, hindi pa rin siya makakawala mula sa kanyang pagkakahawak. Unti-unting nanghina ang kanyang paglaban.Dahan-dahan, ang matindi niyang pagpupumiglas ay nauwi sa wala. Isang biglaang pagkaunawa ang bumagsak sa kanya—mabigat, hindi matakasan. Ano pa ang silbi ng paglaban?Noong sinundan niya ito pabalik sa syudad mula sa probinsya. Noong kinuha siya nito mula sa ospital. Noong dinala niya si Anri pabalik sa bahay nito. Hindi ba’t matagal nang napagdesisyunan ang lahat? Hindi ba’t matagal na niyang isinuko ang kanyang kapalaran?Isang bulong ang gumapang sa kanyang isipan.Matagal mo nang inisip ito, hindi ba? Ito naman talaga ang gusto mo, hindi ba?Ilang taon siyang tumakbo palayo. Paulit-ulit niyang tinanggihan ito, iniiwasa
Ang porselanang recliner sa loob ng bathtub ay hindi katulad ng anuman na naranasan ni Irina. Isa itong marangyang gamit, idinisenyo para sa lubos na pagpapahinga—upang makasandal ang isang tao habang dumadaloy ang mainit na tubig sa kanyang katawan, tulad ng isang pribadong hot spring.Ngunit kailanman ay hindi naranasan ni Irina ang ganitong uri ng karangyaan.Nang itinapon siya ni Alec sa tubig, agad siyang binalot ng matinding takot. Hindi siya makahinga, kumakabog ang puso niya sa dibdib, at kusa siyang lumaban—pilit na umaahon, nagkukumahog na kumapit sa kung anumang maaari niyang mahawakan.Ang tubig mula sa showerhead sa itaas ay diretso sa kanyang mukha, pinapaluha siya at binubura ang kanyang paningin. Halos hindi niya maidilat ang kanyang mga mata, ang hapdi ng tubig ay humahalo sa sarili niyang mga luha.Sa gitna ng kanyang matinding takot, walang direksyong kumakampay ang kanyang mga kamay habang humihiyaw siya, “Tulungan niyo ako! Tulungan niyo ako!”Bagamat hindi sapat
Walang magawa si Irina kundi umiyak, puno ng pagdurusa. “Hindi… hindi na ako tatakas. Hindi na ako kailanman tatakas.”Isang malamig na ngiti ang gumuhit sa labi ni Alec bago niya unti-unting ibinaba ang kanyang ulo at hinalikan siya.Ang sumunod na nangyari ay tila likas lamang—ang bunga ng anim na taong paghahanap. Ito rin ang naging hantungan ng kanyang katawan at kaluluwang uhaw sa loob ng mahabang panahon.Kalaunan, nakatulog si Irina sa bisig ni Alec. Ngunit kahit mahimbing ang kanyang tulog, nanatiling bakas sa kanyang mga mata ang malinaw at walang magawang luha.Mahigpit siyang niyakap ng lalaki habang dahan-dahang bumangon. Pinagpag niya ang maliliit na patak ng tubig sa kanyang balat, saka kinuha ang isang malaking tuwalya mula sa washstand. Binalot niya ang katawan nilang dalawa bago siya tumayo at binuhat siya palabas.Mahimbing ang kanyang tulog, at dahil sa kawalan ng panimbang, kusa niyang ikinulong ang kanyang mga kamay sa batok at leeg ng lalaki—parang isang sanggol
Habang nagpapalit ng sapatos si Alec, nagtanong siya, "Ano ‘yon?"Samantala, si Anri, na mahigpit pa ring nakahawak sa kamay niya, ay agad na sumugod sa yakap ni Irina.“Ma! May nakilala akong dalawang matandang lalaki at isang matandang babae kanina! Yung matandang babae, medyo masungit. Tapos yung maliit na lolo, parang mataray din. Pero yung matandang lalaki sa kama sa ospital, hindi siya mataray. At alam mo ba? Natalo ko pa siya!"Agad na naunawaan ni Irina kung sino ang tinutukoy ng bata.Lumingon siya kay Alec, kita sa mukha ang pagtataka. "Dinala mo si Anri sa ospital… para bisitahin ang lolo mo?"Hindi sumagot si Alec. Sa halip, mahinahong inilihis ang usapan. "Hindi ba may gusto kang pag-usapan?"Napakagat-labi si Irina bago tuluyang nagtanong, "Tinanggap mo na, hindi ba? Na si Anri ay anak mo?"Well.At least hindi siya ganap na manhid.Mabilis na sinulyapan siya ni Alec. "Ano bang gusto mong pag-usapan?"Matapos sabihin ito, dinala niya si Anri sa banyo upang hugasan ang ka
Naroon ang isang malamig na katahimikan nang magtama ang tingin nina Alec at Don Hugo. “Ako ang ama niya. Ibig sabihin, ako ang magpapasya sa apelyido niya. Gusto mong makita siya? Ayan, nakita mo na. Pero kailangan na niyang pumasok sa kindergarten.”Pagkasabi niyon, tumingin siya kay Anri. “Anri, tara na. Malelate ka na sa klase mo.”Naningkit ang mga mata ni Anri, halatang nag-aatubili. Kanina lang ay siniraan niya ang mama niya—bakit siya sasama rito ngayon?Napakuyom ang kamao ni Alec. “Hindi ba nag-apologize na ako? Ano pa bang gusto mo?”Hindi siya sinagot ni Anri at nanatiling nakabusangot. Alam niyang totoo ang sinabi nito—humingi nga ito ng tawad. Pero hindi iyon sapat para maalis ang inis niya.Ayaw pa rin niyang sumama rito, pero wala siyang magagawa.Buong biyahe papuntang paaralan, hindi siya nakipag-usap kay Alec.Pagdating nila sa kindergarten, akma na sanang ihahatid siya ni Alec sa loob nang bigla siyang kumaripas ng takbo papasok ng gusali.Pero sa isang iglap, humi
Nanatiling walang pagbabago ang ekspresyon ni Alec, at matatag ang kanyang tinig."Montecarlos."Naningkit ang mga mata ni Cornelia. "Hindi mo balak ipagamit sa kanya ang pangalang Beaufort?"Isang malamig na tawa ang lumabas sa labi ni Alec, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang bibig. "Hindi ba ito mismo ang gusto n’yo?""Ikaw—!"Pulang-pula sa galit ang mukha ni Alexander."Paano mo nagagawang maging ganyang kawalang-puso?! Kahit hindi na kita kilalanin bilang anak, dala mo pa rin ang pangalang Beaufort! Minana mo ang buong imperyo ng pamilya, pero ayaw mong ipagamit sa sarili mong anak ang apelyido natin?! Ikaw na yata ang pinakawalang-hiya!"Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Alec.Anak niya. Dugo niya.Ano man ang apelyidong dala nito, walang makababago sa katotohanang siya ang ama.Kahit habambuhay pang dalhin ni Anri ang apelyido ng kanyang ina, siya—at wala nang iba pa—ang magmamana ng imperyo ng Beaufort. Hindi iyon mababago ninuman.At wala siyang balak ipaliwan
Si Irina ay bahagyang kinagat ang labi, pilit na nilalakasan ang loob. “Alam kong mahalaga sa’yo si Anri. Baka nagkamali ako ng intindi. Hindi mo siya kayang saktan—dahil anak mo rin siya. Pero…”Mabilis siyang pinutol ni Alec. “Ano bang gusto mong sabihin?”Saglit na natigilan si Irina bago nagtanong, “Bakit ang aga-aga gising na si Anri? Bukas na ba ang kindergarten niya?”Malamig itong humumph. “Nagsisimula ang klase niya ng 8:30, pero hindi ko siya pwedeng ihatid nang ganung oras. Gusto mo bang dumating ako sa opisina ng alas-diyes at pag-antayin ang lahat sa meeting?”Napatahimik si Irina.Makalipas ang ilang saglit, huminga siya nang malalim at maingat na nagsalita. “Tama… naiintindihan ko. Kung wala nang iba, ibababa ko na ang tawag.”Ngunit bago pa siya muling makapagsalita, isang matalim na click ang narinig niya—ibinaba na ni Alec ang telepono.Hindi na niya sinabi kay Irina na dadalhin niya si Anri sa ospital. Ayaw niyang mag-alala ito.—Dumadaloy ang malamlam na sinag ng
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya