Nagulat si Irina.Doon at sa mga sandaling iyon, naintindihan niya na—balak ni Alec na kunin si Anri at wala siyang magagawa kundi sumunod sa kanya pabalik ng syudad."Plano mo bang dahan-dahang gawing impyerno ang buhay ko?" tanong ni Irina, puno ng hinagpis ang boses.Tinutok ni Alec ang kanyang mga mata sa kanya, walang ekspresyon. "Anong tingin mo?"Umatras si Irina at nagbigay ng mapait na tawa. "Siyempre, ganun nga. Eh kasi, kakaunti lang ang kalalakihan sa city na may lakas ng loob na labanan ka, pero sinira ko pa ang kasal mo. Siguro mas marami pa akong ginawa. Para sa’yo, isang babaeng katulad ko—bagong labas lang ng kulungan, nababalot ng mga isyu at tsismis kasama ang iba’t ibang lalaki, at ngayon, may dala pang anak mo—wala na sigurong mas malaking kahihiyan. Paano mo naman ako bibigyan ng ganun-ganung kaluwagan?"Humagikhik si Alec. "At least, may utak ka. Ngayon, ibigay mo na ang anak mo."Tumaas ang kilay ni Irina. "Ano?""Simula ngayon, ang anak mo ang magiging hostage
Ang mga kuko ni Irina ay kumiskis sa kanyang palad habang pilit niyang pinipigilan ang bagyong pumapalag sa loob niya.Si Zoey.Buhos sa kayamanan, kumikinang sa mga hiyas ng marangyang buhay na itinayo sa kasinungalingan at ninakaw na inosente.Anim na taon. Anim na taon na mula nang huling makita niya ang babae.Noong mga panahong iyon, siya ay inosente, pinagtaksilan, at iniwan para mabulok sa kulungan habang si Zoey ay malayang nakalakad. Noon, ang buong pamilya Jin ang kinamumuhian niya. Ngunit ngayon—ngayon, si Zoey na lang ang nakikita niyang personipikasyon ng lahat ng pinagdaanan niyang pasakit.Isang kaaway na hindi niya kailanman mapapatawad.Ang katawan ni Irina ay bahagyang nanginginig, hindi dahil sa takot, kundi sa galit na napakabigat na para bang kayang lamunin siya ng buong buo. Napaka-ironyo. Ang taong dumapa sa kanyang buhay ay ngayon ay nakatayo sa harap niya, nagtatamasa ng yaman at posisyon na hindi nararapat sa kanya.Ang kanyang krimen, nakatago. Ang kanyang m
Isa sa mga taong nakatayo malapit sa pinto ay nagturo kay Irina at sumigaw, "Siya nga! Siya nga!""Oh my God, sa wakas nahanap din ng Young Master ang babaeng ito!""Ang salarin! Nahuli na siya ng Young Master!""Ngayong pagkakataon, hindi na siya makakatakas!""Karapat-dapat lang sa kanya! Hindi lang niya sinira ang buhay ng maraming mayamang binata, kundi pinagtangkaan pa niyang sirain ang kasal ng Young Master. Ang insidenteng iyon ang naging dahilan ng miscarriage ni Miss Zoey!""Kung babalik ang babaeng ito ngayon, ni hindi siya patatawarin ng mga Beaufort o mga Allegre!""Hindi ko na kayang antayin kung paano siya magtatapos!""Siguradong papatayin siya nang buhay ni Young Master!""Mas magaan pa ang pagpaparusa ng buhay kaysa sa nararapat sa kanya. Tignan mo—gagawin ng Young Master Fu na magbayad siya para sa mga ginawa niya!"Ang grupo ng mga tao ay nagpatuloy ng pag-insulto kay Irina, ang kanilang mga salita ay parang mga pangil na tumutok sa kanya. Nang marinig ni Anri ang m
Ang matandang lalaki ay isang tunay na bastos.Matapos niyang marinig ang isang usapan tungkol kay Irina, agad niyang naisip na nahuli siya ni Alec. Alam niyang hindi siya pakakawalan ni Alec nang basta-basta, kaya't isang baluktot na ideya ang pumasok sa kanyang isipan—hindi lang siya makikinabang kay Alec, kundi maaari niyang makuha ang babae na kinaiinggitan at kinamumuhian ng lahat.Isang perpektong pagkakataon.Habang tinitingnan si Irina, may kasamang kilig at pagpapakita ng kasiyahan sa mata, ngumiti ang matandang pervert at nagsalita ng may pang-iinsulto, "Ikaw, wala ka nang silbi, ginagawa ko 'to para kay Young Master."Bago pa man siya makapagsalita ulit, "Plop!"—isang biglaang lakas ang nagpabagsak sa kanya. Tumakbo si Anri at walang pag-aalinlangan siyang itinulak ang matanda ng malakas. Ang halos 200-pound na lalaki ay bumagsak sa lupa, ang mga binti ay nakatukod sa maling anggulo at ang katawan ay nanginginig mula sa lakas ng pagkakatumba.Hindi pa siya nakaka-react ng b
"Nasaan ang anak ko? Gaano ka inosente ang anak ko sa lahat ng ito?"Ang boses ni Irina ay nanginginig, ngunit pinilit niyang ipagpatuloy."Anim na taon na ang nakalipas, alam kong ikaw ang ama ng batang dinadala ko. Dapat ba akong lumaban para sa anak ko?"Matatag ang kanyang titig, kahit na ang mga emosyon sa loob niya ay nag-aalburuto."Pero kahit na alam mong iyo ang bata, hindi mo pa rin siya itatago. Dahil wala naman talagang nangyari sa ating dalawa, hindi ba? Walang pagmamahal, walang nararamdaman."Isang mapait na ngiti ang sumulyap sa kanyang mga labi."Hindi mo nga alam na ako 'yon nung gabing 'yon. At kahit na malaman mo, hindi ka maghihintay hanggang ngayon—matagal na sana akong pinatay, hindi ba?"Huminga siya ng malalim, at hinapit ang kanyang mga kamao sa mga alaalang bumabagabag sa kanya ng mga taon."Hindi ko ito sinasabi para makuha ang awa mo, kundi para linawin ang isang bagay—anim na taon na ang nakalipas, nang tawagin mong 'mga pagsubok at tagumpay sa lugar na i
Pilit na nagpumiglas si Irina, ngunit habang lalong lumalakas ang kanyang paglaban, lalo ring humihigpit ang hawak nito sa kanya. Walang awang bumalot sa kanya si Alec.Sa harap ng kanyang lakas, wala siyang laban—lubos na dehado. Kahit pa may sampu siyang katawan, hindi pa rin siya makakawala mula sa kanyang pagkakahawak. Unti-unting nanghina ang kanyang paglaban.Dahan-dahan, ang matindi niyang pagpupumiglas ay nauwi sa wala. Isang biglaang pagkaunawa ang bumagsak sa kanya—mabigat, hindi matakasan. Ano pa ang silbi ng paglaban?Noong sinundan niya ito pabalik sa syudad mula sa probinsya. Noong kinuha siya nito mula sa ospital. Noong dinala niya si Anri pabalik sa bahay nito. Hindi ba’t matagal nang napagdesisyunan ang lahat? Hindi ba’t matagal na niyang isinuko ang kanyang kapalaran?Isang bulong ang gumapang sa kanyang isipan.Matagal mo nang inisip ito, hindi ba? Ito naman talaga ang gusto mo, hindi ba?Ilang taon siyang tumakbo palayo. Paulit-ulit niyang tinanggihan ito, iniiwasa
Ang porselanang recliner sa loob ng bathtub ay hindi katulad ng anuman na naranasan ni Irina. Isa itong marangyang gamit, idinisenyo para sa lubos na pagpapahinga—upang makasandal ang isang tao habang dumadaloy ang mainit na tubig sa kanyang katawan, tulad ng isang pribadong hot spring.Ngunit kailanman ay hindi naranasan ni Irina ang ganitong uri ng karangyaan.Nang itinapon siya ni Alec sa tubig, agad siyang binalot ng matinding takot. Hindi siya makahinga, kumakabog ang puso niya sa dibdib, at kusa siyang lumaban—pilit na umaahon, nagkukumahog na kumapit sa kung anumang maaari niyang mahawakan.Ang tubig mula sa showerhead sa itaas ay diretso sa kanyang mukha, pinapaluha siya at binubura ang kanyang paningin. Halos hindi niya maidilat ang kanyang mga mata, ang hapdi ng tubig ay humahalo sa sarili niyang mga luha.Sa gitna ng kanyang matinding takot, walang direksyong kumakampay ang kanyang mga kamay habang humihiyaw siya, “Tulungan niyo ako! Tulungan niyo ako!”Bagamat hindi sapat
Walang magawa si Irina kundi umiyak, puno ng pagdurusa. “Hindi… hindi na ako tatakas. Hindi na ako kailanman tatakas.”Isang malamig na ngiti ang gumuhit sa labi ni Alec bago niya unti-unting ibinaba ang kanyang ulo at hinalikan siya.Ang sumunod na nangyari ay tila likas lamang—ang bunga ng anim na taong paghahanap. Ito rin ang naging hantungan ng kanyang katawan at kaluluwang uhaw sa loob ng mahabang panahon.Kalaunan, nakatulog si Irina sa bisig ni Alec. Ngunit kahit mahimbing ang kanyang tulog, nanatiling bakas sa kanyang mga mata ang malinaw at walang magawang luha.Mahigpit siyang niyakap ng lalaki habang dahan-dahang bumangon. Pinagpag niya ang maliliit na patak ng tubig sa kanyang balat, saka kinuha ang isang malaking tuwalya mula sa washstand. Binalot niya ang katawan nilang dalawa bago siya tumayo at binuhat siya palabas.Mahimbing ang kanyang tulog, at dahil sa kawalan ng panimbang, kusa niyang ikinulong ang kanyang mga kamay sa batok at leeg ng lalaki—parang isang sanggol
"Hindi… huwag mo akong patayin, please!" sigaw ni Linda, takot na takot na halos mag-ihi sa sarili.Wala nang natirang pride. Bumagsak siya sa kanyang mga tuhod, desperadong yumuyuko kay Irina. Ang noo niya ay dumudugo na dahil sa lakas ng pagkakatama."Madam Beaufort, ikaw nga nagmakaawa para sa babaeng kumuha ng bag mo... bakit hindi mo ako matulungan? Wala naman tayong matinding alitan! Mabait ka—tinulungan mo pa nga ayusin ang malaking pagkakamali sa construction site at hindi mo na hiningi ang 100,000 na service fee. Bakit hindi mo ako matulungan ngayon?""Ah, so alam mo pala na mabait at mahinahon siya," pang-uya ni Duke."Inamin mong wala namang matinding galit sa inyo—pero ginisa mo siya, pinagsinungalingan, at pinaghampas siya ng matigas na sapatos sa mukha. Linda, anong klaseng pagiisip meron ka?!""Irina, hindi mo siya pwedeng patawarin," dagdag ni Marco mula sa gilid.Nilingon ni Linda si Marco, mga luha ay patak na patak."Mr. Allegre…?"Ngunit hindi na siya tiningnan pa
Ano ang tawag nila kay Irina kanina?"Irina na malandi.""Walang hiya.""Kalaguyo.""Putang ina."Lahat ng klase ng maruruming salitang ipinukol sa kanya.Ngayon, ang katotohanan ay bumangga sa kanila na parang isang tren. Maraming noble ladies ang naramdaman ang kanilang mga tuhod na parang magka-crumble sa sobrang takot; humawak sila sa mga sofa para makapagsuporta, nanginginig na parang mga dahon. May ilan na bumagsak na lang sa sahig, naghalo na ng seda at alahas.Pero walang nag-react ng kasing tindi ni Linda. Hindi si Linda isa sa kanila—isang babae mula sa isang prestihiyosong pamilya.Isa siyang hired thug, kinuha para manakit kay Irina para sa kanila. Tatlong araw na ang nakalipas, pinahiya niya si Irina gamit ang sapatos—binangga ang mukha sa publiko, parang wala lang siyang halaga, parang basura.Ngayon, naisip ni Linda kung ano ang ginawa niya. Naisip niya kung sino si Irina. At nag-collapse siya, paralisado sa takot, hindi man lang makaupo ng maayos.“Greg!” sigaw ni Alec
Ang salitang "Madam Beaufort" ay umalingawngaw na parang kulog sa buong hall. Ang lahat ay natigilan. Lalo na si Yngrid.Nagmamadali siyang tumingin mula kay Irina patungo kay Alec, ang isipan niya ay magulo. Sa likod niya, ang dating mayabang na grupo ng mga maharlikang babae ay nanginginig, ang mga binti nila'y malambot sa ilalim ng mga magagarbong gown. Ang iba'y tila gustong tumakbo—pero walang naglakas-loob. Walang kaluluwa ang gumalaw. Walang salitang binitiwan.Ang tanging nagawa nila ay manood nang nakatigil sa pagkabigla habang si Ruby ay nanatiling nakaluhod sa mga paa ni Irina, nagmamakaawa ng kanyang buhay, parang sirang manika.Ang mukha ni Irina ay malamig na malamig.“Pasensya na,” sabi niya nang walang damdamin. “Mali ang nilapitan mong tao.”Ang disgust na naramdaman ni Irina ay halata sa kanyang mukha. Ang pakiramdam na ang mga kamay ni Ruby ay nakabalot sa kanyang mga binti ay nagpagulo sa kanyang balat. Instinctively, nag-attempt siyang umatras, ngunit mahigpit na
Tiningnan ni Ruby nang may kayabangang si Irina na nakatayo sa gitna ng mga tao, na parang walang magawa."Karapat-dapat lang sa'yo, bitch!" siya’y nagbuntong-hininga. "Hindi mo ba inisip na si Young Master Beaufort mismo ang darating para sa'yo? Ngayon, pinutol na niya ang kamay na nangahas hawakan ang bag na 'yon! Karapat-dapat lang sa'yo!"Biglang nagbago ang ekspresyon ni Ruby. "Sandali—ano... anong ginagawa mo? Bakit mo ako hinahawakan? Pakawalan mo ako! Pakawalan mo ako!" sumigaw siya, tumaas ang takot sa kanyang boses. "Young Master, bakit ako kinukuha ng mga tauhan mo?! Wala akong kasalanan!"Sa isip ni Ruby, naniniwala siya na wala siyang maling nagawa. Sumusunod siya kay Alec nang maayos mula nang pumasok siya sa lugar. Minsan pa nga, nagkaroon siya ng pakiramdam na tinitingnan siya ni Alec nang may paghanga—o kaya naman, ganun lang ang akala niya.Ngayon, napuno ng takot, nagsimula siyang magpumiglas laban sa mga guwardiya at tumingin kay Alec ng may takot na mga mata."You
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy