Isa sa mga taong nakatayo malapit sa pinto ay nagturo kay Irina at sumigaw, "Siya nga! Siya nga!""Oh my God, sa wakas nahanap din ng Young Master ang babaeng ito!""Ang salarin! Nahuli na siya ng Young Master!""Ngayong pagkakataon, hindi na siya makakatakas!""Karapat-dapat lang sa kanya! Hindi lang niya sinira ang buhay ng maraming mayamang binata, kundi pinagtangkaan pa niyang sirain ang kasal ng Young Master. Ang insidenteng iyon ang naging dahilan ng miscarriage ni Miss Zoey!""Kung babalik ang babaeng ito ngayon, ni hindi siya patatawarin ng mga Beaufort o mga Allegre!""Hindi ko na kayang antayin kung paano siya magtatapos!""Siguradong papatayin siya nang buhay ni Young Master!""Mas magaan pa ang pagpaparusa ng buhay kaysa sa nararapat sa kanya. Tignan mo—gagawin ng Young Master Fu na magbayad siya para sa mga ginawa niya!"Ang grupo ng mga tao ay nagpatuloy ng pag-insulto kay Irina, ang kanilang mga salita ay parang mga pangil na tumutok sa kanya. Nang marinig ni Anri ang m
Ang matandang lalaki ay isang tunay na bastos.Matapos niyang marinig ang isang usapan tungkol kay Irina, agad niyang naisip na nahuli siya ni Alec. Alam niyang hindi siya pakakawalan ni Alec nang basta-basta, kaya't isang baluktot na ideya ang pumasok sa kanyang isipan—hindi lang siya makikinabang kay Alec, kundi maaari niyang makuha ang babae na kinaiinggitan at kinamumuhian ng lahat.Isang perpektong pagkakataon.Habang tinitingnan si Irina, may kasamang kilig at pagpapakita ng kasiyahan sa mata, ngumiti ang matandang pervert at nagsalita ng may pang-iinsulto, "Ikaw, wala ka nang silbi, ginagawa ko 'to para kay Young Master."Bago pa man siya makapagsalita ulit, "Plop!"—isang biglaang lakas ang nagpabagsak sa kanya. Tumakbo si Anri at walang pag-aalinlangan siyang itinulak ang matanda ng malakas. Ang halos 200-pound na lalaki ay bumagsak sa lupa, ang mga binti ay nakatukod sa maling anggulo at ang katawan ay nanginginig mula sa lakas ng pagkakatumba.Hindi pa siya nakaka-react ng b
"Nasaan ang anak ko? Gaano ka inosente ang anak ko sa lahat ng ito?"Ang boses ni Irina ay nanginginig, ngunit pinilit niyang ipagpatuloy."Anim na taon na ang nakalipas, alam kong ikaw ang ama ng batang dinadala ko. Dapat ba akong lumaban para sa anak ko?"Matatag ang kanyang titig, kahit na ang mga emosyon sa loob niya ay nag-aalburuto."Pero kahit na alam mong iyo ang bata, hindi mo pa rin siya itatago. Dahil wala naman talagang nangyari sa ating dalawa, hindi ba? Walang pagmamahal, walang nararamdaman."Isang mapait na ngiti ang sumulyap sa kanyang mga labi."Hindi mo nga alam na ako 'yon nung gabing 'yon. At kahit na malaman mo, hindi ka maghihintay hanggang ngayon—matagal na sana akong pinatay, hindi ba?"Huminga siya ng malalim, at hinapit ang kanyang mga kamao sa mga alaalang bumabagabag sa kanya ng mga taon."Hindi ko ito sinasabi para makuha ang awa mo, kundi para linawin ang isang bagay—anim na taon na ang nakalipas, nang tawagin mong 'mga pagsubok at tagumpay sa lugar na i
Pilit na nagpumiglas si Irina, ngunit habang lalong lumalakas ang kanyang paglaban, lalo ring humihigpit ang hawak nito sa kanya. Walang awang bumalot sa kanya si Alec.Sa harap ng kanyang lakas, wala siyang laban—lubos na dehado. Kahit pa may sampu siyang katawan, hindi pa rin siya makakawala mula sa kanyang pagkakahawak. Unti-unting nanghina ang kanyang paglaban.Dahan-dahan, ang matindi niyang pagpupumiglas ay nauwi sa wala. Isang biglaang pagkaunawa ang bumagsak sa kanya—mabigat, hindi matakasan. Ano pa ang silbi ng paglaban?Noong sinundan niya ito pabalik sa syudad mula sa probinsya. Noong kinuha siya nito mula sa ospital. Noong dinala niya si Anri pabalik sa bahay nito. Hindi ba’t matagal nang napagdesisyunan ang lahat? Hindi ba’t matagal na niyang isinuko ang kanyang kapalaran?Isang bulong ang gumapang sa kanyang isipan.Matagal mo nang inisip ito, hindi ba? Ito naman talaga ang gusto mo, hindi ba?Ilang taon siyang tumakbo palayo. Paulit-ulit niyang tinanggihan ito, iniiwasa
Ang porselanang recliner sa loob ng bathtub ay hindi katulad ng anuman na naranasan ni Irina. Isa itong marangyang gamit, idinisenyo para sa lubos na pagpapahinga—upang makasandal ang isang tao habang dumadaloy ang mainit na tubig sa kanyang katawan, tulad ng isang pribadong hot spring.Ngunit kailanman ay hindi naranasan ni Irina ang ganitong uri ng karangyaan.Nang itinapon siya ni Alec sa tubig, agad siyang binalot ng matinding takot. Hindi siya makahinga, kumakabog ang puso niya sa dibdib, at kusa siyang lumaban—pilit na umaahon, nagkukumahog na kumapit sa kung anumang maaari niyang mahawakan.Ang tubig mula sa showerhead sa itaas ay diretso sa kanyang mukha, pinapaluha siya at binubura ang kanyang paningin. Halos hindi niya maidilat ang kanyang mga mata, ang hapdi ng tubig ay humahalo sa sarili niyang mga luha.Sa gitna ng kanyang matinding takot, walang direksyong kumakampay ang kanyang mga kamay habang humihiyaw siya, “Tulungan niyo ako! Tulungan niyo ako!”Bagamat hindi sapat
Walang magawa si Irina kundi umiyak, puno ng pagdurusa. “Hindi… hindi na ako tatakas. Hindi na ako kailanman tatakas.”Isang malamig na ngiti ang gumuhit sa labi ni Alec bago niya unti-unting ibinaba ang kanyang ulo at hinalikan siya.Ang sumunod na nangyari ay tila likas lamang—ang bunga ng anim na taong paghahanap. Ito rin ang naging hantungan ng kanyang katawan at kaluluwang uhaw sa loob ng mahabang panahon.Kalaunan, nakatulog si Irina sa bisig ni Alec. Ngunit kahit mahimbing ang kanyang tulog, nanatiling bakas sa kanyang mga mata ang malinaw at walang magawang luha.Mahigpit siyang niyakap ng lalaki habang dahan-dahang bumangon. Pinagpag niya ang maliliit na patak ng tubig sa kanyang balat, saka kinuha ang isang malaking tuwalya mula sa washstand. Binalot niya ang katawan nilang dalawa bago siya tumayo at binuhat siya palabas.Mahimbing ang kanyang tulog, at dahil sa kawalan ng panimbang, kusa niyang ikinulong ang kanyang mga kamay sa batok at leeg ng lalaki—parang isang sanggol
Hindi direktang sinagot ni Irina ang tanong ni Alec.Blangko ang kanyang ekspresyon—walang bahid ng emosyon, ngunit ang kanyang tinig ay kalmado at banayad.“Wala namang halaga. Sa huli, may utang pa rin ako sa’yo. At kahit wala akong utang, kaya mo pa ring gawin na may utang ako sa’yo. Ang mahalaga, nahuli mo na ako ulit. At ngayong nasa kamay mo na ako, wala akong ibang magagawa kundi sundin ang gusto mo.”Humugot siya ng malalim na hininga bago muling nagsalita. “Sa mata ng mga tao sa mataas na lipunan ng city, matagal nang bulok ang pangalan ko. Sa paningin n’yong lahat, isa lang akong babaeng mapagsamantala, tuso, at walang ibang hangad kundi umangat gamit ang panlilinlang.”Bahagyang tumigil siya, saka idinugtong, “Wala na ring halaga ‘yon. Ang mahalaga lang sa akin ngayon… ay ang buhay ng anak ko.”Narinig niya nang malinaw ang tawag kanina. Hindi man niya kailanman nakita ang ama ni Alec, alam niya kung sino ang nasa kabilang linya. At mula sa tono ng matanda, tila buong syuda
Sa malaki at magulong kama, mahimbing pa rin ang tulog ni Alec.Hindi tulad ng matalim at matikas niyang anyo kapag gising, ngayon, sa kanyang mahimbing na pagtulog, may kakaibang lambing ang kanyang mukha. Lalo pa itong gumuwapo—parang isang obrang nililok ng mismong Diyos. Ang matitigas na linya ng kanyang mukha, parang hinulma ng matalas na kutsilyo at matibay na palakol, ay nagpapakita ng perpektong anyo.Ang kanyang balat, kasing tikas ng isang mandirigmang sanay sa laban, ay may mainam na kulay—isang malusog na tansong kayumanggi, magaspang ngunit kaakit-akit.Ngunit sa gitna ng kanyang matikas na balat, may isang makintab na linya ng likido na bahagyang kumikinang sa liwanag.Mabilis na napagtanto ni Irina kung ano iyon—laway niya.Diyos ko!Ano bang kahihiyan ito?!Pinapangaralan niya ang sarili na kahit anong mangyari, kahit gaano pa siya pahirapan ni Alec, kailangan niyang panatilihin ang natitirang dignidad niya. Pero ano ang nangyari? Napasarap ang tulog niya sa mga bisig
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"