Hindi direktang sinagot ni Irina ang tanong ni Alec.Blangko ang kanyang ekspresyon—walang bahid ng emosyon, ngunit ang kanyang tinig ay kalmado at banayad.“Wala namang halaga. Sa huli, may utang pa rin ako sa’yo. At kahit wala akong utang, kaya mo pa ring gawin na may utang ako sa’yo. Ang mahalaga, nahuli mo na ako ulit. At ngayong nasa kamay mo na ako, wala akong ibang magagawa kundi sundin ang gusto mo.”Humugot siya ng malalim na hininga bago muling nagsalita. “Sa mata ng mga tao sa mataas na lipunan ng city, matagal nang bulok ang pangalan ko. Sa paningin n’yong lahat, isa lang akong babaeng mapagsamantala, tuso, at walang ibang hangad kundi umangat gamit ang panlilinlang.”Bahagyang tumigil siya, saka idinugtong, “Wala na ring halaga ‘yon. Ang mahalaga lang sa akin ngayon… ay ang buhay ng anak ko.”Narinig niya nang malinaw ang tawag kanina. Hindi man niya kailanman nakita ang ama ni Alec, alam niya kung sino ang nasa kabilang linya. At mula sa tono ng matanda, tila buong syuda
Sa malaki at magulong kama, mahimbing pa rin ang tulog ni Alec.Hindi tulad ng matalim at matikas niyang anyo kapag gising, ngayon, sa kanyang mahimbing na pagtulog, may kakaibang lambing ang kanyang mukha. Lalo pa itong gumuwapo—parang isang obrang nililok ng mismong Diyos. Ang matitigas na linya ng kanyang mukha, parang hinulma ng matalas na kutsilyo at matibay na palakol, ay nagpapakita ng perpektong anyo.Ang kanyang balat, kasing tikas ng isang mandirigmang sanay sa laban, ay may mainam na kulay—isang malusog na tansong kayumanggi, magaspang ngunit kaakit-akit.Ngunit sa gitna ng kanyang matikas na balat, may isang makintab na linya ng likido na bahagyang kumikinang sa liwanag.Mabilis na napagtanto ni Irina kung ano iyon—laway niya.Diyos ko!Ano bang kahihiyan ito?!Pinapangaralan niya ang sarili na kahit anong mangyari, kahit gaano pa siya pahirapan ni Alec, kailangan niyang panatilihin ang natitirang dignidad niya. Pero ano ang nangyari? Napasarap ang tulog niya sa mga bisig
Nakita niyang si Irina ay nakabalot pa rin sa kumot, para bang isang ostrits na nagtatago, ayaw lumabas. Walang pasabi, inabot siya ng lalaki at hinila palabas. Tinitigan siya nito saglit bago magsalita sa matigas na tinig."Manatili ka sa kama ngayong araw. Magpahinga ka. Ipapadala ng kasambahay ang pagkain mo."Hindi nakapagsalita si Irina."Narinig mo ba ako?" Malamig at matigas ang kanyang boses—isang utos na hindi puwedeng suwayin."Oo, narinig ko," mahina niyang tugon. Wala siyang magawa kundi sumunod.Ang tanging nais niya lang ay umalis agad ang lalaki para makahanap siya ng damit at makapunta kay Anri.Hindi pa niya ito nakikita mula kagabi. Maayos ba ang tulog nito? Natakot ba siya? Umiyak ba?Iniisip kaya ni Anri na iniwan na siya ng kanyang ina?Limang taong gulang pa lang siya—maliit pa, at sobrang lapit sa kanya.Marahil ay nabasa ng lalaki ang nasa isip niya, dahil bigla itong nagsalita."Halos makalimutan ko—hindi mo pa nakikita ang anak mo mula kagabi."Hindi na niya
Pinagdiinan ni Irina ang sarili sa malambot na goose-down quilt, pilit tinatago ang namumulang mukha dahil sa mga sinabi ni Alec."Punong-puno ng amoy niya… lalo na sa pinakamalalim na bahagi."Paanong nasabi niya iyon nang hindi man lang kumukurap?!Dahan-dahan siyang sumilip mula sa kumot, tamang-tama lang para makita itong walang pakialam na nagbibihis sa harap niya mismo.Walang pag-aalinlangan. Walang pag-iwas.Isa-isang hinubad ni Alec ang kanyang panloob na kasuotan, walang anumang pagmamadali. Bawat piraso ng tela ay nahulog sa sahig, unti-unting inilalantad ang matitigas na linya ng kanyang katawan. Nang makapagpalit na ito, isinusuot niya ang kanyang malutong na puting polo, walang kahirap-hirap na binutones ito, at maayos na tinali ang kanyang kurbata. Sa huli, suot na niya ang kanyang tailored suit—elegante, walang kulubot, at akmang-akma sa kanya.Napalunok si Irina.Ang lalaking ito…Bakit ang gwapo niyang gawin kahit ang simpleng bagay?!Mabilis niyang tinakpan ang mukh
Kahit na medyo nahihiya si Irina, sinunod niya ang mga utos ni Yaya Nelly nang walang reklamo.Tunay ngang isang bihasang doktor si Yaya Nelly—maingat, sanay, at napakakonsiderasyon sa kanyang pag-aalaga.Ngunit kahit ganoon, hindi pa rin maiwasan ni Irina na makaramdam ng kaunting hiya.Napangiti si Yaya Nelly, kita sa kanyang mukha ang pag-unawa. "Madam, ang kapal din talaga ng mukha ninyo. Kaya pala gustong-gusto kayo ng amo.""Madam," muling tawag ni Yaya Nelly."Ano?" sagot ni Irina nang may alinlangan. Alam naman niyang hindi talaga siya ang asawa ng amo, pero parang wala ring saysay kung itatama pa niya ito."Sigurado akong matutuwa ang munting prinsesa kung magkakaroon siya ng mga kapatid. At sa yaman ng amo, hindi siya papayag na isa lang ang magiging anak niya," sabi ni Yaya Nelly nang kaswal. "Kung balak mong magkaroon pa ng mga anak, dapat mong alagaan ang sarili mo. Sige, huwag kang gagalaw—ilalagay ko na ang suppository."Nanigas si Irina at hindi nangahas gumalaw ni kau
Ang suot ni Irina ay elegante—payak ngunit kamangha-mangha, perpektong bumagay sa kanyang malamig at pinong karisma—parang isang diwata na mas piniling lumayo sa mga mata ng madla.Ngunit ang presensya ni Zoey ay mas kapansin-pansin.Balot sa nakasisilaw na kasuotan, taglay niya ang ningning na lalo pang lumalim sa nakalipas na anim na taon. Sa halip na kumupas, tila lalo pang tumalim ang kanyang kagandahan—mas tiwala sa sarili, hindi, mas mapangahas kaysa dati.Anim na taon na ang nakalipas mula nang makita ni Irina ang kayabangan ni Zoey, noon ay bahagyang nakatago sa likod ng magiliw na ngiti. Pero ngayon? Ngayon, hayagang ipinapakita ni Zoey ang kanyang kumpiyansa—walang pasubali, walang pagpipigil.May kumurot sa dibdib ni Irina.Kahit papaano, sa bahay ni Alec, tinatawag siyang Madam ng mga kasambahay.Kung kinikilala siyang asawa ni Alec, ano naman ang lugar ni Zoey sa buhay nito?Nakakatawa.Pero siguro, ito na rin ang nararapat.Bahagyang itinaas ni Irina ang kilay, at unti-u
"Mahal ko si Lolo! Ako na ngayon ang paboritong apo ni Lolo.""Irina, kung iniisip mong kaya mo akong pabagsakin o wasakin ang pamilya namin, nangangarap ka lang.""H-Ha? Si Mr. Allegre? Siya ang lolo mo?" Napanganga si Irina sa gulat.Hindi niya kailanman inakala ito. Sa isang iglap, lahat ay nagkaroon ng linaw—kaya pala ganun na lang ang kayabangan ni Zoey. May malakas siyang tagapagtaguyod."Tama! Mahal ko si Lolo." Nagningning ang mga mata ni Zoey sa labis na kasiyahan, ngunit sa ilalim nito ay nag-aalab na inggit at galit.Anim na taon ang nakalipas, matapos sirain ni Alec ang kasunduan nilang magpakasal at ikinulong siya sa bahay upang pilitin siyang magsilang ng bata, binalot ng takot ang buong pamilya nila. Alam ni Zoey na hindi si Alec ang ama ng dinadala niya, at sa sandaling isilang ang bata, tiyak na matatapos na sila.Sa desperadong sandaling iyon, biglang lumitaw si Don Pablo sa harapan ng kanilang tahanan.Hanggang ngayon, malinaw pa rin sa alaala ni Zoey ang araw na iy
Dinala agad ng mga bodyguard na kasama ni Don Pablo si Zoey sa pribadong ospital ng mga Allegre. Inilagay siya sa pinaka-maayos at pinakamaligtas na silid, kung saan ang pinakamahusay na mga doktor ang tumutok sa kanyang kalagayan.Hindi nagtagal, nalaman ng mga doktor ang katotohanan—simula pa lang, mahina na ang kanyang pagbubuntis. Ang pagkawala ng bata ay hindi isang aksidente kundi isang bagay na hindi na talaga maiiwasan.Ngunit hindi na inisip ni Don Pablo ang nakaraan ni Zoey. Kamakailan lang niya natuklasan na wala na ang kanyang anak—at si Zoey na lang ang natitirang dugo nito sa mundo.Anuman ang nagawa ni Zoey noon, gaano man siya nilinlang o ginamit si Alec, wala na iyong halaga sa kanya ngayon. Ang tanging nais niya ay ang kilalanin ang kanyang apo.Ginawa niya ang lahat upang matiyak na makakabawi si Zoey—ang pinakamagagaling na espesyalista, ang pinakamahusay na pag-aalaga. At nang dumating ang oras upang harapin si Alec, hindi siya nag-atubili. Sa kabila ng bigat ng k
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"