The last time I remember, accountancy ang tinapos ko. Hindi ko kahit kailan naisip na babagsak ako sa ganitong trabaho. I never wish for this nor think of it. Kung bakit ba kasi naging isa akong uto-uto at pumayag sa ganitong trabaho. Ni hindi ko naisip na maghihirap lang ako.
I was fine with my life yesterday, but today I don't think I can even utter that even in my mind.
Parusa ba 'to? Bakit? Para saan? Sa pagkakaalam ko ay wala naman akong nagawang masama. Wala akong natandaang natapakan na tao maski isa.
"What are you doing?" A toneless baritone voice uttered.
I almost jump on my place hearing his voice. I smiled bitterly at myself. Ah! I remember now. Ito pala ang gusto niya, ito ang parusa niya sa akin sa paratang na wala namang katotohanan. Ni hindi niya ako pinakinggan, kahit isang pangungusap ay wala. He just throw me out like I'm the most disgusting and disceitful woman in the world.
"What do you need, Mayor?" I politely asked trying to hide my trembling hands by putting it on my back.
I'm used to it. Hindi naman na bago sa akin ang masaktan niya. Noon, hindi lang paninigaw ang nagawa niya sa akin. He even slap and punch me like I am not a woman. Minsan naisip ko, minahal niya ba talaga ako? Kung oo, ang sama niya naman magmahal.
"I need you to stop spacing out and get me a coffee, now!"
I slightly bowed my head and walk in fast pace to get his coffee immediately. He likes it sweet. Alam na alam ko iyon dahil dalawang taon din kaming nagsama. Halos kabisado ko na nga ang takbo ng bituka niya.
Sayang.
That's the perfect word that can describe our relationship. Kaya ko namang tiisin ang ugali niya, kaya kong tagalan iyon. Mahal ko siya, e. Ano bang hindi mo nagagawa kapag nagmahal ka? Kahit pinakamahirap na bagay para sayo ay pilit mong gagawin dahil nagmahal ka. Kaya nga tanga ang nagmamahal hindi ba?
Hindi ko na napansin na umaapaw na sa baso ang mainit na tubig na inilalagay ko. I groaned in pain and immediately wiggled my hands.
Tanga na nga sa pag-ibig, tanga pa sa gawa.
I washed my hand on the nearest faucet and continue concocting his coffee. I didn't mind the pain on my hand and the reddish color it gives. Mawawala rin naman iyan sa loob ng ilang araw.
I knock three times on his office door before entering. My hands are trembling but I remained looking calm. I forced it to stopped from trembling when I needed to put his coffee on his table. Hindi niya pwedeng malaman na hanggang ngayon ay naaapektuhan pa rin ako sa presensiya niya.
I winced when he suddenly pulled my burned hand. I saw how his face darkened. May naramdaman akong kaunting takot ngunit agad ring nawala ng makita ang paglambot ng kanyang ekspresiyon.
My eyes suddenly becomes teary. That's the look he's always giving me back then. Noong paunti-unti na siyang nagbabago.
I look up to stop my tears from falling. I shouldn't be weak infront of him. Mas lalo niya akong papahirapan kung makikita niyang mahina ako, mahina pagdating sa kanya.
"What happened?" He asked.
I shook my head and withdraw my hand from his grip.
"Wala po ito, Mayor. Drink your coffee now. Baka lumamig." I said before turning my back on him.
I sighed massively as I close the door behind me.
I still remember that day clearly. The day he turned his back on me. Ganito rin ba ang naramdaman niya noon?
Asa pa.
I felt my heart clenching reminiscing our happy days back then. Saan ako nagkamali? Saan bumaliko ang lahat? Sa anong pagkakataon? Sa anong dahilan?
I walked towards my small office beside his and lazily sat on my chair. This is just my first day but I'm already tired. I didn't even do anything tiring, I just made him coffee and stand there in his office for I don't know how many minutes.
Nakakapagod pala talaga, nakakapagod magpanggap na ayos ka kahit ang totoo ay hindi.
A call snapped me out from my reveries. "What?" I uttered after answering the call.
"How are you? Are you fine?" Mark on the other line concernly asked.
I sighed massively and leaned my back on my chair. I close my eyes tightly and massage my temple using one hand.
"What do you think?" I weakly uttered.
"Suko ka na kaagad?" Pang-aasar niya.
I rolled my eyes inside my head and sighed for the ninth time. "Akala mo madali 'to? Kung ang pagiging fake gay mo ay madali para sayo, ang pagiging fake fine ko ay mahirap para sa akin."
He chuckled and suddenly cleared his throat. "Why did you even accept that job in the first place? You're fine here in Manila. Mas madali pa nga ang trabaho mo rito."
Ilang minutong katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Bakit nga ba?
I only have one answer for that. "I want to see him."
"Malala ka na, Bethylia. Noong in-offer sa'yo 'yan ay panay ang reklamo mo sa amin, ang ending pala ay kukuhanin mo rin."
"Ang tanga tanga ko! Nagpauto ako sa sarili kong puso Mark!" I hissed.
He chuckled. "Mabuti at alam mo."
Inis na pinagpupukpok ko ang ulo sa sobrang pagkasiphayo. If I wasn't a birdbrained woman, e'di sana wala ako sa pwestong ito ngayon. Bakit ba kasi ang hina hina ko pagdating sa kanya!
"Kung hindi ka ba naman kasi marupok."
"Mas marupok ka pa sa akin, Bethyl!" I heard Blanche uttered.
"Maraming salamat sa suporta niyo!" I snorted.
"My phone is on a loudspeaker. Naririnig ka nilang lahat."
"Traydor ka, Mark!" I grunted.
"Kalma ka lang, Bethylia. Alam naman naming lahat kung gaano ka karupok!" Natatawa niyang saad.
"Kapag nakita ko si Arya ay kukumbisihin ko siyang iwan ka na!" I threatened.
"Katulad ng ginawang pag-iwan sayo ni Pedro Penduko!" Janpzy shouted.
"Walang hiya ka! Akala ko sa akin ka kampi!" I frowned but still laughed my ass out.
I miss my friends, they're the one who lights up my world during my darkest days. Kung noon, kay Pedro ko lang iyon nakukuha, ngayon natutunan ko ng makita iyon sa lahat ng taong minamahal ko sa buhay. Hindi pwedeng sa isang tao lang iikot ang mundo ko. Natuto na ako.
"Ang dami dami kasing lalaking pwedeng pwedeng mahalin diyan, kay Pedro ka pa bumagsak!" Samm uttered.
I sighed and stared at the ceiling of my office.
"What's so wrong in loving Pedro?" I muttered unconciously.
I always heard that from them. How wrong loving Pedro is. What's wrong with it? That's my question everytime they're saying that because I see nothing.
May kwalipikasyon ba kapag magmamahal? Pinipili ba iyon? Alam ko hindi naman dahil kusa iyong nararamdaman.
Hindi ko maintindihan kung ano ang ayaw nila kay Pedro, ano bang mali sa kanya? Surely he's fond of hurting other people but he has his other side too. Hindi lang naman iyon ang ugaling mayroon siya. Hindi lang nila nakikita iyon dahil nakapokus sila sa isang negatibong kaugaliang nakita nila.
I can't blame them. They are hurt too, by Pedro. Especially my friends. Hindi ko alam kung ilang beses na niya kaming nasaktan. Kaya hindi ko sila masisisi kung talagang masama ang tingin nila sa kanya.
And people are like that anyway, kahit may gawin kang mabuti, kapag may nagawa kang mali ay iyon at iyon na lang ang maaalala nila. Maiitsapwera ang lahat ng mabubuting bagay na ginawa mo. And that's fine right? Because we can't control other people's mindset.
Ang akin lang naman, sana ay hindi nila kinukwestiyon ang nararamdaman ko para kay Pedro. I didn't even questioned myself when I started feeling this. Nandito na, e. Naramdaman ko na. Magtatanong pa ba ako? Isa lang rin naman ang magiging sagot kung pilit kong kukuwestiyonin 'yon.
"Everything is wrong. " I heard Rene carefully uttered.
"There's nothing wrong in loving someone, guys. Wala bang imperfections ang mga mahal niyo? Mayroon din naman. Don't judge my feelings for him because of what personality of him you've known. Lahat naman ng tao nagbabago, lahat may dahilan sa lahat ng bagay."
"I remember Taylor Swift lyrics in a song." Janpzy suddenly added. "If a man talk shit then I owe him nothing."
I chuckled and shook my head. "Palitan natin. If a person talk shit then we owe them nothing."
"Exactly!" They exclaimed in unison.
"Your man talk shit on you! You owe him nothing Bethyl!" Janpzy tried to made me realize what she's trying to say.
"And you talk shit on him." I chuckled.
"What the hell? Hindi ka talaga namin maintindihan!" Blanche frustratedly exclaimed.
"Just like how I don't understand your ways of loving, Blanche." I fired back.
"Oo nga! At least siya isa lang ang mahal!" Samm teased Blanche. I heard countless cussed and slaps.
"Para na naman kayong mga tanga diyan!" I laughed.
"Kawawa ang phone ko, Bethylia! Binato ni Blanche!" Mark exclaimed. I can imagine him pouting right now.
"Marami ka namang pera, bili ka na lang ulit ng bago, o kaya hingi ka sa kambal mong yelo ang ibinubuga!"
"Wala kang kwentang kausap!"
"Bye na nga! Magsuntukan na muna kayo diyan. I miss you! Love you all!" I said before ending the call.
My heart feels light talking to my friends. At least they made me snapped out from my reminiscing state.
"Who's that?" Pedro suddenly butted in.
Napatayo ako sa kinauupuan at pinagsiklop ang kamay sa harapan.
"Mayor, do you need something?" I asked nervously.
I can't help but feel nervous everytime we're having interactions. Who wouldn't? Ilang taon ko siyang hindi nakita. Marami ng nagbago sa amin, sa kanya, sa akin.
"I asked first, Bethylia." He firmly said while walking towards me.
Natulos ako sa kinatatayuan nang tumayo siya sa harap ko at tumitig sa mga mata ko na parang may hinahanap na sagot.
"Who's who, Mayor?" I asked firmly.
"The one who you exchange I love you with."
I gasped as my forehead creased. Did I heard it right? As far as I remember we don't have any relationship for him to ask that super personal question. And doesn't he heard it all? It's love you all.
"Am I required to answer that, Sir?" I asked confusely.
"You need to because I asked." He furiously said.
I squinted my eyes before averting it from him.
"It's Mark." I answered, half-lie. It's not wrong to make him a little jealous right?
"Mark Langston?" He asked with an arched brow.
I nodded and pursed my lips as his face reddened.
"Gamutin mo iyang paso mo, inuna mo pa ang pakikipaglandian kaysa sa pagasikaso diyan sa kamay mo." He uttered coldly before turning his back on me with his fist clenched.
"Thank you." I uttered on the air when he vanishes from my sight.
My wide smile didn't left my face even if I'm feeling pain from treating my burns. He's still concern in me! And he's jealous! I know that this is all foolishness but I don't care.
I love him.
Iyon lang naman ang importante hindi ba?
"Binaliw mo ako ng sobra Pedro." I whispered to myself. "Binaliw mo pa ako lalo sa biglaang pag-iwan mo sa akin sa ere."
Pinagpatuloy ko ang marahang paglalagay ng ointment na ibinigay ni Pedro ng may malaking ngiti sa labi. I feel like all my tiredness are washed away. Isang pagaalala niya lang ay nawala na lahat ng pagod at bigat sa puso ko.
I gasped when my office door suddenly opened. I look at Pedro confusely whose standing tall on the door.
"I don't like sweet coffee's anymore. I just want to remind you." He said before snapping the door loudly.
The happiness I've felt for a minute immediately vanished after hearing his statement.
Ang dami na ngang nagbago. Does his love for me change too? I hope not because mine didn't even left my heart even for a second.
I thought my misery would end that day, ang akala ko kapag nakita ko na siya ulit ay mawawala na itong pangungulilang nararamdaman ko. Hindi pala, mas lalo lang lumala. Sinakop na ang buong sistema ko, walang natira sa akin kahit pagkontrol na lang sa sariling utak. My mind, heart and body are all his. I don't know what to do anymore. I should be angry at him, I should be hating him, I should be loathing him but I did the opposite. Sa aming dalawa, ako ang may mas karapatang magalit dahil ako ang pinakanaghirap sa loob ng relasyong namagitan sa aming dalawa. He should be thankful that despite of all the pain that he have cause me, nandito pa rin ako, minamahal siya kahit durog na durog na. "I have an appointment later, wait here." He uttered without glancing at me. It's my third day being his secretary. I don't know that Mayor's have their secretary too but I think they
After he left, I sighed and face-palmed. Sa dinami-dami ng pupwedeng sabihin iyon pa ang napili ko. I should've stopped myself from bursting out. I should know my place, hindi na kami katulad noon na pupwedeng sabihin kung anong gustuhin. I was just really jealous. Kung siya noon ay nagagalit kung may nalapit sa aking lalaki, ganoon din ang nararamdaman ko ngayon kaya hindi niya ako masisisi. And who even told him to go here? Palagi na lang siyang napasok sa opisina ko ng hindi nagsasabi o kahit kumakatok man lang. Yes, given that he somehow owned this place because he's the Mayor but how about my own privacy, right? Hindi ko na napansin kung ilang oras na ang lumipas na nakatulala lang ako sa kawalan. My frustration is still here. I don't want what he's doing. I'm trying my best to stop myself from hoping here. Noong unang araw ko pa lang dito ay napagpasyahan ko ng itigil 'yon dahil sa ganitong ugali
#FD04 || Bethylia Monteamor Nakahinga ako ng maluwag nang tuluyan ng makatapak sa papasukang eskwelahan. Akala ko ay mapipilitan akong tumigil sa pag-aaral ngayong taon dahil kinakapos kami nila Mama sa pera. Dagdag pa na nagkasakit ang nakababata kong kapatid bago magsimula ang pasukan. Pangalawang taon ko na ngayon sa kolehiyo. Nagtatrabaho sa hapon hanggang sa gabi at nag-aaral sa umaga. Sanay na ako sa ganoong gawain dahil magmula bata ay iyon na ang ginagawa ko. Wala na si Papa kaya bilang panganay na anak, naging responsibilidad ko na ring akuin ang dapat na responsibilad ng namayapang ama. Ayos lang naman sa akin iyon, wala akong problema doon. Masaya pa nga ako na nakakatulong ng kahit kaunti kay Mama at sa kapatid ko. Hindi ko lang minsan maiwasan mapagod. Pilit kong isinisingit ang pagbabasa ng ilang aralin namin habang may libreng oras sa trabaho dahil wala naman akong magiging oras pa para doon. Pagkauw
#FD05 || Bethylia Monteamor Lumipas ang taon ng paaralan na ganoon ang palaging eksena. Panay ang lapit ni Pedro habang panay naman ang iwas namin sa kanya ng mga kaibigan ko. I don't know what to do anymore. Hindi siya nakikinig sa kahit anong sinasabi ko at ang gusto lang palagi ang gustong pinapakinggan. Nakakapagod siyang palayuin, nakakapagod ding intindihin. Kahit sa trabaho ay nakasunod siya sa akin at kung nagkakaroon ako ng libreng oras ay pinapaupo niya ako sa puwesto niya. Maayos ang mga ganoong tagpo na nangyayari sa pagitan namin. Hindi nga lang maiiwasan ang pagiging marahas niya sa iilang araw. Sa mga lumipas na araw noong bakasyong iyon ay hinayaan ko na lang siya sa gustong gawin. Bukod sa ayokong masaktan ay ayoko ring madamay ang pamilya't mga kaibigan ko kung nagkataong magalit siya sa akin. "Are you going home now?" He asked after seeing me going out of the staff ro
Hindi ko na naiintindihan ang sarili ko. I am always thinking of him, his feelings and everything. Pakiramdam ko nasisiraan na ako ng bait. Natatakot ako sa mga susunod na mangyayari. Ayoko namang tanungin ang sarili ko dahil natatakot ako sa sariling isasagot, dahil alam kong may posibilidad na pati sarili ko ay pagsinungalingan ko.Alam kong hindi pa ako sigurado sa lahat ng ito, baka sa sobrang takot ko, iba na ang iniisip ng utak ko. Kaya ako nag-iisip ng kung ano-anong bagay na alam kong imposible pa sa ngayon."Umamin ka nga sa amin, Bethylia." Nanliliit ang matang saad ni Blanche na nakapangalumbaba.I raised a brow and look confusely at her. Anong aaminin ko? Saan ako aamin?Alam ng mga kaibigan ko ang madalas na panggugugulo
Nagmadali ako sa ginagawang pagpapaligo sa nakababatang kapatid dahil mahuhuli na ako sa klase. Sa sobrang puyat ko kagabi sa mga school works na kailangang tapusin ay nahuli na ako ng gising. Mabuti na lang at nagising ako ng kapatid ko, kung hindi, parehas kaming tutunganga ngayon sa bahay."Ate, sabi ni Aling Nini hindi niya ako maihahatid sa bahay mamaya." Mahinang saad ng kapatid ko habang nagmamadali kami sa paglalakad patungo sa eskwelahan niya."Maaantay mo ba ako mamaya? Mahuhuli ako ng isang oras sa pagsundo, Lucy." I worriedly uttered. Walang ibang susundo sa kanya kung hindi ako, maghapon si Mama sa trabaho at si Aling Nini na nagmamagandang loob na isabay ang kapatid ko sa pag-uwi ay may importanteng lakad o gagawin ata ngayon."Opo, Ate. Aantayin kita sa labas ng classroo
#FD08 || Bethylia Monteamor Natulos ako sa kinatatayuan nang makitang wala na si Pedro pagkatapos kong mag-ayos para sa trabaho. I thought he'll wait for me? Where is he now? Inilibot ko ang mata sa paligid at malalim na nagbuntong hininga nang walang makitang kahit anong bakas ng presensiya ni Pedro. Baka nainip? I sighed massively and played with my feet while staring at the ground. "Hey, why are you staring at the ground?" A familiar voice asked. Kaagad kong inangat ang tingin at napalawak ang ngiti ng makitang nasa harapan ko na ang kaninang hinahanap. I was close to being disappointed but now that he's here infront of me, I'm feeling more than okay. "Saan ka galing?" Mahinang tanong ko sa kanya. Nanliliit ang matang tinitigan niya ako at maliit na ngumiti. "You thought I left?" He asked. Nag-iwas ako ng tingin at bahagy
#FD09 || Bethylia MonteamorMabigat ang loob ko nang magising sa umaga. I feel like anytime, something might go wrong. Maski ang nakababatang kapatid ay pansin ang kakaiba kong awra nang umagang iyon.Tamad na tamad akong gumalaw ngayong araw sa hindi malaman na dahilan. Pinilit ko ang sariling ngumiti nang makita ang nagtatanong na mata ng mga kaibigan."Are you fine? Why do you look so down?" Blanche asked with her inquisitive eyes.Agad akong umiling at ngumiti. Hindi ko iyon masasagot dahil maski ako ay hindi alam kung bakit ganito ako ngayon. May mga oras talaga na magigising na lang tayo mula sa payapang pagkakatulog na mabigat ang dibdib, I guess this day is that time for me.Panay ang tukso sa akin ni Blanche para kahit papaano ay gumaan ang mabigat na loob ko. I appreciate it, I am thankful that she's doing something to lift my mood up. Sa aming t
#Special Chapter || Bethylia MonteamorNangunot ang noo ko nang marinig ang makina ng kotse sa labas ng bahay, tanda na nakauwi na ang kanina pang hinintay na asawa.I rolled my eyes at the back of my head and crossed my arms on my chest while waiting for my husband to enter the house.Mag-aalas tres na ng madaling araw at ngayon lang siya uuwi. I am not stopping him from hanging out with his friends since ngayon lang naman siya natutong makipag-kaibigan, pero 'yong hindi niya pagpapaalam o kahit pagsabi man lang na male-late siya ng uwi ay nakakainit ng ulo.I was waiting here in the living room for almost 7 hours since ang madalas na uwi niya ay alas-otso.I raised a brow when I heard the door creeking open. Agad na bumukas ang ilaw at bumungad ako sa harapan niya.Agad na napuno ng takot ang mukha niya. A hem arise from my mouth as I tap my lap, showing ho
Kung natuto akong tumingin sa mas positibong daan, sana ay hindi ako napadpad sa katangahang kinasasadlakan ko ngayon.I am not going home. Nanatili ako sa tahanan ng ama habang si Bethylia ay naroon sa naging tahanan namin ng halos dalawang taon.Nakakatawang nakaya kong itapon ang lahat ng iyon ng dahil sa mga pagdududang nabuo ng dahil sa mga salita ng taong wala naman naiambag sa buhay namin kung hindi gulo."What did I tell you? I am the one who's right, right?" My father mocked as rumors about Mark and Bethylia spread in the whole province.Hindi na ako nagulat doon. Inaasahan ko na iyon dahil hindi lingid sa kaalaman kong mayroong pagtingin sa kanya ang sariling kaibigan. I am a guy after all. I know how a guy look at a girl he
Days had passed just like that. Me going to school and going home after wstching her work and walking her home even when she doesn't even have the slightest idea of it.I was close to graduating, but knowing that she's just entering college next year made me enroll myself again to se her everyday.Nanginginig at nanlalambot ang mga tuhod ko habang nakatayo ngayon sa harapan ng babaeng ilang taon ko nang pinagmamasdan mula sa malayo.She repeatedly blink her eyes as her jaw dropped at my sudden presence infront of her."Ah.. Pedro."My heart almost melted at that, hearing my name with her voice made me feel like at a time, I am the girl and he's the guy.
#FDEpilogue || Aaren 'Pedro' Winslow "Hey, don't run like that, Hurley! Baka madapa ka! Aaren, stop running with your son!" I playfully chuckled after hearing my wife shouting at us for being stubborn. I crinkled my nose while making my son run after me towards her mother. Nang makarating sa harapan ni Bethylia ay kaagad kong ipinulupot ang mga braso sa kanyang ngayon ay may umbok nang tiyan. She's carrying our four month old child again, hopefully, a girl. Since I already have a son, I want a daughter next. Pero kung lalaki pa rin ay ayos lang rin. As long as he or she is healthy, I have no problem with that. Her hands landed on my chest as she smack me. Natata
#FD35 || Bethylia MonteamorI was pacing back and forth while Aaren is just infront of me, chuckling everytime he'll lift his gaze to meet my eyes.I am nervous. Walang alam ang pamilya ko na ikinasal ako, at sa loob ng isang taon kong pagkakatali kay Aaren ay hindi ko iyon ipinaalam o kahit nabanggit man lang ng kahit isang beses, kahit sa mga kaibigan. The only one who had knowledge about it is Mark, of course, he's our witness.I just don't want to answer things, specifically those times that I am still grasping everything that happened, those time that I am still healing."Calm down, Bethylia. Wala namang mangyayaring masama. We'll just say it, no sweat."Awtomat
#FD34 || Bethylia Monteamor "Mabuti at naisipan niyo pa.." Mark sarcastically hissed as he frowned at me. I chuckled. "You seemed bitter.." "I am not, masyadong mataas ang tingin mo sa sarili mo." "You're the first one to know again." "Kaunti nalang iisipin ko nang ako ang Tatay mo." Hindi ko napigilan ang paghalakhak sa narinig. Aaren's face crumbled as he reach for my hand and rested it on my lap. "Palagi ka kasing nandito.." I sneered. "Why are you always here anyway? Where's your woman?" Aaren joined i
Nanlaki ang mata ko sa narinig. Marahas kong ibinaling sa kanya ang tingin habang mariing nakatikom ang mga labi. He nervously scratched the back of his head while avoiding my eyes. Funny how the things change after all the events happened in our lives. I was always the scared one back then, the one who's always apologising, the one who's always listening, obliging, and understanding but I can see the opposite things right now. "I am sorry. That's not what I mean.. I mean.. I'll just shut my fucking mouth." I can't help but burst out in laughter as I look at his pale face. Inilapat ko pa ang kamay sa tiyan habang inaabot ang kamay niyang ngayon ay nasa likod ng ulo habang halatang pinagsisisihan ang ginawang kahit saan tingnan ay hindi naman mali. He's so funny. He just made my day more. "Why are you suddenly like that? I can't believe this." I la
#FD33 || Bethylia Monteamor"Long time no see, my wife."I stared at him with longing in my eyes. I've been wanting to see him since he left Manila, but due to our circumstances, I stopped myself from doing anything to satisfy my heart.Heal first before loving fully again.I swallowed a hard lump on my throat and look at him with my inquisitive eyes. "Why are you here?"Marahan niyang inabot ang kamay kong namamahinga sa kandungan at pinisil iyon na parang sinasabi ang sagot sa tanong kong hindi ko naman makuha."I wanted to see my wife. Hinayaan na kita ng isang taon, hindi na ako papayag na madagdagan pa iyon, Bethylia. I've heal, I know you did too. Let's not be away from each other from now on."I can't help but gasped as he pulled me towards him and wrapped me around his arms. Marahan akong napabuga ng hangin at hinayaan siya sa gin
Days had passed like that. Ni hindi ko na napansin ang paglipas ng mga araw. And as expected, Aaren didn't suddenly showed up here even once. Lumipas ang dalawang buwang hinihingi ko pero hindi pa rin ako muling nagpaparamdam o kahit tuparin ang ipinangako bago siya umalis ay hindi ko ginawa. I am not ditching him, I am just still at the procees of healing and improving and I know he's also still in those process. Ayokong sa tuwing may hindi magandang mangyayari sa pagitan namin kung sakaling bumalik sa piling ng isa't-isa ay mas pipiliin niyang lumayo at isarado ang tainga. I don't want him getting aggressive and being able to hurt me in a flashed of second. He needs to change his way of absorbing things first. Not through hurting, not through avoiding but through having a good and calm talk. I stared at my hands resting on my table. I stared at it lovingly with a small smile on my face. I r